Ακτίνες ήλιου τσουρουφλίζουν την πατούσα μου , που εξέχει από το δροσερό σεντόνι.
Πετιέμαι με ένα σάλτο από το κρεβάτι. Σήμερα δεν είχα διάθεση για τίποτα.
Η Δανάη χουζούρευε ακόμη.
Εγώ άνοιξα το κινητό μου μόνο και μόνο για να δω εαν μου απάντησε ο περιβόητος.
Το είδε το μύνημα μου αλλά προφανώς με έγραψε... Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μένεις στο διαβάστηκε;
"θέλεις να πάμε θάλασσα;" με ρώτησε η Δανάη τρίβοντας τα μάτια της.
"εμμ δεν είμαι καλά Δανάη... Δεν ξέρω..." είπα μέσα από τα δόντια μου και τίναξα τα καστανόξανθα μαλλιά μου.
με κοίταξε με κουταβίσιο βλέμμα. Τα χείλη της ζάρωσαν και το κάτω χείλος άνοιξε προς τα κάτω. Τα τοξωτά φρύδια της σούφρωσαν.
μούγκρισα και χαμήλωσα το βλέμμα.
"Έλα μπέιμπι!" με παρακάλεσε.
Πρωί πρωί...
Έβαλα γρήγορα γρήγορα το μαγιό μου και τίναξα επειδεικτικά τα μαλλιά μου κάνοντας τη να ξεκαρδιστεί.
"Μωρή ψωνάρα..." με αποκάλεσε.
"Σε εμένα μιλάς; Μιλάνε οι θεοί με τους θνητούς!"
"Αχ θα ξετρελαθεί ο Παυλάκης!"
"Ο πα ... Ποιος;"
"Ο πάπιος... Μαρή ο Παύλος θα είναι σύγουρα στην παραλία!"
Αντέδρασα ψύχραιμα. Ξεκίνησα να λύνω το ασφυκτικό κορδονάκι του μαγιό.
Αν είναι δυνατόν. Δεν τον συμπαθώ. Μου φέρεται με ειρωνία. Αντί να με στηρίξει όταν έμαθα πως ο πατέρας μου δεν είναι καλα με χλεύασε και με άφησε μόνη. Δεν με νοιάζεται καθόλου. Μόνη μου έφτιαχνα ελπίδες.
"Ρε μην αλλάζεις γνώμη! Αφού και εσύ θέλεις να τον δεις!" ούρλιαξε.
"Δεν θέλω να νομίζει ότι τρέχω από πίσω του και τον κυνηγάω σαν σκυλάκι..."
"Αντιθέτως αν πάω μόνη και δει μόνο εμένα θα νομίζει πως τον αποφεύγεις ή πως θίχτηκες που δεν σου απάντησε στο μύνημα! Αν θέλεις να δείξεις χαρακτήρα θα έρθεις Γίτσα!"
Μετά από κάποια λεπτά η υγρή άμμος πέρασε ανάμεσα από τα μυρμηγκιασμένα δάχτυλα μου. Σήκωσα το χέρι μου και κάλυψα τα μάτια μου για να μην μου καίει ο ήλιος την όραση. Βέβαια μου την έκαψε το παιδί απέναντι.
Ο Παύλος ήταν τόσο τόσο... Ωραίος.
Όχι όχι δεν είναι απο αυτούς με τις φέτες που λιώνουν τα κοριτσάκια. Το σώμα του ήταν τελείως φυσικά γυμνασμένο χωρίς να έχει κοιλίτσα.
Ένιωσα τόσο άβολα με την εμφάνιση μου. Η Δανάη με άρπαξε από τον καρπό και με βούτηξε μέσα.
"Θα πεθααανεις!!!!!!!!!!!!!" ούρλιαξα από το παγωμένο νερό.
"Χαχαχαχα Γίτσα πάω στον Δημήτρη!" άκουσα την Δανάη να χασκογελάει.
Βούτηξα το κεφάλι μου και άνοιξα τα μάτια μου μέσα στο νερό.
Τραβήχτηκα από κάτι για να αναδυθώ προς την επιφάνεια. Λογικά από εκείνους τους βράχους που έχουν απο πάνω αυτή την γλίτσα. Τέτοια υφή είχε αυτό που έπιανα.
"Ασε κάτω τώρα τα μαλλιά μου!"
το δέρμα μου αναψοκοκκίνησε καθώς συνειδητοποίησα ότι είχα τα μαλλιά του στα χέρια μου. Τα άφησα γρήγορα και κούνησα παραπληγικά το χέρι μου μέσα στο νερό να ξεπλυθεί.
"Με συχαίνεσαι Γεωργία;" είπε και χαμογέλασε.
Δεν απάντησα. Τα φρύδια του σμίχτηκαν και μου πέταξε νερό.
"Ρεεεε μηηηηηη!!!!!" είπα νευριασμένη
"Α ώστε μιλάς!" αναφώνησε
"Ναι..."
"Γιατί έκλαιγες εχθες μιξιάρικο;"
"Είναι προσωπικό..." είπα και κολύμπησα παραπέρα
"Θα σε μάθω εγώ να κολυμπάς γιατί πας σαν σκυλάκι..."
"Δεν χρειάζεται..." είπα και έκανα μπουρμπουλίθρες.
Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου.
"Θα έρθω !" είπε βουτώντας επειδεικτικά αφήνοντας κάθε σταγόνα που εκτόξευε να πεταχτεί πάνω μου.
Μου ήρθε τόσο να του πω...
Όταν δεν συμπάσχεις στον πόνο των άλλων τότε δεν αξίζει να λέγεσαι άνθρωπος.
Φυσικά και είναι κλεμμένο η έμφυτη , ευπροσίγορη φιλοσοφία δεν είναι το κάτι τίς μου άμα δεν βαριέμαι.
"Παύλο;" φωναξα εντελώς αυθόρμητα
Γύρισε και με κάρφωσε με τα κοκαλωτά παγερά μάτια του.
"Τι εννοείς θα έρθεις;" ρώτησα
"Θα έρθω σπίτι σας με τον Μανώλη..." είπε και έκλεισε το μάτι
Λέτε να με γουσταρει;
Ε ρε τι θα γίνει στο επόμενο κεφάλαιο! Σας αγαπώ ! Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να σχολιάσετε!