Three years ago, I had no idea about what's happening on my father's company. I don't know how many times I had reiterated that fact. Hindi ko naman pwedeng sabihin iyon sa kausap ko dahil hindi niya rin maiintindihan.
"Eonji." I called him to confirm something. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko nalalaman ang misteryo sa pagkakaupo ng kapatid niya sa posisyong dapat ay sa akin!
"Yes, babe?" Napairap ako sa kawalan.
"Did you know that your brother is KLEIN's new President?! Alam mo bang siya ang former VP? What the hell is happening?!" Sigaw ko sa kausap ko.
"Chill. Hindi ko rin alam. All this time akala ko rin puro pagpunta sa The Seige ang inaatupag niya dahil madalas siyang off duty. I didn't know until last week." Napapikit ako sa frustration.
Wala rin pala akong mapapala sa isang 'to.
"I'll talk to you about this next time." Sabi ko at pinatayan na siya ng tawag.
Muli siyang tumawag sa akin pero hindi ko na ito sinagot. I put my phone into silent mode para hindi ko na marinig ang pagring nito.
Minutes passed by, at kahit namomroblema sa kakaisip ay nagawa ko pang tingnan ang kaniyang mensahe.
"I didn't know about it, Bourey. Please don't get mad. Di ako makakatulog niyan. Anyway, just tell me anything I could be of help.
With love, Eonji."
All this time, I thought it was Eonji! Siya ang pinaghihinalaan ko! All this fuckin' time!
Kaya kinabukasan, iyon pa rin ang nasa isip ko. Gustuhin ko mang tanggalin sa isip ko, pero wala namang 'undo' ang brain kaya nakakainis!
"Petra!" Tawag ko habang pababa ng hagdan. Sinalubong ako ng aming natatarantang kasambahay.
"Ano po 'yon ma'am?"
"Dumating na ba si Dr. Ablaza para sa medication ni dad?" Tanong ko.
Tumango siya. "Ah eh, sino po sa dalawa ma'am?"
"Si Eonji. Sino pa ba?"
"Ah, wala pa po eh." Napakamot pa siya ng batok. "Yung dating doktor po ni Sir Klein ang nasa sala, ma'am."
Kumunot ang noo ko at hindi na siya sinagot pa bagkus ay duniretso akong sala upang makumpirma iyon.
Bahagyang nanlaki ang mata ko nang nandito nga siya. "I thought you're in Batangas, doc." Kaswal kong sabi.
"Hi." Aniya. "My brother hasn't done the surgery yesterday. It's against the hospital's protocol."
"Why did you ask him then?" Tanong ko.
"I tried my luck." Ngisi niya. "Anyway, are we going to talk about my work here?"
Bahagya akong nahiya roon. Oo nga pala! "What brings you here then?"
Gumalaw ang bagang niyang prominente bago sumagot. "Eonji is doing an operation today. He can't come so I thought I could lend a helping hand and look after your father. It's my off so.." Kibit balikat niya.
"Tapos na ba?"
Tumango siya. "Wala namang bago sa kundisyon ng daddy mo. He's fine. But he still needs a follow up every now and then."
"I thought it was severe? Eonji said..."
"It is. If not properly treated, that is." Mabilis niyang sagot.
Gusto kong malaman kung ano ba talaga iyon at kailangan pa nilan itago sa akin. Is he saying this to make me feel better?
Tumikhim ako. "May I know specificaly what my father's disease is?"
Umiling siya. "I'm afraid that's confidential."
Napataas ang kilay ko. "I am his guradian! His daughter! I have the right to know!" Asik ko.
Muli siyang umiling. "It was the patients's request to keep it private. Even to you. Why don't you try asking him yourself?"
Napatiim bagang ako. The Ablaza brothers are difficult to please! Dammit!
Hindi ko na lamang siguro iisipin iyon. For as long as dad isn't confined in a hospital bed must mean he's doing well. Umaasa rin ako na okay siya dahil malakas ang loob niyang hindi kumuha ng private nurse.
Hindi na ako nagpahatid sa aming driver papuntang opisina. I drove my own car to finally go to our company. It's my first day as the official Vice President of KLEIN.
