Justin:
Είναι απαιτητική και με εκνευρίζει.
Το λάτρευα. Το να έχω κορίτσια να πέφτουν πάνω μου σαν να ήμουν τρόπαιο, με έκανε να νιώθω σαν να είμαι στον έβδομο ουρανό. Μπορούσα να πάρω οποιοδήποτε κορίτσι ήθελα, όταν το ήθελα, ακόμα και αν άνηκα σε κάποια άλλη ή όχι και δεν θα είχε σημασία επειδή ήταν όλες το ίδιο για μένα.
Ήταν απλά για να περάσω το χρόνο μου γνωρίζοντας πως θα έπρεπε να ξυπνήσω και να αντιμετωπίσω μαλακίες αργότερα. Δεν ήταν πάντα εύκολο αλλά το να ξεχνάω για μια νύχτα φαινόταν να αξίζει.
Τώρα που το σκέφτομαι, όλο αυτό φαίνεται τόσο ανούσιο.
Ίσως να τη γνώριζα νωρίτερα. Ίσως να μπορούσα να της δώσω μία καλύτερη ζωή.
Ίσως να είμασταν ακόμα μαζί.
Έσπρωξα γρήγορα τη σκέψη όταν άρχισε να μιλάει, φέρνοντας με πίσω στο παρόν. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι της είχα ζητήσει να έρθει μαζί μου, μία χαζή απόφαση εκ μέρους μου, αλλά δεν έκανα τίποτα για να το σταματήσω.
Τσαντιζόμουν. Ό,τι και να έκανα ή προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου, τσανιζόμουν. Ήθελα να καταστρέψω τον εαυτό μου όπως ακριβώς είχα καταστρέψει εκείνη.
"Είσαι απίστευτα καυτός όταν είσαι θυμωμένος," η φωνή της ακούστηκε, εκνευρίζοντας με περισσότερο.
Το σαγόνι μου σφίχτηκε.
***"Λοιπόν... πού πάμε?"
Γέλασα. "Νόμιζα ότι θα σταματούσες ρωτάς."
"Όχι, είμαι ακόμη όσο περίεργη όσο ήμουν πριν."
"Λοιπόν αυτό δεν είναι καλό για σένα επειδή είμαι όσο πεισματάρης όσο ήμουν πριν και δεν σου λέω έτσι κάτσε κάτω και χαλάρωσε μωρό μου."
Η Kelsey βόγκηξε. "Το μισώ όταν το κάνεις αυτό."
"Όχι, ξέρεις βαθιά μέσα σου, πως το λατρεύεις."
"Δεν είναι αλήθεια."
"Ναι είναι."
"Ό-χι."
"Α-χα."
"Ό-χι."
"Είσαι απίθανος." Εξέπνευσε, σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος της καθώς άραξε στη θέση της.
Χαμογέλασα πονηρά. "Νίκησα."
"Ναι, ναι..." Κούνησε το χέρι της περιφρονητικά.
"Ω, έλα, μη θυμώνεις μωρό μου." Μουρμούριζα αλαζονικά.
Κούνησε το κεφάλι της. "Μην αρχίζεις καν." Προειδοποίησε.
Γέλασα. "Σου έχω πει ποτέ πόσο με ανάβεις όταν είσαι θυμωμένη?"***
"Σκάσε."
"Έλα τώρα," έγυρε και έπιασε το γόνατό μου.
Αμέσως πάγωσα, νιώθοντας βρώμικος καθώς έπιασα το χέρι της κάνοντας τη να με κοιτάξει. "Μη με αγγίζεις."
Απομακρύνοντας το χέρι της, το τράβηξε, χλευάζοντας. "Λίγο δύσκολο όταν ο μόνος λόγος που είμαι μαζί σου τώρα είναι επειδή θες να γαμήσεις. Σωστά?"
Την αγνόησα.
Ήταν δύσκολο να την κοιτάω ή ακόμη να την ακουμπάω επιπλέον ακόμα και όταν όσα είπε ήταν αλήθεια. Σκέφτηκα πως θα ένιωθε τώρα αν ήξερε τι έκανα, μία ξαφνική ναυτία με κατέλαβε.
