Μπαίνοντας στο σπίτι, ο Justin έκλεισε την πόρτα πίσω του πριν πετάξει τα κλειδιά του κάπου και περάσει τα χέρια του από τα μαλλιά του. Ήταν αναστατωμένος, θυμωνένος και ανάπνεε λίγο πολύ βαριά μοιάζοντας σαν να ήταν έτοιμος να εκραγεί ανα πάσα στιγμή.
Με τα δάχτυλά του να πάλλονται, χρειαζόταν να μετριάσει κάπως τον θυμό του. Πιάνοντας ένα ποτήρι που βρισκόταν κοντά του, το πέταξε στην άλλη άκρη του δωματίου, ο ήχος που έκανε όταν έσπασε έμοιαζε με την ετοιμόρροπη καρδιά του.
"Όπα, τι συμβαίνει εδώ;" Είπε ο Bruce, τα μάτια του μεγάλα με ανησυχία καθώς έσπευσε στο δωμάτιο, κοιτώντας γύρω του για να δει αν ήταν εκεί κάποιος άλλος, ο John κοντά του.
O Justin γέλασε, τόσο δυνατά, που σχηματίστηκαν δάκρυα στα μάτια του. Το πρόσωπό του ήταν κόκκινο, τα μάγουλά του αναψοκοκκινισμένα. Το κεφάλι του να ζαλίζεται με τις σκέψεις να τρέχουν ένα μίλι το λεπτό.
Τον κοίταξαν όλοι, ανήσυχοι. Γνώριζαν.
Αφού ηρέμησε αρκετά, εξέτεινε τα δάχτυλα του, εισπνέοντας βαθιά από τη μύτη του. "Δεν είναι εδώ αν ανησυχείτε γι'αυτό," έριξε τα χέρια του στη μέση του.
"Τι συνέβη;"
"Τι νομίζεις;" ο Justin εξέπνευσε κοφτά προς το ταβάνι πριν τον πλησιάσει σε απόσταση μίας ίντσας. "Μην ξανακάνεις κάτι τέτοιο, καταλαβαίνεις;"
"Justin-"
"Μετά το γάμο, μην περιμένεις να την αφήσω να έρθει σε αυτό το σπίτι ξανά."
"Τι συνέβη;" επανέλαβαν ταυτόχρονα, γνωρίζοντας πως κάτι θα έπρεπε να είχε συμβεί για να τον κάνει να συμπεριφέρεται έτσι.
"Είμαστε καλύτερα χώρια," ολοκλήρωσε με ένα βασικό ανασήκωμα του ώμου του, "δεν υπάρχει κάτι άλλο να πω." Προσπερνώντας τους, ο Justin ανέβηκε τη σκάλα με προορισμό το δωμάτιο του.
Όταν πήγε να τον ακολουθήσει, ο John σταμάτησε τον Bruce εκεί που ήταν με το χέρι του, "απλά άστον." Αναστενάζοντας, γύρισε για να δει τον κολλητό του να εξαφανίζετε, επαναλαμβάζοντας, "απλά άστον."
"Έι φίλε, είσαι καλά;"
Ο Marco περίμενε μία απάντηση καθώς χτύπησε την πόρτα, αλλά όταν δεν την πήρε, μπήκε μέσα έτσι και αλλιώς.
"Είμαι καλά."
"Ω, τώρα θες να μου απαντήσεις," χλεύασε παιχνιδιάρικα, αλλά όταν είδε πως ο Justin δεν αντέδρασε, σταμάτησε. Αφού καθάρισε τον λαιμό του, έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του, "θες να μιλήσεις γι'αυτό;"
"Όχι."
"Σταμάτα να είσαι πεισματάρης γαμώτο."
"Συγγνώμη;"
"Κόψε τον εγωισμό σου, εντάξει; Προσπαθούμε να σε βοηθήσουμε, φίλε."
"Δεν χρειάζομαι τη γαμημένη βοήθεια σας," γρύλισε. "Ήταν και δική σου ιδέα να μας βάλετε μαζί στο ίδιο αμάξι;"
"Όχι, αλλά δεν ήμουν και αντίθετος με αυτό."
Χλευάζοντας, ο Justin κούνησε το κεφάλι του, "απίστευτο."
"Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, για όνομα. Ήταν η Kelsey-"
"Ακριβώς! Ήταν η Kelsey," ο Justin απάντησε θυμωμένος, "η Kelsey - την οποία κατέστρεψα, την οποία έσπασα, την οποία κάθε φορά που κοιτάω, είναι σαν να είμαστε εκεί που αρχίσαμε. Τα θαλάσσωσα πολύ, ό,τι και να πω ή κάνω δεν θα το αλλάξει αυτό ούτε θα το πάρει πίσω. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ξέρω πως προχωράει και είναι χαρούμενη χωρίς εμένα; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μη μπορώ να την αγγίξω ξανά; Το να βρίσκομαι σε αυτό το αυτοκίνητο ξύπνησε τόσες πολλές αναμνήσεις. Ήταν πολύ όλο αυτό, πολύ γρήγορο, και αντί να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, της φέρθηκα εγωιστικά. Εκμεταλλεύτηκα την κατάσταση και σχεδόν τη φίλησα, και τώρα με μισεί - περισσότερο από πριν."
"Δεν σε μισεί."
"Σωστά," ο Justin γέλασε χιουμοριστικά, κοιτώντας αλλού. "Ξέρεις, αν ήμουν αυτή, θα με μισούσα και εγώ."
"Δεν σε μισεί," ο Marco είπε με σιγουριά.
"Με μισεί. Μπορεί να μην το θέλει, αλλά βαθιά μέσα της, με μισεί επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να με αγαπούσε μετά από όλα αυτά που έχω κάνει."
"Θα σε εξέπλητε."
Κοιτώντας τον, o Justin κούνησε το κεφάλι του με επιβεβαίωση. "Το είπες εσύ ο ίδιος, την κατέστρεψα και το έκανα να φαίνεται σαν να ήταν όλα εντάξει. Την έκανα να χάσει τον εαυτό της και όταν αρχίζει αργά να τον ανακτά, τα κάνω πάλι σκατά."
"Δεν μπορείς να συνεχίσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν πρόκειται έτσι να βρεις τη λύση σε τίποτα"
"Δεν κατηγορώ τον εαυτό μου για συμπόνοια, κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή πρέπει να πάρω την ευθύνη για το μέρος μου σε όλο αυτό."
"Την αγαπάς;"
Επικράτησε μια παύση.
"Τι;"
"Την αγαπάς;"
Κοίταξε αλλού.
"Ξέρεις ήδη την απάντηση σε αυτό."
"Τότε μην τα παρατάς." Ο Marco του έδωσε τον χώρο που χρειαζόταν, βγαίνοντας από το δωμάτιο και αφήνοντας τον μόνο.
Αναμαλλιασμένη, η Kelsey απομάκρυνε τα μαλλιά της από το πρόσωπό της καθώς εξέπνευσε μια βαθιά ανάσα. Μόλις είχε περπατήσει διαδρομή που έμοιαζε με ατελείωτα μίλια, η αδρεναλίνη που περνούσε από της φλέβες της παλλόταν ακόμη. Είχε πάντα μία σπίθα μέσα της, πιέζοντας τη να νιώσει πράγματα που είχε θάψει.
Πηγαίνοντας πέρα δώθε, μπορούσε με δυσκολία να σκέφτεί λογικά, το κεφάλι της ένα μπάχαλο ανάμεικτων συναισθημάτων.
Μπορούσε να ακούσει τις φωνές στο άλλο δωμάτιο και για πρώτη φορά εδώ και μήνες, ήθελε να είναι μόνη της ξανά.
Αφού βγήκε από την πόρτα κλείνοντας τη πίσω της, περπάτησε βιαστικά, ελπίζοντας να προλάβει την Carly προκειμένου να της μιλήσει παρά την παρουσία επισκεπτών, όταν είδε τον Tanner να στέκεται απέναντι της.
"Γεια!" είπε χαρωπά η Carly, αλλά το χαμόγελο της αμέσως εξαφανίστηκε όταν είδε το βλέμμα στο πρόσωπο της κολλητής της. "Τι συνέβη;"
Βγάζοντας το μπουφάν της, το πέταξε σε μία καρέκλα, τα μάτια της δεν έφυγαν από του Tanner σε καταληψία. Ένιωθε ένοχη. "Εμ, τίποτα."
"Kelsey," μίλησε ο Tanner, με ανησυχία στη φωνή του. Μπορούσε να αισθανθεί πως κάτι πήγαινε στραβά κάτι που την έκανε αμέσως να νιώσει χειρότερα.
