Zuchtend gooit Sarah haar autosleutels vier uurtjes later op de hal tafel en loopt naar boven naar haar kamer.
Ze is met vriendinnen uit eten gegaan, ze at liever een visburger bij de McDonald's in plaats van een medium steak thuis met de gespannen sfeer die er sinds vanmiddag hing.
Laila had avond shift en Domenique werkte overuren. Het huis was leeg en stil. Een welkome geschenk normaal gezien, maar niks anders dan een vloek vanavond.
Ik wou niet aan hem denken, zijn gekwetste blik niet voor ogen halen. Maar dat zou gebeuren. Hoe langer ik alleen zou blijven met mijn gedachtes, hoe makkelijker het zou zijn om in woede of zelfmedelijden te zwelgen.
Ik sta boven aan de trap voor een moment stil en neem de sereniteit van het huis in mij op. De stilte was bedrukkend.
Ik wist dat die onbeduidende kus van vanmiddag de toon van onze toekomstige relatie had gezet. Het was nu officieel over en we konden niet meer terug.
Ik loop zuchtend mijn kamer binnen hij zal vast weer Kathy zijn bed in hebben getrokken en zijn woede en gekwetste mannelijke echo op haar lichaam afgereageerd hebben precies zoals twee maanden geleden.
Ik doe het kleine lampje bij het hoofdeinde van mijn bed aan en loop naar mijn aankleedkamer waar ik uit de la van mijn kaptafel een watten schijfje neem en wat reinigingsmelk op giet.
Ik begin langzaam mijn make-up te verwijderen als zijn gekwetste blik van voorheen door mijn gedachte flitst en ik een steek door mijn hart voel trekken. Woedend gooi ik de watten schijfjes in de vuilbak.
Waarom doe ik mezelf dit toch verdomme aan?
Hij heeft erom gevraagd. Ik heb niks verkeerds gedaan, dus waarom voel ik mij verdomme schuldig.
Ik begin als een bezetene mijn oorbellen en de twee ringen om mijn vingers eruit te trekken om bij de sluiting van mijn ketting die maar niet open wou op te geven.
Kennelijk werkte alles, maar dan ook alles tegen mij vandaag, als ik nog een laatste maal probeer het kettinkje te openen.
Ik geef het niet veel later met een steek in mijn hart op. En om niet door mijn knieën te zakken en mezelf over te geven aan een huilkramp steun ik met mijn hoofd gebogen en tranen die achter mijn oogleden prikten met een zwaar hart op mijn kaptafel.
Het deed pijn om te beseffen dat ook na weken van goed na te denken en een besluit gevat te hebben om onze relatie te beëindigen het daadwerkelijk voorbij was.
Ik wou nu niks anders doen dan mijn bed in kruipen, mijn deken over mijn hoofd trekken en zwelgen in mijn eigen verdriet. Als ik warme vingers op mijn nek voel. En geschrokken op kijk recht in de spiegel voor mij en Giovanni achter mij zie staan.
Voor een ogenblik staren we elkaar door de spiegel heen aan mijn ogen groot en geschrokken de zijne verdrietig en moe.
Ik zie hoe zijn handen mijn ketting voorzichtig vast nemen, hij draait de ketting langzaam rond mijn nek om zo bij de sluiting te komen en zonder mijn blik door de spiegel heen los te laten opent hij het en verwijderd het voorzichtig.
Ik hou mijn adem in als ik voel hoe hij tijdens het verwijderen, met zijn vingers over mijn nek glijd.
Nog altijd woordloos legt hij het gouden stukje sieraad weg legt zijn handen op mijn
schouder en draait mij naar hem toe "we moeten praten." zegt hij nu zacht
129
Zijn stem, zijn met pijn gevulde ogen lieten mij uit de schok dat hij daadwerkelijk nu voor mij staat na het voorval vanmiddag ontwaken.
Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen bij het voelen van de zachte druk die zijn handen op mijn schouders achterlaten als ik mijn hoofd schud en mij richting mijn slaapkamer toe beweeg met de woorden "we hebben niks te bepraten Gio. Ik en jij zijn verleden tijd," ik voel hoe ik nog voordat ik bij mijn slaapkamer deur aankom ruw terug gedraaid wordt.