See? Pangalan pa lang ng kumpaniya, para sa akin na talaga. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit na kay Leonardo Ablaza ang titulong President.
Huminto ako sa may tapat ng entrance. Pagbaba ko ay saka ko pa lang tinanggal ang aking aviators at inilagay sa aking bumbunan. Hinayaan kong iparada na ng valet ang aking sasakyan.
Nagsiyukuan ang mga empleyado at kabi kabila ang pagbati sa akin ng magandang umaga ngunit kahit tingin ay hindi ko sila pinasadahan. I know it was rude but I want them to feel intimidated. Ayokong magpatumpik tumpik sila sa kanilang mga trabaho.
Most importantly, I want them to be scared. I think it is only right for them to feel that to their superior. If I need to be civil, I will be. For as long as the boundary to the employer-employee relationship will be strongly felt.
Sa 24th floor ang aking opisina. This is our company's main headquarters kaya ganito siya kalaki. Wala namang masyadong pinagbago ang hitsura ng aming kumpaniya bukod sa mga bagong cofee shops at kung anu ano pang shops sa baba.
Sinalubong ako ng isang medyo may edad na ginang. Muntik ko na siyang pagtaasan ng kilay dahil nakaharang siya sa dadaanan ko.
"G-good morning, Miss Klein! Ako po si Gloria Lastimosa, ang inyo pong sekretarya." Nagangat siya ng tingin sa akin at ngumiti.
Tumango ako. "Very well. What's my schedule for today then?" Tanong ko habang naglalakad papuntang opisina, siya naman ay nakabuntot lamang sa akin.
"Bukod po sa Welcome Party niyo mamayang 7 pm sa Monte Blanca ay wala na po."
I was greeted by a huge office. It's twice bigger than the normal space of an office. Of course, I'm the new Vice Presidenet.
Pero kung ganito kalaki ang aking opisina, paano pa ang kay Ablaza?! Tss. Iniisip ko pa lang ang bagay na iyon ay nagiinit ang ulo ko.
Kumunot ang noo ko sa mga nakatambak na folders sa aking mesa. Pinindot ko ang intercom at pinapasok si Gloria.
"Ma'am?" Aniya.
"Ano ang mga ito? Shouldn't I at least familiarize things first before actually work on it?" Tanong ko.
Damn, wala man lang training? Ilang taon akong walang alam sa mga nangyayari rito! Is this my father's way of punishing me?
"Ah, iyan pa po 'yung mga papeles na dapat rereviewhin ni Dr. Ablaza. Hindi na po niya natapos dahil sa biglaang turnover." Sagot nito.
Bumuntong hininga ako. "Do you still have his number?"
Sandali itong kumunot at tumango. Inilabas niya ang kaniyang cellphone at nagtipa roon. "H-heto po.."
I snatched it from her and copied Yuan's number. "Thanks. You may go." I dismissed.
Sumalampak ako sa aking swiverl chair at tinawagan ang kaniyang numero. Nainis ako nang hindi niya sinagot. Kaya tinawagan ko ulit, ngunit gano'n pa rin. Sa inis ko ay tinext ko siya.
"Fucking answer your damned phone or you're dead.
-Bourey"
Umirap ako sa kawalan. "Tangina niya ha? Feeling pogi ampota!" Bulung-bulong ko.
Gigil na gigil kong sinend ang aking message para sa kaniya. Pero nagdadalawang isip ako kung tatawagan ko pa siya.
Damn! Ayokong magbunyi ang ego niya! Gigil na gigil talaga ako sa magkapatid na 'yan! Ano bang nagawa ko sa nakaraan at minalas akong makadaong palad sila?! Okay... Medyo OA na.
I was stopped from torturing him mentally when his name appeared on my phone. Napataas ang kilay ko. He's calling?
"Yes?" Hindi ko mapigilan ang aking ngisi. It's like I've won a lottery!
Feeling ko, sa giyera naming dalawa, ako ang nagwagi!
"I thought you were calling? For what do I owe the pleasure?" Napalunok ako sa klase ng boses niya. It was deep and manly.