"Είμαι μια χαρά," τον καθησύχασε.
"Μοιάζεις αναψοκοκκινισμένη, μωρό μου."
"Είμαι εντάξει, πραγματικά."
"Γιατί δεν απαντούσες το τηλέφωνό σου;"
"Ήμουν λίγο απασχολημένη, θα σε έπαιρνα μόλις τώρα τηλέφωνο βασικά."
Ψέμα.
"Είσαι σίγουρη πως δεν σε ενοχλεί τίποτα;"
"Ναι."
"Μωρό μου-"
"Είπα πως είμαι καλά!" φώναξε, καθώς ηρέμησε αμέσως. "Συγγνώμη," τότε γύρισε στην Carly. "Μπορώ να σου μιλήσω για μια στιγμή;"
"Σίγουρα," σηκώθηκε σχεδόν αμέσως, ανακοινώνοντας πως θα φύγει από το τραπέζι και ακολούθησε την Kelsey στο διάδρομο και στο δωμάτιο της.
"Σχεδόν τον φίλησα," είπε.
"Τι;" Τα φρύδια της Kelsey ανασηκώθηκαν από την έκπληξη, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στις άκρες των χειλιών της.
"Είπα σχεδόν-" ενώνοντας τα φρύδια της, η Kelsey έκανε μία παύση. "Χαμογελάς;"
"Τι? Όχι, απλά-, όχι. Τι;"
Αναστενάζοντας, κούνησε το κεφάλι της πριν καθίσει απέναντι της στο κρεβάτι. "Σχεδόν τον φίλησα. Ήμασταν στο αμάξι και γελούσαμε και μετά μαλώναμε και έσκυψε και σχεδόν..." καταπίνοντας σκληρά, η Kelsey δάγκωσε το εσωτερικό του χείλους της.
"Γιατί δεν το έκανες;"
Η Kelsey έγυρε το κεφάλι της σε σύγχυση, "τι εννοείς γιατί;"
"Γιατί δεν τον φίλησες;" επανέλαβε σαν να ήταν προφανές.
"Είμαι σε σχέση."
"Είσαι σίγουρη πως είναι αυτό;"
Κοιτώντας τη, η Kelsey ένιωσε τα έντερα της να γυρνάνε, ένα βλέμμα ήττας σχηματίστηκε στα χαρακτηριστικά της, "γιατί όλοι με ρωτάνε αυτό;"
"Επειδή είσαι η καλύτερη μου φίλη," η Carly χαμογέλασε με νόημα, "και ξέρω πράγματα."
"Μου αρέσει." Η Kelsey χλεύασε με απογοήτευσε, "Μου αρέσει πολύ. Με κάνει χαρούμενη."
"Αλλά τον αγαπάς;"
"Τι;"
"Τον αγαπάς;" η Carly επανέλαβε ξανά, κοιτώντας τη στα μάτια.
"Γιατί με ρωτάς αυτό;"
"Είναι εντάξει," η Carly απάντησε σιωπηλά.
"Όχι," κούνησε το κεφάλι της, καθώς σηκώθηκε. "Όχι."
"Kelsey, είναι εντάξει."
"Σταμάτα να το λες αυτό," έκανε ένα βήμα πίσω.
"Δεν μπορείς να πιέσεις τον εαυτό σου να αγαπήσει κάποιον, είναι φυσιολογικό."
"Όχι."
"Όλο αυτό είναι τόσο καινούριο για σένα, το να προχωράς, -"
"Όχι."
"-δεν μπορείς να περιμένεις τον εαυτό σου να πέσει σε μία κατάσταση όπου δεν είσαι σίγουρη από που να αρχίσεις!" τελείωσε, σηκώνοντας τον εαυτό της από το κρεβάτι.
"Όχι!" η Kelsey φώναξε, "σταμάτα."
"Τον αγαπάς, πάντα τον αγαπούσες και πάντα θα τον αγαπάς και γι'αυτό φρικάρεις επειδή δεν θες να τον αγαπάς ποια."
Η Kelsey έβαλε τα χείλη της στο στόμα της, νιώθοντας σαν να την είχε πιάσει η Carly από το λαιμό. "Σταμάτα," ψιθύρισε, τα μάτια της δάκρυσαν.
