Sinful
Nagising ako sa tunog ng aking alarm. Ngayon pala opisyal na mag-uumpisa ang taping namin dito sa Concepcion. I rolled over my side and was caught off guard with the sight of a giant sprawled beside me. He was peacefully sleeping while embracing the pillow that we placed between ourselves.
I couldn't help but smile with how adorable amd cuddly he looked. I moved closer to him and took the opportunity to oggle at his beauty. I sighed in admiration when I got a good look of his face. Bakit ganun? Bakit wala akong makitang kahit na anong kapintasan sa lalaking ito? Sabi nila walang perpekto, then what is he?
"I'm one lucky girl." I said to myself.
I jolted when his eyes slowly fluttered open. He shouldn't see me like this! Agad akong pumikit at nagkunwaring tulog. Sana hindi niya ako naabutang naglalaway sa kanya.
I felt him move, the bed shifting to his weight. Tumayo na kaya ito? I continued my sleeping beauty act. Ngunit umiinit na ang aking pwet pero wala pa ring nangyayari. Umalis na ba siya?
I decided to peek at his former position but he wasn't there anymore. Hala, saan nagsuot ang higanteng iyon? Akmang babangon na sana ako nang may gumalaw sa aking likuran. Long strong arms enveloped my tiny waist. Siniksik niya rin ang kanyang ulo sa aking leeg.
Marahan kong tinampal ang kanyang braso, "Ano ba 'yan, Donny! Bumangon ka na." Saway ko rito.
Ngunit imbes na bumangon ay mas isiniksik pa nito ang sarili sa akin. Pasaway talaga, ke aga-aga ang harot! As much as I wanted to cuddle with him, we have commitments at work. Unang araw pa naman ng taping namin ngayon. We couldn't miss that.
"Donny, malalate tayo sa taping kapag hindi pa tayo bumangon." Banta ko rito.
But once again, he ignored my threat and much to my surprise, sniffed my neck. Natigil saglit ang pagtibok ng aking puso. What the heck, Donato?!
"Why do you still smell good even if you just woke up?" he asked, his voice husky.
Napahawak ako sa aking salawal upang pigilan ito sa pagbagsak. Ang sexy mga bes! Juskolerd. Please give me the strength to fight this temptation that is Donny. Nawa'y bigyan niyo ako ng lakas upang ako'y hindi tuluyang bumigay sa tuksong ito.
"Donny, we have work to do. Kaya sige na, bangon na tayo." marahan ko itong itinulak papalayo sa akin.
He groaned in protest, "Five more minutes please." he requested.
Should I or should I not?
But after seconds of contemplating, I decided to give in. Staying like this with him for five more minutes won't hurt. I stayed still and he did too. We listened to each other's breathing as his warmth enveloped me. Ang sarap sa pakiramdam. His arms felt like paradise.
"What we talked about last night..." Simula niya.
"Hmm?"
"Totoo yun diba? It wasn't some sort of dream or hallucination right?" He adorably asked.
My heart was suddenly filled with joy when last night came to mind. It was one of the most memorable nights in my life. It almost made me forget about my stupidity. Donny and I spent the night talking, nothing more, nothing less. Iyang nasa isip niyo na ginawa namin kagabi, kalma lang, darating din tayo diyan.
"Oo naman..." Tangi kong sagot sa sobrang saya at kilig.
He sighed in relief, "Thank goodness, I thought I was dreaming."
Napangiti ako, "Wala nang bawian yun ha?" Pabiro kong tanong rito.
"Walang wala na." he said finally.
Ang sinabi niyang limang minuto ay naging sampu, hanggang sa mismong sina Julian at Sofia na ang gumising sa amin. Sorry, we just like being in each other's arms.
What's funny was my friends' reaction when Donny walked out my room. As in halos iluwa ng mga eye sockets nila ang kanilang eye balls sa sobrang gulat. Hindi na nila ako tinantanan ng tanong matapos lumabas ni Donato. Pero mabuti naman at nang ipaalam ko sa kanila ang oras ay natigil sila sa pang-iintriga.
