------------------------------ Keith --------------------------
Σχεδόν μισή ώρα αργότερα το σπίτι είχε γεμίσει από τα συνηθισμένα πρόσωπα, δηλαδή ολόκληρο το σόι μας, μέχρι και τα ξαδέρφια μας είχαν έρθει να βοηθήσουν. οι θείες μας προσπαθούσαν να ηρεμήσουν την μαμά ενώ οι θείοι μας μιλούσαν με την Lin την μάγισσα της σελήνης της αγέλης. Μέχρι τώρα δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε τίποτα εκτός από το ότι όμως κάποιος βασάνιζε τον πατέρα μας και ότι ήταν τόσο σοβαρό που κομμάτι του πόνου ερχόταν και στην μαμά μέσα από τον δεσμό τους. Η Lin τις έκανε ένα ξόρκι για να μοιάσει τον πόνο που τώρα ήταν μεγαλύτερος και τις είπε να μην κάνει τίποτα που θα μπορούσε να τις προκαλέσει πόνο, ήταν πιθανό η σύνδεση να όταν αμφίδρομη. Τα ξαδέρφια μας από την άλλη και εμείς καθόμασταν στους καναπέδες και μιλούσαμε, κυρίως στην αρχή οι συστάσεις με τις συντρόφους μας και μετά το που θα μπορούσε να είναι ο πατέρας μας.
"Δεν ξέρω αν θα πετύχει αλλά ξέρω μια μέθοδο για να τον βρω, αλλά θα χρειαστεί λίγο αίμα από το ποιο σημαντικό άτομο για εκείνον. Όμως δεν μπορώ να πάρω από την Sara χωρίς να επηρεάσω τον Chris". Αυτή ήταν η μοναδική ιδέα που είχαμε εδώ και αρκετή ώρα, και δεν ήμουν διατεθειμένος να την αφήσω, χρειαζόταν αίμα από κάποιον σημαντικό, υπήρχαν πολλοί. Και οι πιο σημαντικοί ήταν τρεις. Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα προς το μέρος των ενηλίκων σηκώνοντας το δεξί μου μανίκι. "Χρειάζεσαι αίμα από κάποιον σημαντικό, το ποιο σημαντικό για εκείνον δεν είναι μόνο η μαμά, είναι ολόκληρη η οικογένεια του. Το δικό μου θα είναι αρκετό". εκείνη τη στιγμή όλοι με κοίταξαν με την γνώση πως ότι έλεγα ήταν αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα και τρέλα. Ήξερα ότι το ξόρκι θα ήθελε περισσότερο αίμα από όσο θα μπορούσα να δώσω χωρίς να πάθω κάτι αλλά και πάλι κάποιος έπρεπε να το κάνει. "Έχεις δίκιο δεν είναι ανάγκη να είναι από την Sara, από οποιονδήποτε άλλον θα χρειαστεί περισσότερο από όσο μπορεί να δώσει. Αν το κάνει κάποιος άλλος θα πεθάνει, ακόμα και ο Alex γιατί οι δυνάμεις του δεν θα είναι σε λειτουργία. Πίστεψε με αν υπήρχε άλλος τρόπος θα τον προτιμούσα, αλλά δεν θέλω να πεθάνει κανείς, για αυτό αν το κάνω θα πρέπει να είναι από την Sara".
Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ανεχτώ, αν χρειαζόταν θα έδινα κάθε σταγόνα αίματος μέσα μου... Ξαφνικά οι αισθήσεις μου μούδιασαν και η όραση μου θόλωσε. Όλα ένιωθαν μακρυά και χωρίς καμία σημασία όταν το σκοτάδι με πλησίασε και με αγκάλιασε με την σκοτεινή και θελκτικη επιρροή του. Κατάλαβα αμέσως ότι τα μάτια μου άστραψαν κόκκινα και ένιωσα τον Damian δίπλα μου να έχει στο χέρι του έναν χάρτη της πόλης που είχαμε σε ένα ράφι στο σαλόνι. Δεν μπορούσα να ακούσω τις φωνές όσων ήταν γύρω μου αλλά ήξερα ότι δεν καταλάβαιναν τίποτα από όσα κάναμε, και δεν ήταν οι μόνοι τους. Όσο άνοιγα τον χάρτη στο άδειο πλέον τραπέζι και εμφάνιζα το μεγάλο σπαθί μου δεν είχα καμία ιδέα τι με είχε πιάσει, όταν και εγώ και ο Damian κόψαμε τις παλάμες μας και αφήσαμε το αίμα μας να κυλάει στο χαρτί σαν ποτάμι ένιωθα λες και ήμουν μαστουρωμένος. Όλο μου το σώμα ήταν μουδιασμένο και μέχρι και οι σκέψεις μου ήταν θολές, το αίμα μου ήταν καυτό στο χέρι μου και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά και γρήγορα που σίγουρα θα ακουγόταν σαν τύμπανο. Καθώς έτρεχε το αίμα σχημάτιζε κύκλους στον χάρτη και γραμμές που δεν έβγαζαν κανένα νόημα, αλλά όσο σχηματίζονταν περισσότεροι τόσο πιο εύκολα μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν τα ίχνη του πατέρα μου μόνο που δεν ήξερα από πότε. Το αίμα δεν σταματούσε και σύντομα σχεδόν όλο το χαρτί είχε μουλιάσει σε αυτό εκτός από ένα μικρό σημείο στο βορειοδυτικό άκρο της πόλης, εκεί που βρισκόταν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Σταδιακά το σκοτάδι πήρε τα τρομερά και ακαταμάχητα νύχια του από το μυαλό μου και οι αισθήσεις μου άρχισαν να επιστρέφουν όταν ξαφνικά το αίμα μαζί με το χαρτί πήρε φωτιά και έγινε ένα τίποτα στον αέρα, δεν έβγαινε καθόλου καπνός ή στάχτη μόνο άδειος χώρος. Μόλις εξαφανίστηκαν όλα τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και ένιωσα τα χέρια κάποιου να με κρατάει από πίσω για να μην πέσω κάτω, και είδα ότι κάποιος άλλος έκανε το ίδιο με τον αδερφό μου. Καθώς προσπαθούσα να βρω την ισορροπία μου ένιωσα το σκοτάδι να υποχωρεί προς τον Damian και μια ζεστή αίσθηση να με πλυμηριζει αργά με ένα κομμάτι από το σκοτάδι που με άφησε. Θα μπορούσε να ήταν η μαύρη και λευκή μαγεία μέσα σε εμένα και τον Damian, ή μήπως ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Δεν είχε σημασία τώρα, καθώς ένιωθα το αίμα που μόλις είχα χάσει να αντικαθίσταται αργά και το κόψιμο στο χέρι μου να κλείνει όσο έβρισκα τις δυνάμεις μου.
