Eigenlijk verwacht ik nu dat ik kei hard op de grond val en dat ik in het ziekenhuis beland zoadat ik de rest van mijn leven in een rolstoel zit. Maar eigenlijk voel ik nu 2 armen die mij opvangen. Ik kijk met mij geopende ogen naar de persoon.
Soffiane.
Gered.
So naar soffiane.
'Moeilijk traplopen.' Zegt hij sarcastisch.
'Het is ochtend. Mijn brein kan nog niet zo goed functioneren.' Zeg ik en probeer uit zijn greep los te komen wat me niet lukt.
'Soffiane ik moet naar mijn les.' Zeg ik
'Echt, wat doe je ander op school.'
'De paashaas helpen'
Voordat hij nog wat kan zeggen komt de conciërge.
'Wat is hier aan de hand?' Zegt hij boos.
Lekkere boel hier.
'Ik wil mijn oren nog wel gebruiken.' Zegt Soffiane.
'Dat was geen antwoord op mijn vraag.' Zegt hij.
Als we allebei niks zeggen loopt hij boos weg. Das was makkelijk.
Tip nummer 1: negeer een docent. Dan lopen ze gewoon weer boos weg. Of ze zorgen ervoor dat je levenslang moet nakomen. Ligt er aan welk docent het is.
@@@
Ik ga voortaan tips geven. Ik kan je niet garanderen dat je er wat aan hebt.