Πριν ένα χρόνο, θα έκοβα τα χέρια μου πριν αγγίξω κάποια άλλη.
Τώρα, κατάφερα να τα καταστρέψω όλα πριν προλάβουν να με καταστρέψουν. Ένας μηχανισμός αντιμετώπισης που είχα συνηθίσει.
Ήταν τόσο εύκολο όταν ήμουν νεότερος να τα σβήσω όλα, να γίνω άνοσος προς τα συναισθήματα και να βεβαιωθώ πως τίποτα δεν έμπαινε στη μέση των πραγμάτων. Η δουλειά ερχόταν πάντα πρώτη, δεν υπήρχε τίποτα το αντίστροφο.
Έκανα ό,τι έκανα, σωστό ή λάθος, και συνέχιζα με τη ζωή μου χωρίς να γυρίσω ποτέ πίσω.
Δεν ήταν μέχρι που έπεσα σε μια μελαχρινή όταν πήγαινα να κάνω μια δουλειά που άλλαξαν όλα. Μια νύχτα, ένα λάθος. Αυτό χρειάστηκε.
Αν με ρωτούσε κάποιος εκείνη τη στιγμή αν θα την ερωτευόμουν, πιθανόν να γελούσα. Κλισέ να το σκέφτομαι, αλλά δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι. Η μπάλα έπεσε στο γήπεδό της και βοήθησε να χτίσω τη ζωή που πάντα ήθελα, αλλά ποτέ δεν νόμιζα πως θα μπορούσα να έχω.
Μου έδινε ελπίδα, μου έδινε ένα σκοπό, και στη μέση του κόσμου στον οποίο ζούσα, δημιούργησε ευτυχία. Μία ευτυχία που δεν ένιωθα πια.
Όταν πάρκαρα το αμάξι, έκλεισα τη μηχανή. "Βγες έξω."
Ήθελα περισσότερα για αυτή, περισσότερα από όσα μπορούσα να της δώσω. Της άξιζε κάποιος που θα την προστάτευε όπως δεν μπορούσα. Κάποιον που θα την κρατούσε ασφαλή από τον κόσμο και όχι τη βία στην οποία έπεφτα με ένα βλέμμα. Η Kelsey άξιζε κάποιον που δεν θα την πλήγωνε ποτέ όσο εγώ.
Κλείνοντας την πόρτα του αμαξιού, δεν είχα προλάβει κάν να μπω στο σπίτι πριν τα χείλη της βρουν τα δικά μου κάνοντας με να ανατριχιάσω. Τα μπλόκαρα όλα, κάνοντας τον εαυτό μου να υποκύψει. Σπρώχνοντας το σώμα της στον τοίχο δίπλα από την πόρτα, η μπλούζα της ήταν το πρώτο πράγμα που έφυγε.
Όλοι πέθαιναν γύρω μου, υπόφεραν, και δεν θα την άφηνα να είναι η επόμενη.
Μερικές φορές το να εγκαταλείπεις θέλει κάτι περισσότερο από λέξεις.
Θέλει πράξεις.
Και ορκίζομαι στα πάντα, δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα στο πρόσωπό της.
Ήταν καταπονημένο, πληγωμένο, και πάνω απ'όλα, ραγισμένο. Η συνειδητοποίηση που είχα πάει με κάποια άλλη εκτός από εκείνη ήταν εμφανής στα μάτια της, αμέσως στέλοντας με σε ένα τρελό μέρος μίσους προς τον εαυτό μου πως ήμουν ο μόνος που έφταιγε.
Είχα καταστρέψει την Kelsey Jones από τη στιγμή που πάτησε ποδί σε αυτό το δάσος.
Και την κατέστρεψα ξανά απόψε.
Έκανα μια κίνηση να τη φωνάξω, να πάρω τη σκύλα από τα πόδια μου και να τρέξω πίσω της αλλά παρέμεινα ακίνητος, πολύ πεισματάρης για να κάνω κάτι για αυτό.
Έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως όλο αυτό ήταν μέρος του σχεδίου. Να την κάνω να έρθει και να φύγει-για τα καλά αυτή τη φορά επειδή ήξερα πως θα ερχόταν τρέχοντας, ήταν απλά θέμα χρόνου.
"Τι στο διάολο είναι αυτό?"
Κοίταξα πάνω για να δω τον Bruce να στέκεται στην πόρτα, με δυσπιστία στα μάτια του καθώς κοιτούσε τη σκηνή μπροστά του. "Τι στο διάολο κάνεις?"
"Για τι στο διάολο φαίνεται?"
Με κοίταξε για μια στιγμή και ανοιγόκλεισε τα μάτια του πριν κουνηθεί ξανά. "Όχι," χλεύασε με γέλιο, κουνώντας το κεφάλι του καθώς πλησίασε αργά, πιάνοντας το κορίτσι από το μπράτσο και ουσιαστικά τραβώντας τη από πάνω μου.
"Βάλε μερικά ρούχα γλυκιά μου και βγες από το σπίτι μου αμέσως ενώ σου έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια."
"Τι στο διάολο?!" τσίριξε, πιάνοντας κάθε ρούχο που της πετούσε.
Γυρνώντας για να την αντικρίσει, μπήκε μπροστά της, πιο ψηλός από αυτή ενώ στεκόταν με έναν εκφοβιστικό τρόπο. "Έξω."
"Γαμήσου," απάντησε, γυρνώντας στα τακούνια των παπουτσιών της και φεύγοντας από το δωμάτιο.
Δεν περίμενε καν να φύγει πριν γυρίσει σε μένα, το πρόσωπό του κόκκινο. "Έχεις τρελαθεί?'
"Δεν ξέρω," ανασήκωσα τους ώμους μου, ανάβοντας ένα τσιγάρο. "Ίσως."
"Θα σε μισήσει γαμώτο."
Τον κοίταξα κατάματα, φυσώντας ένα δαχτυλίδι καπνού. "Ίσως αυτό είναι το νόημα."
..
Γενικά:
"Kelsey, μωρό μου, έλα τώρα," είπε τρυφερά ο John, "κοίτα με."
Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, το στήθος της ένιωθε λες και είχε πέσει μια πέτρα στην καρδιά της, κόβοντας την κυκλοφορία. Μπορούσε να δει κηλίδες μαύρων κύκλων στην όρασή της, οι φωνές που της μιλούσαν πνιχτές.
"Kelsey," η Carly προσπάθησε, "σε παρακαλώ." Είχε σκύψει δίπλα από τον John, το χέρι της απλώθηκε για να την ακουμπήσει.
Αποφεύγοντας το άγγιγμά της, άρχισε να κουνάει το κεφάλι της πριν κλείσει τα μάτια της και τα σφίξει. "Ο-"
"Το ξέρω, είναι εντάξει. Θα πάνε όλα καλά. Το υπόσχομαι." Ψιθύρισε, πιάνοντας το πρόσωπό της καθώς ο John έκανε στην άκρη για να της δώσει περισσότερο χώρο. "Κοίτα με, Kelsey. Σε παρακαλώ."
Ανοίγοντας τα μάτια της καθώς έπεσαν μερικά δάκρυα, ρούφηξε τη μύτη της.
"Ορίστε," είπε ξανά τρυφερά, σκουπίζοντας τα δάκρυά της με τους αντίχειρές της. "Ξέρω πως είσαι πληγωμένη. Πίστεψέ με, και εγώ θα ήμουν, αλλά δεν μπορείς να μην με ακούς. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Έχεις κάνει πρόοδο, μην γυρίσεις πίσω."
"Τον α-αγαπούσα," είπε πνιχτά.
"Το ξέρω γλυκιά μου, το ξέρω."
Τραβώντας τα χείλη της στο στόμα της, η Kelsey δεν μπορούσε να ηρεμήσει την ανάσα της, κάθε ανάσα έβγαινε απεγνωσμένη. Αφού την έπιασε λόξυγγας, ένας λυγμός βγήκε από τα χείλη της καθώς κουνούσε το κεφάλι της συνεχώς.
