"Καλωσήρθες σπίτι, γλυκιά μου."
Μπαίνοντας μέσα, η Kelsey κοίταξε δειλά μέσα από τις βλεφαρίδες της το οικείο σπίτι των γονιών της, όλα ίδια όπως τα θυμόταν.
Τίποτα δεν είχε πειραχτεί, οι άσπροι δερμάτινοι καναπέδες ακόμα τοποθετημένοι στο σχήμα L απέναντι από την τηλεόραση που ήταν τοποθετημένη στο λευκό βαμμένο τζάκι για να ταιριάζει με τους μπεζ τοίχους. Το ίδιο τραπεζάκι του καφέ από παλίσανδρο που ήταν στολισμένο με την καθημερινή εφημερίδα και το τηλεκοντρόλ πάνω της.
Ήταν σχεδόν σουρεαλιστικό για αυτή σαν να είχε μπει σε μηχανή χρόνου και ήταν ξανά δεκάξι. Τα ίδια καφέ μάτια κοιτούσαν αθώα μέσα από τις βλεφαρίδες της που στόλιζαν το μάγουλό της κάθε φορά που ανοιγόκλεινε τα μάτια της, τα μαλλιά της απλωμένα στους ώμους της σε κύματα, αθλητικά στα πόδια της, και μια μπλούζα να αγκαλιάζει το σώμα της - αν και το μυαλό της ήταν μπερδεμένο, το στήθος της εσωτερικά κατακρημνισμένο και συνέθλιβε την καρδιά της μέχρι να βγαίνουν τα συναισθήματά της.
***"Kelsey Anne!" Η μαμά μου φώναξε από πίσω αλλά δεν με ένοιαζε τώρα. Θα μπορούσε να σαπίσει στην κόλαση απ'όσο με νοιάζει. Γλιστρώντας το κλειδί που είχα πάντα μαζί μου σε περίπτωση ανάγκης στην πόρτα, το γύρισα, ανοίγοντας την πόρτα πριν μπω μέσα.
"Μην τολμήσεις να ξαναχτυπήσεις έτσι την πόρτα νεαρά μου!" Ο μπαμπάς μου φώναξε καθώς μπήκε μέσα μετά από μένα.
Στριφογύρισα τα μάτια μου, σκουπίζοντας μανιωδώς το πρόσωπό μου για να απομακρύνω τα δάκρυα. "Δεν με νοιάζει!"
"Μην μιλάς έτσι στον πατέρα σου Kelsey!" Η μαμά μου φώναξε με το πρόσωπό της κόκκινο από το θυμό. "Δεν έχεις το δικαίωμα!"
"Έχω κάθε δικαίωμα!" Φώναξα, αφήνοντας τα νεύρα μου να με καταλάβουν. "Εξαιτίας σας έχασα το άτομο που σήμαινε τα πάντα για μένα!"
"Είναι ένας εγκληματίας για όνομα του Θεού Kelsey!" Ο μπαμπάς μου φώναξε, τα μάτια του γουρλωμένα σε τρόμο. "Πώς μπορείς να στέκεσαι εκεί και να κάνεις χαμό για αυτό το αγόρι? Δεν έκανε τίποτα παρά μόνο να φέρει κίνδυνο στη ζωή σου!"
"Kelsey--" Ο James έκανε ένα βήμα μπροστά όταν συνειδητοποίησε πως η Kelsey είχε παγώσει, τα μάτια της γυάλιζαν καθώς κοιτούσε το κενό.
"Δεν τον ξέρεις όπως εγώ!" Φώναξα σκληρά. "Δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν!"
"Του έδωσα την ευκαιρία να τον γνωρίσω απόψε και το μόνο που έκανε ήταν να μου δείξει πως περνάει τον ελεύθερο χρόνο του--περιφέροντας το όπλο λες και έχει εξουσία σε αυτό!"
"Με προστάτευε!"
"Σχεδόν σκοτώθηκες εξαιτίας του Kelsey!" Κούνησε το κεφάλι του, κοιτώντας με ένα βλέμμα σύγχησης. "Σου έκανε πλήση εγκεφάλου για να νομίζεις πως σε προστατεύει! Αυτοί οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για ένα πράγμα--να προστατεύουν τους εαυτούς τους! Δεν βλέπεις για τι ήταν όλη αυτή η κωμωδία απόψε? Δεν ήταν για να σε προστατέψει! Ήταν για να βρει δικαιολογία για να μην τον πάνε στη φυλακή όπου αξίζει να σαπίσει!"
"Αυτό αποδεικνύει αυτό που λέω τόση ώρα. Δεν ξέρεις τίποτα πραγματικά για αυτόν ή για τη ζωή του γαμώτο." Σφύριξα με αηδία.
"Κοίτα τον εαυτό σου, χρησιμοποιείς χυδαιότητες από δω και από κει. Ίσως να μην μπορείς να το δεις αλλά ως μητέρα σου, το βλέπω. Έχεις αλλάξει. Είσαι τόσο κολλημένη σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο αυτού του λεγόμενου αγοριού σου που δεν μπορείς να δεις τι σου κάνει." Η μαμά μου είπε με σιγουριά, λες και ήξερε για τι στο διάολο μιλούσε.
