Όταν ήμουν μόλις δέκα χρόνων είχα κάνει μία υπόσχεση στον εαυτό μου που ήμουν σίγουρη ότι ποτέ δεν θα την αθετούσα. Μπροστά στον καθρέπτη με υγρά μάγουλα και κόκκινα μάτια έχοντας την ανάμνηση της μαμάς μου στο μυαλό μου, είχα πάρει μία βαθιά ανάσα και μία απόφαση συνάμα. Ήθελα να ταξιδέψω όλον τον κόσμο, να ζήσω και να γελάσω δυνατά, να τραγουδήσω το πιο όμορφο τραγούδι, να οδηγήσω μια μοτοσυκλέτα, να αγκαλιάσω έναν θλιμμένο κλόουν, να διεκδικήσω τα κύματα, να αγγίξω τον ουρανό. Και όταν τα έκανα όλα αυτά θα έβαζα τις εικόνες πάνω στο χαρτί με τα χρώματα της φαντασίας μου. Λαμπερά, φωτεινά κίτρινα και τολμηρά κόκκινα, σμαραγδί πράσινα και ωκεάνια γαλάζια.
Από τότε άρχισα να ζωγραφίσω με μανία, οπότε ζωγράφισα και ζωγράφισα και ζωγράφισα μέχρι να γίνω και εγώ χρώμα στην παλέτα. Κάθε δημιούργημα που τελείωνε το τοποθετούσα στοργικά σε έναν φάκελο ο οποίος μέχρι τώρα έχει γεμίσει. Ήταν πολύ σημαντικός και δεν τον άφηνα ποτέ στα χέρια τρίτων.
Όμως απο την στιγμή που αποφάσισα να αφιερωθώ πλήρως στα μαθήματα μου και να στοχεύσω σε μία καλή ζωή δεν τόλμησα να κοιτάξω ξανά το περιεχόμενο του φακέλου. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι τον πέταξα, αντιθέτως τον κρατούσα κλειδωμένο σε ένα συρτάρι σαν μυστικό. Η μόνη φορά που τον έβγαλα μετά απο μήνες ήταν την μέρα που μίλησα στην Άστερ, την ημέρα όπου ήρθε η καταστροφή για τον μικρό μου κόσμο. Όταν το επόμενο απόγευμα το συνειδητοποίησα, ανησυχία απλώθηκε σαν λιμός σε όλη μου την καρδιά και το στομάχι μου σφίχτηκε.
Η πιθανότητα η Άστερ να επέμενε στο να μην κάνει τίποτα με το μέλλον της μου προκαλούσε σύγχυση. Αλλά ο φόβος της πιθανότητας η Άστερ να έβλεπε τι είχα φτιάξει και να με αποκαλούσε ψεύτρα και υποκρίτρια με καθήλωνε. Δυστυχώς δεν μπορούσα να το αρνηθώ διότι αλήθεια ήταν. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό όταν έβαλα και τον δικό μου φάκελο μέσα στην τσάντα δίπλα στο πορτφόλιο της Άστερ, απλά εκείνη την στιγμή ένιωθα ότι ήταν σημαντικό, ότι άνηκαν μαζί.
Προσπάθησα βέβαια να μην το σκέφτομαι. Όμως υπήρχαν πολλά που δεν ήθελα να σκέφτομαι τις επόμενες δύο μέρες που πέρασαν αστραπιαία. Για κακή μου τύχη δεν τα κατάφερα, οι σκέψεις δεν με άφηναν ήσυχη και εγώ ήμουν αδύναμη. Είναι μάλλον ένας απο τους νόμους τους σύμπαντος, αυτό που να μην θέλεις να σκέφτεσαι να ξεπηδάει συνέχεια στο μυαλό σου.
Το χειρότερο ήταν τα βλέμματα που μου έδινε η Σούζαν κάθε φορά που την κοιτούσα. Δεν μιλήσαμε καθόλου εκείνο το Σαββατοκύριακο και η σιωπή με οδηγούσε στην τρέλα. Οι γονείς της ήταν αρκετά απασχολημένοι για να παρατηρήσουν ότι η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι δεν ήταν η ίδια και τον Φιν μάλλον δεν τον ένοιαζε. Ήμουν σίγουρη πως είχε ακούσει και ήξερε τι είχε συμβεί.
Οι πρώτες λέξεις που μου είπε ήταν την δευτέρα το πρωί αφού γύρισε απο το πρωινό της τρέξιμο και η καρδιά μου σφίχτηκε στο άκουσμα της φωνής της.