Μοιράζοντας ένα μικρό χαμόγελο, η Carly αναστέναξε, "είναι εντάξει. Δεν είσαι λάθος που νιώθεις έτσι και ούτε είσαι κακό άτομο που νιώθεις έτσι." Πλησιάζοντας τη, ακούμπησε τα χέρια της στους ώμους της Kelsey, "είναι εντάξει."
"Ο Tanner είναι καλό παιδί."
"Είναι."
"Με κάνει χαρούμενη."
"Το ξέρω."
"Γιατί το κάνεις αυτό;"
"Kelsey-"
"Φύγε."
"Kels-"
"Είπα να φύγεις!"
Σφίγγοντας τα χείλη της, η Carly έγνεψε πριν την προσπεράσει και ανοίξει την πόρτα πριν την κλείσει πίσω της, αφήνοντας την Kelsey μόνη της.
Ακουμπώντας στον τοίχο, η Kelsey γλίστρησε κάτω μέχρι να πέσει στο έδαφος, πνίγοντας τους ήχους της καθώς άρχισε να κλαίει.
"Τι συμβαίνει;" μπορούσε να ακούσει τη φωνή του Tanner πίσω από την πόρτα. "Είναι καλά;"
"Είναι μια χαρά, απλά χρειάζεται λίγο χρόνο τώρα."
"Τι της έκανε;"
"Τίποτα, Tanner." Αναστέναξε βαριά, "Το έχω υπό έλεγχο. Είναι μια χαρά, είμαι εδώ. Πρέπει να φύγεις." Μπορούσε να φανταστεί την Carly να προσπαθεί να τον απομακρύνει από την πόρτα.
"Αν την πλήγωσε, το ορκίζομαι-"
"Tanner!" φώναξε, "Είπα πως το έχω. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να παίξεις τον ιππότη της."
"Είμαι το αγόρι της."
"Το οποίο δεν θέλει να δει τώρα γι'αυτό ως αγόρι της, θα πρέπει να σεβαστείς τις επιθυμίες της και να φύγεις."
Επικράτησε σιωπή πριν κλείσει η πόρτα.
Περνώντας τα χέρια της από τα μαλλιά της, η Kelsey έγλειψε το άνω χείλος της καθώς ρούφηξε τη μύτη της, συγκρατώντας τα υπόλοιπα δάκρυα της. Δεν ήξερε γιατί ήταν τόσο ευαίσθητη όσον αφορούσε εκείνον - τη σκέψη του, ακόμα και τη σκέψη του.
Σκουπίζοντας τα μάτια της, η Kelsey έπιασε το τηλέφωνο της, χωρίς να το ξανασκεφτεί πριν καλέσει έναν αριθμό και περιμένει να απαντήσει.
"Ναι?"
"Συνάντησε με σε δέκα λεπτά."
"Kelsey-"
Το έκλεισε.
"Νόμιζα ότι με μισούσες;"
"Σε μισώ."
"Τότε γιατί είμαι εδώ;" ο Justin στάθηκε στη μέση του σπιτιού που είχαν επισκεφτεί πολλές φορές ανά τα χρόνια.
"Επειδή έχω κάτι να πω," καθαρίζοντας τον λαιμό της, έπαιξε με τα δάχτυλα της, κλείνοντας τα μάτια της στιγμιαία πριν εκπνεύσει μια βαθιά ανάσα, διορθώνοντας τον εαυτό της αμέσως. "Κάτι να ζητήσω."
"Εντάξει,"
"Θέλω να με ξεχάσεις."
Έπαυσε, χωρίς να είναι σίγουρος για το τι ακριβώς του ζητούσε. "Είμαι πολύ σίγουρος πως το έχω κάνει αυτό."
"Όχι," φώναξε, καθώς ηρέμησε αμέσως, "όχι. Δεν με ξέχασες. Αυτό που συνέβη στο αμάξι δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί."
"Δεν συνέβη τίποτα."
"Δεν είναι αυτό το θέμα," γέλασε χιουμοριστικά. "Θα μπορούσε να είχε συμβεί και ο μόνος λόγος που έγινε είναι επειδή έχεις αυτό το κράτημα πάνω μου. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά το νιώθω και δεν θέλω να το νιώθω πια. Δεν θέλω να νιώθω τίποτα."
"Μη λες τέτοιες μαλακίες."
"Απλά υποσχέσου το μου."
"Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα-"
"Υποσχέσου μου πως θα με ξεχάσεις," μίλησε πριν προλάβει να ολοκληρώσει, με απόγνωση στην κάθε της συλλαβή.
"Όχι."
"Θεέ μου, γιατί δεν μπορείς απλά-"
"Αν στο υποσχεθώ αυτό, θα είναι ψέμα και δεν μπορώ να σου πω ψέματα."
"Σωστά επειδή ήσουν πάντα τόσο ειλικρινής μαζί μου πριν," γέλασε. "Ξέρεις, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο δύσκολο για σένα. Δεν έμοιαζε να είναι τόσο δύσκολο πριν όταν ήσουν στο κρεβάτι με κάποια άλλη."
Το κεφάλι του σηκώθηκε για να την κοιτάξει, "αυτό δεν σήμαινε τίποτα."
"Και πάλι το έκανες έτσι θα έπρεπε να σημαίνει κάτι."
"Και οι δυο μας ξέρουμε πως αυτά είναι μαλακίες."
"Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια." Κοιτώντας τον, κούνησε το κεφάλι της πριν κοιτάξει γύρω στο μέρος, μία σειρά από αναμνήσεις πέρασε από τα μάτια της, "ήταν τόσο απλό."
"Τίποτα δεν ήταν ποτέ απλό."
"Δεν ήταν αυτό που είναι τώρα."
Επικράτησε σιωπή ανάμεσα τους και ο Justin το πήρε ως καλό, χωρίς να μπορεί να αντέξει την ατμόσφαιρα. Το να είναι γύρω της, ήταν σαν να πνιγόταν - δεν μπορούσε να την αγγίξει, αλλά με τον τρόπο που ήταν τώρα τα πράγματα, ήταν καλύτερα σαν ξένοι.
"Η ζωή μου ήταν ένα ερείπιο από την αρχή, είσαι το μόνο πράγμα που την έκανε καλύτερη. Την έκανες να αξίζει."
"Μη."
"Είναι αλήθεια."
"Δεν με νοιάζει."
"Αν δεν σε ένοιαζε τότε γιατί είσαι εδώ;"
Έπαυσε, "επειδή για μία στιγμή νόμιζα πως ίσως, ίσως, δεν θα ήσουν ένας εγωιστικός μαλάκας." Συλλογίζοντας τις σκέψεις της, άρχισε να προχωράει προς την έξοδο.
"Απάντησε μου σε μία ερώτηση," φώναξε πίσω της.
"Τι;"
"Τον αγαπάς;"
Χωρίς να μπορεί να κουνηθεί ή να τον κοιτάξει, η Kelsey έμεινε ακίνητη, "αυτό δεν σε ενδιαφέρει."
"Απλά απάντα στη γαμημένη ερώτηση."
"Πρέπει να φύγω."
******
"Δεν θέλω να είμαι ασφαλής!" Φώναξα. "Θέλω να είμαι μαζί σου!" Σήκωσα τα χέρια μου στον αέρα, όλη η απογοήτευση που είχε σχηματιστεί μέσα μου επιτέλους έσκαγε.
"Λοιπόν αυτό δεν μπορεί να συμβεί." Ο Justin μουρμούρησε ελαφρά σαν να προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του για αυτό, αρνούμενος να με κοιτάξει καθώς κράτησε το βλέμμα του στον ουρανό.
"Με αγαπάς;" Ρώτησα, στα άκρα με όλη την κατάσταση.
"Τι;" Κατάφερε να μεταφέρει τα μάτια του πάνω μου.
"Είπα με αγαπάς;"
Όταν δεν είπε τίποτα, έκανε μερικά βήματα κοντά του. "Αν μου πεις πως δεν με αγαπάς, θα φύγω." Διαπραγματεύτηκα. "Πες μου πως δεν με αγαπάς και θα σε αφήσω μόνο για πάντα."
"Kelsey..." ο Justin βόγκηξε καθώς έπιασε την άκρη της μύτης του.
"Απάντησε μου." Γρύλισα.
Έσφιξε το σαγόνι του. "Δεν μπορώ."
Το στομάχι μου γύρισε από την απάντηση του. "Και γιατί όχι;"
"Επειδή σε αγαπάω, γαμώτο" Κούνησε το κεφάλι του, "και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ."
Ακολουθώντας τη, την έπιασε από το χέρι, κάνοντας τη να γυρίσει και να τον κοιτάξει ενώ βεβαιώθηκε πως δεν την πονούσε. "Είναι ένα απλό ναι ή όχι."
