Chapter 47: Redemption in Fire
Soundtrack: Jet Black Heart – 5 Seconds of Summer
The smirking Sebastian that I knew disappeared, only to be replaced by a raging demon that was trying to free itself from its own weakness. It happened the way a tidal wave swallows a sailing ship–quick and terrifying. Fire burned hot behind his eyes as he let his sunglasses fall, determined to eat the person in front of us. He was sweating as he tried to lift his body up to attack Lucius Novou.
But Elle's poison prevented him from getting any closer to the evil man. It also stopped me from inching towards him. They all watched our attempts which only resulted in vain. Some of them smirked. Some of them gave us insulting looks. Some of them looked victorious.
"Do you want to know how I killed Alexandria Freniere? Do you want me to tell you how I watched the lights fade from her eyes? How I relished when I sensed the fear from her when she saw the gun?" Lucius was an arresting story-teller. He seemed to relish the pleasure of remembering the moments of Alexandria Freniere's death.
But Sebastian didn't give an answer. He just continued struggling to get on his feet and attack Lucius Novou. There were no words heard from him but I could understand him clearly. Without the need of words, I understood his pain, his fear and his anger. And I knew he was so filled with those emotions that no words could even escape from him. He was drowning and craving for revenge.
"Sebastian." Muli kong naramdaman ang pangingilid ng luha sa aking mga mata habang wala akong magawa kung hindi panoorin ang kanyang paghihirap. Paulit-ulit kong tinatawag ang kanyang ngalan subalit tila wala siyang naririnig. Isa siyang halimaw na ang tanging nasa isip ay ang paghihiganti.
Maya-maya pa ay tinawid ni Lucius Novou ang pagitan nila ni Sebastian at saka iniangat ang isang kamao. Tila isang lindol na tumama iyon sa panga ni Sebastian at niyanig ang buo nitong katawan. Tumutulo ang dugo mula sa pumutok niyang labi nang bumagsak siya sa buhangin. Hindi ako nakapagsalita dahil sa pagkagulat. Para sa isang taong may edad na, lubhang napakalakas ng pinakawalan niyang suntok. Hindi maikakaila na isa siyang mahalagang miyembro ng pamilya ng mga Novou.
"Look how pathetic you are!" Muli nitong inundayan ng suntok mula sa isa nitong kamao si Tres na sinundan pa ng hindi ko na halos mabilang na suntok. Walang tigil. Walang awa. Walang pagod. Walang katapusan.
Sinabayan ko iyon ng sigaw at pagmamakaawa. Bawat suntok sa kanya ay tila hapdi na lumalatay sa aking kalooban. Walang tigil. Walang patid sa pagluha. Halos walang paglagyan ang pagod. Humihiling na matapos ang kanyang sakit. Subalit tila tuluyan nang ang mundo'y naging bingi at manhid. Hindi na nito naririnig ang daing at iyak at iniwan na kami sa aming kapalaran. Napagod na itong manood sa kalupitan at nagdesisyong ang lahat ay talikuran.
Matapos ang tila walang katapusan na pananakit ay tila napagod na rin si Lucius Novou at hinayaan ang nakahandusay na katawan ni Sebastian sa buhangin. Sa kabila ng mga iyon ay pilit niya pa ring iginagalaw ang kanyang katawan. His body was weak and beaten but his mind was as strong as a caged, mad lion. Tila walang hanggan ang kanyang galit.
"You aren't invincible, young Freniere. You all are not invincible. You can keep your pride and fight all you want but tonight, you will die. We will have a feast of your dying soul. We will swallow you whole. We will leave nothing until you are forgotten," wikang muli ni Lucius at saka naglakad pabalik sa grupo ng mga taong kanina lamang ay kasama niya. Pinanood ko sila habang unti-unti silang umaatras mula sa aming kinaroroonan. Naiwan ang ilang mga bantay sa paligid habang sinisimulan nila ang kanilang kasiyahan.
Nakita kong walang kibo subalit humihinga pa rin si Ethan sa isang tabi. Nanatiling nakapikit ang kanyang mga mata at tila ang pagkakataong iyon ay sinasamantala niya upang magpahinga. Muli kong sinubukan na lumapit kay Sebastian. Pinilit kong kalmahin ang aking katawan at saka gumapang hanggang sa magtapat ang aming mga mukha. Diretso ko siyang tiningnan sa kanyang mga mata subalit tila wala nang nakikita ang mga iyon. Tanging poot at galit lang ang nasa mga iyon dahil na rin sa pagkakakunot ng kanyang noo at pagkakapinid ng kanyang mga labi.