Στριφογύρισα τα μάτια μου. "Τον αγαπώ και με αγαπάει--"
"Δεν ξέρεις τι είναι η αγάπη!" Ο μπαμπάς μου φώναξε, έξω φρενών.
"Ξέρω επειδή ο Justin μου έδειξε." Μουρμούρισα, κουνώντας το κεφάλι μου. "Αγάπη είναι όταν δίνεις τα πάντα για να τους κάνεις να χαμογελάνε. Αγάπη είναι όταν θα κάνεις οτιδήποτε για να βεβαιωθείς πως είναι χαρούμενοι. Αγάπη είναι όταν κάνεις τα απλούστερα πράγματα μόνο και μόνο για να περάσεις χρόνο με τον σύντροφό σου. Αγάπη είναι όταν θα ρισκάρεις τα πάντα για να είσαι μαζί τους και αυτό έκανε ο Justin για μένα. Ρίσκαρε τη ζωή του πολλές φορές για μένα. Θα μπορούσε να με είχε αφήσει πριν καιρό αλλά δεν με άφησε."
"Μόλις γνώρισες αυτό το αγόρι και ήδη φαίνεται πως νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα για αυτόν." Ο μπαμπάς μου απάντησε προσβλητικά.
"Μίλα για τον εαυτό σου." Απάντησα με ένα χλευασμό. "Τον ξέρω πολύ περισσότερο από σας αλλά έχει πλάκα το πως με ξέρει και με καταλαβαίνει περισσότερο από την ίδια μου την οικογένεια."
"Είναι αισχρός." Φώναξε.
Ο θυμός μεγάλωσε μέσα μου, καθώς σηκώθηκε και πριν προλάβω να σταματήσω τονε αυτό μου, έβγαλα τις λέξεις από το στόμα μου. "Νομίζεις πως είσαι τόσο καλύτερος από οποιονδήποτε άλλο αλλά σου έχω νέα μπαμπά, δεν είσαι!"
Ένα χαστούκι ακούστηκε στο σπίτι και πήρα μια ανάσα, νιώθοντας το αριστερό μου μάγουλο να καίει από την ξαφνική κίνηση που ήρθε από τον εξοργισμένο πατέρα μου. Κοιτώντας τον, δάκρυα πόνου γέμισαν τα μάτια μου, θολώνοντας την όρασή μου. Πιάνοντας το μάγουλό μου, έκανα ένα βήμα πίσω.
"Kelsey-"
"Μη." Σφύριξα.***
"Kelsey..."
***"Μη με πλησιάζεις." Κλαψούρισα, χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω πως ο ίδιος μου ο πατέρας άπλωσε χέρι πάνω μου.***
"Μη με αγγίζεις!" Αφού πετάχτηκε από το άγγιγμα του χεριού του πατέρα της στον ώμο της, η Kelsey γύρισε για να τον αντικρίσει, χωρίς να είχε συνειδητοποιήσει πως έκλαιγε.
"Συγγνώμη, δεν..." Κοιτώντας τριγύρω, έβαλε τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της, αναρωτώμενη πως είχε φτάσει εδώ.
Είχε ορκιστεί πως δεν θα άφηνε τίποτα να μπει ανάμεσά τους, και τώρα εδώ ήταν, πίσω από εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Τα κρυφά, τα ψέματα, ο πόνος, και ο ευσεβής πόθος πως μπορούσε να επιβιώσει τη βία που της είχε πετάξει η ζωή της από τότε που γεννήθηκε.
Η Kelsey είχε μεγαλώσει με τους άλλους να της λένε πως ό,τι έλεγε οι άλλοι το εξέταζαν λεπτομερώς και πως ήταν μια δεσποινίδα και πως θα έπρεπε να ακολουθεί τους κανόνες των μεγαλύτερων. Της έλεγαν να κρατάει τις απόψεις της στον εαυτό της και να δαγκώνει τη γλώσσα της όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελε. Ήταν ευγνώμων για τη ζωή που της είχε δοθεί, αλλά μερικές φορές, ένιωθε σαν να πνιγόταν λες και κάποιος την κρατούσε από το λαιμό και δεν την άφηνε να αναπνεύσει.
"Θα πάω πάνω," μουρμούρισε, τσουλώντας τη βαλίτσα της στις σκάλες πριν την ανεβάσει πάνω.
Αρχίζοντας να πηγαίνει πίσω της, η Maria σταμάτησε τον James, κουνώντας το κεφάλι της, "απλά άστη, γλυκέ μου."
"Μας χρειάζεται," απάντησε χαμηλόφωνα, τα μάτια του κοιτούσαν τις σκάλες από τις οποίες η Kelsey είχε εξαφανιστεί.
"Η Kelsey χρειάζεται χρόνο για να το επεξεργαστεί όλο αυτό," η Maria ψιθύρισε, ακουμπώντας ένα παρηγορητικό χέρι στον ώμο του, "περίμενε να ξαναείναι με τον Justin, και το να είναι εδώ την εμποδίζει. Έχει περάσει πολλά James απλά άστη να τακτοποιηθεί πρώτα."
