Απλά για να ξέρετε σε αυτό το κεφάλαιο θα δούμε το πως καλεί ένας summoner το πλάσμα του.
-------------------------------- Keith --------------------------------
Πέρασαν δύο ώρες από τότε που φύγαμε από το κέντρο εκπαίδευσης και πήγαμε στο σπίτι της Belle και χωρίς να το καταλάβουμε είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε πίσω. Φυσικά και δεν θέλαμε να φύγουμε, ήταν λες και αυτό ήταν το μέρος που ανήκαμε αλλά αν δεν φεύγανε τώρα θα είχαμε μπελάδες μετά. "Εσείς γιατί ετοιμάζεστε;". Μόλις πριν βγούμε από το σπίτι είδαμε τις αδερφές να βάζουν παπούτσια και να έρχονται από πίσω μας. "Να σας πάμε σπίτι, εσείς ξέρετε που είναι το δικό μας, εμείς να μην ξέρουμε που είναι το δικό σας;". Δεν σήκωσα καμιά αντίρρηση στην επιλογή τους και ούτε και ο Damia, όχι ότι μπορούσαμε να τους πούνε και όχι έτσι όπως μας κοιτούσαν.
Καταλήξαμε να περπατάμε προς το σπίτι μας και οι τέσσερις αν και δεν είχαμε πάρει τον σύντομο δρόμο. Αντίθετα πήγαμε μέσα από το δάσος όπου ήταν ήσυχα και δεν υπήρχε κανένας, εκεί όπου θα ήμασταν μόνοι μας. Περνούσαμε μέσα από τα δέντρα στο μονοπάτι στο αχνό φως της δύσης, κάτω από το θρόισμα των φύλων και τα λίγα τζιτζίκια που είχαν αρχίσει να βγαίνουν έξω. Ο Damian και η Belle είχαν μείνει σχετικά πίσω και δεν μας έδειξαν καμιά σημασία ενώ προσπαθούσαν να είναι διακριτικοί. Εγώ και η Beth από την άλλη δεν μιλούσαμε καθόλου και σχεδόν δεν είχαμε καμία οπτική επαφή μεταξύ μας. "Και πάντα παίρνεται το μονοπάτι μέσα από το δάσος για να πάτε σπίτι σας ή έτυχε επειδή είμαστε και εμείς εδώ;". Δεν απαντήσαμε αλλά και οι δυο ήξεραν την απάντηση μας, φυσικά και ήταν αυτές ο λόγος.
Τότε συνειδητοποίησα ότι το δάσος ήταν ήσυχο, πολύ ήσυχο για αυτή την ώρα, και όταν δεν ακούγεται τίποτα σημαίνει ότι κάτι έχει πάει στραβά. Έδωσα την πληροφορία στον Damian μέσα από τον σύνδεσμο μας και αμέσως άρχισε να σαρώνει το δάσος με τα μάτια του ενώ παράλληλα έκανε σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Σύντομα από το πουθενά ακούστηκε ένα γρύλισμα μέσα από τα δέντρα και ξαφνικά 9 άντρες βγήκαν από το σκοτάδι με χαμόγελα που έδειχναν ότι είχαν ήδη αποκτήσει αυτό για το οποίο είχαν έρθει εδώ πέρα, προφανώς δεν ήξεραν ποιοι ήμασταν εμείς. Όλοι τους ήταν μεγαλόσωμοι γεμάτοι μύες και σίγουρα ήταν καλά εκπαιδευμένοι, κανένας δεν είχε την μυρωδιά ενός άλφα όμως και κανείς δεν έδεινε την αίσθηση ότι βρίσκονταν σε αγέλη, ήταν rouges (σορρυ δεν μου έρχεται η ελληνική λέξη). "Ποιοι είστε εσείς;"
Για κάποιον λόγο η ερώτηση μου ήταν τόσο αστεία που κανένας δεν με πήρε στα σοβαρά, αλλά ένας από αυτούς πήρε τον λόγο. "Δεν έχει σημασία αυτό, σημασία έχει ότι ήρθαμε για αυτές. Ξέρουμε τι είναι και ο εργοδότης μας τις θέλει".
"Πάνω από το κρύο και άψυχο πτώμα μου μπάσταρδε, δοκίμασε να κάνεις κάτι και θα το μετανιώσεις". Δεν Είχαν ξεκινήσει καθόλου καλά και αν και συμφωνούσα με τον αδερφό μου δεν ήταν η ώρα για βιαστικές κινήσεις. "Damian, ηρέμησε δεν μας βγάζει πουθενά το να χάσεις τον έλεγχο". Μπορούσα να καταλάβω ότι ήθελε όσο τίποτε άλλο να τους κάνει να μετανιώσουν τη στιγμή που γεννήθηκαν αλλά αν δεν ήταν προσεκτικός θα μπορούσε να πέσει σε παγίδα, και δεν ήμουν ο μόνος πούρο σκέφτηκε. Η Belle έβαλε το χέρι της στον ώμο του Damian και καθώς εκείνος την μια στιγμή είχε δείξει τα δόντια του που είχαν γίνει κοφτερό σαν λεπίδες ξαφνικά ηρέμησε τόσο απότομα και αποτελεσματικά που θα έλεγε κανείς ότι του έδωσαν ηρεμιστικά.
