Hola!!! Νάνσυ ξανά, τι μου κάνετε? Λοιπον ο παίδαρος στην εικόνα είναι ο Σταύρος και είναι όλος της Μαρίας... Αν συμφωνήσει και αυτή φσκ... Λοιπόν ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο μωρά μου!!
Σταύρος POV
Μόλις της έστειλα το τελευταιο μήνυμα αυτό που της έλεγα οτι αν έχω νέα για το τι έγινε στην πλατεία θα της έστελνα πήγα αμέσως κάτω!
Παντού ακούγονταν φωνές όπως:
"Καντε λίγο χώρο!"
"Καλέσθε ασθενοφόρο!"
"Εχει αίμα!"
"Κρατήστε με λιποθυμώ!"
"Το καημένο το κορίτσι..."
"Πού είναι οι γονείς τις?"
"Εσύ να τα βλέπεις αυτά Βαρβάρα που μου ήθελες και έξοδο σήμερα!"
"Λάθος ωρα πάλι μαμά!"
"Συμφορά!!"
Μα τι να συνέβη εκεί πέρα?
"Συγγνώμη.... Περνάω.... Οχ κάποιον πάτησα.... Κύρια ναι σε εσάς μιλάω μπορείτε να πάτε τον κώλο σας λίγο προς τα αριστερά? Δεν χωράω να περάσω.... Ευχαριστώ"
Και κάπως έτσι φτανώ μέχρι το μέρος οπου ενα κορίτσι βρισκόταν πεσμένο.... Τα μαλλιά της ηταν μπροστά στο προσωπο της και ετσι δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά της αλλά ήμουν απόλυτος σύγουρος οτι κάπου την είχα ξαναδεί.... Ηταν γεμάτη αίματα απο την κορυφή έως τα νύχια και κανείς δεν την πλησίαζε... Η μισή πόλη εδώ και κανεις να κάλεσε ασθενοφόρο η έστω να κανει το κάτι, οτιδήποτε... Ολά μόνος μου πρέπει να τα κάνω πιά? Την πλισιάζω και τραβάω λίγα απο τα ματωμένα μαλλια της μακρια απο το προσωπο της, καταφέρνω να καταλάβω ποιά..... ΜΑΡΙΑ?? Οχι! Οχι... Οχι... Οχι...
"ΜΑΡΙΑ? ΞΥΠΝΑ! ΣΗΚΩ! ΜΗΝ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ! ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ! ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΙ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ!"
Η φωνη μου τα είχε παίξει... Εγώ τα είχα παίξει...
Ενοιωθα οτι θα λιποθυμήσω....
Σταυρό ήρεμησε! Σου στρίβει μετά τώρα φέρσου ψύχραιμα...
"Που είναι το ασθενοφόρο γαμώ?"
"Ερχεται!"
Αλληλούια...
*Ιου Ιου Ιου (σειρήνες ασθενοφόρου. Ενας θεός να τις κανει)*
"Ποιος είναι ο ασθενής?"
"Η γιαγιά στη γωνία... Ποιός να είναι ρε συ? Το κορίτσι με τα αίματα."
"Μάλιστα κάνε στην άκρη νεαρέ!"
Σηκώνει την Μαρία και την βάζει μέσα στο ασθενοφόρο.
"Θα έρθω μαζί σας!"
"Οχι μικρέ εσύ θα πας για ύπνο είναι αργά."
"Οχι δεν θα πάω πουθενά! Θα μείνω μαζι της!"
"Καλώς... Θα χρειαστούμε τα στοιχεία της."
"Τέλεια ξέρω πολλα για αυτήν μπορώ να βοηθήσω!"
"Είσαι το αγόρι της?"
"Τι? Οχι! Είμαι απλως φίλος."
"Και ξέρεις πως κατέληξε έτσι η φιλη σου?"
"Οχι ηταν έτσι όταν ήρθα... Θα γίνει καλά σωστα?"
