Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 2.6

Gio voelde hoe de woede drie uurtjes na de gebeurtenis nog altijd niet weggevaagd was.

Hij legde de zak met ijs die op zijn gehavende hand lag op het keukeneiland en pakte zijn glas met een scheut van brandy op, stak de flacon met de rest van de goudbruine spul in zijn achterzak en liep naar boven richting zijn oude slaapkamer.

Zijn broers waren allemaal blijven overnachten na het voorval en zijn vader en Tony waren een halfuur geleden terug van het politie bureau gekomen waar ze een aanklacht tegen Mark hadden ingediend voordat ze vermoeid naar bed zijn gegaan.

Mark zelf sliep zijn roes nu uit in het ziekenhuis met twee gebroken ribben en Sarah was met hulp van wat lichte medicijnen die mam haar gegeven had in een diepe slaap gevallen.

Gio ging met zijn handen over zijn gezicht en vloekte bij het voelen van de pijn die door zijn vingers trok.

Hij stopte bij Sarah's slaapkamer en opende dan toch de deur, liep naar binnen en nam na kort te aarzelen naast haar plaats op de bed.

Ze sliep onrustig dus plaatste hij zijn hand op haar hoofd en voelde hoe ze kalmeerde terwijl hij haar opnam.

Haar oog was dichtgeslagen en blauw. Ze had een schram bij haar linker wenkbrauw, haar polsen hadden een kleur dat tussen donkerblauw en donkerbruine aangenomen in de vorm van zijn vingerafdrukken en volgens zijn moeder liepen er verschillende krabben over haar lichaam.

Gio veegde de bruine strengels haar van haar gezicht en hoorde hoe haar ademhaling zich stabiliseerde.

Hij slikte een brok door bij de gedachte dat de klootzak haar wou verkrachten. Zoiets moois wou verwoesten.

En voor wat?

Was de wereld dan zo naar de knoppen dat een man als Mark zich zijn meisje moest opdringen en pijn doen om zich als man te voelen?

Waren mensen echt zo arrogant dat ze een nee niet konden accepteren?

de gedachte was deprimerend. om dit niet op haar te projecteren bukte hij zich voorover en plaatste voorzichtig een kus op haar voorhoofd en stond op.

Hij had in tegenstelling tot de rest van zijn gezin geen slaap.

Zijn lichaam trilde van de ingehouden woede, adrenaline en hulpeloosheid bij het feit dat hij Sarah hier niet voor had kunnen bewaren.

Hij wist dat deze avond veel erger had kunnen uitdraaien maar ook dat hij haar van dit alles had kunnen behoeden. Ze had zeker naar hem geluisterd als hij hun relatie niet verpest had door met haar te flirten.

Hij liep naar het balkon en nam daar plaats op één van de stoelen en staarde voor een ogenblik naar het bruine goedje in zijn glas.

Het lag al weer jaren terug dat hij voor het laatst een alcoholisch drankje tot zich genomen had.

Zijn ouders dronken beide niet maar hij en zijn broers hadden toen ze jonger waren genoeg geëxperimenteerd met alcohol.

Maar hij persoonlijk had het gevoel van alcohol die een greep over zijn leven nam nooit gemogen.

De gedachte dat hij net zoals Mark zijn leven zou vergooien omdat de alcohol elk besef van goed en kwaad zou overnemen en hij wellicht een fout zou maken die hij in een sobere toestand nooit zou maken had er voor gezorgd dat Gio hoe ouder hij en zijn broers werden ze er één voor één mee stopten.

Al waren zij toen der tijd meer bezorgd om het feit dat ze een keertje een condoom zouden vergeten en met een kind of ziekte kwamen te zitten op een jonge leeftijd.