August 11, 2011
Dear Donna,
Hanggang ngayon tinatanong ko pa rin ang sarili ko kung bakit ako nabigyan ng pangalawang pagkakataon habang ang iba ay hindi. I feel like there's this debt that I must pay. And I don't know where I belong, Donna.
Siguro kailangan kong tuklasin iyon. Tama na ang pagmumukmok at paglalasing.
Siguro kailangan ko munang ayusin ang sarili ko. Baka kapag nangyari iyon, magkukrus na ang landas natin.
Drew
LAST DESTINATION. Puerto Azul.
May yacht na sumundo sa kanila sa La Union kung saan sila tumuloy pagkatapos nilang akyatin ang Mt. Ulap. Nakasandal ang ulo ni Drew sa kanyang balikat habang nakatingin naman siya sa dagat. Magkahawak sila ng kamay at nakahiga sa isang reclining chair.
Bilib siya sa naipundar ng lalaki. Maluwang ang yacht at state of the art ang mga kagamitan na makikita sa loob. They could practically live in his luxurious yacht for a month.
At higit sa lahat, personal yacht nito iyon na may pangalang Sakura.
Mula South China Sea, babiyahe sila papuntang Philippine Sea. It took them two days to reach their destination. Sa nagdaang araw, wala silang ibang ginawa kundi, matawanan at magyakapan.
Nang dumaong na ang yacht sa Port of Moon, agad na lumabas si Donna sa cabin niya at napanganga sa tanawin na natuklasan. Pakiramdam niya nasa ibang bansa sa ganda ng isla. Likod iyon ng Puerto Azul at natatanaw ni Donna ang mga villa sa taas ng bundok. Para siyang nasa Greece o Italy!
Sinalubong sila nila Paul at KM, ang may-ari ng Puerto Azul sa Maconacon, Isabela. Mga kaibigan ito ni Drew.
"Sa ilang taong pagkakaibigan namin ni Drew, ngayon lang siya may ipinakilalang babae sa amin," nakangiting saad ni Paul.
"Aba, required pala si Drew na magpakilala ng babae sa inyo?" magiliw na kontra ni KM, halatang masiyahan itong babae.
"Siyempre, brotherhood, asawa ko," ani Paul at inakbayan ang asawa.
Kapag normal siguro diskusyon iyon na maririnig ni Donna, she'll cringe hearing the endearment. But not with these two, they were adorable. Parang silang love team sa pelikula na nakakakilig.
Sumakay sila sa isang golf cart papunta sa Angela's Kitchen, ang restaurant sa loob ng isla, para sa kanilang lunch. Purong pagkaing Ilokano ang isineserve doon. Ngayon lang natikman ni Donna ang ibang luto. She made a mental note to ask the chef about the food.
Maghapon din silang naglunoy sa napakagandang dagat ng Puerto Azul. Puti at pino ang buhangin ng isla. It was magnificent. A paradise. She will never forget this place.
Nagkaroon lang ng komosyon nang mitumba ang sinasakyang jet ski ni Drew. Naiiyak siya sa kaba pero tumatawa lang ito at si Paul habang papunta sa kanila.
She will never forget him. May sakit na kumudlit sa puso niya habang tinitignan si Drew.
Sabay nilang pinagmasdan ang paglubog ng araw. Sinakop ng araw ang buong isla at ang atensiyon ng paraiso ay narito lamang at walang kaagaw.
Naghanda si Drew ng candlelit dinner para sa kanilang dalawa. Nagkalat ang mga talulot ng rosas sa paligid, patay ang mga ilaw at tanging kandila lamang ang nagsilbing tanglaw nila sa isa't isa. Gayunpaman, hindi naging hadlang iyon para titigan ni Donna si Drew.
Paborito niyang tignan ang mukha nito. Sa sandaling iyon, kahit nakapikit si Donna, kaya na niyang ipinta si Drew sa kanyang isip. Pero gusto pa rin niyang ikabesa ang pagmumukha nito. Gusto niyang habangbuhay itong mabuhay sa kanyang isip.
Kahit wala na ito sa kanyang piling. A bile suddenly choked her throat. It was a pain. And it was waiting to burst out. But she promised herself not to cry. She made a vow to enjoy the last moment they have.
"Puwede ba tayong magsayaw?" anito, nakalabas ang biloy nito sa pisngi.
Tinanggap niya ang kamay nito at lumabas sila sa likod ng bahay at natunghayan niya kalawakan ng dagat mula sa taas ng bundok. Madilim, walang kasiguraduhan. Maitim, gaya ng paborito niyang kulay. At mukhang doon ulit siya pabalik.