''Αναγκαστικά, για να μην καταλάβουν τίποτε οι υπόλοιποι θα σου μιλάω σήμερα και εγώ και ο Φιν αλλά μην τολμήσεις να πιστέψεις ότι για μια στιγμή ότι είμαστε εντάξει''.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά να καταπιώ λες και είχαν ένα κόμπο στον λαιμό μου και να γνέψω καταφατικά. Δεν έβρισκα νόημα να ξοδέψω την λιγοστή ενέργεια που είχα κερδίσει για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου στην Σούζαν. Θα ήταν σαν να μιλούσα σε έναν τοίχο.
Απ' ότι φάνηκε η Σούζαν όντως είχε σκοπό να φερθεί φυσιολογικά σε εμένα και έτσι μόλις βγήκαμε απο το αμάξι και βρεθήκαμε ανάμεσα σε κόσμο συμπεριφέρθηκε λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Έτσι κανένας απο το σχολείο ή την παρέα κατάλαβε ότι είχαμε τσακωθεί ακόμα και όταν στο μεσημεριανό δεν μου απεύθυνε ούτε μια φορά τον λόγο. Η αλήθεια ήταν πως δεν είχα όρεξη να μιλήσω ή να συμμετάσχω στην συζήτηση οπότε έμεινα απόμακρη.
Η ώρα κύλησε χωρίς να το καταλάβω, ήταν λες και βρισκόμουν μέσα σε έναν βρόχο και δεν μπορούσα να βγω. Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι, λες και ότι και να έκανα δεν θα είχε σημασία επειδή και πάλι θα κατέληγα στην αρχή. Δίχως να το καταλάβω, σε κάποιο διάλειμμα βρέθηκα στην αυλή του σχολείου στο σημείο που είχα βρει την Άστερ να καπνίζει λίγο καιρό πριν. Μπορεί να είχαν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες, ένας μήνας ίσως αλλά ένιωθα λες και όλες οι αναμνήσεις μου απο την Άστερ άνηκαν σε κάποια άλλη, κάποια που ήμουν πολύ παλιά.
Δεν κατάλαβα ότι υπήρχαν δάκρυα πάνω στα μάγουλα μου μέχρι που δεν μπορούσα να δω καθαρά μπροστά μου, μέχρι που η εικόνα ήταν θολή. Έκπληκτη άγγιξα με το χέρι μου το υγρό μου μάγουλο και μετά το σκούπισα πάνω στο τζιν μου.
''Κάτι έχει συμβεί'' άκουσα μια φωνή δίπλα και όταν γύρισα αντίκρισα τον Ντίλαν να με κοιτά ανήσυχος με γραμμές ζωγραφισμένες στο κούτελο του.
Στην αρχή έμεινα άναυδη αλλά μετά απλά χαμογέλασα απαλά. Δεν μου φάνηκε παράξενο που δεν τον είχα δει να πλησιάζει στην κατάσταση που ήμουν.
''Όντως'' ξεροκατάπια ''Κάτι έγινε'' Έκανα μια παύση και άφησα περισσότερα δάκρυα να μουσκέψουν τα μάγουλα μου.
''Λοιπόν'' άκουσα την φωνή του Ντίλαν ενώ κοιτούσα μπροστά ''Θα μου πεις το μυστικό μου άμα σου πω το δικό σου;''.
''Εξαρτάται το μυστικό'' απάντησα σκεπτόμενη ''Άμα τα μυστικά ήταν αστερισμοί, άμα ο μεγάλος αριθμός των αστεριών που δημιουργούν έναν αστερισμό σήμαινε πως είναι σημαντικό, τι αστερισμός θα ήταν το δικό σου;'' χαμογέλασα λες και ταίριαζε στην περίσταση να χαμογελάσω.
''Είναι μεγάλο μυστικό'' ομολόγησε και ξεφύσησε ''Οπότε νομίζω ότι του ταιριάζει η Ανδρομέδα''.
Το μυαλό μου αμέσως ταξίδεψε τον ξάστερο ουρανό του νησιού τα καλοκαίρια όταν εγώ με τον μπαμπά μου μελετούσαμε τους αστερισμούς. Η καρδιά μου γέμισε με νοσταλγία στην ανάμνηση.
''Πολλά αστέρια λοιπόν''μονολόγησα ''Εγώ νομίζω ότι θα ήμουν η Λύρα''.
''Η Λύρα και τόσο πολύ στεναχώρια;'' ρώτησε έκπληκτος ο Ντίλαν και γύρισα το κεφάλι προς σε αυτόν. Για λίγα δευτερόλεπτα κράτησε η οπτική μας επαφή και μετά λυθήκαμε στα γέλια.
