Η επόμενη μέρα δεν άργησε να έρθει. Η στιγμή της αποχώρησης είχε φτάσει.
"Αντίο Liam" λέω στο αδερφό μου όσο τον αγκαλιάζω.
"Αντίο μικρή. Να με παίρνεις τηλέφωνο. Εντάξει;"
"Ναι Liam."
Χαιρέτισα τον αδερφό μου και πήρα την βαλίτσα μου.
"Γειά" του φώναξα πριν μπω στον έλεγχο.
Με χαιρέτησε και ύστερα απομακρύνθηκε. Πέρασα τον έλεγχο και κατευθύνθηκα προς την είσοδο του αεροπλάνου. Ο κύριος Troy δεν είχε εμφανιστεί καθόλου και αυτό με παραξένεψε λίγο. Έδωσα τις αποσκευές και προχώρησα προς την θέση μου. Δίπλα στο παραθύρο. Ήταν ωραία. Γύρισα προς την άλλη πλευρά και σοκαρίστηκα.
"Εππ που ήσουν Lucy;"
"Εεε εδώ."
"Χαίρομαι που ήρθες τελικά." μου είπε φιλικά ο κύριος Troy και του χαμογέλασα.
Λίγα λεπτά αργότερα το αεροπλάνο είχε απογειωθεί. Η αεροσυνοδοί πηγαινοερχόντουσαν για να τηρήσουν μια ασφαλή και σωστή πτήση. Το φαγητό ήταν άφθονο και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι μονό που γρήγορα η ώρα της προσγείωσης είχε φτάσει.
[...]
"..και αυτό είναι το δωμάτιό σου."μου λέει το αφεντικό μου και ανοίγει την πόρτα.
"Ουαου είναι υπέροχο." Φυσικά και ήταν είχε ένα διπλό κρεβάτι στο κέντρο και ένα κωμοδίνο στο πλάι του. Ένα καθρέφτης βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Το μπάνιο ήταν πεντακάθαρο και ήταν ότι πρέπει για ένα χαλαρώτικο ντουζ τώρα.
"Χαίρομαι που σου αρέσει. Το δωμάτιό μου βρίσκεται ακριβώς απέναντι και είναι το 408." είπε και ύστερα με άφησε μόνη στο δωμάτιο.
Τακτοποίησα τα πράγματα και άφησα το σώμα μου να πέσει στο απαλό κρεβάτι. Ένα αναφώνημα κούρασης ξέφυγε από το στόμα μου και σε λίγα λεπτά ο ύπνος με είχε πάρει ξεχνώντας για τα καλά το ντουζ.
[...]
Οι ήχοι στην πόρτα με ξάφνιασαν αλλά ήξερα στα σίγουρα ποιος θα ήταν. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά από το υπέροχο μαλακό κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα.
Τα μάτια μου γούρλωσαν βλέποντας ποιος βρίσκοταν από πίσω της.
"Μπες μέσα γρήγορα." με πρόσταξε και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαμε μέσα.
"Τι κάνεις εδώ;" τον ρώτησα παραξενεμένη.
"Είμαι εδώ για έναν φίλο."
Louis' pov
Γαμώτο. Την έφερε εδώ. Πάει καλά ο άνθρωπος; Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο; Και η Lucy τι σχέση έχει με αυτόν; Έλα τώρα.
"Εσύ πώς από εδώ;" την ρώτησα.
"Ήρθα για ένα συνέδριο με το αφεντικό μου." ααα ώστε έτσι. Είσαι και αφεντικό Austin.
"Αχαα"
"Εσύ όμως τι θες εδώ;" το 'ξερά πως θα ερχόταν αυτή η ερώτηση.
"Εμμ σας είδα που μπήκατε μέσα και ήθελα να σε δω."
"Αα" ψέλισε.
