Merhaba!..
Sizleri bekletmek istemeyerek elimden geldiği kadar hızlı olmaya çalıştım.
Umarım beğenerek okuduğunuz bol yorumlu VOTE'si bol bir bölüm olur canlar!..
Gelecek hafta görüşmek üzere..😘🤗
************************************
Hemşirenin kapıdan çıkmasıyla Savaş'ın yüreği ağzına geldi.Korkuyla yanından geçen kadını durdurmak için hızla önüne geçti.Hepsi birden hemşirenin yanına geldi.
"Ne oldu?"diye sordu Savaş.
"Durumu nasıl?"dedi arkasından Sinan Savaş'ın kendisinden önce sormasına şaşırarak.
"Bunu size söyleyemem beyfendi!"
"Lütfen,bizi böyle merakta bırakamazsınız."
Acelesi olan hemşire"Peki.Durumu iyi değil..Ben çıktığımda nabız yoktu.
Şimdi izin verirseniz acil kan getirmem gerekiyor!."diyerek hızla koridorda koşturarak kayboldu.
Savaş olduğu yerde donup kalırken kızlardan bir feryat koptu.Sinan ve Erem'de hızla koşup kızlara sarıldı.Birbirlerinden güç alacaklarını bilerek.
"Hayır!Hayır ona birşey olmaz Sinan..
Bizi bırakmaz o yapmaz.."diye hıçkırarak bağırdı Gökçe.
"Şşş sakin ol!Ona birşey olmayacak canım.."diyerek onu yatıştırmaya çalıştı Sinan.
"O iyi olacak değil mi Erem!Birşey söyle dayanamıyorum!Onu böyle yanlız bırakmaya dayanamıyorum.."
diyerek daha sıkı sarıldı Erem'e Hayal..
Sevda ise titriyordu.Yıllar önce küçük bir çocukken yine aynı şekilde bir hastanenin ameliyathanenin kapısında böyle titriyordu.O gün hayatta yapayanlız kalmıştı ama şimdi bir ailesi ve sıkı sıkı sarılabilecek dostları vardı.
"Cansu..Şimdi onsuz böyle kucaklaştığımızı görseydi bize söylenip dururdu...Biz onsuz nefes almayız..O da alamaz.."dedi hıçkırıklarının arasında.
Savaş olduğu yerde sallandı.Eli göğsüne gitti.Kalbinde derin bir acı vardı ve nefes alamıyordu.Nasıl olduğunu bilmiyordu ama sevdiğinin de içerde alamadığını hissediyordu.
Kendini zorlayarak ameliyathanenin kapısına yürüdü sendeleyerek.Baha Savaş'ın halini gördüğü anda yerinden hareketlenince Çağan kolundan tutup onu engelledi.Onun bu haline alışkın değillerdi belki ama bu yeni bir değişimin habercisiydi.
Savaş kapıya ellerini ve alnını dayadı.
Kendisini duyacağını hissederek kısık sesle konuştu.
"Buradayım Sevgili!Geldim..Buldum seni.Ne olur bırak beni,bizi..Hisset burada olduğumu duy sesimi,
kalbimi..Bırakma bizi..Ne olur yapma!Gitme..."
************************************
Karanlık bir yerdeyim ama önümde küçük bir ışığın aydınlattığı bir yol vardı.Adımlarımı oraya yönlendirip girmek istiyordum.Ama birşey bana engel oluyordu sanki "Gitme!"
diyordu.Adımlarım yere çivilenmiş gibi..Arkamdan gelen ayak seslerini duyuyorum önce,sonrada onun güzel sesini...
"Mavimm!"diyor ve onun sesiyle içimden bir şey kopup gidiyor.
Yıllardır hasretini çektiğim o küçük adamımın sesi yüreğimi dağlıyor..
"Toprak!.."diye bağırdım.
"Mavimm...Cansu'yum!.."
Sesi öyle yürekten ve acı içinde bana ulaşıyor ki aramızdaki o hiç azalmayan sevgiyi,hasreti hissediyorum..
"Abicim,neredesin?Göremiyorum seni
gel yanıma!.."
Onun göremediğim her dakika bana azap gibi geliyordu.
"Gelemem abimm...Sende gelemezsin gitmen gerek!Dayan bir tanem bizsiz zordu biliyorum ama dayanmalısın...
Şimdi gitmelisin canım seni bekleyenler var."
"Seni..Sizi çok özledim abicim!dedim ağlayarak.
"Biliyorum bizde..Bende çok özledim canım..Üzülme artık!Hiç birşey senin suçun değildi.Seni koruyamadığım için beni affet mavimm!"
"Asıl sen beni affet..Ben sizi koruyamadım..kurtaramadım...İzin ver geleyim yanına toprak!.."
"Dayan mavimm..Buraya gelemezsin,geri dönmelisin!O seni bekliyor.Benim gibi toprağın olmaya sana can olmaya geldi.Git ona,senin gibi yaralı oda.."
"Kim abi?Kim bekliyor beni.Nasıl tanıyacağım onu?.."
"Görünce anlayacaksın..Artık gitmelisin!"
"Sensiz gidemem.."dedim ona sitemle.
"Ben hep senin yanındayım mavimm!Ayağını bastığın her yerde..Kalbinde.."
"Seni çok seviyorum toprağımm!" dedim son kez.Bir parçamı orada bırakıyordum.
