Sürpriz!..Hepinize merhaba!..
Cumartesi bahsettiğim
2.parti geldi. Dün yetiştiremedim
maalesef bölümü ama telafi edeceğim inşallah!..
Keyifli okumalar canlarım...
Medyada Cansu'nun küçüklüğü var
Bu bölümde geçmişe gidiyoruz..
Umarım beğenirsiniz...Güzel yorumlarınızı bekliyorum...😉😘🤗
Bu arada bölüm başında yazdıklarımı beğeniyor musunuz? Merak ediyorum...Güzel oluyor mı sizce?...Yeni yeni karalamaya başladım birşeyler o yüzden... yorum istiyorum sizden!..
************************************
Yakın olmasam da hissediyorum seni
Belki birkaç adımlık nefesini
Mesafe önemli değil
Kalbimde kalbimin sesi...
___duslerkitapligi___
Ruhum sıkışıyor... Kalbim yanıyor...
Her hücrem geçmişte şimdi...Herşeyin değiştiği o karanlık gecedeyim...
Burnumda özlemin acı sızısı...Herşeyi hissediyorum şimdi!..
Acıyı,sevgiyi,özlemi,yalnızlığı...
Hayatımın ellerimden nasıl çalındığını!..
Bir yanma hissediyorum kaburgalarımı delip geçen taa kalbime ulaşan...Bir yanı karanlıkta bomboştu..
Diğer yanı paramparça ruhumdan kalanların kırıntılarıyla dolu...
Yıllarca oradan oraya savrulduğum rürgar gibi bomboş...Kimsesiz...Issız...
Yapayalnız...Evsiz!...
Bir zamanlar hayat maviydi bana!..
Herşey maviydi,toprak rengiydi...
Benim ellerimden umudumu...
Toprağımı aldılar!...Artık renksizim...
Soğuk şimdi!..üşüyorum... Yüreğim üşüyor!..Buz gibi...
Bir tarafım yangın yeri... Bir yanım kutuplarda...Ne tarafa çeksem ellerimde kalıyor yaralarla dolu yüreğim...
İlk önce her yer bembeyazdı.Sonra birden herşey değişmeye başladı.
Nasıl olduğunu bilmesemde evimizin
içindeydim.Yavaşça biraz ilerledim.
Bu evde öyle yaşanmışlıklar bırakmıştık ki!..
Yada yaşayamadıklarımızı...
Hasretle baktım evimize.Çok özlemiştim...ama en çok içinde yaşadıklarımızı...Ailemi...
Boş anterde yavaş adımlarla
ilerlerken birde bir ses duydum.
Tanıdıktı..Ses salonda geliyordu.
Hemen oraya yöneldim.Kapının girişinde gördüğüm yüzle olduğum yere mıhladım.Baba!Babam...Canım!..
Orada hiç yaşlanmamış tüm heybetiyle ve yakışıklılığı ile duruyordu...
"Cansu!Kızım yanıma gelir misin?..."
Bana..bana sesleniyordu!..Öyle heyecanlandım ki adımların hızlandı.
Tam yanına ulaşacaktım ki arkamda duyduğum minik adım sesleriyle durdum.Merdivenlerden hızla koşarak inen küçük bir kız çocuğu yanımda gelip durdu.Ama bu..bu benim küçüklüğüm...Yine tam babama dönüp seslendiğimde birşeyler oldu. Kulaklarım uğuldadı.
Kulağımda şirin bir ses yankı buldu.
"Babam!.."dedim özlemle,yılların hasretiyle...
"Babam!.."dedi aynı anda sevimli şirin kız..Yada sadece ben dedim.Çünkü bu kız benim küçüklüğüm...geçmişim...
