Ria's POV
Kung bakit ganito si Art, hindi ko alam. Ano ang trip ng babaeng 'to at hinahatak ang suot kong top, hindi ko rin alam.
"Du'n tayo Ria oh! May girl version ni Mojojojo! Naka-skirt! Color pink!"
Alam ko na pala. Ito ay dahil may nakita siyang naka-display na girl version ng unggoy na number one sa hitlist ng powerpuff girls na 'yan. Napilitan akong sumunod sa kanya kasi nga, hatak-hatak niya yung damit ko.
"Art. Can you like, stop doing that?" I said, with my arms draping on both sides, and with my back slightly bent backwards because of her constant tugging.
I exhaled a deep breath. Why do I always end up being with Art? Nasa mall kasi kami, naghihintay kina Kara at Cesia na may binili. Ang sabi, saglit lang daw sila and now, I'm starting to think na inabandona na talaga ako ng dalawang 'yon at tuluyan na ngang ibinilin sa'kin si Art.
Nakarating kami sa tapat ng entrance ng Toy Kingdom nang marinig ko siyang tumili. "Oh my Grace! May bagong merch?!" Hindi niya pa rin ako binibitawan kahit nung nagtatalon-talon na siya sa tuwa. "Huwaaah!!"
Ginantihan ko ng tingin ang mga taong nakatitig sa'min atsaka tinaasan sila ng kilay. "What the heavens are you looking at?!" Gods. Baka napagkamalan na ako ditong isang batang ina. Tsk. Ano ako? Nabuntis nung one-year-old palang?
"Samahan mo'ko Ria!" Binigyan ako ni Art ng kanyang puppy eyes. "Sige na puh-lease?"
"Hindi kita sasamahan." sagot ko. "Sasakalin, oo."
"Ay! Ria naman ih!"
I really thought that her addiction to those bunch of cartoon girls was just a phase. Nagkamali ata ako, because this isn't just a phase anymore. It's a goddamn lifestyle. Para pa rin siyang bata, even after how many years in the Academy.
But then, she's not weak or fragile at all. She never was, is and will be. Pagka't may kakaiba siyang liwanag na sa kanya lang. Liwanag na hindi napapawi... kahit-
Napatigil ako sa pag-iisip nang marinig ko ang mahinang tawa ng dalawang babae na nakaupo sa isa sa mga tables sa labas ng coffee shop, katabi ng Toy Kingdom. They both gave me scorning looks as their eyes slid down from my head down to my waist.
Dahil dito, napayuko ako para tignan kung anong meron.
And so, napag-alaman kong nawala na yung batang nakakapit sa'kin... pati na rin ang bahagi ng damit ko na kinapitan niya. In other words, pinunit ni Art ang lower half ng suot kong shirt kaya nakalantad sa lahat ang bare stomach region ko at kamuntikan na ang aking bra.
"Shit-" I briskly grabbed both ends of my freshly-ripped cloth and tied it to form a knot. "Shit Art!" I tried so hard to compose myself, kasi hindi araw-araw na nahuhubaran ka nang ganito sa isang pampublikong lugar.
Pagkatapos, namumula ang aking mukha nang i-angat ko ang aking tingin. Hindi ito dulot ng hiya, kundi dahil galit ako. At itong galit na'to...
Ay hindi para kay Art.
My lips formed a mischievous grin once I noticed two boys sitting in front of the girls. Nakatingin pa rin sa'kin yung dalawang babae kaya pinadalhan ko sila ng manamis-namis na ngiti saka dahan-dahang pinatakbo ang aking mga kamay sa tiyan ko at hinigpitan ang pagkakatali ng aking damit.
"Mortals." bulong ko. I can't believe they have the audacity to ridicule when something embarrassing happens to others, when they should be sympathetic dahil hindi sila ang napahiya.
Hindi pa rin nabubura ang aking ngiti nang lagpasan ko ang table nila. Pumasok ako sa café at sa aking pagpasok, sabay na napalingon ang mga tao sa'kin. Every step that I took towards the counter screamed of confidence and composure.
Like how a woman of power should be.
"Hey, handsome." bati ko sa lalaking nasa likod ng cash register. "One coffee please. Just the plain one."
Unfortunately, may ibang mga babae diyan na sobrang taas ng pagtingin sa sarili nila kaya hindi sila marunong makipag-simpatya sa iba, and that is not what defines a woman of power.
Because that is what's called... a bitch.
"May kailangan pa ho ba kayo? Vacant seats?" tanong niya sa'kin pagkatapos ipatong sa counter ang isang puting paper cup na may brown sleeve.
"Oh no." Mahina akong natawa nang ilabas ko yung bayad. "Your generosity is enough. Thank you." Inabot ko ito sa kanya. "Keep the change."
Kinuha ko na ang order ko at tumungo sa labas. Binuksan ko ang lid nito para langhapin ang caffeine. Then, my smile turned into a complete frown nang maalala ko kung para sa'n nga pala 'to.
Tch. What a waste. "Oh my God!" Suminghap ako nang banggain ko ang sandalan ng inuupuan ng isa sa mga lalaking kasama nung dalawang babae at binitawan ang dala-dala kong coffee cup.
"Oh, I'm terribly sorry." Yumuko ako at kumuha ng tissues mula sa kanilang table. "H-hindi ko talaga sinasadya." I noticed the guy glance at my chest and then to my exposed abdomen when I bent over them. "Here, let me." And as I wiped the stain I left on his clothes, I saw his adam's apple slide up and down.
The girls? They still aren't moving.
I bit my lower lip while giving both of the men the best view of me.
"What the fuck are you doing?!" Napatayo yung isang babae. "Hello?! That's my boyfriend!"