Όταν στάθηκα στα πόδια μου γερά και κοίταξα γύρω μου πρόσεξα ότι εγώ και ο Damian ειμασταν στο επίκεντρο όλων των περίεργων ματιών που έκριναν ερωτήσεις που δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε. "Τι στο καλό ήταν μόλις αυτό". Η Lin είχε έρθει ήδη κοντά μου και μου τράβηξε το χέρι για να εξετάσει την πληγή όταν κατάλαβε ότι δεν θα έβρισκε τίποτα και γύρισε το βλέμμα της σε μένα. "Μην ξανακάνετε κάτι τέτοιο ποτέ. Αυτή ήταν εξαιρετικά θανάσιμη μαγεία, θα μπορούσατε να είστε νεκροί τώρα. Και από ποτέ μπορείτε να εξασκειτε μαγεία εσείς οι δύο?". Αυτή ήταν μια ερώτηση που κανένας μας δεν μπορούσε να απαντήσει δυστυχώς. "Δεν ξέραμε ότι γινόταν αυτό, πρώτη φορά κάναμε κάτι τέτοιο. Δεν είχα καν τον έλεγχο του σώματος μου σε όλο αυτό, ήταν λες και κάτι μέσα μου ξύπνησε μετά από χιλιάδες χρόνια". Αυτή ήταν η αλήθεια, μετά από αυτό ένιωθα σαν να είχα ξυπνήσει από έναν βαθύ λήθαργο και έπρεπε να απλώσω τα φτερά μου για να ξυπνήσω. Για μισό φτερά? Δεν εννοούσα να τεντώσω το σώμα μου? Τι γινόταν εδώ πέρα? Μπορούσα να νιώσω την ίδια σύγχυση και από τον Damian στην άλλη άκρη του τραπεζιού όσο όλοι προσπαθούσαν να δουν αν είμαστε καλά και μετά μας φώναζαν.
Τότε είδα το βλέμμα της Beth το οποίο ήταν καρφωμένο επάνω μου, δεν ήταν δυνατόν ένας λυκάνθρωπος να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις μαγικές τέχνες και όμως εγώ είχα μόλις χρησιμοποιήσει τα ίχνη του πατέρα μου μέσα στο αίμα μου για να βρω το σημείο που βρισκόταν τώρα. "Αρκετά με όλο αυτό, πάω να φέρω τον βλάκα τον αδερφό μου που άφησε να τον πιάσουν, ξανά. Εσείς οι δύο έχετε πολλά να πείτε όταν έρθει ο πατέρας σας". Ο θείος μας βγήκε από το σπίτι και εξαφανίστηκε ενώ εμείς περιμέναμε υπομονετικά και όταν τελικά δεν γύρισε για αρκετή ώρα όλοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν.
"Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Έρχεσαι μαζί μου? Και μην ρωτήσεις που, ξέρεις πολύ απλά που εννοώ". Όντως ήξερα το μέρος που ήθελε να πάει ο Damian και ούτε εγώ μπορούσα να περιμένω εδώ πέρα άλλο χωρίς καμία απόδειξη ότι θα γύριζαν. Έπρεπε να πάω να βεβαιωθώ ο ίδιος. Κούνησε το κεφάλι μου στον αδερφό μου και όταν μας έδεινε κανένας σημασία πήγαμε επάνω στο δωμάτιο μας από το οποίο βγήκαμε πηδώντας από το παράθυρο και τρέχοντας προς το εγκαταλελειμμένο σπίτι. Ξέραμε ακριβώς που ήταν γιατί συνηθίσαμε να πιέζουμε εκεί μικροί οπότε ξέραμε κάθε σπιθαμή του, ακόμα και το κρύψω υπόγειο από το οποίο δεν μπορούσε να σε ακούσει κανείς. Σίγουρα εκεί τον είχαν...