Babam döndüğümde öyle güzel gülümseyip kollarını açınca bir an bende atılacaktım. Onu öyle özledim ki!..Küçük kız gidip hızla sarılıp kucağına tırmandı babamın.Bu hali beni gülümsetsede gözlerimi de doldurdu. Yıllardır hasret kaldım kolların sıcaklığını iliklerimde hissettim.Babamda onu alıp kucağına oturttu.Bende sarılmak istiyordum da ama adını koyamadığı birşeyler beni engelliyordu.
"Canım..Ne yapalım bugün bakalım?..
Abim nerede bu arada.."arkamdan duyduğum bir ses geldi. O anda donup kaldım öylece..Dönemiyorum arkamı ama biliyorum bu sesi.
Gözlerimi yumdum ve yaşlar aktı yüzüme.O benim herşeyim... Toprağım...Nasıl unuturum bu sesi..
Canımı...
"Buradayım babacım!..Cansu'yum,
gene babamın kucağına çıkmışsın bakıyorum..Bana yok mu yaa!..."
diyerek hızla yanımıza geldi.
Gözlerimde yaşlar,zor tuttum kendimi bağırıp da sesimi duyurmamak için..
"Gey şende otuy canışı..Babamın kojaman kujayı vay şenide şıyay akıyyım!.."
Benim yanımdan geçerken bir an bana döner gibi olsada sonra hızla babamın kucağında yerini aldı.
Gördüğüm bu sahneyle birlikte dizlerimin bağı çözüldü. Yanımda koltuğa zorla tutundum.Karşımda öyle tatlı,yakışıklı ve herşey gibi duruyordu ki..Hiç unutmadığım yüzünü görmek birde babam ve benim küçüklüğüm ile olan şu anki tablosu öyle bakılası ki..
Ama bu tabloda bir eksik vardı.
"Bakıyorum da yine pabucum damda!..."
Annem!...Bu ses yuva,güven ve sevgi kokuyordu.Aynı önümdeki tablodakiler gibi...Anneme dönüp baktım hemen..Aynıydı hiç değişmemiş..Hiç yaşlanmamış ve aynı
güzellik, aynı ışık yayan gülümseme..
Ve sitem ederken bile muziplikle parlayan benimkinin bir eşi olan hayat kaynağı masmavi gözler...
"Gel canım!..Bizde bugün ne yapalım diye konuşuyorduk!"dedi babam.
Can yaram...Hayat ağacım...
"Lunaparka gidelim mi baba?Çok eğlenceli hem..."
"Eyet eyet Yunapayka!.."dedi benim küçüklüğüm ellerini çırparak sevinçle
"Tamam o zaman karar verildi.
Lunaparka gidiliyor!..."diyerek toprak gözlerindeki ışıltıyla anneme göz kırptı.Sonrada dönüp sevgiyle bize baktı.Çığlıklar eşliğinde hazırlanışlarını izledim.Bir yandan onları gördüğüme sevinirken diğer yandan da ağlamak geliyordu içimden
Hemde haykırırak...Elimden kayıp giden mutluluğum.. çocukluğum vardı benim...
Hazırlanıp dışarı çıkıyorlar bende peşlerinden.Arabaya biniyorlar.
Nasıl bilmiyorum ama arabada bile yanlarındayım.
Abim ve küçüklüğümün arasında oturuyorum.İkiside hisseder gibi arada bir bana bakıp gülüyorlar.İçim gidiyor onların bu hallerine.
Lunaparka gidiyoruz birlikte..Beni bir mıknatıs çekiyor sanki onların yanından ayrılmayın diye.Sanki onlarla geçirdiğim son anların tadını çıkartmak ister gibi hisset diyor!..
Birşeyler var etrafta biz izleyenler hissediyorum.Bütün gün Lunaparkta
eğlendikten sonra yemek yiyip eve geçiyoruz.Ama içim hâlâ huzursuz..
aynı o günkü gibi..Takip ediliyoruz sanki..Kötü birşeyler olacağını hissediyorum.Araba duruyor ama hissetmiş gibi bir süre inmiyorlar önce..Sonra hareket edip tam ineceklerken benim küçüklüğüm ile aynı anda bağırıyoruz.