"Kelsey," ο Marcus έκανε ένα βήμα μπροστά, με ανησυχία στο πρόσωπό του. "Άκουσέ μας."
"Είσαι δυνατή," είπε ο Marco, αλλά όσοι περισσότεροι μιλούσαν, τόσο περισσότερο άρχισε να χρειάζεται αέρα.
Νιώθοντας σαν να πνίγεται, έγυρε περισσότερο στο δέντρο, φέρνοντας τα χέρια της στα αυτιά της για να καλύψει τους ήχους.
"Κάντε πίσω, το έχω υπό έλεγχο."
"Την καταστρέφει γαμώτο!" ο Marco φώναξε, κάνοντας ένα βήμα μπροστά για να τον κάνει πίσω ο John. "Θα τον σκοτώσω γαμώτο. Ορκίζομαι στο Θεό, θα τον σκοτώσω."
"Marco," σφύριξε, προειδοποιώντας τον με τα μάτια της να σταματήσει να μιλάει καθώς έδειξε προς την Kelsey με το κεφάλι της, χρησιμοποιώντας το χέρι της στο λαιμό της για να του πει να το κόψει.
"Κοίτα τη!"
"Όλοι σκάστε!" ο John φώναξε δυνατά, σωπάζοντας όλους μαζί με την Kelsey. Κοιτώντας την Carly, έδειξε την Kelsey.
Γνέφοντας, πήγε πίσω στην κολλητή της και έπιασε τα χέρια της, κρατώντας τα στα δικά της. "Είσαι σε σοκ και είσαι αναστατωμένη και πληγωμένη. Νιώθεις προδωμένη, νιώθεις πως ο κόσμος κατέρρευσε γύρω σου. Είσαι συγχυσμένη, δεν ξέρεις τι συμβαίνει ή ποιος έχει γίνει και σε τρομάξει επειδή έχουν αλλάξει τόσα πολλά."
Παίρνοντας μια κοφτή ανάσα, η Kelsey κατάπιε καθώς άρχισε αργά να ηρεμεί.
"Αυτή είναι η ζωή κοριτσάκι μου. Τα πράγματα δεν μένουν ποτέ ίδια. Άνθρωποι προχωράνε, άνθρωποι φεύγουν, αλλά θα έχεις πάντα εμένα. Εντάξει? Θα επιβιώσεις. Εμείς," ζούληξε τα χέρια της. "θα επιβιώσουμε."
Κοιτώντας τη, η Kelsey δεν μπορούσε να παλέψει τα δάκρυα που έπεφταν συνεχώς. Μία σιωπή κατέλαβε και τις δυο τους καθώς περίμεναν όλοι να δουν το αποτέλεσμα.
Εύχονταν να γίνει καλά, να μπορέσει να σηκωθεί στα πόδια της και να φροντίσει τον εαυτό της όπως είχε κάνει για αυτούς όλο αυτό τον καιρό.
"Άσε μας να το φτιάξουμε," ο Marcus είπε γρήγορα, "μας έχεις βοηθήσει. Άσε μας να σε βοηθήσουμε."
"Δεν χρειάζεται βοήθεια," σχολίασε η Carly, "Απλά χρειάζεται τους φίλους της. Μας χρειάζεται. Έχει χάσει όλα τα άλλα, δεν χρειάζεται να μας χάσει και μας."
"Θα μας έχεις πάντα, Kels. Μπορείς να μας τηλεφωνήσεις οποιαδήποτε στιγμή."
"Ήταν με κάποια άλλη," είπε μέσα από μια τρεμάμενη ανάσα. "Δεν είναι το ίδιο πια." Αφού σηκώθηκε με την άμεση βοήθεια του χεριού της Carly, η Kelsey κλαψούρισε ξανά καθώς χτύπησε τον εαυτό της από μέσα της που έμοιαζε τόσο ευαίσθητη. Μισούσε τον εαυτό της εκείνη τη στιγμή, με όλα τα μάτια συμπόνιας γύρω της, την ίδια συμπόνια που ένιωθε κάθε μέρα από το ατύχημα.