"Αν ξέρεις τι είμαστε τότε ξέρεις πως δεν έχεις καμία ελπίδα εναντίων μας αν θέλουμε να παλέψουμε, και σίγουρα δεν ξέρετε ποιους προσπαθούμε να κρατήσουμε υπό έλεγχο αυτήν τη στιγμή. Κοίτα πιο προσεκτικά και θα καταλάβεις". Ποιο ήταν το νόημα να τους πει ποιοι ήμασταν, δεν θα τους χρειαζόταν η πληροφορία, και από ποτέ μας κρατάνε αυτές υπό έλεγχο. Αν και υπό τις πατούσες συνθήκες ισχύει για τον αδερφό μου εγώ δεν χρειάζομαι κάποιον να με ηρεμήσει. Όταν θα είμαι έτοιμος να τους κάνω κομματάκια και να τους ξεριζώσω τα κεφάλια τους τότε ίσως να χρειαστεί, μέχρι τότε όμως είμαι εντελώς ψύχραιμος. Τότε ένιωσα την ενόχληση του Damian θα αυτό που σκέφτηκα, κατά την γνώμη του και τα λεγόμενα της Belle έπιαναν και εμένα, πολύ απλά γιατί δεν είχα καταλάβει καν ότι γρυλιζα και η Beth με τραβούσε από το χέρι για να μην όρμησα επάνω τους.
Έστριψα την προσοχή μου προς τους λύκους ξανά και άκουσα μερικές χαμηλές κουβέντες, σκόρπιες λέξεις καθώς μόλις έβλεπαν τα σημάδια. "Ασημένια μαλλιά", αυτή ήταν η φράση που επικρατούσε καθώς μόνο ένας λύκος σε αυτήν την περιοχή έχει αυτό το χρώμα μαλλιών, και μόνο τα παιδιά του είχαν μαύρα μαλλιά με μερικές ασημένιες τούφες. "Και; Σιγά είναι μαζί σας τα παιδιά του μαύρου λύκου, νομίζεις ότι αυτό είναι αρκετό για να μας σταματήσει;". Θα έπρεπε, αν ήθελαν την ζωή τους. Κανένας δεν θα την πάρει από εμένα, είναι δική μου, τέλος. Αυτή την άποψη είχε και ο Damian μόνο που από την δική του την μεριά ήταν πιο έντονο.
"Πολύ καλά. Αφού δεν θέλετε να φύγετε με το καλό τότε θα σας κάνουμε με το ζόρι". Αμέσως τα κορίτσια ένωσαν τα χέρια τους και ξαφνικά ο αέρας γύρω μας έγινε πιο πυκνός και ήταν δύσκολο να αναπνεύσει κανείς. "Eternal beast with dominion over the flames of the divine, Immortal bird who resurrects forever from within the ashes of its destruction, with your true name we now command you. Fiery Phoenix, decimate our enemies with your punishing fire and heal our friends with your merciful and cleansing embers. Grand us your power for we are your master". Καθώς μιλούσαν ένας πύρινος κύκλος τις τύλιξε και δώρησε όλο το μέρος σαν να ήταν μέρα. Ξαφνικά η κραυγή ενός μεγάλου πουλιού ακούστηκε και από πίσω τους εμφανίστηκε για μια στιγμή ένα τεράστιο φλεγόμενο κόκκινο πουλί που λογικά θα ήταν ο φοίνικας που κάλεσαν. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι τέτοιο. Μόλις ο φοίνικας εξαφανίστηκε οι φλόγες επεκτάθηκαν προς τους λυκάνθρωπος μπροστά μας αλλά δεν έκαψαν κανέναν, ήταν περισσότερο για να τους τρομάξουν, πράγμα το οποίο πέτυχε. Μετά από αυτό όλοι έπεσαν δύο έδαφος προσπαθώντας να απομακρυνθούν αλλά δεν μπορούσαν γιατί ο φόβος που τους προκαλούσε το συμβάν ήταν τεράστιος.