Hinaklit ng kaliwang kamay nito ang kanyang kamay habang magkahugpong kanilang kamay. Isinandal niya ang ulo sa dibdib nito. At isang kanta ang pumailanlang sa kanyang isip.
Ito na ang ating huling sandal. Hindi na tayo magkakamali. Kase wala ng bukas. Sulitin natin ito na ang wakas. Kailangan na yata nating umuwi
She really wanted to cry. But she was holding it.
Hawakan mo aking kamay. Bago tayo mag hiwalay. Lahat lahat ibibigay, lahat lahat
Bakit ba hindi patas ang mundo? Bakit hindi nila kayang maging masaya? Bakit ayaw silang payagan ng mga tala na magmahal ng lubusan.
Paalam sating huling sayaw, may dulo pala ang langit. Kaya't sabay tayong bibitaw... sa ating huling sayaw.
That summed up their story. Isa dulo.
Nakauklo ang balikat ng sundalo. Nakababa ang armas dahil sa digmaang natalo. Ang puso niyang nagmamahal ay hindi kayang dumalo. Dahil ang kabiyak ng puso nito ay hindi nasalo.
Isang huling sayaw sa tuktok ng bundok... at gusto talaga niyang umiyak.
"Ano ang iniisip mo?" tanong ni Drew.
Nag-angat siya ng tingin at sinalubong ang marubdob nitong mga titig. "Kung gaano akong nagpapasalamat sa'yo at naranasan ko ito."
Ngumiti ito. "Simula pa lamang ito."
Ito na na ang huli. "H-habang-buhay akong magpapasalamat para sa karanasang ito, Drew," naiiyak na saad niya.
"We have our lifetime to do it again," nakangiting saad nito.
"If I did anything right in my life, it was when I gave the silver coin to you, and if I did anything that will make me genuinely happy, it was when I decided to be with you on this trip, Drew."
Hinaplos nito ang kanyang pisngi. "I love you, Donna. I love my life because it gave me you. I love you because you gave meaning to life."
I love you, too. But she can't. And it was breaking her heart into pieces. She wanted this night to be perfect, a night for her to remember.
Tumingkayad siya at pinagdikit ang kanilang mga labi. His eyes were giving her the look if she was sure with her actions. Tumango siya sa lalaki.
Pinangko siya nito at marahang hiniga sa kama. Agad siya nitong hinalikan. His kisses were different this time. He was playing and teasing her.
"Sorry I don't know how to---"
"It's okay. You should be kissed every day, every hour, and every minute."
And he continued kissing amd coaxing her, discovering and exploring and imploring. Nalalango siya sa mga halik nito. Para siyang sinasilaban nang bumaba ang mga labi nito sa kanyang leeg. His hands cupped her breast, kneading and caressing it.
Hindi namalayan ni Donna na natanggal na nito ang kanyang damit at brassiere. Bigla siyang nahiya at tinakpan niya ang dibdib.
"Don't," pigil ni Drew. "They're beautiful. You are beautiful," anitong hinaplos ang kanyang pisngi, pababa sa kanyang labi, sa kanyang leeg at balikat. Napaungol siya nang humantong iyon sa kanyang dibdib. He was adoring her. Lahat ata ng balahibo niya sa katawan tumatayo dahil sa sensasyon.
But it was nothing when he took the crown of her chest. It was like sending jolts of electricity through her body but in sensual and addictive manner. She gasped for air and Donna pulled his hair when he sucked and toyed her nipple. He pampered her other chest with so much hunger and passion.
At tinanggal nito ang huling saplot sa kanyang katawan. He looked and marveled her body with longing in his eyes. He gently kissed her legs, bidding and working his time upward. It was tickling and erotic. She wanted to shout and scream but she managed to bite the sheet.
And he started glorifying her... at the heart of her feminity.
The feeling was indescribable, probably closed to exquisiteness. Parang siyang itinapon sa kalawakan at hawak kamay ang mga bituin. Napakaganda ng mga kinang, hanggang sa bumulusok siya pababa, mabilis at nahihirapan siyang sumagap ng hangin. Naghulog siya sa dagat at natunghayan ang kagandahan ng mundo sa ilalim ng tubig. She was travelling and flying... and bursting!
Nanghihina siya. Tumayo si Alejandro at tinanggal ang salawal. Napasinghap siya nang makita ang kabuuan nito. He was gorgeous, an incarnated demigod.
Pumatong ito sa kanya and she had that 'oooh' feeling after feeling the warmth of his body. She loved the sensation of his bare chest into hers, his whole body pressing and uniting into her body. It was like going back home. Donna could live forever with this kind of emotion. Surreal and assuring.