Alas otso na ng umaga nang matapos sila sa pag-aayos sa akin. Naghihintay na lamang kaming tawagin ni Direk Mac para maka-umpisa sa pagtataping. Tahimik silang dalawang nagsesenyasan kung sino ang unang magtatanong sa akin.
I chose to play oblivious and gave my script a quick scan while killing time. Marami-rami kaming scene nina Donny at Joao ngayon pero mamayang gabi, puro kami naman ni Nash ang magkasama. Not to mention, medyo romantic ang scenes namin. I know right? Talk about awkward. Kaya ko na kayang makaharap ang lalaking iyon?
"Shookt talaga ako nang makitang lumabas sa kwarto mo si Donny, Sharleng." ani Sofia, may himig ng panunukso ang kanyang tono.
"Did we miss something?" pang-iintriga pa ni Julian.
Namula naman ang aking pisngi. Yumuko ako at nagkunwaring abala sa pagbabasa ng aking mga linya. Eto na sila. Ke aga-aga ihohotseat pa nila ako.
But much to my disappointment, lumapit si Julian sa akin at marahan akong siniko.
"May ginawa ba kayong milagro kagabi?" His brows rose.
"Oh my god." Sofia exclaimed.
Ngunit mas pinili ko pa ring manahimik at nagkunwaring abala sa pagkakabisa ng aking mga linya. Pero dahil likas na chismosa ang aking mga kaibigan ay marahas na hinila ni Julian ang aking script at hinarap ako.
"Dzai, kinakausap kita. Anong nangyari kagabi? Naisuko mo na ba ang Perlas?" May malisyosong ngiti na naglalaro sa kanyang mga labi.
"Walang nangyari. We just slept, that's all." I simply answered.
They briefly exchanged looks before narrowing their eyes on me. As expected, hindi sila naniniwala sa akin. Mukha ba akong nadiligan? Kung blooming man ako ngayon, yun ay dahil natural na blooming lang talaga ako.
"Alam naming santa ka, pero Sharleng, si Donny Pangilinan na yun. Paano mo nakontrol sarili mo?" Sofia intrigued.
I stared at them and boy they're anticipating for me to spill something. Mahirap ba talagang paniwalaang nakaya kong labanan ang tukso? Is Donny that sinful?
"Wala nga kasi talagang nangyari. Kung ayaw niyong maniwala, edi wag. Basta nagsasabi na ako ng totoo." I wearily said.
Nagulat naman ako nang sabay silang pumalakpak. What the heck? Julian even pretended to pass on his crown to me. Sofia, on the other hand was throwing invisible confetti on my face.
"Hindi ko alam kung santa ka ba o bato." Julian disappointedly remarked.
"Ni hindi ka man lang natukso?" Tanong ni Sofia.
At dahil kahit papaano ay kaibigan ko sila, I coyly nodded to Sofia's question. I'm no saint, I'm only human, a single lady to add. Siyempre, nakaramdam din ako ng bonggang temptasyon. Kung alam niyo lang kung gaano kahirap magpigil ng bugso ng damdamin.
Umani iyon ng isang matinis na tili mula sa aking mga kaibigan. Pinagpapalo pa ako ni Sofia sa sobrang kilig.
"Sabi na eh!" they both squeled.
Nang makabawi ay tinanong muli ako ni Julian, "Paano mo nagawa iyon master Sharlene? How did you fight the temptation?"
Tutal ay kami na lamang ang nasa silid ay pinili kong ichika na lamang sa kanila ang struggle ko kagabi.
"Kung alam niyo lang kung gaano kahirap pumikit. Kung wala lang talaga akong dignidad, nagahasa ko na siya." I confessed.
"Gaga!" Pinalo ako ni Julian sa balikat, "But I can't blame you. Kung ako ikaw, I don't know what I could and would do to him." He dreamily said.
"Manyak!" Saway ko rito.
"What? Ikaw na nga ang nagsabi diba? He's so damn sinful." Julian fired back.
Oo, ako ang nagsimula pero parang ayaw kong minamanyak ng iba si Donny. Parang gusto ko ako lang. Parang gusto ko, akin lang siya.