Βρισκόμασταν τόσο κοντά. Μια ανάσα μας χώριζε. Τα υπέροχα καταπράσινα μάτια της στόλιζαν το πρόσωπό της. Τα χείλη της...Πηγαίνω πιο κοντά της και της πιάνω το πρόσωπο με τα χέρια μου. Φαίνεται να δειλιάζει και έτσι κάνει ένα βήμα πίσω. Όμως δεν πρόσεξε κάτι. Το κρεβάτι βρισκόταν ακριβώς από πίσω της με αποτέλεσμα να πέσει πίσω με εμένα από πάνω της.Τα πράσινα μάτια της κοιτούσαν τα δικά μου. Ήταν σαν να ήθελε να το κάνει αλλά σαν κάτι να την εμπόδιζε σε όλο αυτό.
"Loui" ψέλλισε.
Τα χτυπήματα στην πόρτα ηχήθηκαν στο δωμάτιο.
"Lucy είσαι μέσα;" ρώτησε κάποιος από έξω.
"Γαμώτο"ψιθύρισε η Lucy και με έσπρωξε με δύναμη από πάνω της.
"Loui είναι το αφεντικό μου. Τι θα κάνουμε;"
"Δεν ξέρω. Αα πες του ότι είσαι τουαλέτα και κανείς μπάνιο." είπα και ένεψε.
"Εμμ κύριε Troy κατευείτε κάτω και έρχομαι μισό λεπτό." του φώναξε.
"Είσαι καλά;" ακούστηκε από έξω.
"Ναι ναι μισό λεπτό. Φύγετε και έρχομαι."
Ακούστηκαν βήματα από έξω. Φαίνεται να έφυγε.
"Και τώρα;"
"Έχεις δεύτερη κάρτα;" την ρώτησα όσο πήγαινε πάνω-κάτω στο δωμάτιο.
"Εμμ ναι" είπε αφού έψαξε λίγο τα πράγματά της.
"Πάρε. Όταν εγώ θα φύγω περίμενε λίγο και φύγε πιο μετά." λέει και νεύω.
Πέρνει κάποια ρούχα από την βαλίτσα της και πάει στο μπάνιο.
"Πού πας;" την ρωτάω.
"Στο μπάνιο να αλλάξω."λέει και ύστερα φεύγει.
Πφφφ τι θα κάνω ρε φίλε; -σκέφτηκα και έπεσα πίσω στο κρεβάτι.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ακούω μια πόρτα να ανοίγει. Βγαίνει έξω κάποιος. Τα μάτια μου γουρλώνουν και το στόμα μου ανοίγει ελαφρά. Σοκ είναι η μόνη λέξη που υπερισχύει αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι σίγουρα η Lucy; Το υπέροχο άσπρο φόρεμα αποδεικνύει τα καλή-γράμμα πόδια της. Τα μαλλιά της απλώνονται στους ώμους της και το κόκκινο κραγιόν στολίζει τα χείλη της.
"Όλα καλά;"λέει γελώντας.
"Ε-ε-εμ ναι είμαι καλά."λέω τραυλίζοντας. Γιατί τραυλίζω;
"Φαίνεται." λέει με ένα υπέροχο χαμόγελο.
"Εγώ πηγαίνω. Εντάξει;" με βγάζει από την σιωπή όσο στέκεται και μιλάει μπροστά από την πόρτα.
"Ναι ναι πήγαινε. Θα σε συναντήσω κάποτε για να σου δώσω την κάρτα. Τα λέμε λοιπόν."
"Γειά" λέει και ύστερα βγαίνει έξω.
[...]
Lucy's pov
Ο ήλιος έχει δύσει. Βρίσκομαι μαζί με τον κύριο Troy σε ένα εστιατόριο και τρώμε εδώ στο Παρίσι. Η βράδυα περνάει ωραία. Το απαλό αεράκι περνάει και πέρνει μαζί του φύλλα και ότι υπάρχει στο πέρασμά του.
