"Biliyorum meleğim, biliyorum... Özür dilerim. Seni seviyorum ve senden özür dilerim."
Hissetmiyordu, fakat hissediyor olsa kalbinden geçecek olan duyguları biliyordu Yoongi.
Sarıldığı bedenden geri çekildi, derince baktı gözlerine. Ağlamaktan kızarmış esmer buruna minik bir öpücük bırakarak parmaklarını yanaklarından gezdirip sildi gözyaşlarını.
"Bana hitap şekillerin.. Nadir gülümsemen.. İfadesiz olman.. Tenin, teninin soğukluğu.. Nasıl bende bu etkiyi bırakıyor Yoongi? Neden bende bu etkiyi bırakıyor? Canımız yansın istemiyorum, seni böyle görmek istemiyorum!"
Onu kötü etkilediğini biliyordu Yoongi. Ama onu bırakırsa daha kötü olacaktı. Taehyung'un durumu daha kötü bir hâl alacaktı. Biliyordu.
Bu tür krizler zaten ara sıra oluyordu. En azından bir süre sonra son bulacaktı. Tamamiyle.
"Üzgünüm bebeğim. Uyuyalım ve sakinleştiğinde konuşalım, hm?"
Bunu istemiyordu Taehyung kesinlikle. Ama yapmazsa çevresine zarar verebileceğini, yetmezmiş gibi zarar göreceğini biliyordu.
Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Bunu yapmadıkça boğulduğunu hissediyordu.
Kapalı gözlerini aralayarak Yoongi'nin dudaklarına bir öpücük bıraktı. Sakinleşecekti ve sonra konuşacaklardı.
"Tamam... Uyuyalım Yoongi."
Gözleri gülümseyen Yoongi geri çekilerek diğerinin elini kavradı ve merdivenlere ilerledi peşinden sürüklediği bedenle birlikte.
Merdiven basamaklarının bitmesi ile siyah ve beyaz renkleriyle süslenmiş odaya girdiler. İkisinin birlikte kaldığı odaydı bu, ikisine aitti. Her zaman da öyle kalacaktı.
İki kişilik oldukça büyük olan yatağa Taehyung'un uzanmasını sağladıktan sonra kucağına yerleşti. Yerini ne kadar sevdiğini bilemezdi kimse.
Hafifçe kıpırdanıp kollarını Taehyung'un
boynuna sarıp başını da göğsüne yerleştirdi.
Sinir ve stresten kesik nefesler alan esmer üzerinde hissettiği beden ile derin bir son nefes alarak kollarını onun beline sardı.
İkisinin bacakları da birbirine dolandığında ikisinin de dudaklarından aynı anda mırıltılar döküldü. Şu sıralar çok söyledikleri cümle...
"Seni seviyorum."