Η φωνη μου έτρεμε στη σκέψη και μόνο του τι της είχε συμβεί... Αλλά και του τι πρόκειται να συμβεί στην συνέχεια...
"Ετσι νομίζω αλλα δε είμαι εγώ ο γιατρός που θα την εξετάσει... Εγώ απλώς παρέχω τις πρώτες βοήθειες."
"Φυσικά... Μπορώ να είμαι μαζί της όσο θα την εξετάζει ο γιατρός?"
"Λυπαμε αλλά οχι... Οπώς είπα και πριν εσένα θα σε χρειαστούμε για να συμπληρώσεις κάτι στοιχεία και μετα θα την περιμένεις στο επισκεπτήριο... Ετσι όπως το κόβω θα χρειαστεί επέμβαση."
"Μισό τι?"
"Οι γονεις σου ξέρουν που είσαι?"
"Τι ειπατε πιο πριν? Για μια επέμβαση..."
"Τους ενημέρωσες?"
"Οτάν λετε επέμβαση εννοείται εγχείρηση? Με νυστέρια και τέτοια? Το έχει ξανακάνει αυτό ο γιατρός?"
"Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ηταν λάθος που σε πείρα μαζί... Οι γονείς σου θα έχουν πεθάνει απο την ανησυχία, θα πρέπει να σε γυρίσω πίσω! Η απλώς ενοιμέρωσε τους δεν είναι σωστό να φεύγεις έτσι χωρίς να τους λες τίποτα... Ακούς?"
"Η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν 5 και ο μπαμπάς μου έφυγε με άλλη γυναίκα... Μένω μόνος με την αδελφή μου την οποία τηλέφωνο έχω και θα την πάρω.... Σε κάλυψα η θες να μπω σε λεπτομέριες?"
"Οχι με καλυψες... Συγγνώμη μικρε δεν ήξερα."
"Δεν πειράζει.... Τώρα μπορείς να μου πείς τι ήταν αυτό με την επέμβαση?"
"Απλώς ο γιατρός θα ανοίξει το κρανίο και θα ψάξει για τυχών βλάβες στον εγκέφαλο της αυτό είναι όλο.... Εχει κάνει πολλά χειρουργία του είδους του σε μικρότερα παιδιά από την φίλη σου...."
"Ωραία νιώθω κάπως πιο ήρεμα τώρα...."
"Χαίρομαι γιατί φτασαμε!"
"Μα ποσο γρήγορα πηγαίναμε?"
"Διονύση παρ την και πήγαινέ την στα επείγοντα. Εγώ θα μείνω με τον φίλο μας απο δω να την περιμένουμε...."
"Μα πως το κάνεις αυτό?"
"Ποιό?"
"Αυτό! Δεν φαίνεσαι κομματάκι αναστατωμένος! Είσαι γεμάτος αίματα, αλλά παρ ολα αυτά καρτάς την ψυχραιμία σου... Πώς?"
"Πρώτον τα αίματα δεν είναι δικά μου και δεύτερον είναι αίματα μιας κοπέλας στην οπία πρόσφερα βοήθεια... Γιατί να τρομάξει κανείς με αυτό?"
"Δεν ξέρω εγώ θα είχα φρικάρει...."
"Λοιπόν ασε αυτά τώρα και απάντα σε αυτά που θα σε ρωτήσουν...... "
Κοιτάω τον άντρα που στέκεται απέναντί μας με ενα χαρτί λες και θα έκανε επιθεώρη....
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ! Τα αστεράκια ** θα είναι αυτός που κάνει τις ερωτήσεις και τα αυτάκια "" ο Σταύρος.)
*Ονομα και επώνυμο ασθενή?*
"Γιαννακόπουλου Μαρία."
*Χρονών?*
"14"
*Ονομά Πατερα?*
"Κωνσταντίνος."
*Ονομά Μητέρας?*
"Αθήνα"
*Αλλα μέλη στην οικογένεια?*
"Εναν αδελφό 16 χρονών που τον λένε Παύλο."
