Ik hoorde iemand een trap af rennen en ik keek naar achteren. En daar zag ik hem, Drake.
'Eveline', fluisterde hij. Ik zag de tranen in zijn ogen. Hij zag er niet goed uit. Hij had zwarte kleding aan wat er rommelig uitzag. Zijn masker zat een beetje scheef. 'Je leeft.'
'Ik leef', zei ik. 'Hoe kon je denken dat ik jullie zou verlaten? Dat zou ik nooit doen.'
'Ik weet het', zei Drake. Hij liep langzaam op me af en hij raakte voorzichtig mijn wang aan, alsof ik zomaar zou verdwijnen. Ik sloot mijn ogen. Wat had ik zijn aanraking gemist.
'O Eveline', zei Drake en hij omhelsde me. Het deed pijn, maar het kon me niet schelen. Ik snoof Drake's geur op en ik omhelsde hem ook. Het was zo heerlijk om hem in mijn armen te hebben.
'Laat me nooit meer alleen, Eveline', zei Drake.
'Nooit', fluisterde ik. 'Nooit.' En ik meende het. Ik zou hem nooit meer verlaten. Ook al wist ik niet hoe ik hem had verlaten de eerste keer.