"Άρη τι κάνεις εδώ;"
"Διεκδικώ ότι μου ανήκει!" Μου λέει κοιτώντας με στα μάτια.
"Δε σου ανήκω." Λέω πεισματικά.
Τότε μπαίνει μέσα, ορμάει καταπάνω μου, κλείνει με δύναμη την πόρτα και με παγιδεύει με το σώμα του. Η πλάτη μου ακουμπάει στον τοίχο και αυτός στέκεται επιβλητικός από πάνω μου. Τα δύο του χέρια ακουμπάνε την επιφάνεια δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου. Σκύβει το πρόσωπό του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και όλα αυτά σε χρόνο ντε τε.
"Όχι;" Με ρωτάει.
Όχι; Τι όχι; Με όλη αυτή την απότομη σωματική επαφή, ξέχασα τι λέγαμε. Α ναι. Είχα πει πως δεν του ανήκω και τώρα μου λέει ερωτηματικά. Όχι; Με ένα ύφος σαν να αμφισβητεί την άρνησή μου.
"Όχι, δεν ανήκω σε κανέναν. Και γιατί ήρθες; Δε σου είπα πως είχα άλλα σχέδια;"
"Εγώ βλέπω πως είσαι σπίτι και πως μου έλεγες ψέματα." Μου λέει ειρωνικά.
"Και αν όντως έλειπα;" Τον ρωτάω.
"Ήταν ένα ρίσκο που άξιζε να πάρω."
"Πως βρήκες τη διεύθυνσή μου;" Ρωτάω αλλάζοντας θέμα.
"Όποιος θέλει κάτι πολύ, το βρίσκει." Απαντάει.
"Από τη Λίλη;" Συνεχίζω την ανάκριση αν και είμαι σίγουρη.
"Γιατί μου είπες ψέματα; Θύμωσες ή φοβάσαι;" Αλλάζει τώρα αυτός θέμα.
"Δε σου περνάει από το μυαλό πως ίσως μετάνιωσα;" Τον ρωτάω και τότε τον βλέπω να πλησιάζει το δεξί του χέρι στο πρόσωπό μου και να χαϊδεύει το μάγουλό μου, ύστερα το κατεβάζει αργά αργά στο λαιμό μου. Συνεχίζει τα χάδια ταξιδεύοντας προς τα κάτω στο πλάι του σώματός μου, μέχρι που καταλήγει στη λεκάνη μου. Τα δάχτυλά του, έχουν αφήσει ένα μονοπάτι φωτιάς στο κορμί μου, που με σιγοψήνει. Γλιστράει το χέρι του χαμηλά στην πλάτη μου και με πιέζει ακόμη πιο πολύ πάνω του. Το σώμα μου μυρμηγκιάζει ολόκληρο!
"Δε μετάνιωσες μικρό μου. Με ποθείς όπως και γω. Μη μου λες και άλλα ψέματα."
"Δε σου είπα ψέματα πριν. Όντως έχω άλλα σχέδια γι' απόψε."
Δεν ξέρω που βρίσκω το κουράγιο να απαντήσω, γιατί η αντρική μυρωδιά που εκπέμπει το σώμα του, τόσο κοντά στο δικό μου, με ζαλίζει. Αλλά το κάνω.
"Ναι; Τι σχέδια;" Με ρωτάει.
"Είμαι απασχολημένη. Διαβάζω ένα βιβλίο." Απαντάω συγκρατώντας με δυσκολία τους ήχους απόλαυσης που προσπαθούν να βγουν, όσο τα χέρια του συνεχίζουν τα χάδια στο ξαναμένο μου κορμί.
"Τι βιβλίο;" Με ρωτάει.
"Ρομαντικό εποχής." Απαντάω.
"Και προτιμάς να διαβάζεις για τα ξένα ρομάντζα αντί να ζεις το δικό σου;"
"Δεν έχει τίποτα το ρομαντικό η δική μας η κατάσταση." Του λέω.
"Νόμιζα πως ήμουν ο πρίγκιπάς σου. Δεν είναι αρκετά ρομαντικό αυτό;"
"Δεν είσαι ο πρίγκιπάς μου. Δε μοιάζεις με πρίγκιπα ούτε στο ελάχιστο."
Αχ αχ αχ. Είναι πολύ καλύτερος από όλους τους πρίγκιπες του κόσμου. Αλλά δε θα του ανεβάσω ακόμη πιο ψηλά την αυτοπεποίθησή του. Ήδη έχει φτάσει στα ουράνια.