Σύντομα οι φλόγες εξαφανίστηκαν στο τίποτα και τα κορίτσια άφησαν τα χέρια τους και με ένα περήφανο χαμόγελο έκαναν μερικά βήματα πίσω. Βλέποντας την άμυνα τους να έχει πέσει ο λυκάνθρωπος που είχε μιλήσει προσπάθησε να επιτεθεί δε μια απελπισμένη προσπάθεια να κάνει αυτό που ήθελε αλλά για κακή του τύχη ο Damian τον κατάλαβε που ήταν έτοιμος να επιτεθεί στην Belle και αμέσως άλλαξε μορφή. Ο τεράστιος μαύρος λύκος με γαλάζια μάτια όρμησε πάνω στον τύπο και ήταν έτοιμος να του κόψει το κεφάλι με τα δόντια του αλλά σταμάτησε καθώς ο άλλος λυκάνθρωπος έκανε πίσω τρέμοντας. Άκουγα τις σκέψεις του αδερφού μου στο μυαλό μου και τις μετέφερα στο άτυχο θύμα του καθώς ο ίδιος δεν μπορούσε να μιλήσει τώρα. "Αν προσπαθήσεις ποτέ ξανά κάτι τέτοιο δεν θα ξεφύγει τόσο εύκολα, την επόμενη φορά θα σε απαλλάξει από το βάρος στους ώμους σου που αποκαλείς κεφάλι". Συνεχίζοντας να τρέμει ο πεσμένος τύπος που είχε μείνει μόνος του αφού οι σύντροφοί του τον εγκατέλειψαν προσπάθησε να κάνει πίσω αλλά ο Damian του δάγκωσε το πόδι και τον έφερε κοντά του ξανά. "Πως το ξέρεις τι θέλει;".
"Είναι ο αδερφός μου ηλίθιε φυσικά και ξέρω τι θέλει. Το θέμα είναι αν εσύ κατάλαβες τι θέλει. Και αυτό που σου είπα είναι μόλις το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό". Φοβισμένος μέχρι το κόκαλο και έτοιμος να λιποθυμήσει κούνησε το κεφάλι του και μόλις ο Damian τον άφησε να φύγει εκείνος έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε με το πληγωμένο του πόδι προς το δάσος. Ύστερα γύρισα στον αδερφό μου και μετά κοιτάξαμε και οι δυο τα σκισμένα ρούχα του στο σημείο που είχε αλλάξει μορφή. "Μην με κοιτάς καθόλου, εσύ αποφάσισες να αλλάξεις μορφή τώρα λούσου τα". Πριν γυρίσει το κεφάλι του τον είδα να στριφογυρίζει τα μάτια του και μετά να πηγαίνει πιο μπροστά ενώ τον ακολουθούσε η Belle. Δίπλα μου η Beth έδειχνε λυπημένη και μπορούσα να καταλάβω ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που έφτασαν ως εδώ τα πράγματα και ότι δεν της άρεσε καθόλου αυτό. "Τι έπαθες;". Την είδα να προσπαθεί να σκουπίσει ένα δάκρυ που ήταν έτοιμο να κυλίσει πριν απαντήσει.
"Τίποτα, απλά αυτό σε περιμένει αν αποφασίσεις να είσαι μαζί μου, μια ζωή θα είσαι σαν κυνηγημένος απλά και μόνο επειδή κυνηγάνε εμένα. Πόσα είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις για αυτήν τη ζωή;". Αυτή ήταν μια χαζή ερώτηση και απορούσα πως την σκέφτηκε εξ αρχής. "Δεν είναι προφανές; Αν είναι ανάγκη την ζωή μου, την ψυχή μου αν φτάσει σε αυτό το σημείο, και αν δεν είναι ούτε αυτό αρκετά θα δώσω ευχαρίστως όλη μου την ύπαρξη για να είμαι μαζί σου. Αυτά έχω να σου δώσω". Σήκωσα το κεφάλι της για να με κοιτάξει στα μάτια και μετά την της έδωσα ένα απαλό φιλί για να την ηρεμήσω. Τότε ακούσαμε την κραυγή της Belle που είχε πάει μαζί με τον Damian λίγο πιο μπροστά. "Μπορείς να κάνεις τα μάτια σου από μπλε κόκκινα και το αντίθετο όποτε θες;". Με ένα περήφανο λυκίσιο χαμόγελο ο αδερφός μου κούνησε το κεφάλι και μετά την ακούμπησε με την μύτη του το μέτωπο παίζοντας. Δίπλα μου η Beth είχε μια τεράστια απορία στο μυαλό της που έπρεπε να λύσω. "Είναι μια ικανότητα που έχουμε από μικρά παιδιά και την χρησιμοποιούσαμε όταν μαλώναμε ή παίζαμε. Ο ανόητος το έκανε για να την εντυπωσιάσει και τώρα παίζει σαν μικρο παιδί".
"Ποτέ δεν ξέρεις ίσως καταβαθος να είναι". Αρχίσαμε να γελάνε και οι δυο και μετά από λίγο συνεχίσαμε προς το σπίτι μας όλοι μαζί. Όλο αυτό δεν ήταν τυχαίο, κάποιος είχε τα ινία σε αυτήν την υπόθεση και έπρεπε να τον σταματήσουμε πάση θυσία. Ίσως να είναι καιρός να ζητήσουμε και άλλη βοήθεια...