Δεν ήταν εύκολο να συνηθίσεις την απώλεια κάποιου που αγαπούσες.
Λένε πως η απουσία βοηθάει την καρδιά να αρχίσει να συνηθίζει, αλλά στην πραγματικότητα, σε έκανε να νιώθεις απαίσια.
Ο Justin είχε εβδομάδες να κοιμηθεί, οι σακούλες κάτω από τα μάτια του εμφανείς, αλλά με τη δουλειά να ακολουθεί και το σχέδιο να προχωράει, δεν είχε πολύ χρόνο να κάνει τίποτα.
Αν και όλοι ήξεραν τον πραγματικό λόγο, ειδικά με τον γάμο να πλησιάζει.
Ήταν δύσκολο να ευχηθεί στον κολλητό του να είναι ευτυχισμένος όταν ο ίδιος ήταν δυστυχισμένος, αλλά ήξερε, πως δεν μπορούσε να κατηγορήσει κανέναν άλλο παρά τον εαυτό του.
Ωστόσο, αν τον ρωτούσε κανείς αν θα άλλαζε τις συνθήκες, δεν θα το έκανε. Ανεξάρτητα από τις αποφάσεις του, δεν θα μπορούσε ποτέ να της στερήσει το δικαίωμα της για ασφάλεια. Μόνο το να γνωρίζει ότι ήταν ζωντανή και ανέπνεε, χαμογελούσε και γελούσε, ήταν αρκετό για αυτόν.
Ήταν ακόμα εκεί. Μόνο που δεν ήταν δική του.
"Εϊ, είσαι ξύπνιος?"
Βγαίνοντας από τις σκέψεις του, ο Justin άφησε γρήγορα την εικόνα στο χέρι του πριν σηκωθεί. "Ναι."
Κοιτούσε την ίδια εικόνα της Jazzy για χρόνια, περισσότερο τις μέρες που ένιωθε πως χρειαζόταν συμβουλές, σαν να μπορούσε να τη νιώσει να του λέει τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος.
Αν και ήταν μικρότερη, πάντα του έλεγε πότε έκανε ηλιθιότητες, και τώρα, ήξερε πως θα έκανε το ίδιο πράγμα. Θα τον έκανε να σηκωθεί, να πάρει θάρρος και να κάνει κάτι καλύτερο με τον εαυτό του εκτός από το να μιζεριάζει για πράγματα που δεν μπορούσε να αλλάξει.
Αφού άνοιξε την πόρτα, ο Bruce μπήκε μέσα, "ο Prince είπε πως το φορτίο είναι έτοιμο, απλά περιμένει τον Morgan να του στείλει την υπόλοιπη λίστα."
Γνέφοντας, ο Justin τέντωσε τα χέρια του προς το ταβάνι πριν γυρίσει το κεφάλι του για να δει πως ο Prince είχε στείλει και σε αυτόν μήνυμα. Αφού απάντησε, σηκώθηκε για να πιάσει το παντελόνι του πριν το φορέσει και φτιάξει τη ζώνη του.
"Είσαι καλά?"
Σηκώνοντας το κεφάλι του, ο Justin έγνεψε όταν συνειδητοποίησε πως ο Bruce μιλούσε σε αυτόν. "Ναι," βάζοντας μια μπλούζα, τον χτύπησε απαλά στην πλάτη καθώς άρχισε να κατευθύνεται προς την πόρτα, "είμαι καλά."
Σταματώντας τον από το να κάνει ένα ακόμη βήμα, ο Bruce κοίταξε τον Justin στα μάτια. "Το ξέρεις πως είμαι εδώ αν χρειάζεσαι οτιδήποτε, σωστά?"
Ανασηκώνοντας τους ώμους του, χαμογέλασε με άνεση αν και δεν έφτασε τα μάτια του. "Σε ευχαριστώ."
Υπήρξε μία σιωπηλή επικοινωνία καθώς ο Bruce κοίταξε τον Justin πριν βγει από το δωμάτιο.
Δεν ήταν το ίδιο στο σπίτι από τότε που αυτό το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια έπεσε πάνω στον Justin πριν πέντε χρόνια.
Και ένα μέρος του ήταν ευγνώμων για αυτό.
