Chapter SIX: Trapped
Yozack's POV
Huminga ko ng malalim. T*kte. Kinakabahan ako.
Balak kong yayain si bunso ng date. Isang formal date. Hindi yung katulad nung ginawa ko nung isang linggo na nagpasama lang ako bumili ng libro.
Ang naisip ko kakain kami sa labas, manunuod ng fireworks o kaya pumunta sa amusement park. Kahit saan basta mapasaya ko lang siya tutal wala na namang pasok ngayong hapon.
"Bilisan mo Four. Ikaw na lang iniintay. Tsk. Bagal." sabi ni Lucien. Pasimple siyang nakasilip sa may bintana ng classroom nina Four. Ang tagal kasing magsagot ng lalaking yun. Ewan kung ano munang inatupag bago magsagot. Walo na lang ata silang natira sa loob. Andito na nga rin sa labas si Beatrice.
"Excited na me so much. Finally!" kinikilig na sabi ni Beatrice.
"Oo nga. Buti naman nakinig mo na din kami after several years." komento naman ni Lucien.
"Mabuti napag-isip-isip mo na rin." Trinity.
"Ano kayang hangin ang nakaapekto sayo? Alam ko na! Selos ka kay Sir Allen ano?" pang-aasar ni Beatrice. What?! Selos? Eh kahit investor pa siya nitong school, malaki pa rin lamang ko sa kanya. Sa gwapo kong ito.
"Wag mo na asarin si Yozack. Baka magbago pa isip." Lucien
Pinagmasdan ko ang pink bear na may malaking ribbon. Ibibigay ko ito kay bunso kasama nung mga librong pinamili namin.
Naalala ko nung namasyal kaming lahat. Ito yung bear na sobrang nagustuhan ni bunso. Nung uuwi na kami, nagpaalam ako na may pinapupuntahan sakin si mama pero ang totoo binalikan ko ito at binili.
Tiyak magugustuhan ka ni bunso. Pinisil ko ang ilong nito bago muling ibalik sa paper bag na dala ko.
"Four congrats nakalaya ka na." Lucien
"Sira." Four
Pagkarating namin sa may gate kung saan itinext nina Kimmy na mag-iintay sila, sila lang dalwa ni Liana ang nandun. Asan siya?
"Nasaan si bunso?"
"Ah...eh...ano...Kimmy ikaw na magsabi— Hindi. Ikaw na— Kasi...— Ikaw na." hindi tumitingin ng ayos samin sina Liana at nagturuan pa sila na parang mga batang nagtatalo kung sinong maghuhugas ng pinggan.
"Ano nga?" nag-alala na ko.
"Nasan si Aeris?"
"Where's Ae?"
"Naiwan na naman ba ng batang yun ang cp niya?"
"Ka-kasama siya ni Sir A-allen." sinabi ni Liana yun na pareho silang nakayuko.
"Yun naman pala—"
"—ANO?!" Pare-pareho kaming nagulat. Bakit? Paano?
"Pano na si Yozack?"
"Bakit sumama si Aeris?"
"Galing dito si Sir Allen kanina. Nagyayayang mamasyal. Kaya ayun si Aeris na lang ang pinilit ni Liana— Hoy hindi ako— namin na pasamahin. Wag na kayong magalit."
"Sayang. Magyayaya pa naman si Yozack---"
Hindi ko na inintay tapusin ni Lucien kung anuman ang sasabihin niya. Hindi ko maintindihan pero dinala ko ng mga paa ko palayo sa kanila.
Paksh*t. Ito na ba ang sinasabi nilang matinding selos? Naikuyom ko ang kamao ko. Masama ang kutob ko.
Aeris' POV
"We're here."narinig kong sabi ni kuya Allen. Pinagbukas niya ko ng pinto ng kotse. Pagkababa ko, napatingin ako sa paligid. Ngayon ko lang napuntahan ang lugar na ito. Mukha itong paraiso dahil sa dami ng mga bulaklak at puno sa paligid. Mayroon ding lumilipad na mga paru-paro.