"Σου είπα πως αυτός ο καριόλης θα κατέστρεφε την κόρη μας," σφύριξε σε αποδοκιμασία, "ήταν επικίνδυνος από την αρχή όχι μόνο προς αυτή αλλά και προς τον εαυτό του. Είναι μια βόμβα, Maria, και ήταν θέμα χρόνου πριν εκραγεί και τα τραβήξει όλα κάτω μαζί του."
"James-"
"Σχεδόν σκοτώθηκε. Τι θα γινόταν αν η Kelsey ήταν σε αυτό το σπίτι μαζί του?" ρώτησε απότομα.
Αμέσως κούνησε το κεφάλι της, "δεν θα την πλήγωνε ποτέ."
"Πώς το ξέρεις αυτό? Φαίνεται να νομίζεις πως τον έχεις κατανοήσει γλυκιά μου, αλλά στην πραγματικότητα, κανένας δεν τον ξέρει παρά μόνο η κόρη μας, και κοίτα πως κατέληξε αυτό."
Κοιτώντας στις σκάλες με το φόβο πως η Kelsey θα κατέβαινε και θα άκουγε τη συζήτησή τους, έπιασε το χέρι του συζύγου της πριν τον σπρώξει περισσότερο στο χωλ. "Έχει μπλεξίματα, James."
---
Όλα έχουν αλλάξει. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ποτέ ξανά.
Όλα συνεχώς έμπαιναν και έβγαιναν από το μυαλό της καθώς η Kelsey καθόταν στη μέση του παλιού δωματίου της, αναρωτώμενη πως πήγε από το αθώο κοριτσάκι που κρυβόταν από την αγριότητα του κόσμου στο να έχει ωθεί σε αυτόν.
Τίποτα από αυτά δεν έπρεπε να συμβεί.
Το μόνο που ήθελε ήταν να δραπετεύσει από τον κόσμο για μια στιγμή, να αγκαλιάσει αυτό που είχε διεκδικήσει σε μικρή ηλικία, και να χαθεί στη χαοτική περίσταση των κρύων ποτών, η μουσική να παίζει από τα αμάξια γύρω από την περίμετρο και ο ανέμελος χορός των συνομηλίκων της. Ήθελε να ξυπνήσει το επόμενο πρωί με πονοκέφαλο και να ρίχνει τα περιεχόμενα του στομαχιού της σε ένα μπολ το οποίο θα κρατούσε δίπλα από το κρεβάτι της.
Δεν περίμενε ποτέ να ξυπνήσει στο δωμάτιο κάποιου που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή της, να την πάρουν στον κόσμο της βίας, αποκαρδιωτικής φύσης, και μνησικακίας.
Μία ευλογία και μια κατάρα, και όμως, μέσα από όλο το δράμα, έπιασε τον εαυτό της να φτάνει τη λογική που είχε κρατήσει μέσα στις ρίζες του ένστικτού της. Ήθελε να σταματήσουν όλα για να κρατήσει το κεφάλι της από το να γυρνάει στους ώμους της, αλλά όσο προσπαθούσε, τόσο πιο απομακρυνόταν από αυτό.
Την έκανε να ανακατεύεται το να συνειδητοποιεί πως τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα ήθελε πια, όχι ότι πήγαιναν πριν, αλλά για όνομα, μπορούσε να θυμηθεί μια στιγμή που τα πράγματα είχαν γυρίσει στην τύχη.
Όχι αυτή τη φορά.
***"Πραγματικά δεν έχω διάθεση για αυτό, μαμά." Η Kelsey εισέπνευσε από τη μύτη της, τα χείλη της άνοιξαν καθώς η γλώσσα της ακούμπησε την ξηρότητα, θέλοντας τίποτα παραπάνω από το να γυρίσει και να πέσει για ύπνο. "Μπορείς να κλείσεις την τηλεόραση? Θέλω να πάρω έναν υπνάκο."
"Σίγουρα, κοριτσάκι μου," χαμογελώντας λίγο, έσκυψε για να αφήσει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό της πριν σηκωθεί από τη θέση της και πιάσει το τηλεκοντρόλ για να κάνει αυτό που της ζητήθηκε.
Είμαστε έξω από την οικεία Bieber--
Γυρνώντας το κεφάλι της, η Kelsey αμέσως σηκώθηκε στο κρεβάτι, "δυνάμωσε τη φωνή."
"Οι αστυνομικοί λένε πως ο Bieber ήταν μέσα στο σπίτι του χθες το βράδυ όταν όλο το μέρος ξέσπασε σε φλόγες. Περαστικοί είπαν πως τα πράγματα φαίνονταν να είναι καλά, αλλά πριν το καταλάβουν, μία πυρκαγιά είχε αρχίσει στη μέση της νύχτας. Κάποιοι πιστεύουν πως ήταν ένα απρόσεκτο λάθος, άλλοι αρχίζουν να πιστεύουν πως ο νεαρός έκανε ευχή θανάτου. Η πυροσβεστική έφτασε μερικά λεπτά από την έκρηξη και τώρα ψάχνουν για απομεινάρια, αλλά δεν έχουν βρει τίποτα."