"en wat wil je daarmee zeggen jij en hij zijn de toekomst?" spuugt hij er nu sarcastisch met opgetrokken wenkbrauwen uit.
"Ja, dat was inderdaad de plan" zeg ik op een harde toon, Gio bekijkt hoe ze voor hem staat met een geheven hoofd en een koude blik, niks aan haar deed hem aan de warme lieve Sarah denken van twee maanden geleden en hij wist dat hij er de oorzaak van was.
Hij probeert zich te concentreren te kalmeren, hij zou haar niet terug krijgen als hij kwaad was en het op haar zou afreageren, dus haalt hij diep adem en zegt langzaam "denk je dat je met hem gelukkig zult zijn Sarah?"
"Ik ben gelukkig met hem!
Ik denk het niet alleen, ik weet het. Want ten overstaan van jou, vertrouwt hij mij. Dus laat los Gio of ik schreeuw de hele verdomde buurt bij elkaar,"
" en wie gaat je horen?" zegt hij nu sarcastisch terug "of ben je vergeten dat er niks anders dan een reusachtige tuin rond dit huis ligt?"
"Laat verdomme los" zeg ik nu woest en duw zijn hand met een klap weg, als ik hem in
elkaar zie krimpen van de pijn.
Niet dat ik medelijden had maar tenzij ik superkrachten overnacht heb gekregen zou ik zo een reactie niet van hem krijgen. Dus dwaalt mijn blik automatisch af naar zijn handen en zie dat zijn rechterhand opgezwollen, blauw en naar het schijnt met een bloedkorst bedekt te zijn, geschrokken kijkt ik hem met open ogen en een droge mond aan
"zeg me niet dat je Nick gevolgd bent Gio?" Hij kijkt haar niet begrijpend aan en volgt dan haar blik naar zijn hand om met een van afschuw vertrokken gezicht te zeggen
"niet dat het bij mij niet is opgekomen schoonheid, maar als ik hem wou toetakelen had ik dat hier gedaan voor jou ogen en was hem niet naar huis gevolgd en daarbovenop zou mijn hand er beter aan toe zijn, ik weet hoe ik een gezicht moet toetakelen." Ze bekijkt hem wantrouwig als hij zuchtend zegt
"je hoeft geen angst om je nieuwe vriendje te hebben Sarah, als ik zeg dat ik niks gedaan heb dan is het zo. Ik ben geen leugenaar." Ze knikt met een droevige gezicht bij het horen van die woorden "nee, dat was ik in onze relatie volgens jou."
Hij sluit zijn ogen bij het horen van de pijn in haar stem en steekt zijn hand uit richting haar wang om zich te verontschuldigen. Maar nog voor zijn hand haar wang raakt stapt ze met grote ogen twee stappen achteruit en laat zijn hand in de lucht hangen.
Ze ziet hoe hij zijn hand langzaam laat zakken "haat je mij zo erg dat ik jou niet mag aanraken?" zegt hij met een ruwe stem
"Om wat je mij hebt aangedaan Gio ben je er met alleen maar haat van mijn kant uit nog makkelijk vanaf gekomen." ze ziet de pijn over zijn gezicht trekken en zucht
" ik ben gelukkig. Waarom laat je het niet rusten?" hoor ik de leugen over mijn tong glijden
"Wat er tussen ons was is voorbij. Je kunt de pijn niet ongedaan maken Gio, Je hebt mij gekwetste meer dan een andere persoon ooit voor jou en dat alleen al is een prestatie voor zich en terwijl ik pijn gewend ben was het bij jou duizend maal erger omdat ik van je hield.
130
Het was geen kalverliefde maar echte liefde" hij schud zijn hoofd nu ongelovig
" als het echte liefde was zou jij niet zo snel in iemand anders armen kunnen liggen en mij uit je hart verbannen hebben" ik bekijk hem verontwaardigd
"hoe ging die gezegde ook al weer ?
iets met de pot die de ketel verwijt." mompel ik zacht terwijl ik voel hoe woede de overhand dreigde te nemen.
