----------------- Keith ----------------
Οι μέρες περνούσαν και τις θέσεις τους σιγά σιγά έπαιρναν οι νύχτες μέχρι που στο τέλος πέρασα δύο εβδομάδες σχεδόν από τότε που επέστρεψα από το δάσος εκείνη τη νύχτα. Φυσικά δεν είχα πει σε κανέναν για τα γεγονότα που πήραν θέση εκείνη τη νύχτα, ούτε καν στον Damian, εδώ δεν τα έλεγα στον εαυτό μου. Το να έχω έναν τσακωμό με τους γονείς μου επειδή δεν τους είπα κάτι που δεν είναι τίποτα στην ουσία δεν ήθελα να είναι ένα από τα τωρινά μου προβλήματα, και αυτήν τη στιγμή ήταν πολλά.
Είχα αρχίσει να νιώθω σαν τον αδερφό μου, χαμένος, χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα γύρω μου, λες και η ζωή χανόταν από παντού, λες και έψαχνα αυτό που θα επέστρεφε την ουσία στην ζωή μου. Ήξερα πως ήταν τρελό αλλά, μπορούσα να νιώσω πως κάτι έλειπε από εδώ, κάτι που χρειαζόμουν. "Οπότε θέλεις να έρθεις να πάμε για καμιά βόλτα πριν το φαγητό; ". Ο Seth διέκοψε τις σκέψεις μου καθώς έβαλε το χέρι του γύρω από το σβέρκο μου και με τράβηξε προς τα κάτω γελώντας. Έπρεπε να το παραδεχτώ ήταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει αυτό, και όχι επειδή αν δεν τον άφηνα θα είχα μπελάδες, απλά τον άφηνα να το κάνει, που και που.
"Δεν έχω όρεξη Seth". Παρόλο που δεν θα άλλαζα καθόλου γνώμη και το ήξερε συνέχισε να προσπαθεί να με πείσει. "Έλα τώρα, δεν έχεις έρθει μαζί μας εδώ και δύο εβδομάδες. Έχω αρχίσει να νιώθω ότι μας κερατώνεις με καμία". Ο ξάδερφος μου και τα αστεία του, θα θελα να ξέρα πιάνουν καθόλου γιατί τόσα χρόνια όλα κρύα τα ακούω. "Πολύ αστείο, αν ήταν να σε κερατώσω θα φρόντιζα να το ήξερες. Και απλά δεν έχω όρεξη κάποια άλλη φορά". Συνέχισε να με κρατάει καθώς περπατούσαμε για λίγο ακόμα μπας και τα καταφέρει αλλά όταν κατάλαβε ότι δεν θα περνούσε το δικό του με άφησε και σοβάρεψε για πρώτη φορά σήμερα.
"Ξέρεις έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάτι συμβαίνει με εσάς τους δυο. Ξέρω ότι ο Damian είναι συνήθως απόμακρος αλλά τώρα τελευταία το έχει πάει σε άλλο επίπεδο, και εσύ ακολουθείς τον ίδιο δρόμο... Αν θέλετε να μιλήσετε είμαστε εδώ για εσάς, όπως και οι γονείς σας". Φυσικά και θα ήξερε τι είχε γίνει, ολόκληρη η πόλη ήταν ικανή να το μάθει μέσα σε μια μέρα και αυτός θα ήταν από τους πρώτους. Πάντα αν ήθελες να κρατήσεις ένα μυστικό δεν έπρεπε να το μάθει ο Seth, όλοι στην οικογένεια μου το ξέραν αυτό, όχι επειδή θα το έλεγε, αλλά επειδή θα του ξέφευγε αν ήξερε κάποιος πως να πιέσει. "Δεν έχω όρεξη Seth, και δεν θέλω να μιλήσω για αυτό που έγινε. Είναι ανάμεσα σε εμένα και τον αδερφό μου κανέναν άλλον".
