Ανατριχιαστικό αίσθημα. Δεν μπορώ να πω πάντα με ξάφνιαζε αυτό αλλά τώρα με τον Loui είναι διαφορετικά.
Άρχισα να τρέμω. Πάντα το έκανα όταν ανχονώμουν ή όταν δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Αυτή τη στιγμή όμως είναι και τα δύο.
Είμαι μπερδεμένη. Είχα πάντα πολλά μικρά "φλερτ" όμως ποτέ δεν είχα μια σοβαρή σχέση. Να τον αγαπαώ και να με αγαπά. Μέχρι που γνώρισα τον Zayn, που τον αγάπησα από την αρχή. Νόμιζα ότι θα ήταν ο άνθρωπος που θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του αλλά μάλλον ο θεός δεν μας ήθελε μαζί. Τώρα όμως έρχεται ο Loui. Είναι αρκετά ωραίος αλλά δεν ξέρω. Φοβάμαι. Είναι περίεργο αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι κοντά του. Τότε νιώθω πεταλούδες στο στομάχι ενώ όταν φεύγει έχω ανασφάλειες. Αν αυτός δεν με θέλει; Αν γίνει ότι έγινε και με τον Zayn; Αν χαθεί; Γιατί πρέπει να χάνω όσους αγαπώ; Γιατί η αγάπη πονάει τόσο πολύ; Μακάρι να ήξερε ποσό πονάει και φεύγοντας να έπερνε και τις αναμνήσεις... Είναι τρελό αυτό που ζητάω αλλά θα ήταν το καλύτερο για όλους μας. Ξεχνάς τον παλιό έρχεται ένας καινούριος έρωτας. Μια καινούρια ζωή. Ένα καινούριο μονοπάτι που πρέπει να διασχίσεις... Μα βέβαια ποτέ δεν γίνεται να τα ξεχάσεις όλα. Ποτέ δεν έγινε αυτό σε κανέναν. Πάντα καθόσουν στο κρεβάτι με μια φωτογραφία και σκεφτόσουν τι θα μπορούσες να είχες ζήσει με εκείνον. Θα εκλέγες, θα φώναζες αλλά ποτέ δεν θα ξεχνούσες. Μάλιστα αυτό είναι ένα από τα μικρά ελαττώματα του ανθρώπου. Ξεχνάει κάτι ανούσιο που για κάποιο λόγο χρειάζεται να το ξέρει και θυμάται για πάντα κάτι που προσπαθεί να ξεχάσει καιρό. Τρελό εεε;
Θέλω τόσο πολύ να ήταν εδώ ο Zayn να με έπερνε αγκαλιά και να μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και να μην ανησυχώ. Όμως το χειρότερο είναι πως δεν είναι εδώ και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Ναι πονάει. Η αλήθεια πάντα πονάει. Πρέπει όμως να ξεχάσω το παρελθόν. Ας κοιτάξω το μέλλον. Μου δίνεται μια ευκαιρία και δεν θα πάει χαμένη. Πρέπει να αγαπήσω ξανά και να ερωτευτώ όπως όλοι οι άνθρωποι.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα.
Ήρθε;
Γυρνάω απότομα. Τα μάτια του μαγνιτίζονται με τα δικά μου. Έχει υπέροχα μάτια. Ρίχνει το βλέμμα του στα χείλη μου και χωρίς προηδοποίηση επιτίθομαι στα δικά του. Ναι. Αυτό ήταν ότι χρειαζόμουν. Ένα τέτοιο φιλί που αναζητούσα εδώ και 7 ολόκληρα χρόνια. Δένω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και εκείνος χωρίς να σταματήσει το φιλί κάνει το ίδιο προς την μέση μου.
Ναι, τον έχω ερωτευτεί. Δεν μπορώ να κρύψω τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή. Βέβαια αυτά τα συναίσθηματα ή καλύτερα το συναίσθημα του έρωτα ποτέ κανείς δεν το έκρυψε. Πάντα έβγαινε στο φως με κάθε τρόπο. Πάντα διέλυε το σκοτάδι ακόμα και αν δεν ήταν τόσο ισχυρό. Ήταν όμως πάντα ένα συναίσθημα, τίποτα παραπανω. Τα παραπάνω είναι για τους παραπάνω λένε. Αν θες να αγαπήσεις πραγματικά κάντο αλλά πρέπει να κανείς και θυσίες για αυτούς που αγαπάς.
Loui's pov
Την βλέπω να κλαίει πάνω από τον τάφο του. Ένας τάφος που άνοιξα εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Μακάρι να μπορούσε ο χρόνος να γυρίσει πίσω αλλά δυστυχώς ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Ο Zayn πέθανε και η Lucy έμεινε μόνη. Κλείστηκε στον πόνο και στο σκοτάδι της. Κάποιος όμως πρέπει να την βγάλει από εκεί μέσα. Δεν θα αντέξει φίλε.