Pumatong siya sa lalaki at tinitigan ito. Donna could feel his manhood poking in her thigh.
Gusto niyang kabisahin ang lahat ng parte ng katawan nito. Sinumulan niyang haplusin ang buong mukha nito. Mula sa mata nitong sing-itim ng gabi, ang makakapal nag pilik-mata nito, ang perpektong ilong nito, ang biloy sa pisngi ni Drew, at ang mga labi nitong gustong-gustong nagnanakaw ng halik sa kanya.
Her hands traveled in his neck down to his chest and she could feel his body stiffened. Pinagsawa niya ang sarili sa katawan nito, lalo na sa matigas nitong abs. Then she traced that little hair in his navel down to his shaft.
"Oh, Donna," he moaned.
He was hard as a rock. But it was also velvety. Bawat hawak niya sundalo nito, tila ito nasasaktan na hindi niya mawari. And she loved hearing him moaning in ecstasy.
Hinawakan nito ang kanyang kamay at pinigilan siya sa ginagawa. Agad na napailalim siya at pumatong ulit sa kanya si Drew.
"Are you really sure you want to do this?"
"With all my heart, Drew," aniya.
And he kissed her again. He parted her legs and started seeking an entrance. In a sequence of gentle and firm rhythm, he was halfway in her crevice. And it came in shock, strong waves of pang hit her. Tumigil ito nang maramdaman nito ang kanyang discomfort.
"Are you okay, do you want me to stop?"
"N-no, I can manage, Drew," aniya kahit pakiramdam niya, hinahati ang katawan niya sa dalawa.
Pinahid nito ang luhang naglandas sa kanyang pingi. "I'll make it up to you, love."
And he started reawakening the fire in her body. He kissed and teased her mounds while his hand was doing its sensual tricks to the bud of her breast. And she was burning and flying and craving for more again.
She started moving her hips, giving him the signal to start tuning up to their dance. There was still pain, but it was bearable this time. He danced their song in a slow beat and she welcomed his intrusion with gusto. The pain was replaced by pleasure. As the dance progressed, Alejandro became wild. Bumilis ang pagsayaw nito at sinabayan niya ang ritmo ni Alejandro. Niyakap niya ang likod nito.
Wala na siyang pakialam kung sumisigaw siya sa sarap ng sensasyon na nararamdaman niya. Muli, parang may bomba sa kanyang puson na gustong sumabog. She couldn't control in anymore and liberated herself. For the second time, she released her orgasm.
It was a few seconds when she felt his body rigid, and for a final trust, Donna received his hot seed in her womb.
Pawisan silang dalawa at hinahabol ang kanilang paghinga. Nakapatong ang ulo nito sa kanyang dibdib. She gently rubbed his hair. She loved him so much that it hurt her.
He kissed her lovingly and rolled off to her side. Niyakap siya nito habang nakatingin pa rin sila sa isa't isa.
"Loving you was the second-best thing I ever did," he said, his voice hoarsely.
"And what was the first?" she asked, pain was consuming her. She wanted to cry. Ayaw na niyang umalis sa tabi nito. Ayaw na niyang mawala pa sa kanya ang lalaki,
"Finding you."
Why do we fall in love with people we can't have? May bumikig sa kanyang lalamunan sa pasasalamat sa pagmamahal nito. "T-thank you," aniya at hindi napigilan ang maiyak.
"One universe, seven planets, seven billion people. And I had the privilege of meeting and finding you, Donna."
That one universe, seven planets, and seven billion people are conspiring against us. "M-me too."
It was difficult letting him go. Akala niya madali lang, pero ngayon pa lamang nawawasak na ang puso niya, paano pa kapag hindi na niya nakikita ito?
Nahanap niya ang kanyang munting tinig dahil dito, dahil sa pagmamahal nito. Nabigyan siya noon ng lakas para harapin ang buhay. Pero kapag nagmahal ka pala ng tunay, gagawin mo ang lahat para sa taong iyon. At dahil sa pagmamahal niya kay Drew, nabigyan siya ng tapang sa hakbang na gagawin niya.
"Donna?"
"Yes?"
"Ano'ng tawag sa website ng mga isda?"
That was her cue. Tears welled from her eyes and she started crying. "Fish-book," she said in between sobs. Ilang araw din niyang kinimkim ang damdamin na iyon. At ngayon, sa huling pagkakataon, inilabas niya anfg sakit na nararamdaman.
He asked her what was wrong. She said, "I am just thankful for your love," but it should be, "I am sorry for leaving you."