"Έλα," ο John άπλωσε το χέρι του. "Άσε με να σε πάω σπίτι."
Αφού τον κοίταξε, κοίταξε πίσω στην Carly η οποία έγνεψε.
"Είναι εντάξει."
Κάνοντας ένα βήμα μπροστά, τύλιξε τα χέρια της γύρω από τη μέση της καλύτερής της φίλης, σφίγγοντας τη. "Λυπάμαι," μουρμούρισε στο αυτί της.
"Δεν χρειάζεσαι να λυπάσαι για τίποτα," ψιθύρισε, ανταποδίδοντας την αγκαλιά πριν αποτραβηχτεί και χαμογελάσει ελαφρώς. "Σ'αγαπώ."
"Και εγώ," πιάνοντας το χέρι του John, δεν χαιρέτησε καν τα αγόρια καθώς έκανε μικρά βήματα προς το αμάξι. Περιμένοντας να ανοίξει την πόρτα, μπήκε μέσα πριν βάλει τη ζώνη και τον περιμένει.
Όταν μπήκε μέσα, ξεκίνησε το αμάξι πριν ξεπαρκάρει και βγει στο δρόμο.
--
Ήταν ήσυχα όλη τη διαδρομή, ο John την κοιτούσε που και που για να βεβαιωθεί πως ήταν εντάξει αν και δεν τόλμησε να πει λέξη.
"Μπορείς να σταματήσεις να με κοιτάς?"
"Συγγνώμη."
Σιωπή ξανά.
"Kelsey-"
"Σταματάω να είμαι αξιολύπητη," είπε ξεκάθαρα, γυρνώντας το κεφάλι της για να τον κοιτάξει με τίποτα. Δεν ένιωθε τίποτα, παρά μόνο θλίψη και τη σκότωνε μέσα αν και ένιωθε ήδη νεκρή. "Ό,τι έγινε, έγινε, ρεζίλεψα αρκετά τον εαυτό μου. Αυτό είναι."
"Δεν ήταν έτσι."
"Ναι," γέλασε ειρωνικά, "ήταν. Και είναι εντάξει. Ντροπιάστηκα πολλές φορές. Αυτή η φορά απλά έφτασε στην κορυφή της λίστας."
"Δεν ήταν ντροπή-"
"Συνεχίζω να παλεύω για κάποιον που δεν με θέλει. Ικέτεψα και παρακάλεψα και πάλεψα και για τι? Για τίποτα. Σπατάλησα το χρόνο μου, σπατάλησα τον δικό του και έχει ξεκάθαρα προχωρήσει. Θα πρέπει απλά να τα παρατήσω ενώ είμαι μπροστά."
Ανοίγοντας την πόρτα του αμαξιού όταν πάρκαρε έξω από το σπίτι της, η Kelsey σταμάτησε για να τον κοιτάξει ξανά. "Ήσουν πάντα αυτός που έκανε ειρήνη. Πάντα μας βοηθούσες, εμένα, και το εκτιμώ. Εκτιμώ όλα όσα έχεις κάνεις για μένα, για μας-τον Justin και μένα. Ήταν δύσκολο, ξέρεις, αλλά ήταν καλό όσο κράτησε. Να συμπεριφέρεσαι καλά στην Carly, βασίζομαι πάνω σου για να τη διατηρήσεις."
"Γιατί νιώθω πως λες αντίο?"
Χαμογέλασε αν και δεν έφτασε στα μάτια της, έγυρε για να τον φιλήσει στο μάγουλο πριν βγει έξω και κλείσει την πόρτα πίσω της χωρίς άλλη λέξη.
--
Justin:
Κάθισα στο κρεβάτι εκείνη τη νύχτα, κοιτώντας το ταβάνι με τα γεγονότα να παίζουν στο κεφάλι μου σαν ένα σπασμένο κασετόφωνο αναμνήσεων, από τη στιγμή που την είδα στο μπαρ στη στιγμή που έφυγε από το δωμάτιο.
Δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ το συναίσθημα ή να απαλύνω τον πόνο στο στήθος μου. Ένιωθα βρώμικος, ακόμη αηδιασμένος.