"Sebastian. Please listen to my voice,"mahina kong tawag sa kanya subalit tila wala siyang naririnig.
"I know it hurts. I understand your anger. But don't let it control you." Nanatiling nakakuyom ang kanyang mga kamao at nanlilisik ang kanyang mga mata. Kung patuloy siyang magpupumilit, masasayang ang kanyang lakas hanggang sa wala nang matira sa kanya. Nais kong pahirin ang dugo sa kanyang labi at yakapin siya. Nais kong maramdaman niya na hindi siya nag-iisa.
"I need you right now, Sebastian," malungkot kong wika. Natatakot ako na kailanman ay hindi na niya ako maririnig.
Subalit pinakawalan niya ang pagkakakuyom ng kanyang kamao. Unti-unti ring nawala ang pagkakakunot ng kanyang noo at kumalma ang mabibilis niyang paghinga.
And then he looked at me. After the rage, chaos and pain, he finally looked at me. He finally saw me. And like for the first time, he felt the impact of every punch he received. I watched him grit his teeth and let out a whimper.
"Son of a bitch!" He cursed as pain crossed his face.
I wished I could stop him from feeling all of this. I knew he was dying. He died when he learned that his mother was dead. He died when he saw me live instead. He died just a while ago when he met Lucius Novou, the one who killed Alexandria Freniere. He was dying every day and I wished I could stop it. I wished he would just stop dying and live.
"I'm so sorry because I let this happen." But I knew that apologies would not change anything at the moment. It wouldn't mean anything at all.
Nang muli kong i-angat ang aking paningin ay nagtama ang aming mga mata. Naroroon pa rin ang sakit at galit subalit bahagya iyong lumalamlam habang hinahayaan namin ang bawat sandali upang matitigan ang isa't isa. Matagal ko nang ninais na hayagan ko siyang titigan at lunurin ang aking sarili sa kalaliman at kadiliman ng kanyang mga mata. Subalit wala akong lakas ng loob upang gawin iyon noong naglilingkod pa ako sa Freniere Mafia. At ngayon na nagkaroon kami ng pagkakataon ay hindi ko na iyon sasayangin pa – ang ipakita sa kanya ang nararamdaman ko sa likod ng aking mga mata. It was never the best and most romantic scenario for us. It might even be the worst. But I would give up being a Reaper anytime just to swim at the depth of his eyes. I would pay the price just to kiss him. I would kiss death to taste the most sensual lips in the world.
"It was never your fault," he suddenly said which pulled me from dreaming.
I blinked and muttered, "What?"
"I hated you for my mother's death. I blamed you for what happened but at the same time, I refused to let you go. I caused you pain and heartbreak when the truth was—you were always there for me. You stayed even though it killed you every single time. It was never your fault. I was just a fucked-up man who was too fucked up to open my eyes. Ugh. I was a royal shit!"
I couldn't even start to answer after I listened to him. I didn't even know what to say or how to speak. He always had his way of catching me off-guard. Yes. Apologies wouldn't change anything at the moment. He probably would never say the word 'sorry'. But what he said few breaths ago meant everything to me. It changed everything in me. After Alexandria Freniere's death, people convinced me that it wasn't my fault. They told me that the Novous killed her and that I had no power that time to protect her. But the scene clung to me through the years until it became hard to change what I had planted in my mind. But when Sebastian said that it wasn't my fault, I believed him. Without doubts, I believed in him. I should have known that he was the only one who could cure the illness that was tearing my heart.
"Sebastian..." Tears continued welling in my eyes. His words were my redemption. It was like being caged for a long time and now, I had my freedom. I had forgiven myself.
"My mistakes are irreparable. My sins are unforgivable. Punch me! Hit me! Bite me! Get my cards and take away all my money! Hurt me now, Henrietta," he said.
But I just looked at him with a teary smile on my face. I moved closer until my face was just inches away from him. Taking a deep breath, I placed a kiss on his lips. It wasn't a deep, wild kiss but it was a long one. It was a kiss that held us in place and let us feel each other's lips, our warmth and softness. It lasted until we had to break apart to gasp and catch our breath. This time, there was no fire and ice. Because this time, we only tasted the sweetest wine.
"Whoa. That wasn't what I was expecting but yeah, that was better. Kiss me. Kissing me is better than punching me," he said with a smirk. Instead of answering, I held his gaze longer. How I loved his eyes.