Με την ανάσα της να πιάνεται στο λαιμό της, η Kelsey αμέσως ένιωσε ζαλάδα. Νερό. Χρειαζόταν νερό.
Πιάνοντας το ποτήρι όταν το έφερε η μητέρα της, σχεδόν κατάπιε όλο το νερό πριν πληκτρολογήσει τον αριθμό που ήξερε απ'έξω.
Καμία απάντηση.
Προσπαθώντας ξανά, ήταν αποφασισμένη να τους μιλήσει, πάντα πολύ πεισματάρα για να τα παρατήσει.
"Ναι?"
"Σε παρακαλώ πες μου ότι δεν είναι αλήθεια," είπε γρήγορα, η φωνή της χαμηλή, αλλά το άτομο στην άλλη γραμμη δεν χρειάστηκε καν να αναρωτηθεί ποια ήταν. Όχι. Φυσικά ήξερε ήδη.
"Δεν μπορώ."
Σιωπή.
Δάκρυα σχηματίστηκαν στα μάτια της και για πρώτη φορά απο όταν είχε έρθει σπίτι, τα άφησε να πέσουν στα μάγουλά της μπροστά από άλλους, το κάτω χείλος της έτρεμε με την ιδέα πως ο Justin προσπάθησε να σκοτώσει τον εαυτό του. "Γιατί?"
"Ξέρεις γιατί."
"John," είπε με κομμένη την ανάσα, η καρδιά της έπεσε, σφίγγοντας βίαια το μέσο του στήθους της, "πες μου πως δεν είναι νεκρός."
"Μερικές φορές νομίζω πως εύχεται να ήταν," μουρμούρισε χαμηλόφωνα λες και μιλούσε στα κρυφά και ίσως να μιλούσε στα κρυφά. Κανένας δεν ήξερε πως μιλούσε με τη νεαρή ενώ όλοι οι άλλοι προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβαινε.
"Δεν ήμουν εκεί."
"Δεν χρειαζόταν να είσαι."
Δεν χρειαζόταν να είναι. Ω πως οι λέξεις θα έπρεπε να είχαν καταπραΰνει τον πόνο, αλλά τίποτα, ό,τι και να λεγόταν ή γινόταν, δεν θα μπορούσε να τον διώξει.
Πονούσε. Η αλήθεια πονούσε.
Δεν θα την άφηνε να τον πλησιάσει και την πονούσε ακόμα περισσότερο που αρνιόταν να πάρει βοήθεια. Την χρειαζόταν. Χρειαζόταν οδηγό για να γίνει καλύτερα, αλλά αντί για να βρει, έψαχνε αλλού για να το απελευθερώσει.
Μεγάλο λάθος.
Προσπάθησε να τον κάνει να την ακούσει, Θεέ, το έκανε. Ικέτεψε και παρακάλεσε, έπεσε στα γόνατά της και τον έκανε να την ακούσει, αλλά δεν τολμούσε.
Δεν μπορούσε.
Όχι όταν η καρδιά του ήταν προστατευμένη για χρόνια.
Ο τοίχος είχε υψωθεί ξανά, τον κρατούσε μακριά, και έκρυβε το κομμάτι του που κανένας δεν είχε το προνόμιο να κρατήσει--εκτός από εκείνη.
Ήταν ξεχωριστή. Η αγάπη τους ήταν για τα βιβλία, και ήλπιζε, πως κάποτε στο μέλλον, θα μπορούσε να βρει το ευτυχισμένο τέλος τους.
---
"Τι στο διάολο κάνεις?" ο Bruce φώναξε καθώς μπήκε στο δωμάτιο του νοσοκομείο, αφήνοντας κάτω μερικά χαρτιά πριν κάνει τον Justin αμέσως να ξαπλώσει.
Γρυλίζοντας με θυμό, ο Justin έσπρωξε το χέρι του, "προσπαθώ να σηκωθώ. Τι σου φαίνεται πως κάνω?"
"Ναι λοιπόν δεν θα πρεπε," φώναξε. "Κόψε και το γαμημένο υφάκι. Δεν είσαι δεκάξι χρονών με το πρώτο σου ατύχημα. Ξέρεις πως δουλεύει αυτό."
"Επίσης ξέρω πως πρέπει να φύγω από δω μέσα αμέσως γαμώτο."
"Πίστεψέ με, θέλουμε να βγεις. Ξέρουμε πόσο μισείς τα νοσοκομεία, αλλά αν συνεχίσεις αυτές τις μαλακίες, δεν θα πας σπίτι ποτέ."
"Όσο κάθομαι εδώ, τόσο χρόνο δίνει στους Ελεύθερους Σκοπευτές το πλεονέκτημα να κυριεύσουν την πόλη μου."