***"Μαλάκα!"
Γυρνώντας, στριφογύρισα τα μάτια μου όταν είδα την Carly να με πλησιάζει. "Θα αρχίσω να βάζω χρέωση για κάθε γαμημένη φορά που έρχεσαι εδώ."
Δεν το σκέφτηκε καν πριν με χτυπήσει στο πρόσωπο, η δύναμη πίσω από την παλάμη της το έκανε να πεταχτεί στα δεξιά.
"Σκύ-" πήγα να πιάσω το χέρι της όταν ο Bruce μπήκε ανάμεσά μας, σπρώχνοντας με πίσω. "Τι στο διάολο?"
"Μην την αγγίξεις," προειδοποίησε.
"Άπλωσε τα χέρια της πάνω μου γαμώτο!"
"Μην κάνεις σαν να μην το αξίζεις γαμώτο," χλεύασε, πιο θυμωμένος από ποτέ πριν με κάνει να γελάσω.
"Ήταν το κορίτσι μου, Bruce. Την έφερα σε αυτή τη γαμημένη οικογένεια και αν δεν κάνω λάθος γαμώτο, ήθελες να φύγει από την πρώτη μέρα αλλά την κράτησα εδώ."
"Δεν ήταν οικογένεια μέχρι να την κάνει εκείνη μία," απάντησε ενσυνείδητα, οι λέξεις του χτυπούσαν βαθιά.
Η Carly χλεύασε, "ειρωνικό το πώς ήσουν αυτός που τη σκότωσε, ε?"
"Γαμήσου."
Γέλασε ειρωνικά, το βλέμμα στα μάτια της αναδείκνυε πόσο συγχυσμένη ήταν με όλη την κατάσταση. "Την κατέστρεψες απόψε γαμώτο και δεν σε νοιάζει καν."
"Συνήθισέ το, πριγκίπισσα."
"Ήσουν πάντα ένας γαμημένος μαλάκας, τόσο που είναι χάρισμα, αλλά αυτό- ποιός είσαι πια?"
"Αυτός που ήμουν πάντα, μόνο που δεν έχω μια σκύλα δίπλα μου."
"Αυτή η σκύλα ήταν η αρραβωνιαστικιά σου, γι'αυτό τι λες να σταματήσεις να κάνεις λες και είναι μια άλλη Kayla και να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν να σήμαινε κάτι για σένα? Εκτός, φυσικά, αν είχα δίκιο από την αρχή και την κορόιδευες."
"Πρόσεχε."
"Απλά διαβάζω τις πράξεις σου, μωρό." Είπε με σαρκασμό, μίσος σε κάθε συλλαβή. "Ελπίζω να χαίρεσαι με τον εαυτό σου. Πραγματικά χαίρομαι και πραγματικά ελπίζω όλο αυτό να άξιζε."
"Θα χαρώ τη στιγμή που ξεφορτωθώ και σένα."
Χαμογέλασε πριν γυρίσει και πάρει την τσάντα της από το τραπέζι, κοιτώντας με ξανά. "Δεν θα σε συγχωρέσει ποτέ για αυτό και για αυτό ελπίζω να πνιγείς στη μιζέρια σου."***
Αφού σηκώθηκα, αμέσως άρχισα να τραβάω τα σεντόνια, τυλίγοντας τα σε μια μπάλα και πηγαίνοντας κάτω. Αγνοώντας τα αγόρια στο σαλόνι, πήγα γρήγορα πίσω στο δωμάτιό μου, τραβώντας το στρώμα και πετώντας το κάτω.
Από τη γωνία του ματιού, μπορούσα να δω τον Bruce να σηκώνεται αλλά δεν με ένοιαζε. Στο μόνο που μπορούσα να συγκεντρωθώ ήταν να ξεφορτωθώ τα πάντα και οτιδήποτε που αποτελούνταν από αυτό που είχε συμβεί.
"Τι κάνεις?"