But as much as I wanted for this magic to last, we were still trapped in our enemies' dungeon. We were still surrounded by people who wanted to kill us. Our fairy tale was tainted by darkness. Everything was bound to end. And as if to let us know that they were just around, Elle threw her lighted cigarette on a pile of woods near us. I watched as the fire licked the wood and spread fast towards the other. I blinked in surprise as the fire completely surrounded us, leaving us stuck with each other in our small circle of fire.
Lumapit si Ethan sa amin upang gumawa ng distansya sa apoy na malapit sa kanya. Halos hilahin niya ang kanyang sarili sa buhanginan makalayo lang sa kapahamakan.
"Their bonfire is us," nahihirapang wika ni Ethan, bakas ang takot sa kanyang tinig.
Ilan sa mga taong naroroon ay nagsimulang magtapon ng mga bagay na madaling kainin ng apoy. Ang iba sa mga tauhan ng mga Novou ay dinagdagan pa ang mga kahoy na mas lalong nagpatindi sa pagliyab nito. Nararamdaman ko na rin ang unti-unting paghirap ng aking paghinga. Bakas rin ang epekto nito sa mga mukha nina Ethan at Sebastian.
"Keep calm. Mas lalo nating malalanghap ang usok kapag nagpa-panic tayo. Mas mabilis rin na kakalat sa ating katawan ang lason ng babaeng iyon kapag nanlalaban tayo. If we don't want to lose all our energy, we need to be calm," wika ko habang pilit na pinaniniwala ang sarili na hindi pa kami lalamunin ng apoy na ito. Sigurado rin ako sa epekto ng lason ni Elle dahil sa paulit-ulit nitong paglalagay sa aking katawan. Unti-unting nawawala ang epekto nito matapos ang ilang oras na kawalan ng aktibidad ng katawan kung kaya naman sa bawat sandali na maaaring may gawin ako sa isang sitwasyon ay agad niya akong nilalagyan. Pinili kong maging kalmado kung kaya naman nagawa kong makalapit kay Sebastian bagama't lubhang napakabagal ng aking pagkilos. Matapos ring magpahinga ni Ethan ay nagawa niyang makalapit sa amin palayo sa apoy. Kabaligtaran ang naging epekto nito kay Sebastian dahil sa labis na galit na kanyang nararamdaman at kagustuhan na umatake sa kalaban, mabilis na napaparalisa ng lason ang parte ng kanyang katawan. Kung nais naming maka-tagal sa sitwasyong ito ay kailangan naming mapigilan ang pagkalat ng lason sa loob namin. Maaaring malabo na kaming makatakas sa apoy na ito at sa mga susunod na oras, marahil ay unti-unti na kami nitong nilalamon. Subalit hindi kami pwedeng sumuko na lang basta-basta. Matapos ang mga narinig ko mula kay Sebastian, hindi ako pwedeng sumuko na lang. I felt hope beyond his words and if there's only a slim chance of survival, I'd take it.
"Reaper," tawag ni Sebastian. I ignored being called 'reaper' and looked at him questioningly.
"My sunglasses. It's too sunny in here," wika niyang muli na ikinakunot ng noo ko. I wanted to tell him that it wasn't the sun, it was the fire. But I knew that he would still demand for his sunglasses anyway. I spread my arm and tried to reach it. One glass was already shattered while the other one managed to resist a crack. I took it and slowly put back on his eyes. It was so weird to see him wear shattered sunglasses amidst the circle of fire at night by the sea.
"Do I look like a superstar?" He asked. Definitely, Sebastian Freniere.
"It won't help you," I answered.
"Oh, you've no idea how it could help us. I'll seduce that f*cking bitch to her death until she dropped to her knees wishing she was the poison she made so she could go all over my body." He spat a blood from his mouth and showed his devilish smirk.
I pursed my lips at him. There was probably no situation that would demand Sebastian's seriousness. Oh, except when he was really, really mad. No one would like that. It was just that death could not even tame him this time.
Unti-unti ko nang nararamdaman ang init sa aking balat kasabay ng pagtagaktak ng pawis ng aking katawan habang patuloy ang mga naroroon sa paghahagis ng mga kahoy. Hindi rin nakakatulong ang pagpapatugtog nila ng malakas na musika at pagsasayaw sa paligid namin na tila isa iyong malaking pagdiriwang. Nakita ko rin na matamang nakamasid sa amin si Elle ilang metro ang layo mula sa nagliliyab na apoy. Tila hindi niya inaalis ang paningin sa amin at wala siyang paki-alam sa kasiyahang nagaganap sa kanyang paligid.