Δεν γέλασα επειδή ήμουν χαρούμενη ή επειδή βρήκα κάτι αστείο. Γέλασα επειδή εγώ ήμουν η Αμαρυλλίς και αυτός ήταν ο Ντίλαν και αυτό κάναμε συνήθως, δεν έπρεπε να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Μόνο η Άστερ έλειπε απο τον αστερισμό μας εκείνη την στιγμή, το πιο λαμπερό αστέρι στην ζώνη του Ωρίωνα.
''Ντίλαν'' σοβάρεψα και τον κοίταξα στα μάτια ''Η Σούζαν έμαθε ότι μου αρέσουν τα κορίτσια, η Άστερ δηλαδή. Ύστερ ανταλλάξαμε πικρές κουβέντες και τώρα μου απευθύνει τον λόγο μόνο μπροστά σας για να μην καταλάβετε κάτι''.
Υπήρξε μία παύση μετά απο αυτό και σιωπή απλώθηκε ανάμεσα μας. Βέβαια μετά απο λίγα δευτερόλεπτα ο Ντίλαν αποφάσισε να την σπάσει γελώντας σαρκαστικά.
''Την υποκρίτρια'' μίλησε λες και είχε δηλητήριο στην γλώσσα ''Αλήθεια; Δεν το πιστεύω...-Μα φυσικά είναι θυμωμένη αφού μισεί την Άστερ. Τώρα κατάλαβα...-απλά περίμενε''.
Μετά παραλήρημα του απο το οποίο δεν έβγαλα νόημα σηκώθηκε απότομα και κλώτσησε το παγκάκι το οποίο καθόμασταν.
''ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΠΛΟΚΑ;'' φώναξε δυνατά και έμεινα να τον κοιτώ έκπληκτη σαν στήλη άλατος, μην έχοντας απάντηση.
''Ντίλαν...-'' τον πλησίασα αλλά εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω.
''Αμαρυλλίς περίμενε και θα δεις, θα τα φτιάξω όλα'' μου υποσχέθηκε και τον κοίταξα με λύπη ''Όχι αλήθεια λέω. Μπορεί να μην μπορώ να φτιάξω την δική μου ζωή, μπορεί να είμαι απλά ένα πρεζάκι και να είμαι ερωτευμένος με μία κοπέλα έναν ατλαντικό μακρυά όμως μπορώ να κάνω καλύτερη την δική σου''.
Με αυτά τα λόγια έφυγε τρέχοντας πριν προλάβω να αρθρώσω καμία λέξη. Ακόμα και αν προλάβαινα όμως δεν ήξερα τι να πω.
Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι όλο το σχολείο θα τρανταζόνταν. Οι ανάσες μου ήταν κοφτές και το στομάχι μου σφιγγόταν και ξεσφιγγόταν. Ήταν λες και κάτι συνέβαινε εκείνη την στιγμή, κάτι σημαντικό και εγώ δεν μπορούσα να ήμουν μέρος του.
Και ήθελα τόσο πολύ να είμαι μέρος του, αναζητούσα απεγνωσμένα τον τρόπο. Μέχρι που η σκέψη πέρασε αστραπιαία απο το μυαλό μου και βρήκε ρίζες στην επιθυμία μου.
Ζωγράφισε. Ζωγράφισε. Δημιούργησε. Ζωγράφισε.
Έπρεπε να ζωγραφίσω.
****
Άνοιξα τα μάτια μου ζαλισμένη και δικαιολογημένα μπερδεμένη. Κοίταξα γύρω μου εφόσον δεν είχα την αίσθηση του τόπου ούτε και του χρόνου με σκοπό να καταλάβω που είμαι. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο ίδιο μέρος, γονατιστή πάνω στο έδαφος του άδειου -απ' ότι φαινόταν- προαυλίου.
Έστρεψα το βλέμμα μου προς το έδαφος και κατάλαβα ότι με περικύκλωναν ένα πλήθος απο κόλες ζωγραφισμένο χαρτί γεμάτο χρώματα. Το άσπρο είχαν αντικαταστήσει εικόνες, αναμνήσεις και σκέψεις, όλα αυτά είχαν βγει απο το μέσα μου και ήταν πια πάνω στο χαρτί. Ξάφνου σαν να ένιωσα ελεύθερη, πιο ευτυχισμένη.
Τότε συνειδητοποίησα ότι την λύση την ήξερα. Γνώριζα τι έπρεπε να κάνω για να γίνω και εγώ μέρος αυτού που γινόταν. Και όλα αυτά που συνέβαιναν εκείνη την στιγμή, κάθε τραγούδι και κίνηση, κάθε σύγκρουση μετεωριτών στο απέραντο σύμπαν, όλα -τα πάντα- περιστρέφονταν γύρω απο ένα αστέρι που άκουγε στο όνομα Άστερ.
