Voorzichtig draaide ik me nog een keer om. Een windvlaag vond zijn weg onder de dekens en liet mijn lichaam rillen. Ik pakte zuchtend nog een stuk deken terwijl ik mezelf weer warm probeerde te maken. Mijn benen zochten naar een comfortabele plek. Ik lag bijna goed, totdat ik plotseling iets voelde. Mijn voeten kwamen tegen iets zachts en harigs aan. Een warmtebron in het koude bed.
Met een kleine gil schoot ik overeind. Meteen was ik klaarwakker. Pijn schoot door mijn hoofd heen, bijna alsof het een gedachte was. Dat was het echter niet. Ik kon helemaal niets meer denken. Mijn hoofd draaide zich abrupt naar links, waarna nog een gedachtepijn door mijn hoofd heen ging.
Nee.
Dit was niet gebeurd. Ik trok het dekbed een stuk van me af en zag dat ik zijn shirt aan had. Hoe ik daaraan kwam wist ik niet. Beelden van gisteravond kwamen terug. Flarden schoten door mijn hoofd heen. Het leek net de filmtrailer van een hele spannend film. Misschien zelfs wel horror.
Naast me lag Luke. Zijn gespierde bovenlijf bewoog zachtjes op en neer met zijn ademhaling. Hij had een knalrode sportbroek aan, waarvan ik me afvroeg of deze niet terug moest naar de brandweer. Hij lag er vredig bij, bijna voldaan.
Even wilde ik gewoon terug gaan liggen in zijn armen. Samen met hem wakker worden. Nog een keer en nog een keer. Het had veilig gevoeld. Ik had fijn geslapen, al kon dat ook door de alcohol komen. Toch wist ik dat het ook door Luke kwam.
Maar ik wist dat dat niet kon. Ik kon niet met hem hier liggen. Ik kon niet samen met hem wakker worden en ik kon al helemaal niet samen met hem gezien worden. Ik moest hier nu weg. Hoe sneller hoe beter. Als Luke me nu zou zien, dan zou het einde zoek zijn. Hij herinnerde zich waarschijnlijk toch niets. Als ik nu ging, was ik de enige die wist wat er gebeurd was. Dan kon ik het verzwijgen en vergeten. Daar was ik immers ontzettend goed in.
Zijn deken lag zwaar op mijn lichaam. De witte kleur stak af tegen zijn bruine lichaam. Ik wilde niet weg. Met grote ogen keek ik zijn kamer rond. Deze was niet groot, maar groter dan die van mij. Er stond een bureau, waarnaast een gitaar stond. Op zijn bureau stond een fotolijstje. Een fotolijstje met haar. Lori.
Ik schoot overeind en sloeg abrupt het dekbed van me af. Luke draaide om, waardoor ik even bang was dat hij het gevoeld had. Gelukkig sliep hij na wat geluid weer rustig verder.
De paniek was echter niet minder geworden. Haastig zocht ik al mijn kleren bij elkaar, die over de hele kamer verspreid lagen. Ik griste ze van de grond en trok ze aan. Luke zijn shirt hield ik aan, omdat dit sneller was. Mijn blouse zou ik wel in mijn kleine tas proppen die ik bij had. Als ik mijn best deed paste deze er vast precies in. Met trillende handen propte ik de blouse in mijn handtas. Ik kon nu al bedenken hoe deze eruit kwam, maar het maakte me niets uit. Het was toch niet van mij.
Ik keek Lukes kamer rond en zag dat ik mijn sok vergeten was. Snel trok ik deze aan, waarna ik weer in mijn powerhakken stapten. Als ik nu snel wegging, dan was er hopelijk nog niemand wakker. Ik keek op de klok. Negen uur, niemand stond rond deze tijd op toch? Alleen mensen die van de ochtend hielden, maar ik kon niet geloven dat deze in dit huis woonden. Ze waren namelijk erg schaars en moeilijk te vinden. Het zou wel erg toevallig zijn als ik die hier tegenkwam.
Mijn hoofdpijn werd alsmaar erger terwijl ik nog een keer de kamer doorzocht. Ik mocht absoluut helemaal niets laten liggen. Zodra Luke iets van mij zou zien, zou hij zich misschien afvragen wat dat daar deed. Misschien zou hij zich het dan ook wel herinneren. Dat mocht niet. Ik moest erger zien te voorkomen.
Met nog een laatste blik op Luke liep ik de kamer uit. Hij lag nog steeds vredig te slapen. Zijn kaken hingen los op elkaar en een zacht gesnurk vulde mijn oren. Nog steeds was er iets in mij dat zei dat ik gewoon terug moest gaan liggen. Dat ik niet alleen met dit geheim hoefde rond te lopen. Toch kon ik het Luke niet aandoen. Ik kon hem niet nog meer in de problemen brengen. Ik wist namelijk hoeveel hij van Lori hield. Hij zou alles voor haar doen en zou haar nooit verraden. Al helemaal niet met haar eigen zus. Dat idee kon ik hem niet aandoen. Hij moest gewoon verder met zijn leven en ik met dat van mij. Wat vannacht was gebeurd, kon ik niet meer veranderen. Ik kon het echter wel vergeten. Zolang ik maar de enige was die wist wat er allemaal was gebeurd.
Voorzichtig liep ik de trap af. De houten planken kraakte onder mijn voeten en ik stopte even. Bang hield ik mijn adem in, maar ik hoorde niets. Ik liep verder de trap af, de witte hal door. Een hal waar de deuren waren naar de keuken en de huiskamer. Die van de huiskamer was dicht, dus niet zo spannend. Die van de keuken stond echter open. Ik besloot er niet op de letten en focuste me op een punt aan de andere kant van de gang. Daar stond een grote kapstok, met zoveel jassen eromheen dat de kapstok maar amper zichtbaar was. Nog een jas erbij en de kapstok zou omvallen. Ik vroeg me af wat ze met zoveel jassen moesten, maar ik kon er niet langer meer over nadenken. Ik liep voorbij de keuken en wilde net de voordeur openmaken, toen ik een stem hoorden.