Matapos ang ilang minutong pananatili namin sa aming pwesto ay nagawa nang makaupo ni Sebastian sa buhangin bagama't halatang mahina pa rin ang kanyang katawan. Mukha namang hindi iyon nagustuhan ni Elle dahil sa tensyonadong reaksyon nito mula sa kanyang kinatatayuan sa labas ng apoy. I saw her touch the pocket of her jacket probably looking for the syringe. I knew that she badly wanted to get into the circle and give us a shot of her poison but that wouldn't be possible now or else, she would burn, too. Sebastian taunted her with his dirty grin which caused her to clench her fists. Narinig kong tinawag niya ang mga tauhan nilang naroroon at galit na galit na inutusang bilisan ang pagtatapon ng kahoy sa apoy. Dulot nun ay mas lumakas ang pagliyab at tumindi ang init na nararamdaman ko. Ilang kahoy ang bumagsak sa aking kinaroroonan at pilit ko iyong itinulak papalayo. Tumigil na rin ang ilang nagkakasiyahan at sa halip ay pinanood kami habang pilit naming iniiwas ang aming mga sarili mula sa pagkasunog.
"Burn, burn, burn!" Halos magkakasabay na sigaw ng mga naroroon.
Isang kahoy ang diretsang tatama sa aking ulo subalit nagawa kong salagin iyon ng aking braso. Ang ilan sa mga naroroon ay tumulong na rin sa pagpapaliyab ng apoy at alam kong ilang sandali na lang ay tatawirin na ng walang patawad nitong init ang distansya hanggang sa magliyab na ang loob ng sirkulo kasama ang aming katawan.
Subalit mukhang hindi naman iyon alintana ni Sebastian dahil mula sa pagkakaupo nito ay unti-unti niyang nagawang itayo ang kanyang sarili – dahan-dahan na tila kay bigat ng kanyang katawan. Suot pa rin niya ang basag na salamin sa kanyang mga mata at saka inilibot ang paningin sa mga taong naroroon nang hindi nawawala ang mapang-insultong ngiti sa kanyang mga labi. Tila hindi niya nararamdaman ang init, tila hindi siya nangangamba sa panganib.
Mula sa mga taong naroroon ay nakita kong nagtungo sa unahan ng grupo ang mga Novou. Malawak ang ngiti sa mga labi ni Ephraim samantalang sina Mikhail, Declan at Tamara naman ay nananatiling seryoso. Napansin kong tumigil ang tingin ni Sebastian sa direksyon ng isang taong naroroon. Matagal silang nagtitigan ni Lucius Novou at tila walang sino man sa kanila ang balak na magbawi ng tingin. Tila walang apoy na namamagitan sa kanilang dalawa at walang maaaring maging hadlang sa kanilang pagtutuos.
"Fire. Seriously?" Nang-iinsultong wika ni Sebastian habang nakatingin kay Lucius. "I've been playing with fire my whole life," seryoso niyang dagdag at saka inayos ang pagkakalagay ng salamin sa kanyang mga mata.
Subalit isang bagay ang tila nagbigay ng pagbabago sa aming sitwasyon. Tila isa lang iyong ilusyon sa una na dulot lang ng aking takot sa katapusan. Isang maliit na kulay pulang ilaw ang nakita ko sa bandang gilid ng salamin ni Sebastian. Kalilimutan ko sana iyon at inisip na maaaring isa lang iyong imahinasyon. Subalit muli itong umilaw at tila napansin iyon ng mga tao sa kabilang bahagi ng apoy. Hinubad ni Sebastian ang suot na salamin at saka sinipat ito. Unti-unting lumawak ang ngiti sa kanyang mga labi habang pinapanood ang paulit-ulit na pagkislap ng kulay pulang ilaw sa salamin.
"Oh, yes. I love this shades," wika niya at saka ibinalik ang tingin sa mga Novous.
Hindi ko maintindihan ang nangyayari subalit tila naging tensyonado ang mga tao sa labas ng apoy. Maya-maya pa ay isang malakas na pagsabog ang aming narinig mula sa loob ng bakuran ng kanilang mansyon na naging dahilan upang magtakbuhan at magkagulo ang mga kamakailan lang ay nagkakasiyahang mga tao. Agad namang inilabas ng mga tauhan ng mga Novou ang kanilang mga armas at ang ilan ay nagtungo sa pinangyarihan ng pagsabog.
Malakas ang pagkabog ng aking dibdib habang tila nagugustuhan ni Sebastian ang naging pagbabago ng sitwasyon.
"And now, you die," pabulong nitong wika na ikinatayo ng aking balahibo.