TAT. [ 14 ]

878 40 15
                                    

Independence Day

"Bro, what are you doing here?"

Nagkatinginan kaming tatlo. May isa pang tao sa labas? I have a gut feel that it's Nash, but I am praying that it isn't him. This by far is the longest five seconds in my life. Every second of waiting for the second person to talk felt like hell. The suspense is killing me!

"Gusto ko sanang kausapin si Shar." A baritone voice said.

Nanlamig ang buo kong katawan sa narinig. Natigilan din sina Julian at Sofia. Hindi ko na kailangan pang makita ang kanyang mukha upang kumpirmahin kung sino ito. It's none other than Nash fucking Aguas.

Julian locked the door and went back to us. I was petrified. Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko sila kayang harapin. Hindi pa ako handang makita silang dalawa. My heart was racing and my palms started to become clammy.

"Julian.." I whined.

Julian placed his index finger on his lips to shut me up. Abala siguro ito sa pag-iisip ng dapat naming gawin. I looked around. Baka pwede nila akong itago? O baka pwede akong tumalon na lamang sa veranda upang matapos na ang aking kalbaryo.

There was anoher knock on the door followed by Donny's deep voice calling my name. I tugged on Julian's shirt and mouthed help. But he hushed me again, still trying to find a way out. Sofia, on the other hand was murmuring a prayer while tightly holding my hand.

"Shar, hindi ka pa ba gising?" It was Donny again.

"Mukhang hindi pa siya gising, bro." He was now talking to Nash.

Lumapit muli si Julian sa pinto at idinikit ang kanyang tenga doon. Sofia and I held hands as we anticipated for what's going to happen next. They're not going to knock the door down, right? Hindi naman siguro sila atat na makita agad ako.

We heard a sigh, "Balikan na lang natin siya mamaya." It was Nash.

Julian stood next on the door for a solid minute before raising his thumb. Nakahinga ako nang maluwang. Thank goodness, akala ko katapusan ko na!

Bumalik si Julian sa amin at kinusi ang aking tagiliran, "Yan kasi ang gaga mo." Aniya.

"Aray!" Pinalo ko ang kanyang kamay, "Ako pa talaga ha? Sino ba ang nag-umpisa nito lahat?" I raised my brows.

Natahimik silang dalawa. Hindi naman sa sinisisi ko talaga sila, ang daya lang dahil parang ako lang ang may kasalanan dito. I just dislike how they put the blame on me only. Sila kaya ang puno't dulo nito. But I know, playing victim will lead us nowhere.

"Wag na lang tayong magsisihan dito. Tulungan niyo na lang ako please." Suhestiyon ko.

Nagtinginan naman silang dalawa bago tumango.

Dalawang oras, sampung minuto at walong segundo na kaming nag-iisip ng paraan ngunit wala pa ring pumapasok sa kukute namin. Is this where my life ends?

"Shar," napatingin ako kay Julian, "wala na talagang ibang solusyon kundi ang harapin mo sila." Seryoso nitong turan.

Tumango-tango naman sa kanyang tabi si Sofia na mugto na ang mata kakaiyak. Alam kong iyon lang din ang pwede kong gawin pero natatakot ako. Yan kasi inom pa more Sharlene, nganga ka tuloy ngayon. Nasaan na ngayon ang lakas ng loob mong mangbulabog kagabi? Bakit nabahag ang buntot mo?

Hinawakan ni Sofia ang aking kamay, "Siguro Sharleng oras na para pakawalan mo ang lahat ng sama ng loob na naipon mo sa puso mo. Sabihin mo na lahat kay Nash." Maluha-luha niyang turan.

Twisted and Turned. { NashLene }Место, где живут истории. Откройте их для себя