Wow. Ang ganda-ganda dito. May dumapong paru-paro saking kamay. Ang ganda rin niya. Mga ilang sandali lumipad na rin iyon.
Ang saya sigurong tumira dito. Tapos ang suot ko pangfairy at may bitbit akong wand.
"Let's go. I'll show you something." nakangiting sabi ni kuya Allen. Hinawakan niya ang kamay ko at dinala ako sa tapat ng isang napakalaking puno. Papaakyatin ba ko ni kuya Allen dito?
Lumingon-lingon ako sa paligid. May mga ibang tao rin na nandun. Nakatingala lang sila na para bang may inaabangan sa puno. Ano kaya yun? May babagsak din kayang bayabas dito?
"It's been a long while since...then." narinig kong sabi ni kuya Allen. Napatingin ako. Nakatingin lang siya dun sa puno. Eh? Nakakausap itong puno? Kaya ba lahat sila parang nakaabang? Masubukan kaya.
"Ehem, ah hello *kaway-kaway* Ako si Aeris. Ikaw, anong pangalan mo?" Kinig na kaya niya yun o mas laksan ko pa?
"Phoenix." may biglang umimik. Totoo nga yun? Nagsasalita nga ang punong ito? Astig! Ang galing!
May pumwesto sa may kaliwang bahagi ko. Babae. Mukha siyang nasa mid-20s ang edad.
"Makikipag-usap din po kayo sa kanya? *turo sa puno*“
Pero, imbes na sumagot, kinunutan niya lang ako ng noo tapos umalis na. Bakit? May mali ba sa tanong ko?
"Haha! You really think it talked?" Pagkalingon ko, si kuya Allen yun, tumatawa. Hindi ba, siya nga ang pasimuno tapos tatawanan niya lang ako? *pout*
"Actually, it was me."
"Ha? Ikaw yung puno?"
"Hindi. Ako yung nagsalita."
"Ahh... kaya ka pala tumatawa. Jinojoke mo lang ako. Ha.ha.ha!" bakit di ko agad nagets yun? Hala. Wala na kong sense of humor? Oh no!
"Alam mo bang tuwing ika-13 years lang ito namumulaklak?" tanong ni kuya Allen.
"Hindi eh. Pero, talaga?" (*o*)
"Yes. It's name Phoenix was the same as that of the mythological bird which rises from its own ashes at the end of its 500-year-long-life. At para sa marami, ang pamumulaklak nito after every 13 years gives them hope—that there's always a new start waiting for everybody. Kaya siguro, tinatawag din itong tree of hope." pagpapaliwanag ni kuya Allen.
Nakakamangha naman na may ganitong klaseng puno. Napagtanto ko na yun pala ang inaabangan ng mga tao dito. Ang muling pamumulaklak nito.
"According to legends, isang prinsesa ang nagbigay ng binhi nito sa isang warrior. She gave it as a token of her love lalo't tutol ang hari sa kanilang dalwa. Sa kagustuhan ng hari na mawala ang lalaking iyon, he ordered the general to put the warrior in a very far place. Nangyari ang ipinag-uutos ng hari. Pero ipinangako ng warrior na babalik siya para sa prinsesa." pagkwekwento ni kuya Allen.
Nakakaawa naman silang dalawa. Bakit kaya ayaw nung hari na maging sila? Hindi kaya may gusto siya dun sa warrior? Pero gugustuhin niya bang agawan yung anak niya? Hindi naman siguro. "Nakabalik ba yung warrior?" biglang nacurious na tanong ko.
"Unfortunately no. Fate didn't work on them. Dahil nasa malayo yung warrior, maunti lang ang nandoon para makipaglaban. So, when group of people attacked natalo sila at namatay yung warrior. Pero before his death, inilabas niya mula sa kanyang bulsa ang binhi at hinagkan niya yun."
Nakakalungkot naman. Bakit namatay yung warrior. Sayang, hindi sila nagkaroon ng happy ending nung prinsesa. "Kinalimutan ba siya nung prinsesa?"
