As you can see may mga labels na ang previous chapters. Nakikita ko kasi na may nagugulohan. So, thanks for reading again! Malapit na palang magba-bye si Nate at Kareeza and I hope you’ll support my next story too, Bribing Ms. President. The prologue will be posted after this story.
I love you guys! ~ Bella
x
Chapter 29
PRESENT
Kareeza’s POV
Nasa condo ako ni Nate ngayon, inaalagan siya. He’s been sick for two days already. At first, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Never in my whole life that I cared someone like this – kahit si Brent o James. Naiinis nga ako sa sarili ko eh kasi mukhang ako pa yata ang may sakit. Hindi ko alam kung paano siya papainomin gamot. Dammit. Ganito ba ako ka ignorante? Masyado kasi akong dependent sa mga magulang ko. I sighed heavily.
“Stop thinking about it. It’s fine.” He chuckled. He tucked some of hairs then kissed my forehead. Hindi ko mapigilan ang mapa-ismid. He’s making fun of me.
“Tigilan mo ‘ko, Nate. Tss.” Tumawa lang siya nang makita akong umirap. Ano bang malay ko sa mga measurements ng gamot? Hindi ba enough yung isang tablespoon nalang?! Naiirita ako. Nakakairita.
I felt him pulled me closer. He buried his face on my neck. Napasinghap ako when I sensed him inhaling my scent. Kainis! Hindi ba dapat galit ako? Nilingon ko siya at inirapan. Tumawa lang siya at pinagpatuloy ang pag-amoy sa leeg ko.
“N-Nate, tumigil ka nga. Ang landi mo.” Pinilit kong ilayo ang sarili ko sa kanya pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang paghawak sa’kin. Nasa couch kami ngayon. We are supposed to be watching a movie pero mukhang deadma na dahil sa akin na nakatuon ang atensyon niya.
“I love you, Kareeza.” Napangiti ako sa sinabi niya. It’s like something warm touched my heart. Ilang beses na niyang sinabi sa’kin ang salitang ‘yon pero bakit ibang iba parin? Hanggang kailan ba ako mai-immune?
“Thanks for fighting. I’m sorr---” I paused him using my index finger.
“Stop apologizing.” I smiled at him. Sumimangot siya sa’kin, natawa ako.
I pulled him for a hug. Ilang beses na talaga niyang sinabi sa’kin ‘yon. Alam kong guilty siya pero wala na talaga sa’kin yun. Alam kong masyado lang siyang natabunan sa galit kaya niya nagawa ‘yon at naiintindihan ko ‘yon. Kaya nga lumaban ako para sa amin because I know that there’s still a tiny hope saying that we could still be together. Alam ko sa sarili ko may panlaban parin ako – at yun ang pagmamahal ko sa kanya.
I love, Nate. Walang duda doon. Kahit malaki ang binago niya sa’kin, wala akong pakialam. Many people said that love is all about acceptance but I guess they’re wrong. For me, love is all about changing yourself for the better. Nagbabago ka hindi lang dahil sa kanya kundi pati narin sa sarili mo. And I must say that I changed a lot. Marami ang nagbago sa’kin and quite frankly, I’m starting to love it. Sinabi rin sa’kin ni Mama na kahit siya ay nagulat sa pagbabago ko. Not that she’s mad about it, she’s perhaps proud of me.
“Thank you, Kareeza..” He said hoarsely. Napangiti ulit ako sa sinabi niya.
May mahihiling pa ba ako? Wala na siguro. All I have to do is to make the most out of it. Minsan lang sa isang pagkakataon ang mabiyayaan ng magandang love life. Bukod pa dun, I have good friends too. Nagkausap na kasi kami ni Micaela last week and she was sorry for being distant. Nagulat lang talaga daw siya. Of course, who am I to judge her. Kung ako nga siguro ang nasa posisyon niya, malamang hindi na talaga ako makikipag-usap sa taong yun. Imagine? Ganon ako kalala pero kita mo nga naman, tinanggap ko agad ang sorry ng bestfriend ko instead of throwing daggers at her.