"HAYIR!!!"
"HAYIY!!"Ben gitmek iştemiyiyom!.."
Ağlıyoruz ikimizde..Abim de benle küçüklüğümü kollarına çekip sımsıkı sarılıyor.Ve benim içim titriyor o anda.Minicik kollarında tüm yalnızlıklarım üşüdü.Sımsıkı sarılıp öptü yanaklarımdan son olduğunu hisseder gibi.
"Benim güzel Cansu'yum neyden korktun sen?.."dedi güven kokan sesiyle.
"Oymaj giymeyeyim oyaya abi!Noyuy!..Annemin,Babajım çok koykuyoyum!!"
Hava karardığından sanıyorlar ama hissediyorum.O karanlığın içine gizlenmiş bizi izleyen gözleri...
Babam arkasını dönüyor ve uzanıp kendine çekip sarıyor beni..
"Yavrum yapma böyle..evimiz orası niye girmeyelim?..Dışarıda kalamayız değil mi canım?.." diyerek gözlerime bakıp saçlarını okşadı.Onun şefkâtindeki sıcaklığı kalbimde hissettim.Aynı o zaman olduğu gibi...
"Babajım oyada boyu vay gideyim buydan!..."
Arkasını dönüp dışarıda sokak lambalarının aydınlattığı karanlıkta gözlerini gezdirdi. Birşey görememiş olacak ki dönüp bana baktı.
"Orada kimse yok Cansum...Korkma artık lütfen..."diyerek başımı öptü.
"Abicim..Cansu'yum biz seni korurum korkma..Değil mi babam?.." o da arkamdan sarıldı.
"Evet oğlum koruruz tabiki herşeyden!.."
"Tamam oyuy o jaman..şöj veydin bak!.."
Annem ile babam bize bakıp gülümsüyordu.
"Söz seni herşeyden korurum ben korkma sen olur mu?.."
"Oyuy.."diye mırıldanıyor küçük ben.
Annem gelip beni dışarı çıkartıp sımsıkı sarılıp öpüyor.Ve eğilip kulağıma fısıldıyor yavaşça.
"Karanlıktan korkma kızım...Kalbinde karanlık olan insanlardan kork!...
Çünkü onlarda Allah korkusu ve merhamet yoktur...Bunların olmadığı bir kalpten de her kötülük beklenir..
O yüzden sen sadece ALLAH'tan kork ve her zaman ona sığın olur mu?..."
O da aynı babam gibi saçlarımı okşayıp öpüyor.
O zaman anlayamadığım bu sözlerin manası şimdi beni derinden sarsıyor.
O da hissetmişti biliyordu ayrılığın geldiğini ve bunun bana son nasihati olduğunu..
Arabadan inmemeleri için yalvarıyorum beni duymuyorlar.
Önlerine geçip durdurmaya çalıştım içimden geçtiler. O an farkettim ki saydam bir şekildeydim.Bembeyaz bir elbise üzerimde sanki hayalet gibiydim. Yoksa ölmüş müydüm?..
Hemen toparlanıp arkalarından koştum. Evin kapısından girmeleri tuzağa düşmeleri demekti. Engel olmalıydım..Ama nasıl?..
"Hayır!!.."diye haykırıyordum geceyi yırtarcasına sesimi duymuyorlar.
Evden içeri geçtikleri anda herşey birden dondu sanki.Ben dışarda kalmıştım.Ama neden?Adım atmaya çalıştım olmadı.Bir daha denedim yine olmadı. Bırak beni lütfen gitmeliyim yanlarına!..Arabayla evimiz arasında tam ortada kalakalmıştım.Bir anda dışarısı hareketlendi ve bir sürü adam evimizin etrafını sardı.Şaşkınlıkla arkamı döndüm.Arabanın çevresinde de birileri vardı.Kim bunlar?Ne istiyorlar bizden?..soruları kafamın içinde cirit atıyor.İçim öyle üşüdüm ki bir anda..Haklıydım işte tuzak kurmuşlardı bize.Kim bizden ne isterdi ki?..Bizim gibi iyi insanların kime ne zararı dokunmuş olabilirdi?...