"Ang sabi nagkaroon ng galit ang prinsesa dahil umalis nang walang paalam ang warrior. But upon knowing that it was his father who ordered to throw the warrior away, the princess immediately went to where the warrior was. At sobra siyang nasaktan when she saw the breathless body of the warrior..."
"...She was hurt that she killed herself right there. After years, a tree grew there. No one knew why and how kasi hindi umulan ng matagal sa lugar na yun. But after knowing the story, it was believed that it's the princess and the warrior."
Natapos ni kuya Allen ang pagkwekwento. Grabe pala ang pinagdaanan bago tumubo ang gantong puno.
Napatingala ako nang may mapansin akong bumabagsak na isang bulaklak mula sa puno. Inilahad ko ang palad ko. Swerte naman at bumagsak iyon dito. Yehey!
"Tingnan mo kuya Allen oh." Mas maganda pala siya sa malapitan. Mukhang ipinaint yung pagkapink niya.
3RD PERSON'S POV
Pinagmasdan lang ni Allen si Aeris habang masaya itong nakatingin sa bulaklak na nalaglag mula sa puno.
At napangiti ito.
Sa ilang oras na nakasama niya si Aeris, he couldn't explain his feelings towards her. Para bang something is pulling him closer to her. At kahit halos kakikilala pa lang nila, it feels like he knew her a thousand years ago.
(A/N chos na background music lng)
Heart beat fast
Colors and promises
How to be brave, how can I love when I'm afraid
To fall watching you stand alone
All of my doubts suddenly goes away somehow...
One step closer...
"Ahmm...Kuya Allen, bakit mo pala ako dinala dito?" tanong ni Aeris.
"Dati..." saglit itong huminto.
"Huh?"
"I promised Miyara that I will bring her here. But, it's impossible to happen now." hindi man nito sabihin, bumakas sa mukha ni Allen ang kalungkutan.
"Bakit naman po?"
"She's.... gone... Kung hindi ko siya inilabas ng gabing yun, she might be alive. Kasalanan ko." Napayuko siya. At unti-unti ay bumalong ang mga luha niya sa kanyang pisngi.
Hanggang ngayon, sinisisi niya pa rin ang sarili niya sa nangyari sa kapatid niyang si Miyara Gie.
That was their company branch launching party. He was eight. She was nearly four. During the presentation, he secretly sneaked her out to show her the falling stars that were expected to pass that night. But they never seen one for there was a sudden commotion.
Nagkagulo ang mga tao. Malalakas na putok at pagsabog ang narinig. May mga sumugod na lalaki.
They run. Pero natalapid ang batang si Allen dahilan para maumpog siya sa isang kahoy at mawalan ng malay.
When he finally woke up after a 24-hour sleep, wala na si Miyara. Ilang taon din silang naghanap. But they always end up failed. Then, a final investigation concluded that she's totally gone— that she had found her way to heaven.
Iyon marahil ang dahilan kung bakit galit ang ama niya sa kanya at halos tatlong beses na ring nagtangkang magpakamatay ang ina niya. Kaya nga he tries to fix the relationship between he and his two brother— si Vladimir, his oldest brother na matagal ng hindi nila kasama dahil 16 lang ito ng mag-asawa; at si Hezekiah na tatlong taon ang tanda sa kanya, para kahit man lang sa simpleng bagay na ito ay mapasaya niya ang mama niya.
"K-kuya Allen..." hinawakan niya ang likod nito. Naiiyak na rin siya. Ang totoo nyan, nagulat siya dahil may ganun palang pinagdaraanan si Allen.
"W-wag ka ng umiyak kuya Allen. Sa tingin ko, hindi mo naman kasalanan yun. Hindi mo naman ginustong mangyari yun di ba?"
Oo. Hindi niya ginustong mangyari yun.