Natigil ako sa pag-iisip nang mapagtanto ko ang takbo nito. Hala, tama bang ganito ako? Tama bang nagiging territorial ako sa kanya? Do I have the right to? Tama ba kahit na medyo nagtaksil ako sa kanya?
Natapos na ang mga eksena naming tatlo nina Joao at Donny, sunod na ang eksena namin ni Nash. Mula kanina ay hindi ko pa nakikita si Nash. Which is a good thing, because I still don't want to see him yet. Not when I am with Donny. Kakainin lang ako ng konsensya ko kapag nangyari iyon. I'll just feel so bad for Donny to the point that I might confess everything to him.
"Will you be okay?" Donny fixed his jacket on my shoulder that I borrowed.
Hapon na kasi kaya medyo malamig na ang hangin. Malayo-layo rin kasi ang lokasyon namin mula sa hotel kaya lakad mode kaming lahat. Nauna na roon ang ibang staff at crew upang magset up.
I looked up to him, his eyes were filled with concern. Ayaw ko kasi siyang pasamahin doon. One, because of my guilt. Two, because he isn't quite feeling well. Ayaw ko namang mas lumala ang sama ng pakiramdam niya dahil sa akin.
"I should be the one asking you that. Ikaw kaya itong may sakit." I told him.
Napangiti naman ito, "Malayo sa bituka itong nararamdaman ko. I'm more worried about you. Baka lamigin ka doon or baka gabihin kayo ng balik." Aniya.
I held his hand to assure him, "I'll be okay. Worry about yourself instead. Magpahinga ka mamaya ha?"
"I will, madame. Basta take care of yourself out there." bilin nito sa akin.
Natawa ako nang mahina rito. Kung makabilin ito sa akin, akala mo naman ay sasabak ako sa giyera o di kaya magtatabraho abroad. Sarap din minsan ibulsa nitong si Donny.
"OA nito. Magtataping po ako, hindi sasabak sa giyera." I giggled.
Hihirit pa sana si Donny nang hinatak na ako paalis ng aking magagaling na kaibigan. Disappointment clouded his features when he saw me being taken away. Hay, ang cute niya talaga!
"Tama nang harutan. Kailangan na naming magtrabaho." Ani Sofia.
Wala nang nagawa pa si Donny kung hindi ang magflying kiss. To which I responded with a wink.
May kasama kaming tour guide na magiliw na kinikwento sa amin ang bawat parte ng isla. Dinala niya kami sa isang gubat na ayon sa kanya ay may mga cottage daw sa gitna, kung saan kami magtataping. Napakaganda ng paligid. Puno ito ng mga halaman, puno, at bulaklak. Halatang alagang-alaga nila ang mga iyon.
Naabutan namin ang staff at crew na abala sa pagseset up ng mga ilaw at camera. Si Direk Mac naman ay abala sa pagsuyod ng lugar upang maghanap ng sunod na lokasyon. Pinaupo muna ako nina Julian at Sofia sa monobloc chair na dala ng crew habang naghihintay.
"Sa tingin niyo, susunod si Alexa dito?" tanong ni Sofia.
"Jusko, si Alexa pa ba? Kulang na lang ata lagyan niya ng leash si Nash eh at gawing aso." Maagap na sagot ni Julian.
Oo nga no? Susunod kaya iyon dito? I looked around but saw no Nash. Baka hinintay pa niya si Alexa? Mabagal pa naman maglakad iyon, lalo na at medyo masukal ang daanan papunta rito.
Hindi nagtagal ay linapitan kami ni Direk Mac. Itinuro niya ang pinakamalaking kubo roon at sinabing doon halos lahat ng eksena namin kukunan.
"Magrehearse muna kayo ni Nash pagdating niya para hindi masayang ang oras." utos niya.
"Sige po, direk." I politely answered.
"Ayan na pala siya eh." Pinaypay niya ito, "Rehearse na kayo Nash."
Nanlamig ang buo kong katawan. Lilingon ba ako o hindi? Paano ko siya pakikitunguhan? Should I act normal like nothing happened or be civil and acknowledge my mistake? Ganito na lang, kung paano niya ako haharapin, ganoon na lang din ang aking gagawin.