Μάζεψα τα χαρτιά γύρω μου και τις μπογιές που δεν θυμάμαι πως βρέθηκαν εκεί. Αμέσως έτρεξα προς την είσοδο του σχολείο. Πέρασα μέσα απο τους άδειους διαδρόμους προσπαθώντας να κρατήσω το γέλιο μου σε χαμηλό επίπεδο με σκοπό να μην ενοχλήσω όσους έκαναν μάθημα. Λίγο πριν τον φτάσω στο γραφείο καθηγητών εικόνες απο την προηγούμενη ώρα εμφανίστηκαν στο μυαλό μου, λες και ήταν φυλακισμένες στον πάτο της θάλασσας βγήκαν στην επιφάνεια. Είχα μπει μέσα στο γραφείο του καθηγητή των καλλιτεχνικών και είχα αρπάξει μπογιές και χαρτιά και πινέλα και ακριλικά. Πόσο ωραία ήταν να κρατώ ξανά μπογιά.
Μπήκα σαν σίφουνας μέσα στο γραφείο και εντόπισα την πόρτα την οποία έψαχνα. Χωρίς να χτυπήσω σαν όρμισα μέσα και το βλέμμα μου συνάντησε το βλέμμα της έκπληκτης με την απότομη παρουσία μου κυρίας Ρόουελ.
Εκείνη την στιγμή μπορούσε να έκανε μάθημα, να είχε επιτήρηση, να είχε σπάσει το πόδι και να βρισκόταν σπίτι ή να είχε πάρει την απόφαση ότι ήθελε να πάει διακοπές στην χιονισμένη Σουηδία. Όμως εκείνη ήταν εδώ, όταν εγώ την χρειαζόμουν και αυτό ήταν σημάδι.
Άρχισα τότε να γελάω και να κλαίω απο χαρά γιατί είχα βρει την λύση.
''Αμαρυλλίς...-''.
''Κυρία Ρόουελ συγνώμη'' την διέκοψα και δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου ''Κοιτάξτε, κοιτάξτε τι μπορώ να κάνω. Τώρα τα έκανα αυτά αλλά έχω κι άλλα, πιο όμορφα. Το ορκίζομαι! Εκείνα που σας λέω τα δουλεύω πολύ καιρό. Όμως αυτά είναι η λύση, έτσι δεν είναι;''.
Εκείνη ανοιγόκλεισε τα μάτια της μερικές φορές και άρπαξε τα σχέδια μου απο τα χέρια μου. Στερέωσε τα γυαλιά της πάνω στην μύτη της και τα κοίταξε προσεκτικά. Το βλέμμα της ταξίδεψε απο πάνω μέχρι κάτω, έμεινε σταθερό σε κάποια σημεία και την διαδικασία αυτήν την επανέλαβε μέχρι να ξεφυλλίσει όλες τις ζωγραφιές. Ύστερα άρχισε να τις επεξεργάζεται πάλι απο την αρχή λες και με μια ματιά δεν μπορούσε να συλλάβει το περιεχόμενο των γραμμών και των χρωμάτων πάνω στο χαρτί.
''Δεσποινίς Αμαρυλλίς νομίζω ότι πρέπει να αρχίσετε άμεσα τα μαθήματα εάν θέλετε να δώσετε Καλών Τεχνών'' ένιωσα λες και η καρδιά μου θα ξεριζωνόταν ''Πιστεύω ότι έχετε παρακολουθήσει μαθήματα ήδη''.
''Ναι'' η φωνή μου ήταν ασταθής ''Μέχρι πέρυσι αλλά το καλοκαίρι αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερο εάν συγκεντρωνόμουν στα υπόλοιπα μαθήματα και αφιέρωνα την ζωή μου στην φιλολογία, ίσως γίνω καθηγήτρια''.
''Και για εξήγησε μου Αμαρυλλίς'' η φωνή της ήταν απαλή ''Πως αυτό σε σταματά απο το να ζωγραφίζεις;''.
Απάντηση δεν υπήρχε.
''Η ζωγραφική είναι η ζωή μου'' ήταν το μόνο που μπορούσα να πω.
''Εξαίσια λοιπόν'' απάντησε και σταύρωσε τα χέρι της μπροστά απο το στήθος της ''Ξεκινάς μαθήματα άμεσα, με προσπάθεια και αφοσίωση θα φτάσεις τους υπόλοιπους. Εξάλλου, μαθήματα είπες ότι έκανες και το ταλέντο το έχεις''.
Μίλαγε για πράγματα που με βασάνιζαν για πολύ καιρό λες και όλα ήταν απλά. Για αυτόν την λάτρεψα ακόμα περισσότερο απο τότε που κατάλαβα ότι νοιαζόταν για την Άστερ.
