สีชมพู คือ การเริ่มต้นของความรักหรือการแอบชอบใครสักคนหนึ่ง....
Jennie kim POV.
ฉันไม่เคยคิดที่อยากจะมีความรักอย่างจริงจัง เลยสักครั้ง ถ้าใครคนนั้นไม่ได้มีคุณสมบัติตามสเป็คที่ฉันตั้งไว้ ฉันก็จะไม่ยอมมีแฟนเด็ดขาดยอมเกาะคานไปตลอดยังจะมีความสุขกว่าการที่จะต้องมาเจอคนรักเฮงซวยแล้วมาทำให้ร้องห่มร้องไห้ตาทปูดบวม เหมือนกับโรเซ่ในตอนนี้ที่กำลังร้องไห้อย่างหนักหลังจากที่เพิ่งเลิกกับจอห์นนี่มาเมื่อคืน เป็นเหตุให้ฉัน จีซูและลิซ่าต้องมาช่วยกันปลอบจนกว่าโรเซ่จะสงบลง
ในกลุ่มของฉันมี ฉันเอง จีซู โรเซ่และลิซ่า ซึ่งทุกคนก็มีแฟนกันหมดแล้วยกเว้นแต่ฉันเพียงคนเดียว เพราะว่าฉันยังเบื่อหน่ายกับความรักอยู่และยังไม่พร้อมที่จะมีแฟน ซึ่งความรักของทุกคนนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นไปได้ดี เว้นซะแต่โรเซ่นี่แหละ ที่ดูจะไม่ค่อยโอเคที่สุด
"บอกแล้วไงว่าอย่าไปคบกับพวกแบดบอย ชอบจังเลย แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะ!"
จีซูเอ็ดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนในขณะที่ลูบแผ่นหลังบางของโรเซ่ไปด้วย ส่วนฉันเองก็เป็นคนที่ปลอบคนไม่ค่อยจะเป็นจึงได้แต่คอยส่งกระดาษทิชชู่ให้โรเซ่อยู่อย่างนั้น ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ
"เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงยังไม่อยากมีแฟน ถ้าจะมีก็ขอให้ตรงตามสเป็คของฉันหน่อยเถอะ จะมีมั๊ยนะคนแบบนั้นน่ะ...!"
จังหวะที่ฉันนั้นพูดจบพอดี จู่ๆร่างสูงของใครคนหนึ่งก็วิ่งมาชนหลังของฉันจนหนังสือเล่มหนาที่อยู่ในมือของฉันหล่นไปกองอยู่บนพื้นเต็มไปหมด เป็นเหตุให้ชายต้นเหตุต้องวิ่งมาดูฉันแล้วช่วยเก็บหนังสือเหล่านั้นอย่างเสียไม่ได้
มือหนาจัดการรวบรวมวางหนังสือของฉันไว้บนโต๊ะ ในขณะที่ฉันเองก็ได้แต่เอามือกุมท้องด้วยความจุก อื้อหือ ศอกแหลมมากเลยค่ะท่าน เจนนี่จุก ฮือออ
"ขอโทษนะครับรุ่นพี่ ผมวิ่งไม่ดูทางเอง เจ็บมากมั๊ยครับ"
คงเป็นรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่สินะ ดีที่ยังขอโทษ
"พี่เจนนี่ ไหวรึเปล่า"
ฉันได้ยินเสียงลิซ่าร้องทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะส่งสัญลักษณ์มือแทนคำว่าโอเคออกไป ในขณะที่ฉันกำลังจะมองดูว่ารุ่นน้องคนไหนที่เป็นคนชนฉัน มันก็เป็นจังหวะเดียวกันพอดีที่เขาหันมามองฉันเช่นเดียวกัน เราทั้งคู่ดูผงะและเก้กังกันเล็กน้อยในขณะที่เราทั้งสองนั้นสบตากันนิ่ง
ดวงตากลมโตของฉันกวาดสำรวจมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา ใบหน้าเรียวได้รูป ผิวขาวและเส้นผมสีดำสนิทตัดกัน ดวงตากลมแต่เฉี่ยว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางสวย ร่างสูงมีกล้ามเนื้อเหมือนนักกีฬา
ถ้าจะตัดไปเป็นคำพูดไม่ให้ยาวเกินไปเหมือนบรรทัดข้างบนนั่นก็คงจะพูดได้สองคำ นั่นก็คือ
'เพอร์เฟ็ค'
แค่เห็นหน้าแค่แปปเดียวก็ทำเอาฉันเคลิ้มได้เลย ให้ตายสิ!!!
"ไม่เป็นไรหรอก ที่หลังก็ระวังหน่อยละกัน"
ใบหน้า(หล่อ)ของอีกฝ่ายยังคงแสดงสีหน้าเป็น
กังวลอยู่เล็กน้อย ฉันจึงฉีกยิ้มออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ รุ่นน้องหน้าหล่อคนนั้นจึงยิ้มบางๆตอบกลับมา พร้อมกับยื่นมือมาทางด้านหน้าฉัน
"ผมชื่อจอน จองกุกครับแล้วพี่...."
"พี่ชื่อเจนนี่ คิม ยังงัยก็ยินดีที่ได้รู้จักละกัน ส่วนนี่ก็เพื่อนๆในกลุ่มของพี่เอง ที่ผมแดงๆชื่อจีซู ผมทองลิซ่าและผมสีส้มอ่อนโรเซ่"
จองกุกหันมองไปตามมือของฉันพลางโค้งให้ทุกคนอย่างมีมารยาท ก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มเรียนในคลาสต่างๆ ร่างสูงของจองกุกจึงวิ่งขึ้นอาคารไปทันที
ฉันค่อยๆหันหน้ามาทางโต๊ะที่กลุ่มเพื่อนๆของฉันนั่งอยู่ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อนแล้วพยายามบังคับตนเองไม่ให้กรี๊ดเสียงดังไปมากกว่านี้ ในขณะที่จีซู โรเซ่และลิซ่าก็ต่างมองมาที่ฉันนิ่งพร้อมกับมองแรงใส่
มันน่าเชื่อมั๊ยล่ะว่าฉันกำลังขอให้เจอกับผู้ชายที่ตรงกับสเป็คของฉันอยู่พอดี แล้วอยู่ๆจองกุกก็วิ่งมาชนฉันอย่างจังแบบนั้น ฉันก็ขอคิดเองเออเองเลยละกันว่ามันคือพรหมลิขิตชัดๆ ที่ทำให้เจนนี่ คิม คนนี้ได้มาเจอกับสามีในอนาคตของเธอ อ๊ากกกกก เขินนนน
"ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไงคะ เจนนี่ กำลังสนใจอยู่ล่ะสิ"
โรเซ่หันมาล้อฉันขำๆเมื่อเห็นว่าฉันดูพอใจเจ้าเด็กจองกุกนั่น ก็จริงนั่นแหละ 5555 และดูเหมือนโรเซ่เองก็เลิกร้องไห้ไปแล้วด้วย โอ๊ยยย ดีคูณสอง
"แน่นอน แต่ก่อนอื่นฉันจะต้องไปสืบประวัติของจองกุกก่อนว่าเข้าขอบเขตสเป็คของฉันรึเปล่า ถ้าไม่ตรงก็ขอตัดใจละกัน"
ฉันว่าฉันคงกำลังสนใจเจ้าเด็กจองกุกนั่นอยู่จริงๆนั่นแหละ ได้เวลามาสวมแว่นเป็นนักสืบเจนนี่แล้วล่ะ