Γύρισα πίσω η αυθεντική ! Σας έλλειψα;; Το επόμενο το γράφει η Νάνσυ ❤
Γεωργία pov
Τελευταία ώρα φυσική...
Τα αγόρια στο μπροστινό θρανίο να μην λένε να το βουλώσουν.
Καθόμουν στο θρανίο μόνη μου φέτος για να μην ενοχλούμαι από τα θορυβώδη παιδάκια...
Ποιον κοροϊδεύω;
Απλά δεν είχα παρέα.
"Δεσποινίς Χατζηκυριάκου να τολμήσω να ρωτήσω που τρέχει ο λογισμός σας;" ρώτησε η ξυνή.
"Σύγουρα όχι στον Νεύτωνα..." μουρμούρισα.
Χτύπησε το κουδούνι και με σύντομες κινήσεις σηκώθηκα και έκανα να φύγω.
"Δεσποινις Χατζηκυριάκου λίγη προσοχή στο μάθημα μου δεν θα έβλαπτε..." είπε η ξυνή.
Όλο μιλάει πια...
Τρέχω κάτω βλέποντας με την άκρη του ματιού μου πως το λεωφορείο είναι έτοιμο να φύγει.
Ορμάω μέσα στον προβατικό σωρό, το κύμα από τους μαθητές που έμπαιναν μέσα σαν τις τηγανητές πατάτες στο καυτό λάδι...
Κάποια πεινάει...
Κάνω να μπω και...
*ΜΠΑΜ*
Τα υπέροχα μουτράκια μου έφαγαν πόρτα.
"Τρελή μου;" είπε ένας σε μια φίλη του δίπλα μου.
"Τρελέ μου!" φώναξε εκείνη και τον αγκάλιασε.
"Δε μου λέτε πως θα γυρίσετε σπίτι εσείς μπρούδια;"
"....." έμειναν άναυδοι και οι δύο.
"Γεια σου Γεωργία Χατζηκυριάκου..." άκουσα το όνομα μου συλλαβιστά και ολόκληρο.
Πήγα ένα βήμα πιο κει και είδα έναν καστανομάλλη με μελιά μάτια και μέτριο ανάστημα να με κοιτά εξεταστικά.
"Και εσύ είσαι ο...;" είπα βαριεστημένα και άνοιξα το μπουκαλάκι μου να πιω λίγο νερό.
"Φίλος Παύλου!"
Και το νερό το έφτυσα στο γλίτσικο προσωπάκι του.
"Κοπέλα μου με γέμισες νερά..." παραπονέθηκε.
"Γιατί ήρθες στην ζωή μου; Εκεί που τον ξέχασα ; Εκεί που ορκίστηκα ότι θα την ξαναφτιάξω;"
"Τον ξέχασες;"
"Ξεχνιέται;..." είπα σιγανά"Εσύ για ποιο λόγο είσαι εδώ;"
"Για τον ίδιο λόγο που ο Παύλος κουβαλήθηκε στην Αθήνα... Επειδή τον έχεις κάνει μπλοκ στο φβ μου έδωσε αυτό να σε βρω να σου το δώσω." είπα και σφήνωσε στον καρπό μου ένα χαρτάκι.
"Γιατί έστειλε αγγελιοφόρο;"
"Γιατί έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα μεταξύ σας φοβάται πλέον..."είπε και η φωνή του ακόμα ακούγεται σε αναμετάδωση μες το κεφάλι μου , αργή με τάση να τον δικαιολογήσει.
Πήρα το αστικό για να γυρίσω στο σπίτι μου.
"Εδώ κανείς;;!!!" ουρλιάζω.
Καμία απάντηση.
Παρατάω την τσάντα μου.
Το χαρτάκι έγγραφε ένα σημέιο συνάντησης και ώρα.
Την κεντρική παραλία εδώ πιο κάτω.
Έχουμε και λέμε...
Ρούχα , απαλή περιποιήση και κομπλέ.
Στάθηκα για κλάσματα του δευτερολέπτου στην πόρτα να πολεμήσω το υποσεινήδητο μου.
Μου έλεγε να μην πάω.
Η ώρα συνάντησης είχε περάσει και εγώ ήμουν σε εκείνο το σημείο της παραλίας ,που μου είχε ζωγραφίσει, μαρμαρωμένη και τον περίμενα.
Τον είδα να έρχεται.
Το στομάχι μου δεθηκε σφυχτός κόμπος. Τα μάτια μου ανοιγόκλειναν πιο γρήγορα.
Πλησιάζω προς το μέρος του. Εκείνος φτάνει σε απόσταση μισού μέτρου απέναντι μου , μπροστά μου...
Το αγόρι που μου άρεσε , που με άναψε , που με χρησιμοποιήσε ήταν κοντά μου... Ότι και να μου κάνει ποτέ δεν θα σταματήσω να τον δικαιολογώ...