Ύστερα επακολούθησε ένα κήρυγμα για το πως δεν πρέπει να μπαίνω σε έναν δωμάτιο δίχως να χτυπάω την πόρτα και πως είναι σημαντικό να πηγαίνω σε όλα μου τα μαθήματα. Βέβαια ήμουν πολύ ζαλισμένη για να στεναχωρηθώ. Έτσι απλά έγνεψα το κεφάλι σε ότι και να είπε και μετά έφυγα με ένα χαμόγελο στα χείλη.
''Αμαρυλλίς'' είπα πριν φύγω ''Δεν έχει σημασία το που θες να καταλήξεις στην ζωή σου για να την ζήσεις τότε όπως θες. Σημαντικό είναι το ενδιάμεσο, η προσπάθεια σου και τα εμπόδια που θα συναντήσεις''.
Και φυσικά είχε δίκιο, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε.
Με το που πάτησα το πόδι μου βέβαια στον διάδρομο επέστρεψα πάλι στην πραγματικότητα. Προσγειώθηκα στον πλανήτη γη με ταχύτητα τριάντα χιλιάδες έτη φωτός και συνειδητοποίησα πως εκείνη την ώρα είχα μάθημα. Αφού προσπάθησα να θυμηθώ ότι εκείνη την στιγμή είχα γυμναστική έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς το κλειστό γήπεδο. Με ιλιγγιώδη ταχύτητα έφτασα στα αποδυτήρια και σταμάτησα για λίγο για να πάρω ανάσα.
''Δεν με νοιάζει'' άκουσα μία θυμωμένη γυναικεία φωνή και κατάλαβα ότι ερχόταν απο τον διπλανό διάδρομο με τα ντουλαπάκια.
Όποιος και αν ήταν δεν με είχε δει, καθώς στεκόμουν πίσω απο τα κόκκινα ντουλαπάκια της πρώτης σειράς. Με σκοπό να δω ποιος ήταν έσκυψα προς τα μπρος και είδα κόκκινα μαλλιά και ατίθασο βλέμμα, παλάμες σφιγμένες σε γροθιές και στολή της σχολικής ομάδας. Η Λίλη φυσικά φώναζε με όλη την δύναμη που είχε. Παράξενο μου φάνηκε πως απέναντι της στεκόταν η Σούζαν με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά απο το στήθος της και έμοιαζε λες και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
''Είμαστε βυθισμένοι στην άγνοια δεν το καταλαβαίνεις;'' της φώναξε και η Σούζαν αναπήδησε ''Όλοι προσποιούμαστε ότι ζούμε αυτές τις τέλειες αψεγάδιαστες ζωές και ποτέ δεν συζητάμε για κάτι αληθινό διότι αυτό ίσως μας σπάσει. Η Αμαρυλλίς είναι αυτό το κάτι αληθινό στην παρέα, για αυτό την μισείς''.
''Δεν την μισώ'' είπε σταθερά η Σούζαν.
''Έτσι φαίνεται όμως'' απάντησε ψυχρά η Λίλη ''Πρόσεχε τι θα κάνεις γιατί...-''.
''Γιατί, τι θα κάνεις;'' ρωτάει επιθετικά η Σούζαν ''Είναι απλά μια παλιολεσβ...-'' Η Σούζαν δεν τελείωσε την πρόταση της διότι η Λίλη την έσπρωξε προς τα πίσω και η πλάτης της όταν χτύπησε τα ντουλάπια έκανε έναν δυνατό ήχο που ακούστηκε σε όλα τα αποδυτήρια.
''Έλα'' της φώναξε η Λίλη ''Τελείωσε την πρόταση σου, σε προκαλώ. Τελείωσε την και πες αντίο σε όλα αυτά που έχει σχεδιάσει φέτος γιατί δεν θα τα ζήσεις για να τα δεις''.
''Λίλη...-''.
''Φτιάξε το'' την πρόσταξε λες και ήταν απλό.
''Δεν ξέρω πως'' μονολόγησε η Σούζαν ''Από την μία της αρέσουν τα κορίτσια και απο την άλλη της αρέσει η Άστερ, δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω''.
''Βασικά μου αρέσουν τα κορίτσια και τα αγόρια'' μου πήρε αρκετά δευτερόλεπτα να καταλάβω πως αυτή η φωνή που τις διέκοψε προερχόταν απο εμένα.
Ξεπρόβαλα απο το σημείο που κρυβόμουν και με κοίταξαν και οι δύο έκπληκτες. Η Λίλη αμέσως άφησε την Σούζαν και ήρθε στο πλευρό μου. Με κοίταξε έντονα λες και ήθελε να πει περισσότερα με τα μάτια της παρά με το στόμα της.