"Λοιπόν Lucy αύριο θέλω να πάμε στο Dunkirk να δω εμ ξέρεις τον γιό μου. Συμφωνείς εννοώ θες να έρθεις;"
"Εμ κοιτάξτε κύριε Troy μπορεί ο γιός σας να χρειάζεται χρόνο. Μπορεί να θέλει να ξεχάσει κάτι που είχε συμβεί."
Στην αρχή ξεφυσάει πριν μιλήσει και ύστερα με κοιτάει.
"Θα στα πω. Θα σου πω τα πάντα. Φαίνεσαι καλός και έμπιστος άνθρωπος και πρέπει σε κάποιον να βγάλω αυτό που με καίει μέσα μου."
"Μιλήστε."
"Μήπως θα μπορούσαμε να πάμε στο δωμάτιο;" ρωτάει και νεύω. Καλούμε τον σερβιτόρο και φυσικά πληρώνει εκείνος μετά από ώρα τσακωμού για το ποιος θα πληρώσει.
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο μας. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περίμενα από όχι το αφεντικό μου, από αυτόν το άνθρωπο να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Παράτησε τον γιο του 3μήνες αφού ήρθε στον κόσμο για να πάει σε μια άλλη γυναίκα όπου μετά από 1χρόνο έφερε και εκείνη στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Δεν λέω η αγάπη νικάει τα πάντα αλλά έχασε τον μονάκριβο γιο του. Τον έχασε μέσα από δική του θέληση μα βέβαια από ότι φαίνεται το μετάνιωσε και το μετανιώνει ακόμα πίκρα. Μα βέβαια για αυτό τον λόγο τον μισεί. Τον παράτησε και έφυγε. Δεν ξαναγύρισε όμως ποτέ...
"Κάτσε Lucy. Τα πράγματα δεν σταματάνε εδώ. Του κατέστρεψα ολόκληρη την ζωή. 17 χρόνια αφού τον παράτησα δεν είχε ησυχάσει η ψυχή του. Δεν το ήθελε ο θεός βέβαια. Ποτέ δεν θέλησε να δει εκείνο το κτήνος που τον παράτησε. Όμως εγώ πήγα. Έπρεπε ή βασικά ήθελα να δω τον γιο μου. Τον χρειαζόμουν."λέει και ύστερα σκύβει το κεφάλι. Νομίζω πως τον καταλαβαίνω....
"Μισό. Τον παρατήσατε και δεν ξαναπήγατε να τον δείτε ποτέ μέχρι τα 17 του;" τον ρωτάω και νεύει.
"Του είχα μιλήσει από το τηλέφωνο στα 17 γενέθλιά του και μου είπε ότι δεν θέλει να με δει ποτέ ξανά αλλά εγώ πήγα... 3 μήνες μετά. Τον είδα. Είδα τον γιό μου. Είχε μεγαλώσει αρκετά. Είχε γίνει πλέον.....άντρας." λέει και τα δάκρυα δεν καταφέρνουν να συγκρατηθούν από τα μάτια του.
"Και εμμ όταν πήγατε να τον δείτε τι συνέβη;"
"Εμφανίστηκα μπροστά του εκεί που δεν το περίμενε. Ήταν με την παρέα του έξω...και όταν με είδε μπροστά του φρίκαρε. Με έβρισε τόσο πολύ.
Τον είχα πληγώσει για τα καλά. Πήρε το αυτοκίνητο και έτρεχε στους δρόμους σαν χαμένος. Χτύπησε μια κοπέλα και....και την σκότωσε. Δεν μου το συγχώρεσε ποτέ..." είχα μείνει πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω τίποτα. Απόλυτο σοκ.
"Τα έμαθες τώρα όλα. Να φανταστώ με μισείς και εσύ-"
"Δεν έχω λόγο να σε μισώ. Αυτά θα πρέπει να τα λύσεις με τον γιό σου."
"Εντάξει."είναι σαν να θέλει να πει κάτι ακόμα αλλά να φοβάται.