Ενώ το άλλο μέρος του ευχόταν να μην είχε συμβεί ποτέ.
Έχοντας έρθει από οικογένεια με εγκλήματα, ο Bruce ήξερε τα ρίσκα που εμπεριέχονταν. Ο έρωτας δεν ήταν επιλογή, ήταν περισπασμός, ήταν δηλητήριο - ήταν θάνατος. Έκανε την κατάσταση χειρότερη, έκανε τα πράγματα ζόρικα. Πώς θα μπορούσες να σώσεις τον εαυτό σου όταν δεν μπορούσες καν να σώσεις το άτομο που αγαπάς?
Ο Bruce δεν το καταλάβαινε, κανένας δεν το καταλάβαινε μέχρι να χάσουν όλοι κάποιον που βρισκόταν κοντά τους.
Το να έχει μία μικρότερη αδελφή ήταν κάτι που δεν φανταζόταν ποτέ, ειδικά εφόσον οι μόνοι που τον περιτριγύριζαν ήταν άντρες - με την εξαίρεση της μητέρας τους, οπότε όταν έπρεπε να συνηθίσει κάποιο άλλο θηλυκό, δεν ήταν κάτι που τον ενθουσίαζε.
Δεν είχε καμία ιδέα για το πως να χειριστεί την κατάσταση, πως να την φροντίζει και να ανησυχεί για την ασφάλειά της παράλληλα με τη δική του και των άλλων.
Του απέδειξε, ωστόσο, πως δεν χρειαζόταν να σωθεί. Ήταν απόλυτα ικανή από μόνη της, χωρίς τη βοήθεια τους. Ο ίδιος δεν ήξερε πως αυτό ήταν πιθανόν, γνωρίζοντας το παρελθόν της και τη ζωή που έκαναν, αλλά εκείνη επέμεινε.
Η Kelsey απέδειξε πως ο έρωτας σε κάνει πιο δυνατό.
Έκανε τη ζωή να αξίζει περισσότερο από τα λεφτά και την εξουσία. Σου έδινε μία αίσθηση υπευθυνότητας - περισσότερης σημασίας. Ήταν σαν μία υπερδύναμη, η οποία γέμιζε το σώμα σου με τόση αδρεναλίνη που δεν μπορούσε κανένας να σε σταματήσει.
Το να ζεις και να πεθαίνεις ήταν εύκολο, αλλά το να ζεις και να αγαπάς ήταν δύσκολο, και το να επιβιώσεις?
Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι.
"Το φόρεμα θα έπρεπε να ήταν έτοιμο μέχρι σήμερα!" Η Carly κραύγασε καθώς βημάτιζε πανικοβλημένη και απελπισμένη. Είχαν απομείνει μόνο δύο μέρες και όλα θα έπρεπε να είναι - "τέλεια!" φώναξε, "ο γάμος σου θα πρέπει να είναι τέλειος, αλλά δεν μπορεί να είναι τέλειος αν δεν φοράς το τέλειο φόρεμα!"
"Πάρε μια βαθιά ανάσα,"
"Μην μου λες να πάρω βαθιά ανάσα," η Carly είπε εξοργισμένη. "Δεν μπορείς να μου λες να πάρω μία βαθιά ανάσα, ο γάμος μου καταστράφηκε-"
"Δεν καταστράφηκε," ο John παρενέβη καθώς μπήκε στο σπίτι πριν ακουμπήσει το μπουφάν του στην καρέκλα του σαλονιού και την πλησιάσει.
"Είναι, το φόρεμα-"
"Δεν είναι έτοιμο, το ξέρω. Μπορούσα να σε ακούσω από έξω."
Η Carly κατσούφιασε καθώς ο John γέλασε, τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από τη μέση της και τραβώντας τη κοντά του. Ακουμπώντας τα χείλη του στην κορυφή του κεφαλιού της, έτριψε τα χέρια της. "Όλα θα πάνε καλά."
Η Kelsey χαμογέλασε τρυφερά, γυρνώντας για να φύγει για να τους δώσει χώρο και χρόνο μόνοι τους. Βγαίνοντας από την πίσω πόρτα, τράβηξε το πουλόβερ της πιο σφιχτά στο σώμα της, στηριζόμενη στον τοίχο. Αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, ξεφύσηξε, κοιτώντας τον ουρανό.