''Μην αφήσεις'' είπε και ακούμπησε τον δείκτη της στο στέρνο μου ''Κανέναν'' τόνισε την λέξη ''Να σου πει ποια θα είσαι. Το κατάλαβες;''
Έγνεψα καταφατικά και εκείνη ικανοποιημένη αφού έριξε ένα τελευταίο οργίλο βλέμμα στην μεριά της Σούζαν έφυγε. Ύστερα μείναμε μόνο εγώ και η Σούζαν να στεκόμαστε σε δύο διαφορετικά άκρα, με την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και την σιωπή απλωμένη ανάμεσα μας. Φάνηκε απόμακρη, λες και βρισκόταν κόσμους μακρυά. Με κοιτούσε λες και δεν υπήρχα πραγματικά, λες και ήμουν φάντασμα και το βλέμμα της με διαπερνούσε.
''Πάμε έξω'' είπε με μονοτονία και την ακολούθησα όταν άρχισε να περπατά.
Καταλήξαμε σε έναν απομακρυσμένο πάγκο να κοιτάμε τους αθλητές που έκαναν προπόνηση και τους μαθητές που έκαναν τις απλές τους ασκήσεις. Οι φωνές τους, τα γέλια τους, η σφυρίχτρα των προπονητών και ο ήχος της μπάλας κάθε φορά που χτυπούσε το πάτωμα ηχούσαν σε όλη την αίθουσα.
''Δεν είμαι ομοφοβική'' αποφάσισε να κάνει την αρχή και κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην την διακόψω ''Μπορεί ο Φιν να είναι και ακόμα και αν δεν έκανα τίποτα όταν προσπαθούσε να σε εκφοβίσει δεν είμαι ομοφοβική. Καταλαβαίνω όλο το θέμα της διαφορετικότητας, πιστεύω σε αυτό και στα δικαιώματα που έχετε. Απλά δεν είμαι απο τους ανθρώπους που θα βγουν να υπερασπιστούν την μειονότητα, πρέπει να το δεχτείς αυτό. Επίσης ξέρεις ότι είμαι αυταρχική και ότι μερικές φορές θέλω να γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλω...-''.
''Δεν είναι έτσι ο κόσμος'' την διέκοψα και την είδα να σφίγγει το σαγόνι της.
''Το ξέρω και προσπαθώ να το δεχτώ. Συγνώμη που σου είπα αυτά τα άσχημα πράγματα και που σου συμπεριφέρθηκα άσχημα. Δεν φταίει το γεγονός ότι είσαι αμφιφυλόφιλη απλά δεν συμπαθώ την Άστερ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μισώ''.
''Ίσως πρέπει να την γνωρίσεις καλύτερα'' πρότεινα και δεν την κοίταξα καν.
''Ίσως'' απάντησε απαλά και με ξάφνιασε η σιγή της συμφωνία.
''Δεν ξέρεις πόσα άτομα μου φώναξαν για αυτό που έκανα'' είπε και ένα γελάκι ξέφυγε απο τα χείλη της ''Χθες με πήρε τηλέφωνο μία πολύ θυμωμένη Ελληνίδα και άρχισε να μου φωνάζει και να με απειλεί για το πως θα μετανιώσω την ώρα που γεννήθηκα. Ύστερα ένα αγόρι, πιο ήρεμος, μου μίλησε και μου έδωσε μια προειδοποίηση. Σήμερα στην μέση της ημέρας ο Ντίλαν μου είπε πως θα πει σε όλους ότι μου προμηθεύει ναρκωτικά άμα το συνεχίσω και μετά μίλησε στην Λίλη. Με την Λίλη είδες τι έγινε''.
Είχα μείνει άναυδη με αυτά που είπε η Σούζαν. Δεν πίστευα στα αυτιά μου και ξαφνικά ένα αίσθημα υπερηφάνειας γέμισε την καρδιά μου στην σκέψη ότι είχα αυτούς τους ανθρώπους στο πλάι μου. Βέβαια η Λίλη ήταν λίγο παράξενο που με υπερασπίστηκε και θύμισα στο εαυτό μου ότι έπρεπε να την βρω και να την ευχαριστήσω.
''Σε συγχωρώ'' είπα και της χαμογέλασα ''Απλά δεν θέλω να κρίνεις την Άστερ απο όλα αυτά που ακούγονται για αυτήν και ακόμα και απο αυτά που σου έχει κάνει. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο όμως για κάποιο λόγο την διάλεξα''.
''Ώστε είναι η κοπέλα σου;'' ρώτησε η Σούζαν και το χαμόγελο μου εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα.