Πάω κοντά της και της ψιθυρίζω αχνά.
«Κάθε παραμύθι έχει ένα τέλος, αλλά στη ζωή το κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή.»
Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό. Η αλήθεια είναι πως το εννοούσα και βέβαια θέλω να την βοηθήσω. Το αξίζει. Πρέπει να βρει κάποιον να την αγαπήσει πραγματικά και να την κρατήσει ασφαλή.
Γυρνάει απότωμα και σφραγίζει τα χείλη μας. Ένα φιλί που αναζητούσα καιρό. Ένα φιλί πραγματικό όχι ένα ψεύτικο γλύψιμο και μια αηδία στα χείλη.
Δένει τα χέρια της πίσω από τον σβέρκο μου ενώ εγώ αγκαλιάζω την μέση της.
Σταματάω μετά από λίγο και κοιταώ το έδαφος. Νιώθω ότι θα σοριαστώ κάτω από στιγμή σε στιγμή. Κλείνω τα μάτια και ύστερα νιώθω ένα απαλό άγγιγμα στο μάγουλό μου. Εκείνη είναι.
"Loui;" μου ψιθυρίζει.
"Είσαι καλά;" συνεχίζει αλλά δεν απαντώ. Ένα δάκρυ πέφτει από τα μάτια μου και χύνεται προς τα κάτω.
"Loui; Loui τι συμβαίνει;" ξανά λέει αλλά δεν απαντώ.
"Loui φοβάσαι;" σηκώνω το κεφάλι μου και το βλέμμα μου σπεύδει στο δικό της.
"Loui μιλά μου. Ανησυχώ!" φωνάζει ενώ έρχεται ακόμα πιο κοντά μου προσπαθώντας να δει τι συμβαίνει.
Αν της πω ίσως με μισήσει όταν μάθει πως είμαι ένας μαλάκας που δεν αξίζει τίποτα. Ένα χαζός, φοβιτσιάρης που φοβάται να αγαπήσει...
"Ναι φοβάμαι. Να δεθώ και να ερωτευτώ. Ίσως γιατί κάποτε έκανα την ηλιθιότητα και ερωτεύτηκα πολύ βαθιά. Δέθηκα μαζί της και ύστερα την έφαγα στα μούτρα. Ξέρεις Lucy απογοητεύομαι πολύ εύκολα. Πιο πολύ απ' όσο ενθουσιάζομαι." τα είπα όλα. Τα έβγαλα από μέσα μου. Ναι η αλήθεια όμως είναι αυτή. Φοβάμαι να αγαπήσω γιατί δεν ξέρω αν θα αγαπηθώ. Αν θα αρέσω όπως είμαι ή αν θα είμαι ένα ακόμα παιχνιδάκι μιας άλλη τσούλας τη νύχτα.
"Loui σε παρακαλώ." λέει με αυτή τη γλυκιά φωνή της αλλά νιώθω ότι θα σοριαστώ από λεπτό σε λεπτό.
Έσκυψα το κεφάλι και απομακρύνθηκα προς τα πίσω. Κάτι με τράβαγε κοντά της. Ναι η καρδιά, αλλά το μυαλό έλεγε να φύγω μακριά και να την ξεχάσω μια και καλή. Ίσως θα ήταν το καλύτερο και για τους δυό μας.
"Σε αγαπάω." ψιθύρισε. Ίσα ίσα να το ακούσει μόνο εκείνη.
"Τι;" είπα κάνοντάς την να με κοιτάξει περίεργα. Σα να ζητούσε μια εξήγηση.
"Σε αγαπώ ρε Loui." είπε ενώ ένα αχνό γελάκι σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Χαχάνισα λίγο αλλά φαίνεται να την πείραξε.
"Με αγαπάς; Αλήθεια τώρα; Ε λοιπόν συγνώμη που στο χαλάω αλλά δεν είμαι ο πρίγκιπας που περιμένει κάθε κορίτσι. Δεν είμαι καλός στα ψέματα για αυτό θα σου πω μια και έξω ότι δεν πιστεύω στην αγάπη. Είναι για εμένα ένας ηλίθιος μύθος. Ένα ψεύτικο συναίσθημα που δεν έχει καμία σημασία. Λυπάμαι."είπα. Είπα αυτά που έκρυβα τόσο καιρό. Τόσα χρόνια κρυμμένα. Τόσα χρόνια σκουριασμένα μέσα μου. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να αγαπήσω.
"Δεν πρέπει να τα λες αυτά. Δεν αξίζουν...και Loui... Δεν σε πλήγωσε η αγάπη. Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να αγαπάει σε πλήγωσε. Μη τα μπερδεύεις!" είπε εκείνη και έμεινε να με κοιτά...