Με αυτό τον έκοψα τη στιγμή που θα έλεγε και άλλα και έφυγα μπροστά με το μυαλό μου να έχει μόνο έναν στόχο, την απασχόληση. Είχα ακόμα μια ώρα για να φύγω από εδώ και δεν είχα καμία όρεξη να μπω στην τάξη, αντί για αυτό αποφάσισα να αφήσω τα μαθηματικά και να κάνω καμιά βόλτα μόνος μου. Έφυγα από το σχολείο και πήρα τους δρόμους χωρίς να ξέρω που θέλω να πάω, δεν ήξερα καν αν πήγαινα σωστά ή αν στο τέλος θα με πατούσε κανένας με το αυτοκίνητο του. Το μυαλό μου ήταν τόσο κενό που το σώμα μου έδειχνε να πηγαίνει μόνο του σε έναν προορισμό που ήξερε το ένστικτο μου λες και ήταν κάτι βασικό. Περπατούσα για αρκετή ώρα μέχρι η αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί να καλύψει όλες τις άλλες. Είχε καταντήσει σπαστικό τώρα τελευταία, ένιωθα σαν να είχε βάλει κανένας να με παρακολουθούν μέρα νύχτα.
Κοίταξα γύρω μου και αυτό που είδα δεν με ξάφνιασε απλώς, σχεδόν με τρόμαξε. Βρισκόμουν μπροστά από εκείνο το σπίτι που ένιωσα την τα μάτια κάποιου επάνω μου για πρώτη φορά. Το ίδιο συνηθισμένο σπίτι που το μόνο ξεχωριστό που είχε ήταν ότι δεν είχε τίποτα το ξεχωριστό. Ήμουν έτοιμος να μπω μέσα κιόλας, αλλά δεν είχα καν λόγο να το κάνω. "Τι μου συμβαίνει επιτέλους". Έκανα να φύγω πριν κάποιος με δει εδώ πέρα να στέκομαι σαν ηλίθιος αλλά τότε μια υπέροχη μυρωδιά με χτύπησε σαν σφαίρα και δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Ήταν ζεστή θύμιζε την μυρωδιά ενός τριαντάφυλλου. Δεν μου άρεσαν καθόλου τα τριαντάφυλλα, τόσα πολλά πέταλα για το τίποτα, δεν είχαν και την καλύτερη μυρωδιά για λουλούδι και ήταν υπερεκτιμημένα, αλλά αυτό με έκανε να σκεφτώ το τι ήταν αυτό που είχα εναντίον τους εξ αρχής. Τίποτα.
Γύρισα ξανά προς το σπίτι και τότε άκουσα μια γυναικεία φωνή πίσω μου και γύρισα πάλι προς τον δρόμο. Μπροστά μου είδα μια γυναίκα στην ηλικία μου, αλλά δεν καταχώρισα την εμφάνιση της αμέσως. Το πρώτο πράγμα που είδα και μάλιστα το μόνο μέχρι να μιλήσει ήταν τα γαλάζια μάτια της στο χρώμα του πάγου, φωτεινά όσο τα δικά μου. Καθόμουν και κοιτούσα μέσα στην απύθμενη τους άβυσσο εξερευνώντας τα βαθύ τους, τα μυστικά τους, τις σκέψεις που κρύβονται μέσα τους. "Μπορώ να περάσω παρακαλώ;". Όταν άκουσα την φωνή της ένιωσα σαν κάποιος που είχε συνέλθει από ύπνωση και έβλεπε μπροστά του το πράγμα που λαχταρούσα περισσότερο. Η γυναίκα είχε μακριά καστανόξανθα σγουρά μαλλιά μέχρι την μέση της πλάτης της και φορούσε ένα μακρύ σκισμένο τζιν παντελόνι με μια λευκή μπλούζα από πάνω και ένα μαύρο δερμάτινο τζάκετ, και όλα απλά έκαναν το σώμα της να δείχνε ακόμα πιο ωραίο. "Φυσικά, συγνώμη δεν σας είδα".