I feel like being seduced!
Tumikhim muna ako. "You left your paperworks in my office? Sinadya mo 'yon 'no? Para pahirapan ako?"
"Of course not, Bourey. What are you saying? I've bee - " Pinutol ko ang anumang gusto niyang sabihin. Kinabahan ako.
Bigla akong kinabahan. Hindi ko alam. But my heart is pounding against my chest. Para akong hinabol ng kabayo at hingal na hingal. Kinakabahan ako at nakakainis dahil hindi ko alam kung bakit.
I leaned on my table for support. Inilagay ko ang magkabilang siko sa aking mesa at pinagdikit ang aking mga palad. Why? Why am I-
Someone knocked. "Pasok!" Sigaw ko kahit kinakabahan ako. I feel like something's strange inside me. Something's not right.
"Ma'am-" Napatingin ako sa aking sekretarya na huminto sa pagpasok ng isa pang nilalang.
Napalunok ako. "W-what are you doing here?"
"You called me and you hung up. I was worried." Aniya.
Isang tingin niya lang kay Gloria ay nalaman na nito ang gusto niyang iparating. Iniwan kami ng aking sekretarya. Leaving me with Leo is suffocating me!
"What can I do for you? I'm fine, as you can see, if that's what you're here for." Sabi ko.
"I didn't leave my paperworks on purpose, I was really busy these past few days. If you want, you can give those to my secretary and I'll review everything on my table." He consoled.
Tumango ako.
"But I think it'll be proper for you to handle those paperworks, Bourey. I mean, I can help you. Take this as a practice. Well, kung gusto mo lang naman."
Napakagat ako ng labi. That is a very tempting offer! Mas maganda ngang hands on at parang training ko na rin ito. Pero natatakot akong makasama siya. Hindi ko alam kung bakit.
"Alright. When will we start then? I mean, I don't know what these documents are for.."
Tumango siya. "Tomorrow. We'll start tomorrow. I believe we both have an engagement party to attend?"
Nanlaki ang mata ko. I almost forgot about that event! Oh shit!
Natataranta kong hinanap sa aking bag ang invitation upang tingnan kung ano'ng oras.
"Is there any problem, Bourey?" Tiningnan ko siya. He looks ready for me.
"I-I forgot about the party. I.."
"It's okay. You can come with me. I'll ask someone I know to ready a dress for you." Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Nakaramdam ako ng pamumula.
I have never looked by a man like that before! How dare he!
Kumunot ang niya nang may tinawagan sa kaniyang phone. "Hello, yes? 36 - 25 - 35. Yes, Cup B. Yes, thank you."
Nanlaki ang mata ko. Is that my vital stat? Damn!
Tumingin siya sa kaniyang relo. "We still have the whole day for your attire."
Napatingin ako sa kaniya. His blue eyes are alluring. Oh, what a shame! I want to stare at his eyes longer!
"You don't have to do this. I could just go home. I mean, I have a dress for tonight. Nawala lang talaga sa isip ko." Paliwanag ko.
I feel indebted to him. At ayoko 'yung ganong pakiramdam.
"It's okay. Mas madali kung ganito. Besides, I'm asking you to be my date." He smirks.
"I remember my welcome party tonight at seven. Paano yan? Nakakahiya namang i-cancel iyon." This is another problem.
Ewan ko lang at kung bakit sa kaniya ko sinasabi.
"I already moved your welcome party. It's gonna be tomorrow. I know you're also invited at Trace's engagement party." Aniya.
Nabigla ako. He's so fast!
"Don't you have better girls to date tonight? And I did not agree to this yet." Sabi ko.
I do not want to sound as though I'm truly grateful for what he's done. It's a big blow to my ego.
My goodness, Bourey! Parang may choice ka pa ngayon ha? Mas madali nga kung gano'n. Isa pa, kung uuwi ako. Hassle lang dahil sa traffic.
"Why? Don't you want me as a date? C'mon, just tonight. I'd like to know how it feels to date the most beautiful lady in the crowd."
-
AN: I love reading your comments 😘 Next update, tomorrow! We'll see Trace and Yuri once again.