" Ik ben niet degene die het bed in is gedoken met een andere Gio omdat ik gekwetst was." spuug ik de woorden er nu kwaad uit
"als ik wat met Nick ben begonnen, was dit toen het voorbij was tussen ons. Dus waag het niet mij te beschuldigen. Ik bedoel waar haal je het gore lef vandaan om mij te komen vertellen dat ik niet van je hield terwijl jij degene was die vreemd is gegaan. Jij degene was die mij je woning uit heeft gegooid en voor haar koos. Voor haar!" zeg ik furieus.
Ik voel hoe tranen van frustratie en pijn over mijn wangen begonnen te glijden en al had ik mij voorgenomen niet te huilen. hem mij mijn gevoelens niet te tonen, maakten zijn woorden mij woest. Hoe hij voor mij staat alsof hij de slachtoffer is van het hele gebeuren en het mijn schuld was dat het uit is.
ik duw hem woest van me af als hij mijn armen nu vastpakt. "raak mij niet aan Gio, raak mij niet aan!" schreeuw ik nu kwaad,maar hij laat mij niet los, dus duw ik hem nogmaals, maar hij geeft geen millimeter mee. Ik moet hier weg. ik voel hoe de pijn de overhand dreigt te nemen mij weer mee wou trekken de zwarte pijnlijke diepte in waar ik net bovenuit begon te geraken.
Bovendien wou ik niet instorten voor zijn ogen. Tranen van frustratie is 1 ding in duizend stukjes breken voor zijn voeten en hem duidelijk laten zien wat hij mij heeft aangedaan is een ander.
dus haal ik uit en stomp hem woest tegen zijn borst "laat los!" schreeuw ik nu maar weer niks behalve een met pijn gevulde blik krijg ik geen reactie. Ik stomp hem nogmaals en nogmaals en om eerlijk te zijn het voelt goed. ik hoop dat het pijn zou doen dat hij eindelijk zou beseffen wat hij mij heeft aangedaan en dan voel ik hoe mijn tranen zich vermeerderden en als dunne stroompjes over mijn wangen glijden en weet dat ik nu niet meer terug kan. Ik voel de pijn met alle hevigheid zich meester over mijn lichaam en hart maken en stomp hem nogmaals maar het gaf mij nog geen genoeg voldoening, maar wist dat ik zo niet de hele avond door kon gaan en schreeuw nu vol pijn "ik haat je. Ik haat je." en Gio luistert voelt de pijn door zijn hart trekken, voelt haar vuisten tegen zijn borst en laat haar begaan.
Hopend dat na haar uitbarsting ze eindelijk zouden kunnen beginnen met het genezingsproces. Maar tot dan klemt hij zijn kaken op elkaar en laat de pijn die haar woorden bij hem teweeg brengen zijn hart overspoelen. Want net als zij moest ook hij door dit proces.
"ik haat je voor wat je mij hebt aangedaan, ik haat je omdat ik nu twee maanden verder nog altijd niet normaal kan adem halen. Begrijp je dat!
Ik kan het niet aan. Ik wil het niet aan kunnen" zeg ze nu huilend terwijl ze door haar knieën dreigt te zakken.
ze voelt hoe hij haar vastpakt voordat ze valt en dan tegen zich aan drukt "nee!" roept ze kwaad,
"ik wil niet dat je me aanraakt ,blijf gewoon af ."ze slaat, tiert en probeert zich uit zijn armen te
wringen maar was niet tegen hem opgewassen.
Hij blijft haar vasthouden terwijl ze hem klootzak, leugenaar en nog vele andere woorden
tegen het hoofd slingert herhaalt hij niks anders dan de gemeende woord sorry in haar oor.
131
Dus laat ze hem haar vasthouden, laat hem samen met haar huilen terwijl hij keer op keer het woordje in haar oor fluisterend herhaald,
"Ik heb een fout begaan. Ik had je moeten vertrouwen, moeten weten dat je niet voor een
andere zou gaan" fluistert hij nu met een schorre stem gevuld met tranen
"ik heb een fout gemaakt, een menselijke fout. Bestraf ons beide daar niet voor engel. Ik hou van je. Ik hou zo ongelofelijk van je dat ik mij mijn leven zonder jou niet kan voorstellen"
En nog voor ze kan antwoorden. Reageren. Voelt ze zijn lippen op die van haar.