Evi saran adamlar evin etrafına ellerindeki bidonlardan birşeyler döktüler.Anladığım şeyle beynimde şimşekler çaktı.
Hayır..Hayır...yapamazsınız!Yerimden kımıldayamıyordum.Sanki yere çivilenmiştim.Adamlar ellerindekini de yere atıp ateşe verdiler.Camları kırıp içeriye şişe attılar.Evimizin çoğunluğu ahşap olduğu için hemen alev aldı ve patlayarak yanmaya başladı.Allah'ım ailem!..Yalvarırım yardım et onlara kurtarabileyim.
Geçmişte yapamadım ama şimdi yapabilirim belki..Eve ilerlemek içeri girmek istiyordum ama olmuyordu.
Arkamda ki patlamayla oraya döndüm.Arabamızıda patlatmışlardı.
Arabanın yanındaki adamlar konuşmaya başladı.
"Belgeleri almayı unutmasaydınız!Eğer belgeler yoksa kendinizi de öldürüp beni de zahmetten kurtarın!..."dedi siyahlar içinde karanlık yerde duran adam.
"Tamam abi!"diyerek eve doğru yürüdü yanındaki adam.
Evin yanındaki adamlardan biriyle konuşup geri geldi patronu sandığım adamın yanına.
Bu sefer yüz ifadesinde korku,endişe vardı.
"Abi belgeler yokmuş.."dedi sesinde korktuğu belli olan adam.
Bu bahsettikleri ne belgeleriydi?..
Bir belge bir kağıt parçası içinmiydi onca canın vedası?....
Şu an anladığım ben herşeyi dışardan öylece izlemiyordum sadece...
Aynı zamanda duran zamanla göremediklerimi görüyordum.
"Lan ben size demedim mi o belgeler yoksa sizde yok olun diye!!"diye bağırdı adamına.
Karanlıkta adamı çok göremesemde yüzünü seçebilmiştim.
'Yüzünü görmesem bile sesinden tanırdım herhalde...'
Adam sanki benim mırıldanmamı duymuş gibi bir anda bana doğru yürümeye başladı.Bir anda ışıkta yüzünü görünce bende korkup geri çekilme isteği oluştu.Ama yapmadım.
Adam beni görüyormuş gibi bir anda kapkara gözlerini gözlerime dikti.
Ürperdim..O gözlerde annemin bahsettiği karanlık vardı.Düşmanlık,
hırs,öfke ve kötülük doluydu.
Bu yüzü unutmamak için hafızama kazıdım.Neden bilmiyorum ama ileride karşılaşacağımızı hissediyorum.Bir anda bedenimde harekete geçti ve sanki donan zaman hareket etmeye başladı.Ama bu sefer aynı zamanı baştan yaşıyor gibiydim.
Evin ve arabanın yanında kimse yoktu.Bunları saniyeler içinde gördüm ve kendimi evimizin kapısından yeni giren ailemin yanında buldum.Evden içeri girdiğimizde herşey normal gibiydi.
Abim ile ben önden Annem ile Babam da arkamızdan içeriye giriyoruz.
Bir anda her yer alev alev yanmaya ve patlamaya başladı.Aynı anda da babamla annem abimle beni kucaklarına alıp yere yatırdılar.
Üzerimize siper oldular.Ateşlerin içinde ortasındaydık ve kaçacak yerimiz yoktu.Bu sahneleri bir daha yaşamak öyle canımı yaktı ki tarifi yoktu.Ben ayakta onları öylece donmuş bir şekilde izlerken benim küçüklüğümde babamın kucağında
korkudan titriyor.Biliyordum çünkü ben de aynısını yaşamıştım o zaman...