"Γεια..." είπε τρεμουλιαστά.
"Γεια..." απάντησα αμήχανα.
Ακουαρντ κατάσταση...
"Γεωργία συγγνώμη που έγιναν όλα αυτά..." είπε με την ενοχή στο βλέμμα.
"Γιατί συγγνώμη ; Δεν ήθελες να το κάνεις; Σε ποιον ήθελες να αποδείξεις κάτι;" είπα κοφτά.
"Γεωργία έχω πληγωθεί στην ζωή μου..."
"Και είπες να με κάνεις να νιώσω πως είναι..." του απάντησα άτονα.
"Γεωργία δεν είναι έτσι ... και... και..."
"Τι καιι;!"
" Δεν ήρθα εδώ για να ξεκαθαρίσω την θέση μου... Πίστευε ότι θες για εμένα αλήθεια... "
"Και γιατι ήρθες;"
"Για να το κάνω αυτό έστω και για τελευταία φορά!" είπε και αναψοκοκκίνησε.
Πρωτού προλάβω να αντιδράσω τα χείλη του ακούμπησαν αχόρταγα τα δικά μου.
Δεν κατάφερα να αντισταθώ , ούτε να το παίξω δυνατή.
Τον φίλησα και γω και εκείνος με κράτησε έτσι για πολλή ώρα. Τα χέρια του τυλίχθηκαν με τα μαλλιά μου και τα τράβαγε με μανία να μη του φύγω.
Σταμάτησε και μου χαμογέλασε. Με αγκάλιασε σφιχτά και καθίσαμε στην άκρη του λιμανιού.
Ο ήλιος αναμύγνυε τα χρώματα του με αυτά της θάλασσας και αντανακλούσε στα υπέροχα του μάτια. Τα μαλλιά του ανέμιζαν πέρα δώθε και εμένα με είχε να κάθομαι πάνω στην αγκαλιά του .
"Γεωργία;"
"Ναι;"
"Γιατί έμπλεξες με έναν βλάκα σαν και μένα;" είπε και έβαλε την κουκούλα της ζακέτας του και κοίταξε το απέραντο σκοτάδι που είχε πλέον απλωθεί ολόγυρα.
Το μάυρο θαλασσινό νερό από κάτω μας ήταν ταραγμένο... Σαν να βασίζονταν στα λόγια του.
"Παύλο όσο και να με ταλαιπωρείς δεν με ξεφορτώνεσαι έτσι εύκολα..."
"Σαγαπάω..." έριξε το βαρύ το ρήμα και φυτεύθηκε μέσα μου.
"Εγώ να δεις..." του είπα.
Εκείνος με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε.
Ακούστηκε το κινητό μου.
"Ωραίος ήχος κλίσης😏" είπε ο Παύλος.
"Χαχ σου αρέσει;"
"Ναιιμμμ βάλτο την ώρα που φιλιόμαστε..."
"Τα οράματα άλλη ώρα Παυλή μου οι γονείς μου γύρισαν σπίτι και με ψάχνουν..."
Με σήκωσε πάνω και με αγκάλιασε.
Του χάιδεψα τα μαλλιά.
"Γίτσα εγώ μεθαύριο θα φύγω από εδώ..." είπε.
Χαμήλωσα το κεφάλι.
"Ας το αφήσουμε έτσι... χωρίς να έχουμε σχέση για να μην πληγωθεί κανείς από τους δυο..." είπε.
"Παύλο κι άμα βρεις κοπέλα;"
Μεγάλο λάθος που αμφέβαλλα μπροστά του.
"Θα ξαναβρεθούμε στο μέλλον ακόμη και αν έχω βρει άλλη... Μπορεί και εσύ να βρεις κάποιον... Να περνάς καλά μόνο αυτό με νοιάζει ... Δεν θα παρεξηγηθώ δεν θα θυμώσω αν βρεις άλλον..." είπε και με φίλησε.
Ξεκόλλησα από κοντά του και τον χαιρέτησα.
"Αα και να τα πούμε αύριο άμα μπορείς..." του είπε και έκανε νεύμα.
Έφυγα γρήγορα για το σπίτι.
"Γεωργία που είσουν παιδί μου;" ρώτησε η μαμά.
"Η άνω Σιλεσία , η κάτω Σιλεσία, η Γαλλική ..." μουρμούρισα.
"Τι λες εκεί;"
"Το μάθημα το αυριανό..." είπα αφηρρημένη.
"Που πήγες ;" με ρώτησε.
"Με ... την Δανάη βόλτα... " απάντησα και έτρεξα ολοταχώς πάνω στο δωμάτιο μου να ξεμπλοκάρω κάποιονν...
Εγώ
Γεια
του έστειλα και χαμογέλασα ασυγκράτητα πολύ.