"Οι Ελεύθεροι Σκοπευτές έκαναν ήδη την κίνησή τους, τη στιγμή που έβαλες φωτιά σε αυτό το σπίτι. Τους έδωσες τα πάντα και τα πήραν όλα και με το παραπάνω."
Χλευάζοντας, κοίταξε αλλού.
"Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να τα πάρουμε πίσω."
Σηκώνοντας το φρύδι του, ο Justin γύρισε για να τον κοιτάξει ερωτηματικά, βλέποντας τον Bruce να αναστενάζει πριν γυρίσει και πιάσει τα χαρτιά που είχε βάλει στην άκρη πριν.
"Δεν θα έπρεπε να το κάνω αυτό με εσένα ακόμη εδώ, αλλά αν αυτό μας βοηθήσει και σε βοηθήσει να μείνεις εκεί που είσαι, τότε..." αφού κάθισε, άνοιξε το φάκελο. "πέρασε ο Prince, μου μίλησε για μια φήμη και οι Ελεύθεροι Σκοπευτές εγκαταστάθηκαν πολύ γρήγορα. Μίλησαν σχεδόν με κάθε έμπορο, πηγαινοέρχονται για να φέρουν στο Stratford περισσότερα από τη Νέα Υόρκη. Οι επαφές τους μεγαλώνουν και δεν φαίνεται καλό για μας."
"Πρόσεξε Bruce, άρχισα να νομίζω πως θα είχαμε καλά νέα," ο Justin είπε με σαρκασμό καθώς στριφογύρισε τα μάτια του για να ρίξει την προσοχή του αλλού.
"Μου είπε επίσης πως ο κόσμος αναζητά εκδίκηση και όχι εναντίον μας," συνέχισε παρά την εμφανή δυσαρέσκεια του Justin. "Θέλουν να μπουν στη μέση και δεν θα σταματήσουν μέχρι να χαθούν οι Ελεύθεροι Σκοπευτές."
"Για ποιό πράγμα μιλάς?"
"Θέλουν να ενωθούν μαζί μας, για να ρίξουν τους Ελεύθερους Σκοπευτές."
"Ποιοί?"
"Εγώ," Μπένοντας μέσα, ο Andrew έκλεισε την πόρτα πίσω του.
---
Με τα δάχτυλά της να παίζουν με το απαλό πάπλωμά της, η Kelsey ένιωσε ένα τράβηγμα στα σωθικά της, η οικεία αίσθηση πως θα έπρεπε να τακτοποιηθεί στην παλιά ζωή της ερχόταν με τρόμο στο κορίτσι.
Πώς μπορούσε να γυρίσει στο παρελθόν όταν είχε προχωρήσει τόσο καιρό? Δεν έβγαζε νόημα για τη μελαχρινή. Ευχόταν να είναι μόνη της, μακριά από τους γονείς της, και την αμέτρητη γκρίνια και πίεση για να γίνει τέλεια, αλλά από το περιστατικό, αρνούνταν να την πάρουν από το βλέμμα τους.
Σύμφωνα με αυτά που είπαν οι ίδιοι, θα την κρατούσαν μέχρι να ένιωθαν πως θα ήταν ξανά ασφαλής χωρίς αυτούς, όχι πως ήταν ποτέ σύμφωνα με τον πατέρα της, αλλά είχαν κάνει συμφωνία, και σήμαινε κάτι για αυτή.
Της έδωσε χρόνο να σκεφτεί, αλλά περισσότερο, της έδωσε χρόνο να γυρίσει στα πράγματα που είχε χάσει--τη ζωή της, το κομμάτι που πραγματικά απολάμβανε, και για αυτό θα ήταν ευγνώμων, αλλά μόνο για λίγο επειδή δεν έπρεπε να ανησυχεί για το αν θα την πυροβολήσουν όταν βγαίνει από την πόρτα, ή να υπόφερε εξαιτίας αγνώστων που θα είχε συναντήσει. Θα ξυπνούσε και θα έπαιρνε μια βαθιά, μεγάλη ανάσα, και θα ανυπομονούσε για... τίποτα.
Δεν θα είχε να καταφύγει σε κανέναν, κανέναν για να την κρατήσει, και κανέναν για να την καθοδηγήσει, και ξαφνικά ένιωθε χάλια ξανά.
Ανοίγοντας την πόρτα αθόρυβα, η Kelsey δάγκωσε το χείλος της, κοιτώντας πίσω της για να σιγουρευτεί πως δεν ήταν κανένας γύρω πριν βγει έξω και κλείσει την πόρτα πίσω της.
Κοιτώντας πάνω, μπορούσε να νιώσει την καρδιά της να πεταρίζει όταν τον είδε ξαπλωμένο εκεί, σχεδόν γαλήνιο, λες και τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Ήθελε να είναι αυτή που θα το έκανε αυτό. Κάποτε το έκανε. Η σκέψη και μόνο την πονούσε.
Το να είναι στο ίδιο δωμάτιο με αυτόν δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο. Θα έπρεπε να είναι εδώ από την αρχή, να κρατάει το χέρι του και να τον καθησυχάζει πως όλα θα πάνε καλά και πως έπρεπε να γυρίσει σε αυτή όπως έκανε τόσες φορές πριν.