*Εσείς τι της είστε?*
"Φίλος."
*Ενα τηλέφωνο επικοινωνίας?*
"6981534632"
*Μητερας ή Πατερα?*
"Δικό μου."
*Αυτό απαγορεύεται. Πρεπει να είναι ενός ενήλικα.*
"Να σας δώσω της αδελφής μου έκλεισε τα 20 πριν απο 1 μήνα."
*Απο καποιον συγγενή.*
"Δεν γνωρίζω. Κρατήστε το δικο μου."
*Καλώς. Πόση ωρα πέρασε απο το ατύχημα?*
"Οχι πολύ κανα τέταρτο."
*Εχετε στοιχεία για το πως αυτό συνέβει?*
"Οχι κανένα απολύτως."
*Μάλιστα... Θα ειδοποιήσεται κάποιον απο τους δικούς τις να έρθει να την παραλάβει?*
"Ηλπιζα να μπορούσα να την παραλάβω εγώ ο ίδιος...."
*Αυτό φοβάμαι πως δεν θα είναι εφικτό...*
"Μα δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να την παραλάβει αυτή τη στιγμή... Οι γονείς της λείπουν σε ταξίδι το ίδιο και ο αδελφός της, ήταν μόνη της στο σπίτι."
*Ας είναι... σε λίγο θα τελειώσει η επέμβαση και θα μπορέσει να φύγει.*
"Τέλεια!"
Ηταν εύκολο τελικά.... Αν και νόμιζα οτι θα τα έβρισκα σκούρα εκεί με τους γονεις της και το ποιός θα την πάρει...
Περίμενα για 1 μισή ωρα την Μαρία να βγει απο το χειρουργείο. Μα γιατί είμαι τόσο κολλημένος πια? Γιατί με αυτή? Δεν δίνει δεκάρα για μένα.... Τι με ελκύει σε αυτή? Είναι όμορφη ναι, αλλά μου την έχουν πέσει και ομορφότερες.... Τι είναι λοιπόν?
*Για Μαρια Γιαννακόπουλο?*
Επιτέλους...
"Εδώ!"
*Πρέπει να υπογραψετε κάτι χαριτία και μπορείτε να φύγετε...*
"Ωραία ευχαριστώ!"
Την είδα πανω σε αυτό το κρεβάτι... Τοσα αιματα... Ηταν χλωμή... Ταλαιπωρημένη... Δεν μπορω να την βλέπω έτσι... Γιατί να μην είμαι εγώ στη θέση της? Και ας μην ήταν αυτή εδώ... Απλως δεν το αντέχω αυτό....
*Χρειάζεται 24ωρη παρακολούθηση από δικό της πρόσωπο. Το βράδυ θα πρέπει να σηκώνεται ανά 1-2 ώρες για να ελέγχεται η κατάσταση της...*
"Μάλιστα ευχαριστώ..."
"Σταυρό? Θα γίνει καλά..."
Ξεχασα οτι ηταν και ο τύπος απο το ασθενοφόρο μαζί μου....
"Γιατί σε αυτήν?"
"Τέτοια γίνονται σε χιλιάδες ανθρώπους, αυτήν τη φορά ηταν αυτή η άτυχη..."
"Θα με βοηθήσεις να την πάω στο σπίτι μου?"
"Τι θα ελεγες για μια ακόμα βόλτα με το ασθενοφόρο?"
"Δώσε!"
Στο σπίτι
Εφτασα στιτι και μαζί με τον Μάρκο (τον συνοδηγό του ασθενοφόρου που ηταν μαζί μου όλη αυτή την ώρα) την ανέβασαμε επάνω στο διαμέρισμά.
"Οτι κι αν χρειαστείς να με πάρεις τηλέφωνο εντάξει μικρέ?"