"Alam niyo po, sabi ni mama, namatay daw si papa sa pagprotekta sa akin, sa amin. Pero kahit kailan hindi nansisi si mama. Palagi pa nga po niyang sinasabi na wag na wag ko daw siaihin ang sarili ko dahil dun. Kase, lahat daw ng nangyayari, inallow yun ni God para turuan tayo o di kaya para mas makilala pa natin kung sino talaga tayo." ngumiti si Aeris sa kanya.
Somehow, parang gumaan kahit papano ang pakiramdam niya. Tama si Aeris.
He's smart but why he didn't think about the logic of life? Maybe, he also trapped his self in the past.
"Ito oh." Inabutan siya nito ng panyo. "Wag ka ng umiyak kuya Allen ha? Baka isipin pa ng iba pinapaiyak kita."
He managed to laugh.
"Thank you po sa pagdala niyo po sakin dito. Kahit hindi pa po tayo masyadong magkakilala."
"Who told you? We're friends right?" bumalik na muli ang saya nito.
"Syempre naman po."
"At ako dapat ang magpasalamat... Thank you for crossing my life."
Kyo's POV
"Aish! Hindi pa ba natin sila lalapitan?!" pagmamaktol ni Yeolson. Psh! Napakamainipin talaga.
"Just wait and learn." The funny thing is... wala pa naman talaga akong plano although kailangan kasama na namin siya ng 8 pm ngayong gabi. Haha! I'm still enjoying their drama.
We are just a few meters away from them. At nakumpirma ko na kung sino ang lalaking kasama niya. Si Kirk. The beloved sibling of Hezekiah. Ano naman kaya ang ibig sabihin nito? Nanliligaw ba siya kay Aeris? Sorry siya. Naunahan na siya. Bwahahaha!
Aeris' POV
"Pink po ang isa sa favorite nyong color?!" gulat na gulat na tanong ko. Hindi talaga ako makapaniwala. Di ba ang pink pambabae?
Hala! Hindi kaya...
Pasimple kong tiningnan si kuya Allen mula ulo hanggang paa.
"Kuya Allen, bading ka?"
Bigla siyang tumawa. "Ganyan na pala ang iniisip mo. I'm not gay. Gusto ko lang ang pink because it seems happy and calm."
Tumango- tango ako. Eh? Hindi na ko nagtanong pa ng tungkol dun. Baka mainis pa si kuya Allen at iwan ako dito. *pout*
Ano naman kaya ang itatanong ko pa? "Ahmm, ano pong favorite nyong movie?" Yun kaagad naisip kong tanong.
Saglit siyang sumulyap sakin bago ibalik ang tingin niya sa dinaraanan namin kalsada. Naglalakad nga pala kami papuntang Sai Kung Market. Sabi kasi ni kuya Allen, marami daw bilihan dito ng pagkain. Yum!
"Real Steel. You?" sabi ni kuya Allen.
"Ako po? A walk to remember. Kasi po parang remembrance na rin sakin yun. Nung araw po kasing napanood ko yung a walk to remember, yun din ang araw na nakabili kami ng tv. Kaya ayun nakahiram kami ng dvd player tapos pinanood namin yun. Kaya lang pirated lang yung bala, tigsa-sampu lang po yun. Sayang nga lang po anlabo pero ok na rin po yun kasi kahit papano napanood ko pa rin. Sobra nga pong nakakaiyak yun."
"Haha!"
Napatingin ako kay kuya Allen. Napapansin ko bigla na lang siyang tumatawa. Nang mapadaan kami sa isang souvenir shop na mayroong glass window, tumingin ako dun. Wala naman akong dumi sa mukha. Hindi rin naman ako mukhang clown.
Aray! Halos mapasubsob ako doon nang may dumanggil sakin.
"Hey! Don't you know how to say sorry?" narinig kong sigaw ni kuya Allen. Kaagad din siyang lumapit sakin at tinanong kung ok lang ako. Wala naman akong natamong sugat.
Napatingin ako dun sa dalawang nagtatakbuhan. Sila siguro sumanggi sakin. At nanlaki ang mga mata ko sa nahagip ng mata ko.
