Nakangusong nakatingin lang siya sa kanyang cellphone na kanina pa tumutunog. Dalawang araw na siyang absent dahil masama din ang kanyang pakiramdam. Kaya napag-isipan niyang pumasok na ngayong araw. Tiningnan niya ang sarili sa salamin. Lalo lang siyang pumuti. Maputla na nga dahil hindi man lang siya lumbas ng kwarto niya sa dalawang araw na pag-absent niya. Naglagay nalang siya ng konting make-up at inayos ang kanyang humahaba ng buhok. Hanggang balikat na ito ngayon.
She texted her assistant that she'll be reporting to work today. One last glance of herself in the mirror and off she'll go.
Kiming nginitian niya lang ang mga bumati sa kanya at agad siyang dumiretso sa kanyang opisina upang madatnan lamang ang kanyang nobyo na naghihintay sa kanya. Nag-angat ito ng tingin mula sa pagkakayuko at nanlalaki ang matang tumayo para salubungin siya. Niyakap siya nito ng mahigpit na ikinabigla niya.
"Damn,baby! Pinag-alala mo ako." Frustration and worry etched on his handsome face. "Where did you stay, huh? You're not in your apartment. Wala kadin sa bahay nila Margareth. Mukhang mababaliw na ako sa kakahanap sayo."
"Pasensya na,Brian. I just needed time to think. But I'm fine now." Aniya at kumalas na sa pagkakayakap nito. Agad siyang naupo at tinitigan ito.
"How did your talk go?"
"Huh?"
"Diba sabi mo mag-uusap kayo ng babaeng Barbie doll? Nakapag-usap ba kayo?" Aniya sa seryosong boses. She missed him so much but she has to control herself when it comes to him. Baka mamaya umiyak na naman siya.
"You're calling her Barbie doll?" Natatawang sagot nito sa kanya.
"Mukha naman talaga siyang manika ah! Anong nakakatawa dun?" Medyo inis na sabi niya. Pinukol niya ito ng masamang tingin ng hindi man lang ito tumigil sa pagtawa. Nakakairita! Wala naman talagang nakakatawa sa sinabi niya.
"Nothing, baby. Eh ano namang tawag mo sa sarili mo kung ganun?" Nakangising umupo ito sa harapan niya at pinakatitigan siya. Bigla tuloy siyang nailang dahil sa pagkakalapit ng mga mukha nila. Feeling birheng Maria pa ata ang peg niya.
"Lumayo ka nga,Brian! Bwisit to!"
Natatawang dinampian nito ng masuyong halik ang labi niya bago ito umayos sa pagkakaupo.
"Lunch later, baby?"
Tumango nalang siya dito dahil gusto na din niya itong makausap mamaya. Dalawang araw siyang nag-ipon ng lakas ng loob. Kailangan niya talaga itong makausap.
Busy siya sa ginagawang bagong proposal na ipepresent na niya next board meeting nang biglang pumasok ang boss at kaibigan niyang si Zeke. Seryoso ang hilatsa ng pagmumukha nito. Nakakatakot tuloy itong tingnan.
"Zeke! Good morning!" Aniya sa masayang boses. Tinanguan lang siya nito at pahinamad itong naupo sa bakanteng upuan.
"You're not busy? May ipagagawa ka?" Napailing ito at tinitigan lang siya ng walang kangiti-ngiti. Hindi niya tuloy maiwasang kabahan habang nakatitig dito.
"How long have you been together again, Bea?"
"Ha?Ni Brian ba?"Naguguluhang saad naman niya.
"Bakit?May iba pa ba?"He hissed at her.
"Siyempre wala na!" Mataas ang boses na sagot niya sa kaibigan. "Natataranta kasi ako sayo. Nakakatakot ang mukha mo,Zeke. Ayusin mo nga yan!" Natatawa ng dugtong niya at komportableng bumalik sa kanyang pagkakaupo.
Lukot parin ang buong mukha nito ngunit hindi na ito gaanong nakakatakot sa paningin niya. Nakahinga din tuloy siya ng maluwag.
"Mga dalawang buwan na kaming nagkabalikan, Zeke. Bakit?" Aniya sa tanong nito kanina.
"Have you ever talked about each others pasts,Bea?"
Kunot -noong tinitigan niya ito ng mabuti. Why is Zeke suddenly interested with her love life?
"Bakit? Do you know something about his past, Zeke?"
"It's not my story to tell. You should ask him that instead, Belice Anicette." Anito at agad ng tumayo ng hindi pa hinihintay ang sagot niya. Nakangusong napatitig siya sa kawalan. Bakit ba ang babastos ng mga lalaki? Kitang kinakausap pa, lalayasan kana agad. Hmpp. Nakakaimbyerna!