Με κάποιον τρόπο ευχόταν να της δίνονταν απαντήσεις, πως ίσως αν τον κοιτούσε για πολύ, θα κατέβαινε ένας άγγελος και θα την οδηγούσε στο να πάρει τις σωστές αποφάσεις.
Ακουγόταν γελοίο, αλλά τα πάντα ήταν πιθανά αυτή τη στιγμή.
Δεν μπορούσε να το διαχειριστεί μόνη της, όχι ότι ήταν μόνη της, αλλά η πίεση του να προχωρήσει και να κάνει περισσότερα με τον εαυτό της ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.
Είχε ολόκληρο το μέλλον της σχεδιασμένο, ήξερε τι ήθελε και με ποιον θα ήταν, και τώρα, έπρεπε να το ξεσκίσει και να αρχίσει από το μηδέν.
Να κάνει μια καινούρια αρχή.
Δεν ήταν εύκολο, αλλά έπρεπε να δείχνει θαρραλέα μπροστά σε όλους, μπροστά στην Carly. Δεν ήθελε να χαλάσει το γάμο της κολλητής της, δεν ήθελε να χαλάσει τη μέρα κανενός.
Η Kelsey τους επισκέφτηκε όταν ο Justin έλειπε σε δουλειά ώστε να μην τον συναντήσει και να μην χρειαστεί να τον δει. Ήταν αρκετά δύσκολο το να βρίσκονται όλοι μαζί στον ίδιο χώρο σε λίγες μέρες, δεν ήθελε να το κάνει περισσότερο παράξενο με το να είναι στο σπίτι του και να γνωρίζει πως δεν μπορούσε να του μιλήσει καν, πόσο μάλλον να τον αγγίξει.
"Γεια,"
Γυρνώντας το κεφάλι της, η Kelsey είδε τον Marco να βγαίνει έξω, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. "Γεια," του χαμογέλασε.
"Τι γίνεται?" Βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες του, της χαμογέλασε, προσπαθώντας να ηρεμήσει την ένταση. Μπορούσε να πει πως η κατάσταση την ενοχλούσε ακόμη, όλοι μπορούσαν, αλλά δεν θα το έλεγαν. Αντίθετα, θα προτιμούσαν να το έκαναν σταδιακά.
"Τίποτα," ανασήκωσε τους ώμους της, γυρνώντας το βλέμμα της για να κοιτάξει τον ήλιο ξανά. "Απλά σκέφτομαι."
"Τι?"
"Διάφορα." Ήταν μονότονη, ανατρίχιαζε εσωτερικά γνωρίζοντας πως δεν το έκανε εύκολο να φαίνεται πως τα πράγματα ήταν μια χαρά. "Εννοώ, ξέρεις... διάφορα."
"Εντάξει," γέλασε, γυρνώντας για να κοιτάξει τον ουρανό μαζί της. Δεν θα το συνέχιζε, όχι όταν η κατάσταση ήταν ακόμα τόσο ευαίσθητη. Ήταν δυνατή, σκληρή, το ήξερε αυτό, αλλά ο πόνος της ήταν εμφανής - δεν ήταν εύκολο να προχωρήσει. "Πώς είναι ο Tanner?"
"Είναι καλά, διαβάζει για τις εξετάσεις. Κάτι που θα πρέπει να κάνω, αλλά, ξέρεις με τον γάμο και όλα τα άλλα είμαι ανήσυχη."
Μιλούσε, αυτό ήταν καλό σημάδι.
"Ναι, ξέρω τι εννοείς. Είσαι έξυπνη, ωστόσο, θα τα καταφέρεις."
Γλείφοντας τα χείλη της, δάγκωσε την άκρη τους πριν γυρίσει για να τον κοιτάξει, "ευχαριστώ." Μπορούσε να δει το κρυφό μήνυμα πίσω από τις λέξεις του αν και δεν το εννοούσε.
"Τίποτα." Τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τους ώους της, την τράβηξε κοντά του, αγκαλιάζοντας τη. "Ξέρεις ότι είμαστε εδώ για σένα αν χρειαστείς οτιδήποτε."