''Ήταν'' απάντησα και μπορούσα να ακούσω την κοφτή ανάσα της Σούζαν.
''Μήπως φταίει πως εγώ...''.
''Όχι, όχι'' είπα γρήγορα και έκλεισα τα μάτια μου ''Δεν έχει καμία σχέση με εσένα''.
Πριν προλάβει να απαντήσει η Σούζαν ένιωσα το κινητό μέσα στην τσέπη να δονείτε. Με μια κίνηση το έβγαλα και άνοιξα το μήνυμα το οποίο ήταν απο τον Ντίλαν.
Σκεπή, σε δέκα λεπτά.
Σούφρωσα τα φρύδια μου καθώς κοίταξα την οθόνη και το διάβασα μία δεύτερη φορά απο μέσα μου.
''Σούζαν πρέπει να φύγω'' είπα και είδα την ανησυχία της ζωγραφισμένη πάνω στο πρόσωπο την ''Ηρέμησε δεν είμαι πια θυμωμένη. Ίσως λίγο άλλα όλα θα πάνε καλά''
''Δεν ανησυχώ για αυτό'' είπε και την κοίταξα με απορία ''Θα χάσεις μάθημα''.
Γέλασα στην παρατήρηση της γιατί ήταν κάτι που θα μπορούσε να το πει η Σούζαν και να μην παραξενευτεί κανένας. Ξαφνικά ένιωσα ότι όλα ήταν μια χαρά μεταξύ μας και όντως μπορεί να ήταν. Την κοίταξα και με κοίταξε πίσω με τα καστανά της μεγάλα μάτια και αφού χαμογέλασε πλατιά σηκώθηκε και με αγκάλιασε.
''Εξάλλου γυμναστική είναι, δεν θα χάσεις και τίποτε'' είπε και μετά σοβάρεψε ''Μην πεις τίποτε στον Φιν για αυτό''.
''Δεν είχα σκοπό'' είπα και απομακρύνθηκα απο την αγκαλιά της.
Ίσως, όλα σιγά σιγά επέστρεφαν στους κανονικούς τους ρυθμούς. Όλα εκτός απο την Άστερ που και εκείνη την ημέρα ήταν απούσα απο το σχολείο.
Μέσα σε λίγα λεπτά -και χωρίς να χαθώ- βρήκα τον δρόμο μου προς την ταράτσα του σχολείου. Μόλις βγήκα έξω ένιωσα ένα κύμα να με χτυπά και κούμπωσα το μπουφάν μου με σκοπό να μην κρυώσω. Το βλέμμα μου χτένισε όλο το τοπίο, απο το γκρι τσιμέντο μέχρι τις σιδερένιες κεραίες. Ακόμα και αν βρισκόμουν ψηλά δεν μπορούσα να δω τίποτα παρά την μεγάλη αυλή, μερικά σπίτια και λιγοστά δέντρα.
''Δεν φαίνεται τίποτα απο εδώ πάνω'' άκουσα την φωνή του Ντίλαν. Ανασήκωσα το κεφάλι μου και συνάντησα το βλέμμα του.
''Ναι όντως'' συμφώνησα ''Δεν φαίνεται απολύτως τίποτα'' Κατευθύνθηκα προς την άκρη και κάθισα εκεί πέρα με το ένα μου πόδι να κρέμεται. Τα χέρια μου άγγιξαν το ζεστό τσιμέντο όμως ένιωσα ότι τα χείλη μου θα έπεφταν αν καθόμουν λίγο ακόμα στο κρύο.
''Μου αρέσει πάντως στην σκεπή'' Ο Ντίλαν βρέθηκε δίπλα μου πριν το καταλάβω. Δεν του απάντησα και μείναμε να κοιτάμε τον μουντό ουρανό.
''Μου χρωστάς ένα μυστικό'' του υπενθύμισα μετά απο λίγες στιγμές σιωπής και εκείνος γέλασε λες και όντως είπα κάτι για το οποίο άξιζε να γελάσει.
''Φυσικά'' είπε και ξεφύσησε ''Δεν ξέρω τι να σου πω, έχω πολλά. Ρώτα με κάτι''.
''Εντάξει'' έκανα μια παύση για να σκεφτώ ''Το πρόβλημα του εθισμού σου είναι σε καλύτερη κατάσταση απο ότι ήταν τα προηγούμενα χρόνια;''.
Οι λέξεις έφυγαν πριν καν τις σταματήσω. Η αλήθεια ήταν πως όντως ήθελα να μάθω περισσότερα για το πρόβλημα του Ντίλαν αλλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω.
'' Έξυπνη ερώτηση και δύσκολη επίσης'' παρατήρησε και έτριψε το κούτελο του με το χέρι του.