"Bende seni çok seviyorum mavimm!"
dedi gülerek.Sonrada sesi kayboldu.
Birden bir kuvvet beni geriye doğru çekmeye başladı.Gitmek istemiyordum.Ondan bir kez daha ayrılmak istemiyorum.
Bir ses duyuyorum yakınımda.
Sesinden şefkât ve sevgi akıyor..
Kalbim onun sesine karşılık verir gibi çırpınıyor..Acaba abimin bahsettiği bu sesin sahibi miydi?Peki beni bu karanlıktan çıkarabilir miydi?..
************************************
Kan almak için çıkan hemşire içeri gireli yarım saat olmuştu..Eli göğsün de,sırtı duvara dayalı kapının önünde yerde oturuyordu.Yine bir çok duygu hücum etmişti bir anda..
O yanında değil diye yanlız hissediyordu bir yandanda onu bulduğu için seviniyordu.Başka bir tarafıda kırgın,kızgın ve öfkeliydi.Onu görmemiş ve tanımamış olsa da kalbi onu çoktandır tanıyordu sanki..Şimdi onun içeride canının yanıyor olduğunu bilmek kendisini perişan etmişti.
Baha ve Çağan'ı hem kendisini böyle görüp daha da kötü olmasınlar diye
Cansu'nun arkadaşları ile birlikte kafeteryaya göndermişti.
Kardeşleri şuan anlamasalar bile yanında olmak istiyorlardı biliyordu.
Bu hep böyleydi.Sorgusuz sualsiz yanında oluyorlardı dostları..
Çocuklar gelip hem Cansu'nun arkadaşlarına hemde kendisine kahve almışlardı.Ama ne kendisi ne de onların içecek gibi hali vardı.
"Abi biraz çay iç!..Sana birşeyler olacak diye ödümüz kopuyor artık."diyerek yanına oturdu Baha.
"Hadi abi nolur yapma..Sen böyle yıkılırsan biz de toparlanamayız..."
dedi Çağan'da Baha gibi diğer yanına geçip oturken..Biliyordu..Daha önce birlikte çok zor zamanlar atlatmışlardı.Ama bu sefer ki farklıydı kalp işin içindeydi ve o ne yapacağını bilmiyordu.
Onlar konuşmaya dalmışken bir anda ameliyathanenin kapısı açıldı ve içeriden bir sedye üstünde bir peri çıkarıldı.
Savaş kapı açıldığı anda oturduğu yerden hızla ayağa kalktı.Gördüğü manzara karşısında taş kesmişti o an..
Onu gördüğü gibi de kalbi ısınmıştı.
Ama o bembeyaz sedyenin üzerinde solgun bir tenle bir melek gibi duruyordu.Cansu'yu hızla götürüyorlardı.
Dolmuş gözlerinin kırpıştırarak hızla doktorun koluna yapıştı.
"Onu nereye götürüyorsunuz?.."diye sordu titrek bir sesle.
"Lütfen sakin olun!Şimdilik yoğun bakıma alıyoruz.."
"Neden?"diye sordu Sinan."Ameliyat kötü mü geçti yoksa?"diye sorarken bile kızlar için dik durmaya çalışıyordu.
"Hayır,ameliyat gayet başarılıydı.Bir kez kalbi durdu ama döndü ve başarıyla bitirdik..Sadece kontrol altında tutmalıyız.Bu önümüzdeki 48 saat çok kritik.Ağır bir ameliyat geçirdi ve bir tane daha geçirmek zorunda kalabilir!.."
"Peki onu görebilirsiniz?"diye sordu Savaş.
Cansu'nun arkadaşlarının bakışlarını üzerinde hissetsede onlara aldırmadan doktorun yanıtını bekledi.
"Şu kritik saatlerde hayır!Geçmiş olsun!.."diyerek yanlarından uzaklaştı.
Savaş doktorun ardından çocuklara döndü.Onun bu yaptıklarını anlamlandıramıyorlardı belli ki ama onlara nasıl açıklayacaktı ki?..
Derin bir nefes aldı.
"Bakın biliyorum bir yabancıyım sizin için ve sizden daha yakın olmadığım için içeriye girmemi istemiyorsunuz..
Anlıyorum!Ama onun yoksa bile benim ona ihtiyacım var..Çünkü nefes alamıyorum."diye açıkladı.
"Tabi ki de bizden daha yakın değilsin,olamazsın!"dedi Erem..
"Kim olduğunu bilmiyoruz..Bize sadece adını söyledin!Ve onun yanına girmenize izin vermiyoruz!.."
"Cansu uyandığında size nedenini açıklarım ama şimdi onu görmeliyim
anlıyormusunuz?"
Ortamın daha da gerilmesinden korkan Gökçe hemen aralarına girdi.
Zaten saatlerdir canı burnundaydı.
Birde bu çocukların tartışmalarını çekiyorlardı.İkisinede sinirle bakarak söylendi.
"Şimdi değil..Önce kardeşimiz bir çıksın oradan da ondan sonra tartışırsınız yeter!.."
################################
Biraz kısa olsa da sonunda yetiştirdim..
Biliyorum Aslında dün gelecekti bölüm ama elimde olmayan sebeplerle planlarım aksadı..
Umarım telafi etmişimdir..
Keyifli okumalar!.
Bol bol yorum bekliyorum canlarım...