"Annem!..Abim!...Babam!..
koykuyoyum!!.."diye bağırıyordu.
Patlama sesleriyle daha da ürküyor ve
titriyordu biliyorum.
Ben ise ilk önce dışarıdaki şimdi de buradaki sahnelere şahit olmuşken artık hıçkırıklarımı tutamıyorum.
"Şşşş...tamam babacım korkma geçecek şimdi güzelim..."diye fısıldıyor kulağıma babam.
Pencereleri kırılma ve içeriye birşeylerin atılma sesleriyle daha da bağırıyorum.
"Abijim!..Annejim!!!"diye bağırarak onlara ellerimi uzatıyorum yanımıza çekmek için...Annemden ses gelmiyor.
Oysa annem ne zaman seslensem beni duyardı.
"Annejim!.."diyorum tekrar.
"Topyak!!.."diye abime sesleniyorum bu sefer.kahverengi gözlerini zorla açıyor.O her zaman hayran olduğum gözlerinde yaş vardı bu sefer.
Annemin altında kalmış..annem onun üzerine yığılmış yatıyordu.
"Mavimm..."diyor zorla.
"Buydayım biytaneşi...tut ellerimi noyuy!..."diye yalvarıyorum.
Gözlerini kapatıyor..o adı gibi toprağım olan gözlerini kapatıyor...
"Hayıy topyak aş göjleyini..."dudaklarını kımıldatıyor ama duyamıyor.Ama bu sefer ne duyuyorum onun son sözünü.
"Cansu'yum..."
"Toprağım..."diyorum hıçkırarak.
Bu..bu..bunu unutmayacağım! Son nefesinde dilinde adım olmuş yaa.. unutmayacağım abicim bize bunları yapanı da...
"Babam niye aşmıyoy göjleyini abijim?..."
Babam ise kendini zor tutuyor gibi.Şimdi gördüğüm açıdan
kanayan yarasını tutuyor ve zorla konuşuyordu.
"Cansu'yum...güzelim.."diyor zorla.
Abimle aynı sözü söylüyor ve benim elim kalbime gidiyor.
Ona dönmeye çalıştığım da gözlerinde yaş vardı.Acı çekiyor ama belli etmemeye çalışıyordu.
"Eyendim babajim..."dedim sesim titreyerek.Öyle çok korkuyordum ki!..
"Seninle birlikte okuduğumuz bir kitabı hatırlıyormusun bebeğim?...
Hani içinde bir sürü hikâye vardı."
dedi kendini zorlayarak.
"Eyet hatıyyoyum..."dedim gözlerine bakarak.Her zaman ışıldayan gözlerinde niye yaş var?..
"Cansu'yum ağaç evimizi hatırlıyormusun?Gizli bir yerde hani sırrımız..."
"Eyet babajım.."
Eğilip beni yanaklarımdan öpüp arkamdan sımsıkı sarıldı.Öyle bir sarıldı ki tüm kötülüklerden korur gibi..Bana gelsin der gibi...Bende kollarına sarılıp öptüm ellerini. Son anlarımız olduğunu hisseder gibi...
"Bize birşey olursa büyüdüğünde orayı bul bebeğim... Orada sana ve bana ait şeyler var..."dedi gözlerimin içine bakarak.
"Senin olanlar sende kalsın...
Benimkileri zamanı geldiğinde içindeki adreslere götür olur mu?.."
Bu dediklerini hatırlamıyordum.Peki babam o küçücük yaşta bunları unutacağımı bilerek neden anlattı ki?.
"Oyuy babajım.."
"Sakın kendini tehlikeye atma canım olur mu?Canın pahasına koru ama sana zarar vermelerine izin verme..."
dedi kendini biraz daha zorlayarak.
Terleyip titriyordu.Sonra o güzel gözleri birşey arar gibi etrafta dolaştı.