Boyfriend niya? Eh ba't nag-eenjoy ata 'to? At dahil nga nag-eenjoy itong boyfriend niya na sa tingin ko'y hinuhubaran na ako sa isipan, pinagpatuloy ko ang pagpunas ng coffee stain professionally.
"Hey slut! That's my boyfriend!" Muli niya akong sinigawan.
Alam ko. Di naman ako bingi. Kasasabi niya nga lang, hindi ba?
Mas diniinan ko ang aking palad sa dibdib ng lalaki at dahan-dahan itong pinadausdos pababa dahilan na mandilat ang kanyang mga mata.
"Don't make me-"
I sighed. "Since you're talking behind my back, you're in a really good position to kiss my ass." I reminded her.
She grabbed my elbow and roughly spun it. So ngayon, kaharap ko na siya. Namumula ang kanyang mukha habang pinanlilisikan ako ng mata.
I gave her an innocent smile na mas lalong ikinainis niya.
"Watch it, girl!" pagsusumbat niya. "Do you think this is funny?!"
I tilted my head at tinitigan siya as if sinusuri ang kanyang pagmumukha. "Ngayong naitanong mo 'yan, I do think your face is funny." I shrugged.
Umalis siya mula sa kinatatayuan niya at nilapitan ako. "You little wrench-" Sasabunutan niya sana ako pero mas mabilis ang reflexes ko kaya nahawakan ko kaagad ang magkaparehong braso niya.
"I didn't know you were this basic." Natawa ako. "Pull my hair? Really?" I just hate the fact na nag-aaway ang mga babae through pulling each other's hair.
Can't they fight? Like an actual fight? That would actually get me going. Kasi hindi puro kadramahan yung gusto ko.
Gusto ko ng patayan.
"Darling, if only I could slit your throat using a butter knife." I gave her a pitying look as I took a few steps forwards, causing her to walk backwards. "You'd be struggling right now, lying around a pool of your own..." Hinead-to-toe ko siya.
"Blood." Marahas ko siyang binitawan kaya napaupo siya sa kanyang upuan.
"So, when you see someone who needs help." Sinulyapan ko siya at yung katabi niya. "You don't make a fool out of them."
Wala akong natanggap na sagot mula sa dalawa kaya, "Nakuha niyo ba ako? O kukuha na ako ng kutsilyo?"
Agad silang napatango dahilan na maging kampante ako. "Mabuti naman." Tumalikod na ako sa kanila. "Your boyfriends think I'm hot by the way." And so, I finally took off.
Natagpuan ko si Art na nakatayo sa kung saan niya ako iniwan. Bitbit niya ang dalawang orange paper bags at kinakawayan ako.
At may pakaway-pakay pa siyang nalalaman?
Nakaismid akong naglakad papunta sa kanya.
"Sa'n ka galing? Anyare?" tanong niya. Napa 'oh' naman siya nang bumaba ang kanyang tingin sa suot ko. May kinuha siya mula sa kanyang bulsa. "Hihihi. Mukhang sa'yo 'to." aniya, sabay abot ng tela ng shirt kong pinunit niya kanina.
Napabuntong-hininga nalang ako. "Tara na nga."
• • •
"Checkmate! Mwahaha!"
"Ayoko na." reklamo ko. "Ayoko nang maglaro."
Ba't ba kasi ako pumayag na makipaglaro ng chess kasama 'tong anak ni Apollo? Ayan tuloy. Talo na naman ako. And this has been like... the twenty-fifth round.
"Wag! Gusto ko pa ih." angal niya. "Sige na please! Huhuhu! Nagtatampo pa naman ako sa'yo kasi di mo'ko sinamahan!"
I sent her a bored glare. "Baka nakalimutan mong may atraso ka rin sa'kin?"
"Hmm." Pinaningkitan niya ako nang nakahawak sa kanyang baba. "Oo nga 'nu?"
Tumayo ako. "Basta. Tapos na ako dito." Kinuha ko yung mapa mula sa mesa at lumipat sa couch. "I'm going to study. Wag mo'kong istorbuhin." I lied down on the couch, looking at the map I held above me.
There are a lot of recorded places here, signifying na marami-rami na rin ang napuntahan ni Theosese. Minsan nga, dahil sa kagustuhan niyang gumala, napapahamak siya nang wala sa oras. Katulad nalang nung kamuntikan siyang patayin ng mga Hesperides.
Inalok daw siya ng Hesperides na manatili sa garden pero bigla nalang siyang naglaho. That's all they know about him. Isang pagkikita lang ang nangyari, before he went to scurry again with his bag and walking stick.
Biglang nag-ring yung telepono. Kukunin ko na sana ito kaso naunahan ako ni Cesia kaya bumalik ako sa kinapu-pwestuhan ko.
Dumako ang aking mga mata sa sulok ng mapa habang ini-imagine ang isang matandang lalaki na naka-hiking gear at nakapatong sa tuktok ng bundok.
Dapat kasi ang mga matatanda, hindi na 'yan pumupunta sa malalayong lugar eh. All they have to do is rest... and reminisce a lot of memories from they were younger. Unlike Theosese na kung saan-saan nalang napadpad.
Anyway, baka na-realize nga niyang matanda na siya at pangarap niyang makaranas ng adventure bago siya kunin ni kamatayan. Nakapagtataka lang talaga kasi mag-isa lang siya sa paglakbay.
Naalala ko rin, the Hesperides mentioned that he was looking for someone...
So? Did he travel around the world to look for adventures? Or did he circle the realms to look for someone of importance?
"Sino 'yon?" tanong ko kay Cesia. Nakakunot ang kanyang noo at nakadikit ang kanyang kamay sa nakababang telepono.
"Yung Academy."
Academy? Don't tell me may nangyari na naman sa school?
"Why? What is it?" usisa ko.
"Di ko alam kung bakit pero..."