Όλα ήταν τόσο όμορφα .
Το χαμόγελο μου σβήστικε.
Αφού θα φύγει Γεωργία... Σου είπε να βρεις άλλον...
Όμως αυτός γιατί να βρει άλλη; Γιατί να βρει άλλη πουν να της φερθεί έτσι όμορφα και γλυκά;
Η ώρα είχε πάει οκτώ και ήμουν νηστική απο χθες. Κατέβηκα την σκάλα και αμιλήτη έβαλα να φάω φακες...
Οι οποίες αναρωτιέμαι για ποιον λόγο υπάρχουν...
"Τρως εσύ φακές;" είπε με δυσπιστία η μαμά μου.
"Γιατί τις φτιάχνεις ακόμα; Μόνο όταν πάω να λυποθυμήσω τις τρώωω..." γκρίνιαξα.
"Εμμ βέβαια αυτά παθαίνεις όταν είσαι όλη μέρα με το κινητό...Έχουν σίδηρο τρώγεε!" μου αποκρίθηκε.
Έφαγα στα γρήγορα και άκουσα τον μπαμπά να μπαίνει μέσα στο σπίτι.
"Χελοο!" είπε.
"Μην μιμείστε την νεολαία την δηλιτηριάζετε!" μούγκρισα φιλώντας τον στο μάγουλο και έφυγα πάνω με την τσάντα μου.
"Σακίδιο δυναμικό γίνομαι αλεξίπτωτο γίνομαι κανό... " τραγούδησα "Αγάπη μου σου γράφω ένα ποίημαααα μααααμααα μας έβαλε η μπουχλάδω να γράψουμε ποιήμα είναι δυνατόν;" αναστέναξα.
Έπιασα το στυλό μου και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Φυσικά και όχι ελεύθερο καθώς ο Παύλος το κυριαρχούσε.
Άραγε θα σου λείψω...
έγγραψα την πρώτη γραμμή και κούραστηκα...
Θα σε ξαναζητήσω...
Θα μαστε ποτέ μαζί...
Δυο χαμένοι ταιριαστοί...
Είναι που σαγαπάω τόσο...
Είναι που σε θέλω άλλο πόσο...
Γιατί γαμώτο σαγαπάω ...
Και ψέμματα εγώ δεν πουλάω...
Κοίταξα εξεταστικά το υποτιθέμενο ποίημα μου και το τσαλάκωσα νευριασμένη... Με την βοήθεια του υπολογιστή έγγραψα κάτι πιο επιγραμματικό... Δεν ήθελα να παρουσιάσω στην τάξη τους ονειροπαρμένους έρωτες μου ...
Παύλος pov
"Παύλο έχεις μουγγαθεί... τι παίζει;" βούηξε η φωνή του Θανάση στο αυτί μου...
"Νάσο όλα καλά ..."
"Ρε ..."
"Τιι ... δεν είμαι κολλημένος μαζί της ... απλά κάναμε κάτι..."
"Παύλο μην το παίζεις μάγκας..."
"Εντάξει ρε..."
"Έφαγες κόλλημα με αυτήν από ότι φαίνεται..."
"Πωωω..." χώνω το κεφάλι μου μέσα στο μαξιλάρι.
"Και έχω σημαντική ερώτηση ..."
Ξεροκατάπια γιατί αναρωτήθηκα τι θα πει για εμένα και την Γίτσα.
"Πες μου" είπα
"Πίτσα ή σουβλάκι;" ρώτησε.
"Πουτσου αβλάκι πεινάλα!!" είπα εκνευρισμένος "καλά πίτσα σουβλάκι φάγαμε χθες... να ναι καλά η μαμά σου που κάνει μπάμιες..."
"Χαχαχαχαχα να βάλω να δούμε θρίλλερ;"
"Βάλεε κανα της προκοπής..." είπα αράζοντας στον τοίχο.
Όμως δεν άκουγα τίποτα από όσα σχολίαζε ο Νάσος... Ούτε έφαγα , ούτε την ταινία είδα...
Είχα ανοίξει κρυφά το κινητό μου και απάντησα στο μύνημα της Γεωργίας.
Εγώ :
Γεια σου
Γίτσα 💣:
Τι κάνεις
Εγώ :
Μου άρεσε πολυ σήμερα
Γεωργία 💣 :
Αύριο διαλέγω εγώ μέρος
Εγώ :
Οκκ τα λέμε φιλάκια
Γεωργία 💣 :
Φιλάκια
Ο Νάσος δίπλα μου ροχάλιζε και η μανταμ στην τηλεόραση τσίριζε... Το σουβλάκι στο κουτί όμως φώναζε "Παύλο" και το εφαγα.
Μεγάλο κεφάλαιο περιμένω ψήφους και σχόλια ❤
Φιλάκια
☆ζουζούνα☆