Ve benim şu anki halimi görüyor gibi gözleri parladı.Bana baktığında içimde fırtınalar koptu ve ne var ne yoksa yakıp yıktı.Gözlerime bakarak konuştu:
"Cansu'yum ..."
"Babam ..."dedim özlemle
Bunun onun son sözleri oldu.
Evimiz...Ailem...Herşeyim bir yangında ellerimde kayıp gitmişti.
Babam üstüme yığılıp kaldığında hıçkırıklarımı bile duymuyordum o zaman kitlenip kalmış gibi..
Şimdi görüyordum ki o yıkılmışlığım
ile evi inletmiştim ve son sözler dökülmüştü dilimden..O geceden sonra uzun bir süre duyamadığım ve konuşamadığım gibi...
10 yaşıma kadar olduğu gibi.Ve bunların nedenini şimdi anlıyordum..
Peki babamın bahsettiklerini nasıl olmuştu da unutmuştum?
Allah'ın lütfu ile yeniden hatırladığım bu şeyler ve bulmam gereken şeylerin önemi neydi de bizim hayatımıza mâl olmuşlardı?..
************************************
Toplantıdan önce arayan Çağan'a hemen geri döndüm.
"Alo Çağan!"
"Hele şükür abi yani dünden beri ulaşamıyorum sana!Şantiyede de işim uzadı gelemedim şirkete..Toplantılar ne oldu?.."
"Ooo sen iyice işkolik oldun oğlum ya! İnsan bir hâl hatır sorar ilk önce..."benim sitemime karşılık kahkaha attı.
"Eee sen her zaman demez misin iş beklemez,zamanında hal olsun da
bizde sıkıntı çekmeyelim diye?..."
"Çalış sen çalış koçum...Sana takılıyorum biliyorsun.Yanlız herşeyin aşırısı zarar!Arada yüzünüzü de görelim.."bu sözüme daha da gülünce bende güldüm onunla beraber..
"Abi iyimisin?.."
"İyiyim abicim niye sordun?"
Nasıl anladığını bilmiyorum
ama onlara belli edersem endişeleneceklerine adım gibi eminim
O yüzden mecbur lafı geçişterecektim.
"Sesin çok yorgun geliyor..Birşey olmadı değil mi?"
"İyiyim abicim,birşey olmadı.Şimdi toplantıdan çıktım belki ondandır.."
derin bir nefes aldığını işittim
"Tamam o zaman kendine iyi bak yorulma!..İşleri halledersem belki akşam uğrarım sana.."İçi rahat etmediği için gelecekti biliyorum.
"Tamamdır koçum görüşürüz o zaman.."
Telefonu kapattıktan sonra masaya bırakıp oturduğum koltukta öne eğilip başımı ellerimin arasına aldım.
Gözlerimi kapatıp düşündüm ve hissetmeye çalıştım.
Sabahtan beri bir garipti içim..Bütün duygular hücum etti yüreğime.
Yanlış yerdeymişim gibi hissetmem normal mi?..
En önemlisi de kalbimdeki bu yanma hissi..Sanki..sanki olmam gereken yerde değilmişim gibi.
Eksik ve yarımını kaybediyormuş gibi hissediyordum.
"Allah'ım kim bu içi cayır cayır yanan,
yanında olmam gereken?..Onsuz hiçmişim gibi hissetmem doğru mu Yarabbi!"
Kolumdaki saate bakıp bugünlük bu kadar çalışmanın yeterli olduğunu düşünerek hızla hazırlanıp çıktım şirketten.Arabaya atlayıp eve ulaşmam yarım saat sürmüştü.
Eve geçtiğimde öyle yorgunluk vardı ki üzerimde yardımcıların hazırladığı
yemeklerden hemencecik birşeyler atıştırıp üzerimi değiştirdim.
Salondaki rahat koltuğa uzandım.En son yeniden hissettiğim yanma hissi ve içime bir anda dolan adını koyamadığım duyguyla elim kalbimde yattığımdı.
Oy vermeyi unutmayın canlarım...