"Το ξέρω," ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο του, στάθηκαν έτσι για κάτι που έμοιαζε με ώρες, σε απόλυτη ηρεμία μέχρι που άνοιξε η πόρτα τρομάζοντας τους.
Ο Justin στάθηκε εκεί, τα μάτια του πάνω της και μπορούσε να νιώσει το δέρμα της να καίγεται από την ένταση, αλλά πήρε το βλέμμα του γρήγορα από πάνω της για να κοιτάξει τον Marco. "Ο Bruce χρειάζεται βοήθεια με τα ψώνια."
Κοιτώντας γρήγορα το ρολόι στον καρπό της, ήταν ένα τέταρτο μετά τις δώδεκα. Η δουλειά είχε τελειώσει για το πρωί. Είχε αργήσει.
"Θα πρέπει, εμ, να φύγω," η Kelsey μουρμούρησε, λέγοντας σιγά ευχαριστώ στον Marco ξανά πριν τους προσπεράσει και πάει μέσα. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως έχασε την αίσθηση του χρόνου.
"Εϊ, πού πας?"
"Σπίτι, πρέπει να διαβάσω και φαίνεται πως τα έχεις όλα υπό έλεγχο με την Carly," Βάζοντας το μπουφάν της, τράβηξε τα μαλλιά της από μέσα, αφήνοντας τα να πέσουν στο λαιμό της.
"Δεν μπορείς να φύγεις ακόμα," ο John την ενημέρωσε, "πρέπει να πας στο ανθοπωλείο. Μόλις πήραν τηλέφωνο και είπαν πως τα λουλούδια είναι έτοιμα και πρέπει να σιγουρευτείς πως είναι ακριβώς όπως τα θέλει ενώ εγώ αντιμετωπίζω την κατάσταση με το φόρεμα."
"Γιατί δεν μπορείς να το κάνεις εσύ?"
"Επειδή έχω και εγώ να κάνω δουλειά. Ο Justin γύρισε και τώρα πρέπει να διαχειριστώ τα υπόλοιπα," αναστέναξε, γνωρίζοντας πως αυτό ήταν αρκετά δύσκολο για αυτή, αλλά δεν μπορούσε να συνεχίσει να το διαχειρίζεται αργά. "Σε παρακαλώ."
Καταπίνοντας δυνατά, η Kelsey κοίταξε γύρω πριν βάλει μία τούφα των μαλλιών της πίσω από τα αυτιά της και γνέψει. "Εντάξει, καλά."
"Ευχαριστώ," ξεφύσηξε κάνοντας τη να χαμογελάσει λίγο.
"Τίποτα." Ψάχνοντας για τα κλειδιά της, ένωσε τα φρύδια της σε σύγχυση. "Πού είναι τα κλειδιά μου?"
"Τι?"
"Τα κλειδιά μου," έκανε έναν κύκλο, ελπίζοντας να τα δει. "Πού είναι? Τα είχα αφήσει εκεί," έδειξε στο τραπέζι.
"Ο Marcus τα πήρε,"
Σηκώνοντας το κεφάλι της για να δει τον Justin να μπαίνει μέσα με τον Marco, ίσιωσε την πλάτη της σαν να είχε κάτι να του αποδείξει. "Γιατί?"
"Δεν ξέρω, το αμάξι του είναι στο μαγαζί."
"Γιατί δεν μπορούσε να πάρει το δικό σου?"
"Επειδή είναι το αμάξι μου."
"Τότε πώς θα πάω τώρα αν δεν έχω αμάξι?"
"Μπορείς να πας με τον Justin," ο Bruce παρενέβη, κατεβαίνοντας τη σκάλα.
"Τι?" είπαν και οι δύο ταυτόχρονα.
Κοιτώντας τον, αναστέναξε πριν γυρίσει το βλέμμα της στον Bruce. "Γιατί?"
"Επειδή το λέω εγώ και επειδή δεν χρειάζεται συζήτηση. Έχουμε να τελειώσουμε κάποια πράγματα και έναν γάμο που πλησιάζει. Αν καθίσουμε και χάνουμε χρόνο, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να κανονιστεί."
"Ξέρω που είναι το ανθοπωλείο, μπορώ να πάω μόνη μου. Δεν χρειάζεται να έρθει κάποιος άλλος μαζί μου."