Simula nang makilala ko si Nate, sobrang dami kong natutunan. Isa na dun ang pagiging masaya at kontento sa kung ano meron ako ngayon kahit pa sobrang saklap ng nakaraan ko. Ang mga nangyari ngayon sa totoo lang, hindi umabot sa isip ko. I never thought that I could be this happy. Ang pagkuha palang sa kapatawaran ni Popsy ay sobrang nakakatuwa at nakakataba ng puso na. I also realized that I deserve to be happy. Sabi pa nga nung isa sa mga librong nabasa ko that happiness is a luxury and not everyone can afford it. Fortunately, I have a snide comment about it, I think happiness is something that everyone can achieve as long as they are contented. Para kasi sa’kin, mahalaga ang pagiging makontento sa kung ano ang meron tayo ngayon. It’s a step closer to happiness.
“Ano ‘to?” I asked him after we finished our dinner.
Nasa couch na naman kami ngayon and we’re watching a movie. Right, it’s still a front act. Alam kong mane-neglect na naman ‘tong pinapanood namin.
Humarap si Nate sa’kin at hinawakan ang kamay ko na nakahawak sa gilid ng ulo niya. It’s a scar. Hindi ko ‘to napansin noon kaya nga laking pagtataka ko kung saan niya ‘to nakuha. I looked at him straight. Ngumiti lang siya sa’kin at hinagkan ang kamay ko.
“Akala ko ba, you’re my greatest stalker?” Umirap ako sa kanya.
This is the other side of Nate. He keeps on teasing me about my past when I was still a child. Kinwento ko kasi sa kanya na sinusundan ko siya since I was still elementary. Of course, I didn’t tell him about the exact details since he already knows that.
“Seriously, Nate? Stop pushing your luck and tell me the truth. Ngayon ko lang kasi napansin ‘to.” I touched his scar again.
“Impatient.” Ngumiti siya. “If you must know, I got hospitalized few days after my best friend’s incident.” Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
“Meaning?” Tanong ko.
“Naaksidente ako. Mabuti nalang at may umalalay sa’kin at isa dun si Karen. You should get to know her. Mabait siya babe.” My face suddenly became emotionless.
Paano nasali ang babaeng mangga na ‘yon sa usapan namin? The last time I checked is hindi kami in good terms. Of course, may kasalanan ako sa kuya niya and I was guilty. I tried talking to her but she gave nothing but cold treatments. Ano bang gagawin ko? Ipipilit ko ang sarili ko sa kanya? No way.
“And what is that supposed to mean?” Pinagtaasan ko siya ng kilay. Ngumiti lang siya at marahang hinimas ang mga kilay ko. I sighed.
“She’s my friend, Kareeza.” Umiwas ako ng tingin dahil sa bigat ng titig niya.
We both know – no, all of us know – that me and Karen can never be together. Magkita pa nga lang kami ay para nang sumisikip ang paligid. I don’t know why I have this feeling of uneasiness. Mom used to tell me that my instincts are always right. Kaya nga as much as possible ay dumidistansya ako sa kanya. But right now, I know it’s impossible.
Alam kong ang pagiging malapit ni Nate ang isa sa mga dahilan kung bakit kailangan kong pakisamahan si Karen. Of course, they’re really close na aabot talaga sa punto na iisipin kong sila talaga na dalawa. But of course, he’s Nate at alam ko lahat bawat sulok ng buhay niya. Well, except for the accident part. Sa totoo lang medyo nawindang pa ako sa rebelasyon na. It’s very impossible na hindi ko yun malaman. Kung sabagay, I was in the verge of hell that time kaya siguro nakaligtaan ko yun.
“Babe, please?” Napatingin ako sa kanya and I didn’t know how did that happened basta kusa nalang gumalaw ang ulo ko sa pagtango. Ngumiti siya sa’kin at hinalikan ako ng mabilis sa labi. Napanguso ako sa ginawa niya.