Lumingon ako at nakitang mag-isa lamang itong naglalakad papunta sa amin. Himala, hindi sumama si Alexa. Ngumiti ito nang mapagtantong sinusundan namin siya ng tingin. Is this a sign that he's going to play cool?
I almost forgot how to breathe when he stopped right in front of me. Binati nito si Direk Mac at ako ng isang mainit na ngiti.
"Rehearse na kayo." was the last I heard before Direk Mac disappeared in my line of sight.
Sinundan muna siya ng tingin ni Nash bago ito bumaling sa akin. He was still smiling, still playing dumb.
"Doon tayo sa kubo?" he suggested.
Napatingin ako sa kanya. Ano naman ang gagawin namin sa kubo? Hindi niya ba narinig ang sabi ni Direk Mac?
"Ha?"
"Usap tayo." Was all he said before he started to walk away.
My goodness. Is this the rejection that I've been waiting for? Ito na ba talaga ang araw ng paglaya ng puso ko mula sa gapos ng pagmamahal ko sa kanya?
Ni hindi man lamang ako nito nilingon at dire-diretso itong naglakad patungo sa pinakamalayong kubo. Susundan ko ba siya? Kaya ko na ba?
Matapos ang ilang segundong pag-iisip ay napagdesisyunan kong sundan ito. Bahala na. Basta alam ko kailangan kong gawim iyon. Not only for my sanity but also for our friendship. Kailangan kong humingi ng paumanhin sa mga nasabi ko ng gabing iyon. Malay natin, baka maisalba pa namin ang aming pagkakaibigan.
Nang makapasok na ako sa kubo ay naabutan ko itong tahimik na nakamasid sa labas. I awkwardly stood near the door and waited for him to say something.
My breathing hitched when our eyes met. His beautiful sparkly orbs were full of remorse. He walked towards where I stood and I was caught off guard when he kneeled in front of me.
"I'm really really sorry, Sharlene. I know I'm such a jerk for leading you on and for not knowing your feelings for me." He sincerely said.
As silent tears started to fall from my eyes, the sky decided to sympathize for me and it started pouring. This is so cliche.
Hinawakan nito ang aking mga kamay ng napakahigpit, "I sincerely apologize, Shar. I know it must've been hard for you."
I shook my head, "No. Ako dapat ang magsorry. I'm sorry for falling for you when I shouldn't have. You didn't lead me on, ako itong tangang umasang may something tayo." Tears started to cloud my vision.
Tumayo ito mula sa pagkakaluhod at ikinulong ako sa kanyang mga bisig.
"Sshhh, you're making me feel worse by crying like this. Dumadami kasalanan ko sayo." Pagpapatahan niya sa akin.
"Wag mo na sisihin sarili mo. You're not entirely at fault. Mas madami ang kasalanan ko sayo." dagdag pa niya.
He broke the hug and stared deeply in my eyes, "Want to know why?"
Lito ko itong pinagmasdan. Anong sinasabi niya? Wala na akong maintindihan dahil sa bilis ng tibok ng puso ko.
"Dahil dadagdagan ko pa ang sakit na nararamdaman mo ngayon. Magiging gago uli ako sayo, Shar. And in advance, I'm saying sorry." Aniya na mas nagpalito sa akin.
Naging mabilis ang mga pangyayari pagkatapos niyang sabihin iyon. Naestatwa ako sa aking kinatatayuan nang idinampi niya ang kanyang mga labi sa akin. What the hell? Sa sobrang gulat ay nakadilat ako mga bes. Habang siya naman ay ramdam na ramdam ang halik na iginagawad sa akin.
When I was about to close my eyes, he stopped. His eyes were still lustrously breathtaking. Mamasa-masa ang mga mapupulang labi nito.
"I'm sorry, I just had to." he said.
Magsasalita na sana ako nang siniil niya muli ako ng isa pang halik.
-------------------------
Hala, isumbong niyo kay Alexa si Nash dali! Hahaha.