AŞKIN İZLERİ

9.BÖLÜM (SENSİZ OLMAZ!)

Uzun bir aradan sonra hepinize merhabalar!..

Burada yazmayı ve sizleri çok özlemişim..
Sizleri daha fazla bekletmek istemiyorum..
Hadi o zaman bu güzel aşk hikâyesine devam edelim...
Bakalım SAVAŞ VE CANSU'yu bu aşk serüveninde neler bekliyormuş...

Bölüm görseli nasıl olmuş canlarım? Düşüncelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim..😉

Güzel oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum...

Keyifli okumalar!..🤗

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

Duy sesimi!..
Hisset ne varsa benden sana..
Gör çaresizliğimi!..
Sensiz herşey kapkara..
Bul beni!..
Kalbini sonsuz bir zamandır bekliyorum...
                                      duslerkitapligi✍️

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

Zaman mutlu anlarımızda su gibi akıp giderken zor durumda kaldığında,kötü zamanlarda geçmek bilmez.Saniyeler bile gözümüzde saatlere dönüşebiliyor.
Tutup durduramıyoruz zamanı..
En çokta ölüm kalım savaşında...

Cansu'nun ameliyattan çıkmasının üzerinden saatler geçmişti ve sabah olmuştu.Ama hala yeni bir haber yoktu.Yoğun bakımının önünde hep birlikte oturmuş bekliyorlardı.Kızlar sabaha karşı uyuyakalmışlardı.Sinan onların daha da perişan olmasını istemeyerek eve göndermeye çalışmış ama başarılı olamayınca pes etmişti.
Birbirlerine sarılarak uyumalarını izlemişti.
Savaşta aynı şekilde Baha ve Çağana eve gitmelerini söylemişti.Ama kardeşleri onu yanlız bırakmak istemeyerek gitmemişti.Yoğun bakımın kapısına en yakın Savaş oturmuştu.Başını ellerinin arasına almış derin düşünceler içindeydi.
Herşey çok hızlı gelişmişti ama bu durum onu gram rahatsız hissettirmiyordu.Aksine tam olarak burada olması gerekiyormuş gibiydi..
içinden bir ses onun burada olduğunu bildiğini ve hissettiğini söylüyordu.
Aşk neydi?..Nasıldı?..bilmezdi hiç.
Bu duyguyu daha önce hiç tatmamasına rağmen hissediyordu.
Nasıl olduğunu bilmiyordu ama birşeyler bu tanımı koyuyordu.
Öyle derin hislerdi ki bunlar anlatmaya kelimeler yetmiyordu.

"Abi!"

Savaş başını yerden kaldırdığında can dostlarını yanıbaşında gördü.

"Efendim.."dedi sessizce.İyi görünmediğini biliyordu.Öyle de hissediyordu.Ama onları daha fazla üzmemek için çabalıyordu.
Baha ve Çağan aynı anda ona elleri uzattılar.Zamanında hiç bırakmayan bu eller şimdide sıkı sıkıya tutuyordu.

"Abi hadi kalk kantine inip birer kahve içelim.Kendimize gelince geri döneriz.Yoksa burada uyuyup kalacağız."diyerek ikna etmeye çalıştı Baha.Onu böyle perişan görmek birşeyler koparıyordu içinden.

"Siz gidin abicim.Ben buradan ayrılamam.."

Çağan'da Baha'ya destek çıktı.

"Evet abi..Bu halde kimseye yardımcı olamazsın.Hadi çok sürmeden döneriz zaten."

Savaş haklı olduklarını biliyordu o yüzden pes ederek dostlarının ellerine
tutunarak yerinden kalktı.Biraz kendine gelmesi gerekiyordu.Ama iki adım attıktan sonra içinde hissettiği buruklukla duraksayıp dönüp
yoğun bakımın kapısına doğru baktı.Ondan uzaklaştığını gittiğini zannetmesin diye ruhunun derinliklerinden sesleniyordu Cansu'ya..Duyacağını ve hissedeceğini biliyordu.Çünkü kendisi de onu hissediyordu.