"Kuya Allen, yung wallet mo!"
Kaagad namang kinapa ni kuya Allen ang bulsa niya. At wala nga dun. "The keys!"
"Habulin natin." Tumakbo kami ni kuya Allen. Hawak-hawak niya ang kamay ko. Sana maabutan pa namin sila. Natatanaw pa naman namin sila.
Hehe. Biglang naisip ko yung gantong scene sa napanood ko. Para kaming mga pulis. Kulang na lang mag-uniform kami ng pampulis at humawak ng baril.
"Tumigil ka kung ayaw mong masaktan." sigaw ko. Pagkatapos, itinutok ko paitaas ang dala kong baril at nagpaputok nang dalawang beses.
Huminto naman yung lalaking nakacap. Dahan-dahan niyang ibinaba ang wallet na hawak niya at itinaas ang pareho niyang kamay. Sinenyasan ko ang iba pa naming kasama na lumapit na.
Lumapit na rin kami ni kuya Allen.
"Kapkapan niyo na yan." utos ko. Kinabitan ko siya ng handcuffs.
Hihi. Mukhang maganda yun.
Eksaktong pagkatingin ko sa may kanang bahagi ko, nakita ko dun yung isang lalaki na lumiko sa isang maliit na kalsada. Siya yung napansin ko kaninang may hawak ng wallet.
"Kuya Allen ayun."
Kaagad akong lumiko sa kabila ng dumaraming tao dahil may dumadaang naghahakot. Kailangan ko siyang maabutan.
Dahil na rin siguro sa pagod, napahinto na ko. Napahawak ako sa aking mga tuhod. *inhale*exhale*
Sobrang layo na rin ng natakbo namin. "Kuya---"
Pagkalingon ko, wala si kuya Allen? Uwaah! Nasan si kuya Allen? Tatlo ang eskinita na nakikita ko sa harap ko. Hindi ko na alam kung alin dyan ang nilikuan nung lalaki. Huhu. Hindi ko siya naabutan.
Babalik na sana ako nang may humarang tatlong lalaki sa daraanan ko.
Isang mapayat. Isang maliit na mataba. At isang mapayat din. May mga tattoo sila sa braso, mukha at binti.
"Anong ginagawa ng isang magandang binibini dito?" nakangising tanong ng maliit na mataba. Napalunok ako. Nakakatakot sila.
"Gusto mo, maglaro muna tayo?" nagkagat labi pa na sabi nung isang mapayat.
Unti-unti silang lumapit. Umatras ako. Waaah!Help.
Lapit.
Atras.
Lapit.
Atras.
Lapit.
Aatras pa sana ako pero wala na pala akong aatrasan.
Napapikit ako. "AAAAHHHH!"
"Wag kang—AH!" Pagkatingin ko, nakatumba na sa kalsada yung tatlong lalaki. Habang, dalwang lalaki naman ang nakatayo. Mukha silang mga action stars. Gwapo. Maganda ang pangangatawan.
Lumapit sila sakin. Nagsitakbuhan na yung tatlong lalaki.
At inilahad ni kuyang singkit ang kanyang kamay. Ngumiti naman sa tabi niya si kuyang may pagkasingkit din.
Sino sila?
Allen's POV
"Kuya Allen ayun." I heard Aeris said. A man pushing a big cart crossed our way. Pero bago ko pa mailipat ang paningin ko sa tinutukoy niya, she got out of my sight. Where is she?
Inilibot ko ang mga mata ko. But there was no sign of her. Not even her shadows. I clenched my fist. Bakit hindi ko napansin agad? Why do I didn't feel when our hands slipped away?
I run anywhere. I'm not gonna lose someone again.
I had to find her...
***
Gusto ko sanang idedicate to kay princessjuliet07 kaya lang mobile lang gamit ko. Anyways, thank you sa pagsupport mo. Ito muna ang nakayanan ko. Hope you like it.
♥raiza.