Zacht dwingend en o zo zoet. Hij verovert, likt terwijl zijn handen strelen en zij hem laat
begaan. Hem terug kuste en zonder woord hem haar ruw tegen tegen de wand liet duwen om hongerig te nemen.
Ze wou het. ze had het nodig. ze moest het weer gehad hebben, hem nog een laatste keer geproefd hebben om er een streep onder te kunnen zetten.
Na wat een eeuwigheid lijkt duwt hij zichzelf van haar weg kijkt op Sarah neer en neemt haar gezicht liefdevol tussen zijn handen.
Ze drukt een zachte kus op zijn gewonde hand terwijl ze hem "ik heb je zo gemist"
hoort fluisteren.
Ze voelt haar hart verzwaren een traan haar oog verlaten terwijl hij een zachte ongedwongen kus op haar lippen drukt en haar daarna strak tegen zich aan trekt.
Ze hoorde en voelde zijn hartslag, probeerde de pijnlijk grote brok die zich in haar keel
gevormd had in te slikken terwijl ze zachtjes fluistert
"ik jou ook Gio, ik jou ook." "ik dacht dit nooit meer uit je mond te zullen horen" fluistert hij zacht terug
" Ik zou liegen als ik het dementeerde. Als ik dit wat tussen ons is dementeer.
de aantrekkingskracht. maar dat veranderd niks aan het feit dat ik het niet meer kan. Dat ik en jij niet meer zijn." Ze kijkt hem nu aan en ziet de pijn in die haar woorden teweegbrachten in zijn ogen voelt hoe haar hart zijn pijn weerspiegelen.
Gio hoort haar woorden terwijl ze nog warm met opgezwollen lippen in zijn armen ligt, om dan geen twee seconden erna niks dan de koude avond lucht tegen hem aan te voelen slaan omdat ze weg bij hem stapt "ik kan dit niet Gio. Nu niet ...ik... ik heb tijd nodig. Ik moet hier weg." hij kijkt haar door de war aan terwijl ze de kamer uit sprint en nog voor hij kan reageren was ze al halverwege de trap. Als uit een trance ontwaakt sprint hij haar achterna.
" Sarah wacht. Sarah... Praat met me. Ga zo niet weg." Sarah die haar wagen nu gestart had en probeerde haar tranen in te houden,, scheurde de oprijlaan af.
Hoe dom kon ze zijn om hem weer te kussen?
Godallemachtig wat bezielt haar in godsnaam om telkens naar mannen terug te gaan die haar pijn doen en terwijl ze zichzelf vervloekte hoorde ze achter zich getoeter. Zag Gio's zwarte sportwagen achter haar aan scheuren terwijl hij haar signaleert om te stoppen.
Maar in plaats daarvan druk ze alleen nog verder op het gaspedaal en scheurt de binnenstad in. Gio die alleen angst voelde om haar weer te verliezen na haar net voor een moment terug
gehad te hebben was van plan haar tot bedaren te brengen.
Tegenover haar te staan en te praten zodat ze niet van gedachte zou veranderen, of erger nog naar die Nick te gaan.
132
Dus had hij zijn oog op haar wagen en Sarah haar oog op het stoplicht voor haar die naar oranje springt.
Ze geeft plankgas om als laatste wagen nog aan de andere kant van het kruispunt te geraken voordat het rood word en zo mee Gio kwijt te raken omdat hij wel moest stoppen voor het rode licht. Maar ze besefte zich helemaal niet dat Gio de stoplichten niet in de gaten hield maar alleen haar wagen zodat hij haar niet in het drukke verkeer kwijt zou raken en dan gaat het snel. Ze hoort een luide knal. kijkt geschrokken in de achterruitkijk spiegel en ziet hoe er een busje net als in een slechte film tegen zijn wagen slaat.
Zijn sportwagen vliegt de lucht in en slaat om ze voelt hoe haar hart naar haar voeten zakt en trapt zo hard ze kan op de rem en kijkt vol afschuw hoe zijn wagen nog twee keer omslaat en dan als wrak twintig meter bij haar vandaan tot stilstand komt .