Πετώντας το στρώμα πάνω από τα σεντόνια στην αυλή, πήγα ξανά μέσα για να ψάξω τα ντουλάπια μέχρι να βρω το μπουκάλι με τη βότκα. Παίρνοντας το μαζί μου, ήταν θέμα χρόνου πριν βγάλω το καπάκι και πιω μια γρήγορη γουλιά.
"Justin—"
Ρίχνοντας το περιεχόμενο του μπουκαλιού πάνω από αυτά που είχα πετάξει στο έδαφος, βεβαιώνοντας πως τα μούσκεψα, έπιασα έναν αναπτήρα από την τσέπη μου πριν τον πετάξω σαν σπίρτο. Βλέποντας να πιάνουν φωτιά, στάθηκα μαζί τους, αφήνοντας τις αναμνήσεις να καούν μαζί τους.
Είχα κάνει πολλά στη ζωή μου, πολλά πράγματα που δεν μπορούσα να πάρω πίσω, και πολλά πράγματα για τα οποία δεν ήμουν ακριβώς περήφανος, αλλά σχεδίαζα να τα κερδίσω όλα πίσω - ακόμα και αν έπαιρνε για πάντα.
Θα γυρνούσα τη ζωή μου πίσω.
"Ιησούς Χριστός, Justin!" ο Marco φώναξε καθώς πήγε αμέσως να πιάσει το λάστιχο, βάζοντας τα δυνατά του να βγάλει νερό.
"Όχι," κούνησα το κεφάλι μου, "αφήστε τα όλα να καούν." Κοιτώντας τους, μπορούσα να δω τη δυσπιστία, λίγη ανησυχία, και ακόμη θυμό."
Ήταν αγανακτισμένοι μαζί μου, τόσο που ήταν ξεκάθαρο, και ένα μέρος μου ορκίστηκε να πάρει πίσω και το σεβασμό τους. "Μην καθυστερείς."
"Τι κάνεις?"
"Κάτι που θα έπρεπε να είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό."
..
Υπάρχει φασαρία πίσω από την πόρτα πριν ανοίξει, ο Justin μπήκε με βία μέσα στο δωμάτιο καθώς ένα άλλο σώμα ήρθε δίπλα του.
"Φύγε από πάνω μου γαμώτο!" φώναξε, σπρώχνοντας τον άλλο καθώς έφτιαξε το δερμάτινο τζάκετ του. "Σας αρέσει σε όλους τόσο το πιάσιμο? Συγγνώμη που σπάω τη φούσκα αγάπης σας, αλλά δεν ενδιαφέρομαι."
"Τι στο διάολο συμβαίνει?"
Γρυλίζοντας στην κατεύθυνση του Justin ως απάντηση στις λέξεις του, γύρισε για να αντικρίσει αυτόν που τους διέκοψε. "Συγγνώμη αφεντικό, δεν έφευγε."
Ο Lyndon κοίταξε πάνω από τα χαρτιά στο γραφείο μου, ένα χαμόγελο διακόσμησε το πρόσωπό του όταν είδε ποιος ήταν στο γραφείο του καθώς έγνεψε, αράζοντας στην καρέκλα του. "Είναι εντάξει, Lenny."
"Ναι, Lenny." Ο Justin χαμογέλασε, σκύβοντας σε σαρκασμό. "Βλέπεις? Είναι εντάξει."
Πλησιάζοντας τον Justin, ο Justin έκανε το ίδιο, το βλέμμα του έκαιγε με την έντονη ανάγκη να σκοτώσει. Είχε περάσει καιρός στην τελική, πίστευε πως σκούριαζε.
"Τώρα, τώρα, αγόρια. Ας ηρεμήσουμε. Δεν θέλω αίμα στα πατώματά μου."
"Άκουσες τον άντρα, κάντη."
"Μη συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι σκληρός, Bieber. Δεν δουλεύει για σένα."
"Εννοείς όπως σκότωσα τον αδελφό σου το 09? Χμ?" ο Justin γυρίσε το κεφάλι του στην άκρη, "γι'αυτό είσαι τόσο τσιτωμένος?" Σκουπίζοντας το στόμα του, γέλασε, κοιτώντας τον Lyndon πριν κοιτάξει πίσω σε αυτόν, "σκατά. Ίσως όντως χρειάζεσαι ένα πέος στον κώλο σου στην τελική. Είμαι σίγουρος πως ένας από τους φίλους σου εκεί έξω θα κάνει το κόλπο."