Αναστενάζοντας, η Kelsey απέκτησε αρκετό κουράγιο για να τον πλησιάσει, σχεδόν φοβισμένη μήπως ξυπνούσε αλλά παρόλα αυτά άπλωσε το χέρι της, απελπισμένη να νιώσει τη ζεστασιά του δέρματός του στο δικό της.
Όλες οι αναμνήσεις ήρθαν στο κεφάλι της από τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί, όλη την αγάπη που μοιράστηκαν, καταστράφηκαν από μια νύχτα πόνου.
Είχαν κολλήσει στον πόνο, αγαπούσαν μέσα από τον πόνο, και τώρα ο πόνος τους είχε κυριεύσει. Ήταν σαν να τους κατέστρεφε από μέσα έξω.
Αφού τα δάχτυλά της χάιδεψαν τρυφερά τα βυθισμένα μάγουλά του, η Kelsey εξέπνευσε, παλεύοντας την ανάγκη να πέσει πάνω του. "Γιατί προσπάθησες να με αφήσεις?"
Κουνώντας το κεφάλι της, έπιασε το χέρι του με τα δικά της, ζουλώντας το τρυφερά, "Σε χρειάζομαι."
Σηκώνοντας το κεφάλι της, βλέποντας τον να κουνιέται, η Kelsey κράτησε την ανάσα της εκείνη τη στιγμή, φοβισμένη για να κουνηθεί. Βλέποντας τα μάτια του να ανοίγουν, έσφιξε τα χείλη της, η παλάμη της χάιδεψε το μάγουλό του ξανά, "γεια μωρό μου."
Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του μέσα από τις τσίμπλες που ουσιαστικά είχαν ράψει τα βλέφαρά του, ο Justin βόγκηξε, όλο του το σώμα πονούσε από όλα τα μπάζα που είχαν πέσει πάνω του κατά την πυρκαγιά. Ένιωθε ήρεμος για μια στιγμή από το άγγιγμα του χεριού της πριν τον χτυπήσει η συνειδητοποίηση, κουνώντας το κεφάλι του. "Τι κάνεις εδώ?"
"Ήρθα για να σε δω."
Κουνώντας το κεφάλι του ξανά, τύλιξε τα δάχτυλά του γύρω από τον καρπό της, τραβώντας το χέρι της από το δικό του, "μη."
"Τι?"
"Πρέπει να φύγεις," είπε βραχνά, ο λαιμός του ένιωθε σαν να είχε πάρει φωτιά και η εικόνα του να είναι στο δωμάτιο τού έφερνε μια άνεση που ήξερε πως δεν θα έπρεπε να νιώθει, ειδικά αν την ήθελε ασφαλή.
"Justin-"
"Αυτό δεν αλλάζει τίποτα, εντάξει?"
"Με χρειάζεσαι."
"Δεν χρειάζομαι τίποτα."
"Δεν υπάρχει λόγος να είσαι έτσι. Δεν είμαι αυτή που πληγώθηκε εδώ πέρα, εντάξει? Αυτός είσαι εσύ. Άσε με να σε φροντίσω, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για μένα πια."
"Αυτό είναι το θέμα!" ένας ξαφνικός θυμός μεγάλωσε μέσα του. "Ούτε μια βδομάδα πριν ήσουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου σχεδόν χτυπημένη εώς θανάτου εξαιτίας μου. Δεν θα το αφήσω να συμβεί ξανά αυτό."
"Γι'αυτό σχεδόν σκοτώθηκες?"
"Για ποιό πράγμα μιλάς?"
"Το σπίτι δεν άρπαξε φωτιά από μόνο του, Justin. Χρειάζεσαι βοήθεια, άσε με να σε βοηθήσω."
"Θες να με βοηθήσεις?" φώναξε, "τότε φύγε από δω γαμώτο."
"Εϊ, Justin." ο Prince μπήκε μέσα, το κεφάλι του κάτω καθώς κοιτούσε κάτι χαρτιά, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. "Έχω μερικά πράγματα που σκέφτηκα πως θα ήθελες να δεις-"
"Θεέ μου, Justin και δεν με νοιάζει τι κρίση περνάτε τέτοια ώρα! Δεν είναι σημαντικό!"
Σιωπή.
"Βασικά," ο Justin διέκοψε, σηκώνοντας το κεφάλι του για να την κοιτάξει. "με νοιάζει."
Υπήρξε μια μεγάλη παύση καθώς ο Prince έκανε στην άκρη, τα μάτια του κοίταξαν και τους δύο, αβέβαιος για το τι να πει ή τι να κάνει. Ήξερε πως δεν ήταν δουλειά του να ανακατευτεί, και γι'αυτό στάθηκε εκεί, αναρωτώμενος αν ήταν έτσι το να είσαι ερωτευμένος.
