02:30am.
Gecenin bu saatinde hâlâ ayakta olan Min Yoongi.. Morg sedyelerinin birisine uzanmış telefonunda oyun oynuyordu. Eğleniyor gibi gözüküyordu, her ne kadar yüzünden ifade okunmuyor olsa da. Oyun onu tatmin etmişti.
O uyumak nedir bilmez, yıllar önce unuttu. Yine de gözleri şişmez. Göz altları morarmaz. Her zaman beyaz, bembeyazdır. Kar beyazı, kokain... Aklınıza hangi sıfat gelirse. Hepsi onu ifade eder.
Ama eğer göz bebeklerine bakarsanız görürsünüz.
O uykuya muhtaç değildi uzun süredir. İstediği zaman uyurdu. Ama isterse bir ay uyumadan durabileceğine inanırdı. İnandırıcı değil gibi, değil mi?
Çünkü o Min Yoongi.
İfadesiz yüzüne tezat olarak bir kıkırtı saldı dört beş ceset bulunan morga. Kendi düşünceleri onu eğlendiriyordu.
Düşünceleriyle saatleri geçiyordu.
04:56am.
Zerre uykusu olmamasına rağmen uyumak istiyordu. Sabah Taehyung ileyken koyu gözlerinden bir şey anlaşılmasın diye. İyi görünmek istiyordu. Kim istemezdi ki?
Bu kadar ölü bir beyaz ten insanlara yakışmazdı normalde. Ama ona fazla yakışıyordu. Bu ilk güzel özelliğiydi.
Boyu. Boyu aslında yıllar önce de, şuanda da direttiği gibi ideal. Fakat Kore'nin bazı erkekleri arasında kısa kalıyor gibi. Taehyung'un yanında da öyle. Bu da onu güzel kılıyordu.
Vücut şekli, yüzündeki, vücudundaki altın oran... O tamamiyle mükemmeldi.
Fakat her mükemmelci bir kusur bulurdu mükemmelde. Ben bulayım.. Onun kusuru burada olması mı?
Düşüncelerini aklından kovarak uzandığı morg sedyesinde olabildiğince yayıldı. Birkaç saat uyusaydı kimse fark etmezdi zaten. Cesetler mi fark edecekti?
Derin bir nefes alarak parmaklarını birbirine geçirip itti. Parmaklarından gelen, kemik kırılma sesine benzeyen seslerin kısa sürede son bulması ile memnun bir görünmez gülümseme yerleştirdi yüzüne. Sadece kendisinin haberi olan bir gülümseme.
Simsiyah kirpiklerinin dizilmiş olduğu göz kapaklarını örttü gözleri önüne.
İşte uyku vakti. Kimse farkında değilken birkaç saatçik uyu Min Yoongi.
Yarın hoşuna gidecek bir gün olacak.