Verkracht (deel 1)

9

We zijn eindelijk aangekomen. Na al die jaren. We stappen de auto uit en pakken onze koffers. We betalen de chauffeur en lopen weg.

Hier staan we dan. Midden in het centrum met 6 koffers. Wij kunnen echt geen kaart lezen.

'Wat heb je gedaan?' Zeg ik boos tegen rami en pak zijn kaart uit zijn handen.

'Ik?'

'Ja jij.' Mompel ik.

'Oke miss perfect. Waar moeten we heen?'

Ik kijk de kaart weer aan.

'Diekant.' Zeg ik en wijs naar het noorden.

'Tuurlijk.'

'Let jij eens op.'

Eigenlijk kan ik ook niet echt kaartlezen. Maar dat zeggen we natuurlijk niet.

Terwijl we aan het lopen zijn met tegenwind ( of course) zijn we bij de juiste straat beland. Tevreden kijk ik rami aan die wat in zichzelf mompelt van 'het zal wel'. En natuurlijk kan er altijd nog een kers op de taart.

'Wat zeggen we dan?' Vraag ik.

'Wat?' Zeg hij chagrijnig. Zie jullie mensen het. Hij word echt snel chagrijnig  

'Laat maar.'

We lopen naar nummer 38. Jetje mina wat een groot huis. Ik en Rami kijken elkaar aan (wat we bijna altijd doen als we voor een deur staan) en zoals gewoonlijk komt Rami in actie. Hij klopt op de deur. Na een paar seconden doet een oude dame een deur open.

'Aah ze zijn er!' Zegt ze in het Arabisch en trekt ons mee naar binnen.

'Nee schoenen uit!' Schreeuwt een meisje ongeveer dezelfde leeftijd als ik.

'Ik heb net gedweild.' Zegt ze nog.

'Sorry schattebouten. Doen jullie schoenen maar uit.' Zegt de oude dame en lacht.

'Souhailla kan soms erg luidruchtig zijn.' Zegt ze

'Dat hoorde ik.' Gild ze van boven

Terwijl we onze schoenen uit doen zijn mijn veters weer vast met 60 knopen  wat onmogelijk open te krijgen is.

'Zij is de kluns van de familie.' Zegt rami en bukt om mij te helpen.

'Aah oké. Jij bent Kouthar zeker.' Zegt ze en wijst naar mij.

'Ja.' Zeg ik

'En jij bent.... Ik vergeet je naam steeds.'

'Rami.'

Nadat we mijn schoenen uit hebben gedaan lopen we de woonkamer in.

Dit had ik serieus niet verwacht. Binnen is het heel modern. Er staan bankstellen van vroeger en plaats van een taptop een typemachine. Oké, ik let daar toevallig op.

'Ga zitten.' Zegt de oude vrouw waarvan ik haar naam nog steeds niet weet.

We doen wat ze zegt en we gaan zitten. Souhaila komt naar beneden springen en loopt 'spectaculair' de andere deur in. Althans, ik denk dat ze het spectaculair wilde maken.

De oude dame volgt haar. Een paar minuten later komen ze weer naar binnen.

'We waren even in de keuken.' Zegt Souhailla en legt de plat op tafel. Daarop ligt er allemaal lekkernijen en ne3ne3 thee.

'Pak maar hoor.' Zegt ze en pakt zelf ook wat.

'Ik ben trouwens djamila haar moeder.' Zegt de oude dame glimlachend.

'En jij bent Kouthar en jij bent Rami.' Zegt Souhailla.

Souhailla heeft als ik haar goed bestudeerd veel krullen en opvallende groene/gele ogen. Ze heeft echt een hele mooie huid en een goed gevulde lichaam.

Als ik naar Rami kijk zie ik dat hij naar Souhailla staart. Wanneer ik heb een stoot geef kijkt hij op en geeft boos een stoot terug.

'Echte broer en zussen liefde.' Zegt Souhailla sarcastisch terug en loopt de keuken in met gewoonlijk djamila achter haar aan. Voordat ze de keukendeur opent om naar haar dochter te lopen bedenkt je zich en loopt terug naar waar we zitten.

'Ik ga weer de keuken in. Ik kan haar niet alleen laten. Ik wil namelijk nog blijven leven.' Zegt ze en loopt deze keer wel de keuken in.

&@@@@@@@@@@@@@@@@&
GROTE ALERT:
Laat nooit, maar dan ook nooit je boeten openstaan. Blijkbaar stijgt het bedrag. Geen dank.