Κοιτώντας τον, συγχυσμένη από την αντίδρασή του, η Kelsey πήρε μια στιγμή για τον εαυτό της καθώς μασούσε το κάτω χείλος της, με ένα ειρωνικό γέλιο να βγαίνει από τα χείλη της. "Μπορείς να πεις πως δεν το εννοούσες αυτό," διαπραγματεύτηκε και όταν ο Justin δεν είπε τίποτα, γέλασε. Ένα ειλικρινό, γνήσιο γέλιο που έτρεχε απελπισία.
Γνέφοντας, πήρε μια βαθιά ανάσα, "εντάξει. Προσπάθησα, Θεέ μου, προσπάθησα να σου μιλήσω. Και έκλαψα και ικέτεψα και δεν θα το κάνω εύκολο για σένα πια, έτσι αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία γιατί αν βγω από αυτή την πόρτα..." έκανε μια παύση, καταπίνοντας. "δεν θα γυρίσω ποτέ."
Προσευχόταν στο Θεό να επανόρθωνε, να συνειδητοποιούσε πως έκανε ένα τεράστιο λάθος και να την έπαιρνε πίσω. Τον χρειαζόταν όσο τη χρειαζόταν και το ήξερε και αυτός, βαθιά μέσα του, μπορούσε να το νιώσει. Την αγαπούσε, πάντα θα την αγαπούσε, και να πάρει η οργή, τον αγαπούσε και αυτή.
Ωστόσο ήταν προφανές πως τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδια για τους δυο τους, ο συνεχής πόλεμος που αντιμετώπισε σαν αυτόν που ένιωθε στο στήθος της. Βρίσκονταν σε κόντρα ο ένας με τον άλλο, χωρίς να μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια-διαλύονταν.
"Πες το στο πρόσωπό μου-πες μου να φύγω και έφυγα."
"Φύγε," μουρμούρισε.
Όταν εμφανίστηκαν δάκρυα, η Kelsey τράβηξε το κάτω χείλος της στο στόμα της καθώς άφησε τον εαυτό της να καταρρεύσει μπροστά του, η τελευταία φορά.
Θυμός γέμισε το στομάχι της, έχοντας περάσει αυτό πολλές φορές.
"Κάποτε είπες πως ευχόσουν να σε μισώ, πως το μίσος θα το έκανε πιο εύκολο για μένα. Λοιπόν μάντεψε? - σε μισώ. Θα το μετανιώσεις που μας πέταξες σαν σκουπίδια." Σκουπίζοντας τα μάγουλά της, πνίγηκε σε ένα λυγμό καθώς γύρισε, βγαίνοντας από την πόρτα και βεβαιώνοντας πως την έκλεισε με δύναμη πίσω της.
"Μπορώ να μπω?"
Κοιτώντας πάνω για να δει τη μητέρα της να κάθεται στην πόρτα, βάζοντας το κεφάλι της μέσα από το μικρό χώρο, η Kelsey έγνεψε.
Χαμογελώντας ελαφρώς, μπήκε μέσα πριν κλείσει την πόρτα πίσω της, αφήνοντας τις δυο τους σε μια ιδιωτικότητα που χρειάζονταν.
"Πώς νιώθεις?"
"Μια χαρά."
"Το λες αυτό από τη μέρα που-"
"Που τι?" είπε η Kelsey, προκαλώντας τη μητέρα της να δει αν είχε πραγματικά τα κότσια να το πει δυνατά.
"Που... έγιναν όλα," είπε χαμηλόφωνα. "Απλά ανησυχώ για σένα."
"Λοιπόν, μην ανησυχείς. Έφυγε από τη ζωή μου και προσπαθώ να το ξεπεράσω. Με το ρυθμό μου. Εσύ και ο μπαμπάς συνεχίζετε να με πιέζετε να είμαι καλά με όλο αυτό και δεν είμαι. Δεν θα είμαι ποτέ καλά και απλά θα πρέπει να το αποδεχτείτε." Αφού σηκώθηκε, γέλασε σαρκαστικά στον εαυτό της καθώς τα μάτια της κοίταξαν γύρω στο δωμάτιο, "Εννοώ, αυτό το δωμάτιο, όλες αυτές οι αναμνήσεις... με οδηγούν σε έναν τοίχο. Νομίζω πως ό,τι και να κάνω, δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν."
Δείχνοντας ένα κατανοητικό βλέμμα, η Maria δεν δίστασε να κάνει μερικά βήματα κοντά της, "γλυκιά μου..."
"Όχι," είπε με πίεση μέσα από τα μουδιασμένα χείλη της καθώς δάκρυα θόλωσαν την όρασή της ξανά. "Δεν είναι δίκαιο, αυτό δεν είναι δίκαιο. Θα έπρεπε να σχεδιάζουμε πράγματα, το γάμο μας, και τη ζωή μας μαζί, και τώρα... δεν μπορώ να τον δω καν. Δεν μπορεί να με κοιτάξει καν χωρίς να κατηγορήσει τον εαυτό του και είμαι απλά τόσο κουρασμένη..." έκλαψε. "είμαι τόσο κουρασμένη."
Τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τη μέση της κόρης της όταν κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι, η Maria την τράβηξε στο στήθος της, αφήνοντας τη να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά της όπως ήθελε.