She's already on the entrance of the restaurant when she saw her dropped a kiss on her boyfriend's lips. Naniningkit ang matang agad niyang itinulak ang pinto at walang pasubaling sinugod ang pinakabwisit na Barbie doll na nakilala niya sa tanang buhay niya. Kapwa nanlalaki at hindi makapaniwalang napatitig ang mga ito sa kanya.
"Baby! Shit! I didn't kiss her back. It's a misunderstanding." Anang Brian at agad na hinawakan ang braso niya. Tinitigan niya ng masakit ang kanyang nobyo bago binalingan ng tingin ang namumutla paring babae.
"Inuubos mo ba talaga ang pasensya ko babaeng manika?"
"I-I..
"Come on,baby. Sa iba nalang tayo kumain. Is that okay with you?" Tarantang hinapit siya nito ng mahigpit nang maglakad pa siya palapit sa babae.
"Hindi ikaw ang kinakausap ko, Brian. Tumahimik ka diyan!" Hindi mapigilang bulyaw niya na ikinalingon na talaga ng ibang customers sa gawi nila. She's seething with rage. At ang gusto niya lang gawin ay kalmutin ang magandang pagmumukha nito.
"Fuck! Just go,Thalia!" Baling ng nobyo niya sa babae na hindi parin makagalaw mula sa kinatatayuan nito.
"Thalia?"Hindi makapaniwalang nagpalit-lipat ang tingin niya sa kanilang dalawa."Am I hearing it right, Brian? Siya si Thalia? Huwag mong sabihin na siya din si Thalia ni Zeke?" She tried to cleared her throat as she wait for his answer.
"Baby,I-let me explain,okay?Let's talk at home, please?"Puno ng pagsusumamong hinawakan nito ang kamay niya ngunit pinalis niya lang iyon. Napangiti siya ng mapait. She felt betrayed.
Nag-iinit ang matang tinitigan niya si Brian. Nakaigting ang panga nito habang napapasabunot sa sariling buhok.
"Are you two in a relationship? Pinaglaruan mo na naman ba ako,Brian?" Kagat-labing pinisil-pisil niya ang isang palad para pigilan ang sarili na makapanakit. She's hurt and all she wanted to do was to inflict pain to someone who hurt her too.
"No! Fuck! It's not that, baby. Let's talk,okay?" Galit na hihilahin na sana siya nito palabas ng restaurant nang biglang mapahinto siya sa binitiwang mga salita ni Barbie doll. Na Thalia pala ang pangalan. Ang Thalia ni Zeke at ang Thalia din ni Brian. Isn't that too much? Nakakatawa talaga ang buhay. Palagi nalang siyang pinasasakitan.
"What did you just say? Mukhang nabibingi na ata ako."
"He promised me marriage,Belice! Naging kaming dalawa. We didn't broke up. So, he's still mine!" Sigaw nito na naiiyak nadin. Gone was the composed Thalia. She looked hurt and miserable too.
"Fuck! I already told you to go home Thalia! Can't you understand?!" Nangangalaiting sigaw ni Brian na nagpatahimik sa lahat ng tao sa loob ng restaurant. Pati ang manager na kanina pa nasa tabi nila ay biglang napako na sa kinatatayuan nito. Umiiyak na tumakbo palabas ng resto si Thalia na ikinailing lang niya.
"Baby."
"Don't." Pigil niya nang akmang hahawakan siya nito. Naiiyak na tinitigan niya ito ng masakit.
"So,ganito nalang ba tayo Brian? Palagi mo nalang ba akong sasaktan? Ano? Masaya kana?!" Aniya sa mahinang boses. Awang-awa siya sa sarili. Sa ikalawang pagkakataon,pinaglaruan na naman siya. Ang sakit-sakit ng puso niya.
"No,baby! I'm in love with you! Naiintindihan mo? Mahal kita!" Pumatak nadin ang luha sa mga mata nito habang hawak-hawak ang pisngi niya. Napailing siya habang humahagulgol na ng iyak. Kumawala siya at sinampal ito ng pagkalakas-lakas.
"Putang-ina mo,Brian!Sayo na ang pagmamahal mo! Ang sama-sama mo! I hate you! Mabulok ka sana sa impyerno!" Aniya sa malakas na boses bago nilayasan ito.
Napahawak siya sa kanyang dibdib.Kuyom ang kamao.Nagmahal lang naman siya. Bakit ang sakit-sakit na? They say love is sweeter the second time around. Bakit umiiyak na naman siya ng ganito? Wala na ba siyang karapatang maging masaya? Naging mabait na tao naman siya. Anong nangyari? Bakit? Putcha! Ang sakit -sakit.
~~
A/N: Kapag naging extra sweet ang boyfriend mo sayo. Kabahan kana. May kinakalantari yang iba. 😅😂