"Κάποιος άλλος ή απλώς εγώ?" ο Justin απάντησε, αδιάφορος από την κατάσταση καθώς στήριξε την πλάτη του στον τοίχο. Αφού σταύρωσε τα χέρια του, σήκωσε το φρύδι του ερωτηματικά περιμένοντας την απάντησή της.
Κοιτώντας τον, έσφιξε το σαγόνι της ελαφρώς πριν γλείψει το κάτω χείλος της και το γυρίσει στο στόμα της. "Και τα δύο."
Αφού σηκώθηκε, ο Justin πήρε τα κλειδιά του από το τραπέζι πριν πάει προς την πόρτα. "Λοιπόν έχω και δουλειές οπότε ενώ αποφασίζεις για το αν θέλεις ή όχι να σταματήσεις να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί, θα έχω τελειώσει."
"Justin-" ο Bruce παρενέβη, ρίχνοντας του ένα βλέμμα, αλλά οι άλλοι ήξεραν τι έκανε. Τον νευρίαζε για να την κάνει να πάει μαζί του.
"Εντάξει," μουρμούρησε, "θα πάω." Ακολουθώντας τον, γύρισε προς τον John σιγουρεύοντας πως ψιθύρισε ώστε να την ακούσει μόνο αυτός. "Μου χρωστάς."
Γελώντας ελαφρώς, τους είδε να φεύγουν μαζί, μία σουβλιά ευτυχίας τρύπησε το στήθος του.
"Θα αλληλοσκοτωθούν."
"Ίσως," ο John ανασήκωσε τους ώμους του, "αλλά τουλάχιστον θα είναι μαζί."
Η διαδρομή στο αμάξι ανάμεσά τους ήταν αμήχανη, ο αέρας τόσο πυκνός που θα μπορούσες να τον κόψεις με ένα μαχαίρι. Κανένας από τους δύο δεν είπε τίποτα ούτε τόλμησε να κουνηθεί. Αυτό τους τρέλαινε, αλλά δεν ήθελαν να σπάσουν.
Καθαρίζοντας τον λαιμό του, ο Justin έκανε μία κίνηση για να ανοίξει το ραδιόφωνο με την ελπίδα να μειώσει την ασφυξία που είχε αρχίσει να δημιουργείται.
Το τραγούδι "Say You Won't Let Go" του James Arthur άρχισε να παίζει αμέσως κάνοντας τις τρίχες στο πίσω του λαιμού της να σηκωθούν.
Οι στίχοι τραγουδούσαν με έναν τρόπο που τίποτα άλλο δεν μπορούσε, σαν να τους καλούσε το σύμπαν.
Σε γνώρισα στο σκοτάδι
Με φώτισες
Με έκανες να νιώθω σαν
Να ήμουν αρκετός
Αφού μετατοπίστηκε στη θέση της, η Kelsey δάγκωσε το εσωτερικό του χείλους της καθώς γύρισε για να κοιτάξει έξω από το παράθυρο. Μπορούσε να νιώθει το στήθος της να σφίγγεται σαν να ήταν έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
Ήξερα ότι σε αγαπούσα τότε
Αλλά δεν το ήξερες ποτέ
Επειδή το έπαιζα άνετος όταν φοβόμουν να αφεθώ
Ήξερα ότι σε χρειαζόμουν
"Θες να αλλάξω σταθμό?" η φωνή του ακούστηκε πάνω από τη μουσική κάνοντας το κεφάλι της να γυρίσει.
Αλλά δεν φάνηκε ποτέ
Αλλά θέλω να μείνω μαζί σου
Μέχρι να είμαστε μεγάλοι και γκρίζοι
Απλά πες πως δεν θα φύγεις
"Χμ?"
"Τον σταθμό," επανέλαβε, δείχνοντας το ράδιο. "Θες να τον αλλάξω?"
"Ω, όχι, είναι μια χαρά."
Γνέφοντας, άλλαξε λωρίδα πριν σταματήσει σε ένα κόκκινο φανάρι."
"Λυπάμαι παρεμπιπτόντως."
Ακολούθησε μία παύση.
"Για ποιό πράγμα?" είπε με σιγουριά, αλλά μέσα του πέθαινε. Πάντα πέθαινε.