Βγάζοντας το όπλο του, το σημάδεψε στην κατεύθυνση του Justin.
Πλησιάζοντας μέχρι να ακουμπήσει το όπλο στο κούτελό του, ο Justin του χαμογέλασε σαδιστικά. "Πυροβόλα με, μη διστάζεις. Κάντο. Σε προκαλώ," ψιθύρισε.
"Lenny, έξω. Τώρα."
"Όχι, είναι εντάξει Lyndon." Σήκωσε την παλάμη του προς το μέρος του, "ας δούμε πόσα κότσια έχουν οι άντρες σου. Πυροβόλα με, καριόλη."
"Lenny," προειδοποίησε.
Σφίγγοντας το σαγόνι του, κοίταξε στα δεξία του πριν βάλει το όπλο κάτω δίπλα του καθώς το έβαλε πίσω από τη ζώνη του τζιν του.
"Ω, τι καλό αγόρι." Ο Justin του έκλεισε το μάτι, βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του, "υποθέτω πως θα πρέπει να σου χαρίσω τη ζωή αυτή τη φορά."
"Αρκετά, Bieber."
Κοιτώντας τον, οι ώμοι του σηκώθηκαν και έπεσαν με ένα απαξιωτικό αναστεναγμό καθώς η πόρτα έκλεισε πίσω του. "Αυτό έχεις εδώ γύρω? Μερικές κότες και προβλήματα θυμού? Φίλε," σφύριξε με αποδοκιμασία, "και νόμιζα πως εγώ τα είχα κάνει σκατά."
"Τι θες?" σφύριξε, κουρασμένος από τις ανοησίες και τα παιχνίδια του. Ήταν ξεκάθαρο πως ο Justin ήταν εκεί για κάτι άλλο περισσότερο από απλά να τον ανταγωνιστεί.
"Έρχομαι για σένα."
Υπήρξε σιωπή για μια στιγμή πριν βγει γέλιο από τα χείλη του, "Με τι? Δεν έχεις τίποτα."
"Βλέπεις, εδώ κάνεις λάθος." ο Justin τον πλησίασε πριν ακουμπήσει τις παλάμες του στο γυαλισμένο γραφείο του. "Δεν έχει σημασία τι έχω. Εγώ το έχτισα όλο αυτό από τον πάτο κάποτε, μπορώ να το ξανακάνω."
"Δεν έχεις καμία πιθανότητα."
"Αλήθεια? Ξέρω κάθε επαφή που έχεις Lyndon επειδή ήταν δικές μου. Δεν νομίζεις πως ξέρω τι δουλειές κάνουν και τι μαλακίες κάνεις? Μην με υποτιμάς, Mathews. Δεν δούλεψε για κανέναν που μπήκε στο δρόμο μου. Απλά ρώτα τον Jason McCann." Χαμογέλασε, "ω, περίμενε. Δουλεύει και για σένα τώρα, έτσι?"
Γυρνώντας στην πόρτα πριν γυρίσει το πόμολο, σταμάτησε για να τον κοιτάξει από τον ώμο του. "Μην ξεχάσεις να του πεις πως είπα γεια. Εμείς οι δύο έχουμε πολλές ανοιχτές υποθέσεις να συζητήσουμε."
Και δεν πήρε πολύ πριν κλείσει την πόρτα πίσω του και βγει από το σπίτι όταν ο ήχος γυαλιού να σπάει ακούστηκε στην ατμόσφαιρα.
Βγάζοντας το όπλο του, ο Justin θαύμασε τη λάμψη του.
"Ο Danger γύρισε, μωρό μου."
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτό είναι το τελευταίο chapter που έχει ανεβάσει μέχρι τώρα η κοπέλα που το γράφει. Όταν ανεβάσει καινούριο θα σας ενημερώσω και θα το μεταφράσω όσο πιο σύντομα μπορώ. Από δω και πέρα υπομονή.