"Η αγάπη είναι ένα επώδυνο αλλά και ισχυρό πράγμα." μουρμούρισε χαμηλόφωνα.
"Η αγάπη είναι χάλια," η Kelsey ψιθύρισε καθώς δάκρυα έπεσαν στο ύφασμα της μπλούζας της.
"Το ξέρω," μουρμούρισε χαμηλά, "το ξέρω, γλυκιά μου."
Δεν πήρε πολύ για να αποκοιμηθεί η Kelsey στα χέρια της μητέρας της, η ανάσα της ηρέμησε καθώς αναμνήσεις στοίχειωσαν τα όνειρά της. Σκεπάζοντας τη, η Maria την είδε να αγκαλιάζει το μαξιλάρι της, τα δάχτυλά της βυθίστηκαν στο ύφασμα των σεντονιών της, σχεδόν φοβισμένη από τα πράγματα στο κεφάλι της.
***"Βγάλε με από δω," είπε η Kelsey γρήγορα, τραβώντας τα καλώδια καθώς προσπάθησε να βγει από το κρεβάτι πριν την σπρώξει κάτω η μητέρα της ξανά. "πρέπει να τον δω."
"Όχι τώρα, δώστου μερικά δευτερόλεπτα. Kelsey, ακόμη αναρρώνεις."
"Δεν με νοιάζει!" φώναξε, ενώ απομακρύνθηκε από αυτή καθώς σηκώθηκε στο κρεβάτι. "Δεν το είδες αυτό? Πρέπει να δω αν είναι καλά, πρέπει να δω από μόνη μου. Πρέπει να του μιλήσω."
"Μωρό μου-"
"Όχι," φώναξε, καθώς είχε αρκετά από το να αποφασίζουν όλοι για αυτή. Είχε μεγαλώσει, ήταν αρκετά μεγάλη για να αποφασίσει τι ήθελε και ό,τι έλεγε ή έκανε ο καθένας δεν θα το άλλαζε αυτό. "Έχω κουραστεί με όλους να μου λένε τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω, τι θα πρέπει και τι δεν θα πρέπει να κάνω, ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Θα τον δω είτε σου αρέσει είτε όχι."
Αναστενάζοντας, η μητέρα της έγνεψε μετά από μερικές στιγμές, βοηθώντας τη να σηκωθεί. "Τουλάχιστον άσε με να σε πάω εκεί για να βεβαιωθώ πως είσαι ασφαλής."
Η Kelsey δεν είπε λέξη καθώς άρχισε να πηγαίνει προς την πόρτα.
Περνώντας από το πλήθος, η Kelsey μούγκρισε καθώς ένας κύριος έπεσε πίσω στον ώμο της πριν τον προσπεράσει και πάει στο δωμάτιο. Ήταν όλοι εκεί.
"Πώς είναι?"
Σιωπή ακολούθησε καθώς ο John έκανε ένα βήμα μπροστά από τα αγόρια, τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του. Είχε στάχτες πάνω του σαν να ήταν αυτός στη φωτιά. Η καρδιά της Kelsey σταμάτησε.
"Πώς είναι?" επανέλαβε, βλέποντας τον με ένα βλέμμα αγωνίας στα χαρακτηριστικά της. Ήταν απελπισμένη και το ήξερε, αλλά αυτή τη στιγμή, δεν υπήρχε τίποτα που δεν θα έκανε.
"Δεν είναι καλή ιδέα."
"John," πήρε μια βαθιά ανάσα, κλείνοντας τα μάτια της για μια στιγμή. "πρέπει να τον δω."
"Δεν είναι η ώρα τώρα. Μόλις ήρθε, τον ελέγχουν ακόμα. Δεν μας επιτρέπεται να μπούμε. Δως του μία ή δυο μέρες, σε παρακαλώ. Αυτό ζητάω μόνο."
"Περίμενα αρκετά-"
"Έτσι μπορείς να περιμένεις λίγο ακόμα," ο Bruce διέκοψε, το βλέμμα του έντονο αν και αρκετά μαλακό για να δείξει στην Kelsey πως το έλεγε για καλό.
Πιέζοντας τα χείλη της, η Kelsey κούνησε το κεφάλι της πριν χλευάσει καθώς δάκρυα απείλησαν να εμφανιστούν. "Αυτό δεν είναι δίκαιο. Πριν μερικούς μήνες, κανένας σας δεν θα με σταματούσε από το να μπω σε αυτό το δωμάτιο. Τώρα στα ξαφνικά, είμαι κίνδυνος?" Έκανε μια παύση, "γιατί πρέπει να αλλάξετε επειδή ο Justin πιστεύει πως αυτό είναι το καλύτερο για μένα?"
"Επειδή έβαλε τον εαυτό του σε αυτή τη θέση για ένα λόγο, Kelsey. Ήλπιζε να φύγει με τις φωτιές, όχι να επιβιώσει."
"Δεν θα με άφηνε."
"Ίσως όχι αλλά μερικές φορές οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή νομίζουν πως είναι η μόνη διαφυγή."***