''Άμα δεν θες...-''.
''Όχι το δικαιούσαι, εξάλλου σε εμπιστεύομαι'' με βεβαίωσε ''Λοιπόν, είναι σε καλύτερη κατάσταση. Πριν ένα χρόνο ήμουν σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος, ήθελα να συνέχεια να βρίσκομαι ψηλά, να μην πονάω. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι σε δύο χρόνια απο τότε θα έπρεπε να καθίσω πίσω απο ένα γραφείο και να γίνω σαν αυτά τα άκαρδα ρομπότ. Η Άστερ προσπάθησε να με βοηθήσει με τον τρόπο της αλλά δεν μπόρεσε, βέβαια ήταν πάντα εκεί. Ύστερα....-'' δίστασε λίγο αλλά συνέχισε ''Γνώρισα ένα κορίτσι''.
''Και φυσικά εδώ μπαίνει το κορίτσι'' γέλασα και τον έσπρωξα λίγο φιλικά ''Πως δεν το σκέφτηκα; Σε βγάζει απο την δυστυχία σου και γίνεται εκείνη το ναρκωτικό σου. Ιδιοφυές!''.
''Όχι ακριβώς'' ομολόγησε και παρατήρησα ένα αχνό χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπο σου.
''Βασικά ήταν και εκείνη άρρωστη, κατά κάποιον τρόπο. Ήταν κολλημένη σε βρόχους και ήθελα να την βγάλω. Έτσι δεν έβρισκα πια νόημα να παίρνω ναρκωτικά. Έπρεπε να δεχτώ την πραγματικότητα και να βγάλω τουλάχιστον κάτι καλό απο αυτήν. Τελικά δεν τα κατάφερα, όμως δεν γύρισα εκεί που βρισκόμουν''.
Όλοι τελικά έχουμε μια ιστορία που κανένας δεν ξέρει ή που ακόμα και αυτοί που ξέρουν δεν μπορούν να καταλάβουν. Μπορούσα να φανταστώ μια κοπέλα έτσι όπως περιέγραφε ο Ντίλαν και μπορούσα να φανταστώ και εκείνον βυθισμένο σε έναν βάλτο απο τον οποίο δεν μπορούσε να βγει. Όμως όσο και αν φανταζόμουν και αν σκεφτόμουν δεν μπορούσα να καταλάβω. Οπότε σώπασα, έπιασα το χέρι του και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του. Εκείνος ακούμπησε το κεφάλι του πάνω στο δικό μου και μείναμε εκεί πέρα σιωπηλοί λες και η σιωπή ήταν αυτή που θα μας κρατούσε για πάντα νέους. Γιατί με την σιωπή καταλαβαίνεις, γιατί με την σιωπή και το σκοτάδι φαίνονται τα αστέρια.
''Μια μέρα κάποιος θα έρθει και θα τα φτιάξει όλα, αλλά προς το παρόν κάνουμε ότι μπορούμε''.
Εκείνος μουρμούρισε κάτι που δεν το άκουσα ή που δεν με ένοιαζε να το ακούσω. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου απο τις σκέψεις και να μείνει μόνο ένα κενό.
''Αυτό είναι για εσένα'' άνοιξα τα μάτια μου και είδα το χέρι του Ντίλαν να κρατάει ένα χαρτί με μπλε γραμμές ''Όταν έφυγες κοιμήθηκα στο σπίτι της για να την ηρεμήσω, της μίλησα πολύ ώρα. Μετά την άφησα μόνη και όταν μπήκα ξανά μέσα στο δωμάτιο της αυτό ήταν δίπλα στο πορτφόλιο της που ήταν πεταμένο στο πάτωμα. Μάλλον προορίζονταν και τα δύο για τον κάδο. Την επόμενη μέρα πήγε να επισκεφτεί τον πατέρα της και το πορτφόλιο έλειπε''.
Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Αυτό ίσως σήμαινε ότι θα του μιλούσε και ότι θα έδινε μια ευκαιρία στο εαυτό της. Ίσως τελικά το σχέδιο μας να δούλευε.
Ξεδίπλωσα το ταλαιπωρημένο χαρτί με τα κρύα μου ακροδάχτυλα και διάβασα τις λίγες κακογραμμένες με μολύβι γραμμές.
Βρισκόμαστε στο τέλος της αιωνιότητας,
ανάμεσα στην μοναξιά και στον φόβο,
κοντά στο ποτέ.
Και δεν θέλω να είμαι μόνη όταν φτάσουμε στο τέλος.
Από Α στην Α.
Μπορεί τελικά όλα να πήγαιναν καλά.
Μπορεί τελικά της Άστερ να της άρεσε η ποίηση.