"Που ήμουν στο σπίτι. Δεν προσπαθούσα να σε συναντήσω ή κάτι ή να κάνω την κατάσταση περίεργη."
"Εννοείς το να αρνείσαι να μπεις στο ίδιο αμάξι με μένα?" ο Justin γέλασε ελαφρώς, ρίχνοντας της μια μικρή ματιά πριν συγκεντρωθεί ξανά στο δρόμο.
"Σωστά."
"Κάνω πλάκα," την κοίταξε. "Δεν χρειάζεται να λυπάσαι για τίποτα."
Τον κοίταξε και κράτησε την ανάσα της. "Εντάξει." Γυρνώντας το βλέμμα της, η Kelsey έριξε την προσοχή της στα τραγούδια που έπαιζαν στο ράδιο, αφήνοντας τον εαυτό της να χαλαρώσει λίγο. Χρειαζόταν μία απόδραση και εφόσον δεν μπορούσε να βγει από το αμάξι, το να τραγουδάει ήταν η καλύτερη της επιλογή.
Σηκώνοντας το φρύδι του, ο Justin θέλησε να βεβαιωθεί πως δεν άκουγε πράγματα - δεν παράκουγε. Η Kelsey κουνούσε το κεφάλι της στο ράδιο, τραγουδώντας κάθε στίχο, σχετικά δυνατά, και δεν μπορούσε να μην χαμογελάσει.
"Ακόμη δεν μπορείς να τραγουδήσεις."
"Με συγχωρείς?"
"Θα νόμιζες πως μετά από όλο αυτόν τον καιρό θα μάθαινες πως να συγχρονίζεσαι," ανασήκωσε τους ώμους του παιχνιδιάρικα, "υποθέτω πως όχι."
"Εϊ, αυτό είναι εντελώς άδικο. Είμαι εκπληκτική τραγουδίστρια, ευχαριστώ πολύ."
"Σίγουρα," δίστασε, "αν είσαι κουφή."
Έκπληκτη, άπλωσε το χέρι της, σκουντώντας τον στον ώμο ελαφρώς. "Μαλάκα."
Γέλασε. "Ναι, λοιπόν, το ήξερες ήδη αυτό."
Ανταλάσσοντας ένα μικρό χαμόγελο, ένα που είχε να ανταλλάξει εδώ και καιρό, έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμη να πει κάτι όταν χτύπησε το κινητό της.
Κοιτώντας το, η καρδιά της βούλιαξε όταν είδε το όνομα του Tanner στην οθόνη.
Την κοίταξε, "δεν θα απαντήσεις?"
"Όχι."
"Δεν μιλάς και πολύ πια, έτσι?"
Έσπασε την σιωπή.
"Τι εννοείς?"
"Είσαι σιωπηλή. Δεν είσαι συνήθως τόσο ήσυχη."
"Δεν υπάρχουν πολλά να πω. Τα πράγματα αλλάζουν."
"Ναι, το ξέρω αυτό, αλλά δεν σημαίνει πως θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν ξένοι."
"Μα είμαστε."
"Kelsey-"
"Ποιά ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε - πραγματικά μιλήσαμε? Και δεν μιλάω για τους τσακωμούς μας επειδή υπήρξαν αρκετοί, αλλά μία πραγματική συζήτηση? Επειδή δεν μπορώ να θυμηθώ καμία. Μπορείς εσύ?"
"Προσπαθώ εδώ."
"Όχι, χρησιμοποιείς κατηγορίες λες και φταίω εγώ που δεν είμαστε φίλοι ή κάτι τέτοιο," γέλασε χιουμοριστικά. "Φίλοι? Πραγματικά νομίζεις πως θα μπορούσαμε να μείνουμε απλά φίλοι?"
"Γιατί όχι?"
"Είσαι σοβαρός, Justin?"
"Δεν υπάρχει κανόνας που να λέει πως δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι μόνο και μόνο επειδή ήμασταν σε σχέση."
"Σχέση?" γέλιο βγήκε από τα χείλη της καθώς γύρισε για να τον κοιτάξει. "Υπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτό και το ξέρεις."
"Ωραία, τα θαλάσσωσα λοιπόν, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε-"
"Αυτό δεν είναι καν το θέμα!" φώναξε, "αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτό."