"Άφησε με."
"Απάντα και θα κάνω ό,τι θες. Θες να σε ξεχάσω; Κανένα πρόβλημα, αλλά πρέπει να μου πεις την αλήθεια."
Τον κοίταξε.
"Τον αγαπάς;"
Το στομάχι της γύρισε. "Ναι, τώρα μπορείς να αφήσεις το χέρι μου;"
Έκανε όπως ζήτησε.
"Ευχαριστώ."
Όλοι έτρεχαν, ούτε ίντσα του κτιρίου δεν είχει μείνει ανέγγιχτη καθώς τα πράγματα τοποθετούνταν όπου ανήκαν, μία σειρά από σώματα προς όλες τις κατευθύνσεις για να βεβαιωθούν πως όλα ήταν εκεί που έπρεπε.
Ήταν η μέρα - Σήμερα ήταν η μέρα.
"Έχεις δει την Alex?" η Carly είπε εξοργισμένη, τα μαλλιά της φτιαγμένα, με το ένα σκουλαρίκι καθώς μία φίλη της έτρεχε πίσω της με το άλλο, προσπαθώντας να της το βάλει πριν αρχίσει να περπατάει ξανά.
"Τι κάνεις; Πρέπει να ετοιμαστείς!" η Kelsey μουρμούρησε, τα μάτια της γουρλωμένα με δυσπιστία όταν είδε πως δεν είχε βάλει ακόμα το νυφικό της, αντίθετα φορούσε πιτζάμα και ένα κολλητό μπλουζάκι.
"Πρέπει, αλλά δεν είναι εδώ. Είναι μία από τις παράνυμφες, θα έπρεπε να είναι εδώ - αουτς!" φώναξε αφού γύρισε, πιάνοντας αμέσως το λοβό της, τρίβοντας τον. "Ο Χριστός, Sara, πρόσεχε την επόμενη φορά."
"Συγγνώμη," μουρμούρησε, "αλλά παντρεύεσαι σε λιγότερο από τρεις ώρες σε περίπτωση που το ξέχασες."
Στένεψε τα μάτια της, "χα, χα." Πολύ αστείο."
Αφού σήκωσε τα χέρια της, έκανε ένα βήμα πίσω, "απλά λέω."
"Έχει δίκιο, Carly. Θα έπρεπε να είχες ήδη φορέσει το νυφικό σου και εσύ τρέχεις ανησυχώντας για τα πιο ασήμαντα πράγματα."
"Αν ήσουν στη θέση μου, θα ανησυχούσες και εσύ. Είναι η μέρα του γάμου μου, θα έπρεπε να είναι όλα-"
"Τέλεια," ο Marco τελείωσε την πρόταση της μονότονα και στριφογύρισε τα μάτια του. "Το ξέρουμε."
Τρομαγμένη, η Carly πήγε να καλυφτεί.
"Ηρέμησε, δεν είμαι ο John, δεν χρειάζεται να φρικάρεις. Ιησούς Χριστός," μουρμούρησε, γυρνώντας προς το μέρος της Kelsey. "Χρειάζομαι τη βοήθεια σου με κάτι."
"Τι συμβαίνει;"
"Ο υπεύθυνος κέτερινγκ είναι άρρωστος. Δηλαδή, το φαΐ είναι εδώ αλλά χρειαζόμαστε περισσότερα χέρια για να φέρουν τα κουτιά από το πίσω μέρος της κουζίνας."
"Είσαι σοβαρός; Με το φόρεμα μου;"
"Δεν είσαι αυτή που παντρεύεται, δεν πρόκειται να σε προσέξει κανένας."
Η Kelsey έγνεψε, "εντάξει."
Αφού συνειδητοποίησε τι μόλις είχε πει, ο Marco έβρισε κάτω από την ανάσα του, γυρνώντας για να την αντικρίσει καθώς άρχισε να φεύγει, "Δεν το εννοοούσα έτσι-"
"Ξέρω τι εννοούσες, δεν πειράζει," χαμογέλασε, δείχνοντας την Carly με το πηγούνι της, "βοήθησε τη. Παθαίνει κρίση μέσης ηλικίας και δεν μπορεί να βρει την Alex."
"Η Alex; Έχει κρυφτεί και τρώει το φαΐ."