'Lori?'
Ik sloot mijn ogen. Angst borrelde in me omhoog, maar ik onderdrukte deze. Als ik hier nog iets van wilde maken, dan moest ik zeker zijn. Even wilde ik doen alsof ik Lori was, om vervolgens hard weg te rennen. Het was iets wat zij deed, rennen. Het zou niet opvallen en niemand zou weten dat ik het was. Toch kon ik het niet. De pijn in de vrouw haar stem deed mij te veel verdriet. Ik kon haar niet met de waan laten dat ze Lori had gezien. Ik kon haar niet met het idee achterlaten dat ze dit alles misschien had kunnen oplossen. Dit kon er ook nog wel bij.
'Ik ben het,' zei ik zacht terwijl ik me omdraaiden. Even zag ik verbazing in haar ogen. Al snel stelde ze zich bij. Haar rug rechte iets en haar open blik kwam weer terug. Het koste haar echter veel moeite. Ik had er nooit bij stilgestaan, maar Lori trof nog veel meer mensen dan alleen onze familie. Er waren nog zoveel meer mensen die om haar gaven. Waarom deed ze dit dan? Waarom kon ze niet voor een keer gewoon normaal doen?
'Dale,' zei ze met een glimlach. 'Wat doe jij hier?' Ze probeerde niet te afkeuren te klinken, maar het droop van haar stem af. Wat ik hier deed? Ik wist het zelf eigenlijk niet eens.
'Ik... eh...' stotterde ik. Wat moest ik haar vertellen? Dat ik een one night stand had gehad met haar zoon? Dat we alle twee zo ver in de problemen zaten dat we de uitweg zochten in alcohol? Het was waar, maar de waarheid was niet altijd het beste. Soms kon je maar beter liegen. Vooral tegen zo'n lieve vrouw. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar – of Luke – nog meer pijn te doen.
'Ik was samen met Luke en Ashton uit geweest gisteravond. Daarna heb ik hier in de logeerkamer geslapen. Sorry dat we het niet gevraagd hebben. Het was nogal een last minute beslissing.' Was het een beslissing? Ik wist het even niet meer.
'Is niet erg hoor schat. Je weet dat je hier altijd mag blijven. We zijn er altijd voor je.' Dit had ze me nog nooit verteld en ik schrok ervan. Ik denk dat ik Liz, de moeder van Luke, in totaal nog maar drie keer had gezien. Ik was nog nooit bij hem thuis geweest en daar hoorde ik ook helemaal niet te zijn. Dit maakte alles nog veel ongemakkelijker en ik voelde me duizelig worden.
'Dank u wel,' zei ik terwijl de kleine kamer begon te draaien.
'Wil je wat te eten?' vroeg ze met een lieve glimlach. Ik schudde met tegenzin mijn hoofd. Ik wilde deze vrouw niet telleurstellen, maar ik moest echt weg. Ik kon hier geen seconde langer meer blijven. Wat als Luke wakker werd? Plotseling schoot me iets te binnen. Zou ze aan Luke vertellen dat ik hier was? Vast wel. Shit, zou hij zich dan weer dingen herinneren? Ik moest er niet aandenken. Hopelijk geloofde hij haar verhaal ook. Hopelijk herinnerde hij zich helemaal niets meer.
'Ik ga meteen weg. Moet nog best wel veel aan school doen.' Het was een vreselijke leugen, maar het was de beste leugen die een student kon hebben.
Ik draaide me om, maakte de voordeur open, die vervolgens met een klap in het slot viel. Achter de deur kon ik Liv nog zien staan. Verbaasd, misschien wel verdrietig. Ik wist niet precies waarom, maar ik wist dat Lori meer effect had dan dat ik dacht. Ik wilde niet meer aan haar denken. Ik wilde niet meer aan Luke denken. Ik wilde even helemaal niets. Dus begon ik te lopen. Ik begon te lopen en wilde niet meer stoppen. Ik wilde nooit meer stoppen met lopen. Net zolang totdat ik de wereld afliep.
Wat een jaar was 2016! Ik had wel gedacht dat het speciaal zou zijn, maar zo speciaal... Vorig jaar had ik een leuk vooruitzicht; mijn contract met de uitgeverij. Mijn boek werd uitgegeven. Nu heb ik dat vooruitzicht behaald. Ik heb mijn contract gekregen en mijn boek uitgegeven. Het is nog steeds zo raar. Ik weet nog dat ik mijn eerste terugblik op het jaar deed. In het boek Behind the Scenes, dat toen ontzettend veel gelezen was. Toen was ik jullie al ontzettend dankbaar en dat is nooit gestopt. Het is alleen maar gegroeid. Want ik weet: zonder jullie had ik dit nooit gekund. Jullie zijn allemaal even speciaal.
Wat is dit jaar heb geleerd is dat niet alles vanzelf komt, maar als je ervoor gaat, dan kan je het. Dan kan je alles. Geef nooit op en maak 2017 jouw jaar! Natuurlijk zijn er altijd mensen die alles beter kunnen, ik blijf dit zeggen, maar volg je eigen hart. Doe dingen omdat jij ze leuk vindt en omdat jij deze wil doen. Dan komt alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Dan kom je uiteindelijk uit op de weg die speciaal voor jouw is gemaakt.
Ik wens jullie allemaal een super gezellige jaarwisseling en een spetterend 2017!
x- Anne