"Τότε τι είναι?"
"Δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι επειδή ακόμη-"
"Ακόμη τι?"
Περίμενε πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε, αλλά η καρδιά της χτυπούσε στα αυτιά της, και ορκιζόταν πως μπορούσε να τη νιώσει να πέφτει στα πόδια της. "Είμαι ακόμη σε σχέση με κάποιον άλλο και δεν θα ήταν δίκαιο για αυτόν."
"Γιατί όχι?"
Το κινητό της χτύπησε ξανά.
"Επειδή τον αγαπώ και με αγαπάει και δεν θέλω να τον κάνω να αναρωτηθεί για αυτό."
"Αν είναι έτσι γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνό σου?"
"Επειδή είμαι στο αμάξι μαζί σου."
"Σταμάτα να σκέφτεσαι δικαιολογίες."
"Σταμάτα να κάνεις τόσες ερωτήσεις."
"Γιατί δεν θα πεις την αλήθεια?"
"Τη λέω!" απάντησε, έχοντας χάσει την υπομονή της. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να την νευριάσει έτσι και εκείνος το ήξερε.
Ακόμη μετά από τόσο καιρό, μπορούσε ακόμα να την κάνει να νιώσει σαν να ήταν μόνο αυτοί οι δύο στον κόσμο και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.
"Δεν τη λες. Τι στο διάολο φοβάσαι?"
"Δεν ξέρω, εντάξει? Δεν θέλω να τον χάσω."
"Αν σε αγαπούσε τότε δεν θα τον έχανες."
"Έχασα εσένα, σωστά?"
Έχοντας πει τις λέξεις, η Kelsey πήρε μια απότομη ανάσα πριν κλείσει τα μάτια της και κουνήσει το κεφάλι της.
"Kelsey."
"Σταμάτα το αμάξι."
"Kelsey-" προσπάθησε ξανά.
"Είπα σταμάτα το αμάξι!"
Αναστενάζοντας, ο Justin έκανε το αμάξι στην άκρη πάνω στο πεζοδρόμιο, αγνοώντας τις κόρνες των αμαξιών γύρω τους, αν και σιγουρεύτηκε πως δεν είχε ξεκλειδώσει τις πόρτες. "Μπορείς να ηρεμήσεις για δύο δευτερόλεπτα?"
"Δεν θα ηρεμήσω, δεν θα κάνω τίποτα γύρω σου." Προσπαθώντας να ανοίξει την πόρτα, η Kelsey ξεφύσηξε, "ξεκλείδωσε τις πόρτες."
"Όχι."
"Ναι."
"Όχι, Kelsey, κοίταξε με."
Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε, αλλά μπορούσε να νιώσει τα δάκρυα να πλησιάζουν. Χρειαζόταν να βγει έξω. "Σε παρακαλώ άνοιξε την πόρτα."
"Όχι μέχρι να με κοιτάξεις."
"Justin," είπε, εξουθενωμένη. Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό, όχι τώρα, όχι εδώ. Ήταν υπερβολικό - αυτός ήταν υπερβολικός.
Νιώθοντας το χέρι του στο πίσω του λαιμού της, τα δάχτυλα του να χαϊδεύουν το σαγόνι της, η Kelsey κράτησε την ανάσα της, φοβισμένη πως αν έκανε μία κίνηση, θα έσπαγε.
Κάνοντας τη να τον κοιτάξει, ο Justin έσκυψε και εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσε να ορκιστεί πως ένιωσε όλο τον κόσμο της να σταματάει.
Δεν τόλμησε να κουνηθεί ή να αναπνεύσει, ξέχασε να σκέφτεται. Κοιτώντας τον, ήταν σαν να βρισκόταν σε έκσταση και το μόνο μέρος που μπορούσε να κοιτάξει ήταν τα μάτια του.
Αγαπούσε τα μάτια του.
"Justin," ψιθύρισε και έκεινος κούνησε το κεφάλι του σε σιωπή.
Τα μέτωπα τους ξαφνικά ακουμπούσαν μεταξύ τους και ούτε ο Justin ούτε εκείνη έκαναν κίνηση. Απλά στάθηκαν εκεί, κοιτώντας ο ένας τον άλλο, διερωτώμενοι για το τι σκεφτόταν ο άλλος.
