"Teka?? Lham??
Anong ginagawa nya rito?? Dito sya nag aaral??
Hindi nga?" Para lang akong tanga na nakikipag usap sa sarili ko..
Pero alam ko.. Sya yon..
Hindi ako pwedeng magkamali.
Kahit tatlong taoon na kaming hindi nagkikita.. Alam kong sya yon..
*****
Grade 3.. Oo.. Grade 3 palang kami non nang nakilala ko ang prinsesang si Lham..
Ako ang nagtatangol sa kanya sa lahat ng mga taong nambubully sa kanya..
Medyo lampa at mahiyain kasi sya simula pa nung mga bata kami....
At sya... Sya ang first love ko..
"Promise prinsesa ko.. Sabay tayong mag aaral ng architecture... Basta tuturuan mo ko mag drawing ha?"
"Oo naman clown. :) "
Bata pa lang kami ay nangako na ko sa kanyang sasamahan ko sya sa lahat ng bagay....
Pati sa pangarap nya maging architecture...
Nung mga panahon kasing iyon.. Hindi ko pa alam yung talento ko sa paglangoy...
Pero nag bago ang lahat...
At kasalanan ko yon...
"Pangarap mo lang yon Princess. Eto talaga ang gusto ko..."
Inamin ko sa kanyang gusto ko maging seaman.. Nagalit sya...
At sa pagsapit ng graduation day namin.. Hindi na sya nagpakita. Tanging ang nakatatandang kapatid lang nya na si ate Rhia ang nakita kong kumuha ng mga records nya sa school. Ang sabi nya.. Sa states ba daw mag aaral si Lham.
Sinubukan kong kalimutan si Lham. Kaso hindi ko kaya... Alam ko.. Nasaktan ko sya.. At pinagsisisihan ko yon..
"Hi.. Diba schoolmates tayong nung high school?? Vanessa Morrison nga pala.. Dito ka rin pala mag aaral?"
"Ahh oo.. Zalathiel Viesca.. Yael na lang itawag mo sakin.."
"I know you.. Best friend mo si Lham diba? Asan na nga pala sya? Di sya umattend nung graduation. Is she ok?"
"Hindi ko alam.. Nagalit kasi sakin yun.. Hindi na nya ko kinakaisap simula ng mag bago ang isip ko.. Dapat kasi sabay kami mag aarchi. Kasi yun yung gusto nya.. Kaso iniwan ko sya sa ere.."
"Oh.. Sorry for that.. Wag ka mag alala.. Lilipas din yan..."
Si Vanessa ang naging sandalan ko sa tuwing naaalala ko si Lham.. Alam nya.. Kung gaano ako nag sisisi sa nangyari... At kung gaano ko kamahal si Lham...
Lumipas ang taon.. At unti unti ko nang natatangap ang mga nangyari samin ni Lham.. Unti unti kong binigyan ng chance yung sarili ko na mag mahal ulit...
At si Vanessa yun..
Pero minsan.. Hindi parin maalis sakin yung pagbabaka sakaling makita ko ulit si Lham.
********
"Bakit ganon ang mga lalaki?
Ang hilig manakit,
manloko,
at manggamit ng babae.
Maraming manyakis,
na kahit panget....
Basta alam nilang may dibdib na malalamas, labing mahahalikan, katawang pagnanasahan at puke na pwedeng mapasukan...
Eh ok lang sa kanila mailabas lang ang init at libog na nararamdaman.
Ang mga gwapo.....
Mahilig magpaasa at magpaiyak ng mga babae..
Yung iba nga eh nanggagamit pa ng mga mapeperang bakla matustusan lamang ang mga luhong hindi nila kayang makuha at inaasa na lamang sa iba...
Nakakaawa talaga kayo.....
Mas nakakaaw pa kayo sa mga babaeng pinaluluha niyo"
Mga katagang nakita kong nakasulat sa isang maliit na papel na nakaipit sa arm chair ng isang upuan sa classroom kung saan ko nakitang umupo si Lham...
Hindi ko alam kung ano ang pinagdaraanan nya.. Pero base sa mga reply sa kanya ng kung sino man ang kasulatan nya rito..
Malinaw na niloko sya ng lalaki....
Ako kaya yon???
Ibig sabihin hindi pa nya ko nakakalimutan..
Araw araw ko syang sinusundan.. At halos araw araw ko din nababasa yung mga sulat nya.
Kung sino man yung kapalitan nya ng sulat...
Hindi ko alam..
Pero kahit mali..
Ginawa ko parin...
Ang mag panggap na ako yung taong yon..