"Σωστά. Πρέπει να με φιλήσεις πρώτα για να γίνω ο πρίγκιπάς σου. Έτσι είχαμε πει. Τι περιμένεις λοιπόν;" Με προκαλεί.
Τι;;; Δηλαδή εγώ τώρα πρέπει να τον φιλήσω; Ναι ξέρω. Του το χρωστάω. Έχασα ένα στοίχημα και πάντα τηρώ τις υποσχέσεις μου. Δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Επίσης τον θέλω κολασμένα. Όλο μου το σώμα το λαχταράει αυτό το φιλί. Αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι. Φοβάμαι πως δε θα μου αρκεί ένα φιλί μονάχα. Φοβάμαι μήπως τα χάσω και δεν ξέρω πως να ανταποκριθώ. Μήπως δεν είμαι αρκετά καλή γι' αυτόν. Άλλωστε αυτός έχει τεράστια εμπειρία και εγώ την απόλυτη άγνοια.
Τα χείλια μου μισανοίγουν και τρέμουν ελαφρά. Πεταλούδες χορεύουν στο στομάχι μου και δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα. Τον κοιτάζω και χάνομαι μέσα στη δίνη του πάθους των ματιών του. Επιτέλους ήρθε η ώρα. Τα μάτια μου καρφώνονται στα αισθησιακά χείλη του Άρη. Αλλά το άγχος κατατρέχει το κορμί μου και παραμένει ακίνητο σαν άγαλμα, που περιμένει να ζωντανέψει από το άγγιγμα του άντρα που έχει ποθήσει όσο κανέναν άλλο. Τον Άρη! Έχουν περάσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα αλλά εμένα μου φαίνονται αιώνας αγωνίας, προσμονής και λαχτάρας.
Τότε χωρίς κανένα δισταγμό με τραβάει και με φιλάει. Τα χείλη του διεκδικούν τα δικά μου. Εγώ αφήνομαι στην αγκαλιά του και στο άγγιγμά του και αφήνω τις αισθήσεις μου να με παρασύρουν σε μέρη που ούτε καν είχα φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν. Μια στιγμή βογγάω ελαφρά και ο Άρης βρίσκει την ευκαιρία να περάσει τη γλώσσα του στο στόμα μου. Το φιλί μας βαθαίνει και τα έμπειρα χείλη του με κάνουν να χάσω το μυαλό μου. Ποτέ δεν είχα φανταστεί, ούτε στα πιο τρέλα μου όνειρα ότι το φιλί του θα ήταν τόσο ωραίο. Γλυκό αλλά ταυτόχρονα και άγριο. Όλα σε αυτό το φιλί με ζαλίζουν. Η αρρενωπή μυρωδιά του, η αίσθηση του σφιχτού σώματός του πάνω στο δικό μου. Νιώθω τα γόνατά μου να τρέμουν και αν δε με κρατούσαν τα στιβαρά και γεροδεμένα μπράτσα του Άρη σφιχτά μέσα στην αγκαλιά του, είμαι σίγουρη πως θα έπεφτα. Τα χείλη μας και οι γλώσσες μας συνεχίζουν να χορεύουν μεταξύ τους με ένα παράφορο πάθος. Τα χέρια του ταξιδεύουν παντού πάνω μου και με χαϊδεύουν. Νιώθω μια πείνα μέσα μου να ξυπνάει. Θέλω να καταβροχθίσω τον Άρη και αφήνω το ένστικτό μου να με παρασύρει και διεκδικώ και γω με τη σειρά μου τα χείλη του. Χαμηλά στην κοιλιά μου νιώθω μια φωτιά να γεννιέται. Σφίγγω τον Άρη ακόμα πιο πολύ πάνω μου (αν αυτό είναι δυνατόν) και μπλέκω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του.
Νιώθω κάτι σκληρό πάνω μου. Κάτι που λίγο πριν δεν ήταν εκεί. Δε δίνω σημασία και συνεχίζω να τον φιλάω διψασμένα. Τότε νιώθω την πίεση να αυξάνεται χαμηλά στην κοιλιά μου. Κάτι πολύ σκληρό βρίσκεται ανάμεσά μας και με πιέζει. Ο Άρης στη στιγμή βγάζει ένα βογκητό, τραβάει τα χείλη του από τα δικά μου και με κοιτάει με βλέμμα αρπαχτικού που κοιτάει τη λεία του.
Τότε με μία βραχνή, σαγηνευτική φωνή, γεμάτη πόθο, μου λέει σιγανά,
"Άννα σε θέλω. Ένα φιλί δε φτάνει."