Paano niya ba nagagawa ‘to? With his simple gestures parang sumisirko na buong pagkatao ko. I know it’s crazy but for me loving someone mirrors obsession. It’s really scaring the shit out of me pero ano ang magagawa ko? He’s a damn magnet – that no matter what I do, I will always come back for him.
Nagulat ako nang biglang tumayo si Nate at tumakbo papasok sa kanyang kwarto. Pasimple ko siyang tiningnan na para bang may kinakalkal siya sa loob. Nakabukas kasi ang kwarto niya kaya tanaw ko mula sa sala ang ginagawa niya.
He smiled at me when finally he got something in his hand. Tiningnan ko ang kamay niya bago ko inangat ang tingin ko sa kanya. Napangiti lang siya sa’kin at sumalampak sa couch. My eyes widened when he opened his hands.
Shit. He still keeps it?
Maluha luha akong tumingin sa kanya. Nakangiti lang siya sa’kin at binuksan ang papel na nakabalot sa isang ordinaryong bato. My stomach twists lalo na nung makita ko ang penmanship ko. Of course, it looks like shit. Sino ba namang bata ang may magandang penmanship? Daig pa nito ang dinaanan ng isang libong tren dahil sa sobrang pangit.
Napatingin ako kay Nate. His face was full of proud na para bang kahit sobrang pangit ng penmanship ko ay proud parin siyang ipakita ito sa lahat ng tao. Napailing nalang ako at nag-isip ng magandang sabihin.
I reached for the crumpled paper before smiling at him.
“It’s--” He cut me off.
“From Karen..” Napatingin ako sa kanya.
Bahagya akong lumayo sa kanya. Nabingi ba ako? Pero malinaw eh.
“When I got dragged by a truck, the doctor said I have mild amnesia. Nakakatuwa nga eh kasi nung nagkamalay ako, si Karen ang unang nakita ko. She was holding this letter in front of me. Sabi ko sa kanya pamilyar ang sulat na ‘yon. Then, Karen told me that she used to send me this kind of letters.” Parang piniga ang puso ko sa mga nalaman ko.
Bakit kailangang magsinungaling ni Karen? Paano? Bakit? How could she possess something that she didn’t own in the first place? Kinagat ko ang labi ko at pilit inilihis ang atensyon ko sa telebisyon. Nate was talking nonstop about the letter and it hurts like hell. Para akong tinanggalan ng buto sa katawan. Mahalaga sa’kin ang mga letters na ‘yon. Isa yun sa mga dahilan kung bakit ako napansin ni Nate.
“Nate?” I was distracted by a voice coming from outside. Napatingin ako kay Nate na ngayon ay mabilis na tinungo ang pinto ng condo niya.
Umayos ako ng upo sa couch at pilit na nag-focus sa honeymoon ni Bella at Edward. This day sucks. Imbes na matuwa ako dahil Breaking Dawn Part 1 ang pinapanood namin ay tuloyan na talaga akong nawalan ng gana.
“Sino’ng kasama mo?” My brows touched as I saw Karen carrying some foods. Kitang kita ko ang gulat sa mga mata niya.
Kinalma ko ang sarili ko at pilit itong pinipigilan sa pagsugod. Urgh! I want to wring her neck right at this very moment!
“You see Karen, we were just talking about the letters you used to gave me in the past. Nakakatuwa. Parang kanina lang pinag-uusapan ka namin tapos ngayon, andito ka na.” Nate laughed at his statement at ginayak si Karen papuntang couch pero hindi man lang ito nakagalaw.
That’s it bitch. Matakot kang hayop ka. Napaka sinungaling!
“Karen?” Nate called. Napansin niya siguro ang paninigas nito.
Unti unti akong napangisi at humalukipkip. Tiningnan ko siya sa mata. Mas lalo akong napangisi nang makita ko siyang napalunok.
“Oo nga naman, Karen. Mag kwento ka naman tungkol sa mga letters mo.” I smiled wickedly as her ugly face turned colorless.