"Τρέχει και κάτι άλλο που θέλετε να πείτε;" τον ρωτάω.
"3 χρόνια πέρασαν αφού είχε γίνει εκείνο το περιστατικό με το αυτοκίνητο και την κοπέλα. Η γυναίκα μου δηλαδή η μητέρα του πέθανε από καρκίνο άρα ο μόνος συγγενής του ήμουν εγώ. Δεν μου άρεσε να τον βλέπε έτσι. Όσο και να είχα πληγωθεί ήταν γιος μου. Τον λυπόταν η ψυχή μου. Να λοιπόν ήταν έκει στην γειτονιά μου μια νεαρή κοπέλα και να...εγώ...την...πλήρωσα για να κάνει παρέα στον γιο μου αλλά τα σκάτωσα ξανά. Ο γιος μου την αγάπησε και εκείνη τον πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο. Αυτή. Αυτή ήταν η ιστορία μου και πλέον την ξέρεις."
"Δεν ξέρω τι να πω" είχα μείνει στα αλήθεια άφωνη.
Ακούστηκε μια πόρτα από έξω να κλείνει. Μάλλον θα ήταν η δικιά μου αλλά γιατί;
"Εμ είναι αργά πλέον και αύριο θα πάμε στο Dunkirk άρα πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς έτσι;" ρωτάω και νεύει.
"Καληνύχτα Lucy."
"Καληνύχτα κύριε Troy." είπα και βγήκα από το δωμάτιό του μπαίνοντας στο δικό μου.
Ήμουν κουρασμένη. Ήταν 2 το βράδυ. Το ξενυχτήσαμε πάλι. Πήγα στο μπάνιο για ένα χαλαρωτικό ντουζ. Σκεφτόμουν όλα αυτά που μου διηγούνταν πριν το αφεντικό μου. Ήταν απίστευτα κι όμως αληθινά. Βγήκα από το ντουζ. Ντύθηκα και έπεσα πάνω στο μαλακό πάπλωμα. Ποτέ με πήρε ο ύπνος δεν το κατάλαβα.
-----------------------------------------------------------
"Lucy έλα γρήγορα. Μπες μέσα." μου φωνάζει ο Zayn αλλά μας έχουν προλάβει ήδη.
"Zayn!!!"ουρλιάζω δυνατά αλλά δεν τον προλαβαίνω.
Το πλέον άψυχο σώμα του βρίσκεται αιμόφυρτο στο κρύο πάτωμα του σχολείου. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου όσο βλέπω το αγαπημένο μου πρόσωπο σε τέτοια κατάσταση. Βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Αναπνέει. Αλλά λίγο λίγο οι αναπνοές του τελειώνουν. Είμαι δίπλα του. Του κρατάω το χέρι όπως είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο. Είχε πει ότι δεν θα με άφηνε ποτέ από το χέρι και ότι θα ε κρατούσε ασφαλής κοντά του. Πλέον όμως οι τελευταίες αισθήσεις του χάνονται μαζί με την τελευταία του φράση.
"Ξέχασέ με. Πάντα θα σε αγαπάω."είπε και ύστερα ακούστηκαν οι σειρήνες του ασθενοφόρου.
Ήταν όμως πολύ αργά. Εκείνοι το έσκασαν. Τον σκότωσαν και έφυγαν μακρυά. Ανάθεμα την μέρα που...
-----------------------------------------------------------
"Zayn"ουρλιάζω και πετάγομαι από το κρεβάτι.
Οι ανάσες μου βαρένουν.
"Γιατί;" λέω μέσα από τους λυγμούς μου.
Από τότε που έφυγε νιώθω τόσο μόνη. Φοβάμαι. Δεν είμαι ασφαλής μακρυά του...Φοβάμαι.
Αλλά ξέρω μόνο ένα πράγμα. Τα όνειρα μας προσφέρουν ότι μας στερεί η ζωή.