Δεν ήταν εύκολο να συνηθίσεις την απώλεια κάποιου που αγαπούσες.
Λένε πως η απουσία βοηθάει την καρδιά να αρχίσει να συνηθίζει, αλλά στην πραγματικότητα, σε έκανε να νιώθεις απαίσια.
Ο Justin είχε εβδομάδες να κοιμηθεί, οι σακούλες κάτω από τα μάτια του εμφανείς, αλλά με τη δουλειά να ακολουθεί και το σχέδιο να προχωράει, δεν είχε πολύ χρόνο να κάνει τίποτα.
Αν και όλοι ήξεραν τον πραγματικό λόγο, ειδικά με τον γάμο να πλησιάζει.
Ήταν δύσκολο να ευχηθεί στον κολλητό του να είναι ευτυχισμένος όταν ο ίδιος ήταν δυστυχισμένος, αλλά ήξερε, πως δεν μπορούσε να κατηγορήσει κανέναν άλλο παρά τον εαυτό του.
Ωστόσο, αν τον ρωτούσε κανείς αν θα άλλαζε τις συνθήκες, δεν θα το έκανε. Ανεξάρτητα από τις αποφάσεις του, δεν θα μπορούσε ποτέ να της στερήσει το δικαίωμα της για ασφάλεια. Μόνο το να γνωρίζει ότι ήταν ζωντανή και ανέπνεε, χαμογελούσε και γελούσε, ήταν αρκετό για αυτόν.
Ήταν ακόμα εκεί. Μόνο που δεν ήταν δική του.
"Εϊ, είσαι ξύπνιος?"
Βγαίνοντας από τις σκέψεις του, ο Justin άφησε γρήγορα την εικόνα στο χέρι του πριν σηκωθεί. "Ναι."
Κοιτούσε την ίδια εικόνα της Jazzy για χρόνια, περισσότερο τις μέρες που ένιωθε πως χρειαζόταν συμβουλές, σαν να μπορούσε να τη νιώσει να του λέει τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος.
Αν και ήταν μικρότερη, πάντα του έλεγε πότε έκανε ηλιθιότητες, και τώρα, ήξερε πως θα έκανε το ίδιο πράγμα. Θα τον έκανε να σηκωθεί, να πάρει θάρρος και να κάνει κάτι καλύτερο με τον εαυτό του εκτός από το να μιζεριάζει για πράγματα που δεν μπορούσε να αλλάξει.
Αφού άνοιξε την πόρτα, ο Bruce μπήκε μέσα, "ο Prince είπε πως το φορτίο είναι έτοιμο, απλά περιμένει τον Morgan να του στείλει την υπόλοιπη λίστα."
Γνέφοντας, ο Justin τέντωσε τα χέρια του προς το ταβάνι πριν γυρίσει το κεφάλι του για να δει πως ο Prince είχε στείλει και σε αυτόν μήνυμα. Αφού απάντησε, σηκώθηκε για να πιάσει το παντελόνι του πριν το φορέσει και φτιάξει τη ζώνη του.
"Είσαι καλά?"
Σηκώνοντας το κεφάλι του, ο Justin έγνεψε όταν συνειδητοποίησε πως ο Bruce μιλούσε σε αυτόν. "Ναι," βάζοντας μια μπλούζα, τον χτύπησε απαλά στην πλάτη καθώς άρχισε να κατευθύνεται προς την πόρτα, "είμαι καλά."
Σταματώντας τον από το να κάνει ένα ακόμη βήμα, ο Bruce κοίταξε τον Justin στα μάτια. "Το ξέρεις πως είμαι εδώ αν χρειάζεσαι οτιδήποτε, σωστά?"