Νιώθοντας τα χείλη τους να ακουμπούν, η Kelsey έκλεισε τα μάτια της, γνωρίζοντας πως αν τη φιλούσε, τίποτα δεν θα την κρατούσε από να τον φιλήσει και αυτή.
Ακουμπώντας το κάτω χείλος της με τον αντίχειρά του, την πλησίασε ακόμα περισσότερο, περιμένοντας να δει αν θα απομακρυνόταν.
Δεν απομακρύνθηκε.
"Μη φοβάσαι."
Ανοίγοντας τα χείλη της, ξεφύσηξε τη στιγμή που το κινητό της χτύπησε για τρίτη φορά, λύνοντας τα μάγια.
Αφού τραβήχτηκε σχεδόν αμέσως, η Kelsey κάλυψε το στόμα της με το χέρι της έχοντας συνειδητοποιήσει τι σχεδόν έκαναν. "Πρέπει να φύγω."
Χωρίς να περιμένει την απάντηση του, πάλεψε με την πόρτα πριν την ξεκλειδώσει μόνη της και βγει γρήγορα από το αμάξι.
"Kelsey!" βγαίνοντας από το αμάξι, έτρεξε πίσω της. "Μπες στο αμάξι."
"Όχι."
"Kelsey-"
"Είπα όχι!"
"Δεν συνέβη τίποτα!"
"Αλλά θα μπορούσε!"
"Όμως δεν έγινε, είσαι ασφαλής."
Ξαφνικά ένιωσε να ανακατεύεται.
"Δεν έχω νιώσει ασφαλής εδώ και καιρό."
Η καρδιά του έπεσε στο στομάχι του.
Γυρνώντας για να φύγει, κάτι μέσα της την έκανε να σταματήσει και να γυρίσει ξανά, "είσαι σαν αρρώστια."
"Τι;"
Γέλασε σαρκαστικά, "δεν μπορώ να σε ξεφορτωθώ. Όσο σκληρά και να προσπαθώ, είσαι ακόμα εκεί. Σαν έναν εφιάλτη που συνεχίζει να επιστρέφει." Αυτή τη φορά δεν κρατούσε τα δάκρυα. Έπεφταν σαν βροχή, ανίκανη να συγκρατήσει τα συναισθήματα που προσπαθούσε τόσο σκληρά να θάψει. "Πρέπει να σε ξεχάσω."
"Συγγνώμη." Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτό δεν θα απάλυνε τον πόνο της. Δεν θα έφτιαχνε ό,τι έκανε.
"Μην με ακολουθείς."
Αναστέναξε. "Τουλάχιστον άσε με να σε πάω σπίτι, θα φροντίσω εγώ για τα λουλούδια."
"Όχι, θα είμαι μια χαρά. Εσύ πήγαινε σπίτι, θα το χειριστώ εγώ στο εξής."
"Kelsey,"
"Μη." Συνέχισε επιβλητικά, "Σου είπα να φύγεις. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι;"
******************
Βρίσκονταν σε κόντρα ο ένας με τον άλλο, χωρίς να μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια-διαλύονταν.
"Πες το στο πρόσωπό μου-πες μου να φύγω και έφυγα."
"Φύγε," μουρμούρισε.
Όταν εμφανίστηκαν δάκρυα, η Kelsey τράβηξε το κάτω χείλος της στο στόμα της καθώς άφησε τον εαυτό της να καταρρεύσει μπροστά του, η τελευταία φορά.
Θυμός γέμισε το στομάχι της, έχοντας περάσει από αυτό πολλές φορές.
******************
"Με μισείς ακόμη;"
******************
"Κάποτε είπες πως ευχόσουν να σε μισώ, πως το μίσος θα το έκανε πιο εύκολο για μένα. Λοιπόν μάντεψε? - σε μισώ. Θα το μετανιώσεις που μας πέταξες σαν σκουπίδια." Σκουπίζοντας τα μάγουλά της, πνίγηκε σε ένα λυγμό καθώς γύρισε, βγαίνοντας από την πόρτα και βεβαιώνοντας πως την έκλεισε με δύναμη πίσω της.
******************
Δεν δίστασε να απαντήσει, "δεν σταμάτησα ποτέ."