"Εντάξει"
Η Μαρία φαινόταν ηδη καλύτερα... Είχε παλι το χρώμα της και οι σπασμοί της είχαν σταματήσει... Την πήγα στο δωμάτιο μου. Ο γιατρός είπε να την ξυπνάω κάθε 1 ωρα και ξεκινάμε απο τωρα! Ηταν 4 τα χαράματα οπότε πάει ο ύπνος για σήμερα... Παλι καλά η αδελφή μου δουλεύει μέχρι της 7 το πρωί στο μπαράκι οποτε έχω χρόνο να βρώ μια καλή δικαιολογία....
"Μαρία? Μαρία μπορείς να με ακουσεις? Σήκω λίγο ο γιατρός είπε να σε ξυπνήσω..."
Μαλάκα δεν θέλω να την ξυπνήσω. Καλά βολεύτηκε στο κρεβάτι μου, γιατί να ξεβολεψω τώρα?
"Μαρία ξυπνά."
"Μμμμμ..."
"Πώς νιώθεις?"
"Το κεφάλι μου...."
"Μην ανησυχείς είναι φυσιολογικό."
"Οκευ καληνύχτα Σταύρο....... Σταυρό?"
"Ναι κοίτα..... Είχες ενα μικρο ατύχημα και θέλω να μου πεις τι θυμάσε από την συνάντηση σου με τον Αντώνη."
"Οχι πολλά έγινε κάτι.... Με χρησιμοποίησε, θύμωσα και τον χαστούκισα... Θύμωσε και αυτός και μετα απο αυτό δεν θυμάμαι τίποτα..."
"Τέλεια... Λοιπόν αυτός σε χαστούκισε επίσης και εσύ χτύπησες το κεφάλι σου σε ένα σκαλοπάτι και λιποθύμησες. Σε πήγα στο νοσοκομείο έκανες ράμματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό...."
"Τι εκανε ο μαλάκας? Τώρα που είμαι?"
"Σπίτι μου στο δωμάτιο μου."
"Τι? Δεν μπορώ να μείνω... Ευχαριστώ για οσα έκανες, αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να μείνω...''
"Γιατί? Δεν ενοχλείς κανέναν... Είναι και αργά ποτυ θα πας μόνη σου τέτοια ωρα στην κατάσταση σου?"
"Και αν με δουν οι γονείς σου? Σου έχω γεμίσει και το κρεβάτι αίματα.... Δεν νιώθω άνετα εδώ..."
"Θες να σε πάω στο δωμάτιο της αδελφής μου? Εχει πιο άνετο κρεβάτι απο μένα."
"Οχι θέλω να πάω σπίτι μου.."έβαλε τα κλάματα.
"Μα γιατί κλαις θα είσαι μια χαρά!"
"Οχι δεν θα είμαι! Μαλωσα με την καλύτερη μου φιλη, έμπλεξα με εναν μαλάκα και κατάφερα να κάνω κακό και στον εαυτό μου! Και σαν να μην έφτανε αυτό έμπλεξα και εσένα σε αυτήν την ιστορία!"
"Αν δεν ήθελα να μπλεχτώ δεν θα μπλεκόμουνα. Σε συνάντησα και έφερες στην ζωή μου τα πάνω κάτω. Οτάν σε ειδα με τα αίματα μίσησα τον εαυτό μου που επέτρεψα κάτι τέτοιο να συμβεί σε εσένα... Σ' αγαπάω Μαρία και οτι και να γίνει εγώ δεν θα σταματήσω να προσπαθώ...."
"Σταυρό?"
"Ναι?"
"Και εγώ σε αγαπώ."
Με αγκάλιασε και την αγκάλιασαν και εγω απαλα με προσοχή να μην ακουμπήσω κάπου κοντά στην πληγή. Ενιωσα τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Την αγαπάω γαμωτο!!
Αυτό για σήμερα! Ελπίζω να σς άρεσε αν ναι πατήστε ⭐ και αφήστε και κανένα 💬. Σας λατρεύω ολους bye Ζουζούνια μου!!!!