Μου άστραψε ένα μικρό χαμόγελο και μπήκε μέσα στην αυλή του σπιτιού καθώς εγώ της έκανα χώρο να περάσει. Εκεί σταμάτησε και γύρισε πίσω. "Θέλετε τίποτα από το σπίτι; Σας έχει τελειώσει η ζάχαρη ή κάτι τέτοιο; Μήπως χαθήκατε;". Η φωνή της ήταν μαγευτική, σε τέτοιο βαθμό που ξεχνούσα ότι έπρεπε να απαντήσω και το γέλιο της, σαν μια υπέροχη μελωδία δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση. "Ναι... Ναι μάλλον χάθηκα, θέλω να πω, δεν ξέρω που είμαι ή τι κάνω εδώ πέρα". Αυτό δεν ήταν αλήθεια, ήξερα και που ή μουν και τι έκανα εδώ, τον ήλιο αυτό έκανα. Συνέχισε να γελάει και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου χωρίς να το θέλω. "Εντάξει λοιπόν, μπορώ να βοηθήσω; Θέλετε να πάτε κάπου; Έχετε αμνησία ή πάθατε κανένα ατύχημα;".
"Όχι, όχι. Απλά δεν ξέρω που είμαι, μπορείτε απλά να μου πείτε σε πιο σημείο της πόλης βρίσκομαι, μετά θα τα βρω μόνος μου". Σχεδόν πάλι ξέχασα ότι έπρεπε να μιλήσω, αλλά αυτήν την φορά τα μπάλωσα παρά τρίχα και έβαλα το χέρι μου στο σβέρκο μου, αυτή η στιγμή ήταν πολύ άβολη. "Βέβαια, είμαστε στην άκρη της πόλης σχεδόν, στα βόρεια σύνορα με το δάσος, αν πάτε από εκεί θα βρεθείτε στο κέντρο και από εκεί στο δάσος".
"Ευχαριστώ πολύ. Υποθέτω πως θα πηγαίνω τώρα". Δεν ήμουν σίγουρος αλλά με την ξαφνική ζέστη που ένιωθα στο πρόσωπο μου θα έλεγα ότι είχα γίνει κόκκινος σαν παντζάρι, τι ρεζίλι. Έκανα να φύγω γρήγορα που το δάσος αλλά με σταμάτησε η γυναίκα και με κράτησε μόνο με την φωνή της. "Περίμενε, δεν θα μου πεις τουλάχιστον ποιον βοήθησα;". Τέλεια, τώρα την είχα κάνει την μαλακία, πρέπει να νομίζει ότι της τον έπεσα. Και εγώ απλά βρέθηκα εδώ κατά τύχη. Παρόλα αυτά η ανάγκη μου να απαντήσω ήταν τόσο μεγάλη που δεν αντιστάθηκα καθόλου, γύρισα προς το μέρος της και με το χαμόγελο μου να συνεχίζει να μεγαλώνει λίγο ακόμα της έδωσα το όνομα που ζήτησε. "Keith, Meissen η Bennet οποίο από τα δύο θέλει ο καθένας". Άρχισε να γελάει με αυτό το υπέροχο γέλιο της στην απάντηση μου και ήθελα ή να πεθάνω ή να πετάξω.
"Έχεις δύο επίθετα; Είσαι το πρώτο άτομο που συναντάω που του έχει συμβεί αυτό. Τέλος πάντων, εγώ είμαι η Annabeth, Annabeth Skye, χάρηκα για την γνωριμία". Συνεχίζοντας να γελάει γύρισε και μπήκε μέσα στο σπίτι αλλά πριν κλείσει την πόρτα με χαιρέτησε ελαφρώς και κράτησε την οπτική επαφή μας όσο το δυνατόν περισσότερο. Έκανα μερικά βήματα προς το σπίτι μου που ήταν λίγο πιο κάτω αλλά μετά κοίταξα για μια ακόμα φορά το δικό της και αναρωτήθηκα για ακόμα μια φορά πριν πάω και εγώ στο δικό μου. Τι μου συμβαίνει...
Λοιπόν παιδιά, θέλω να μου πείτε τι έχετε καταλάβει μέχρι εδώ. Τι νομίζεται για τις αποδράσεις του Keith και του Damian, τι κοινό έχουν, και τι νομίζεται για τις επιθέσεις στην αρχή και στο προηγούμενο κεφάλαιο. Όλα αυτά είναι σημαντικά στοιχεία για το βιβλίο να ξέρετε.