Harry's POV
H παλάμη μου εμποδίζει τα ουρλιαχτά που προσπαθούν να βγούν από το στόμα της.
Τα χέρια και τα πόδια της παλεύουν με το σώμα μου ώστε να ξεφύγει μα δεν την αφήνω.
Τι στραβά πάει μαζί της;
"Αφησε με!" προσπαθεί να πει με δυσκολία.
Χαλαρώνω το κράτημα από τους καρπούς της και απομακρύνομαι.
Τρίβει τα χέρια της νευρικά και με κοιτάει φοβισμένα. Ερχεται πρός το μέρος μου λες και θέλει να με σκοτώσει. Δεν μιλάω,δεν κάνω κανένα βήμα. Περιμένω την επόμενη κίνηση της.
Σταματάει απότομα σε απόσταση αναπνοής και με κοιτάει με ένα ύφος απορίας.
"Δεν φοβάται." λέει στον εαυτό της.
Σε εμένα το λέει; τι δεν φοβάμαι;
Τα χαρακτηριστικά της μαλακώνουν και από θυμωμένη γίνεται ανέκφραστη. Ισως και σοβαρή αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι συναίσθημα θέλει να βγάλει ή να κρύψει.
Τα δάχτυλα της αγγίζουν το πρόσωπο μου και δεν κάνω κίνηση.
Εχω παγώσει κάτω απο το άγγιγμα της και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω.
Να την σπρώξω;
Να περιμένω τι θέλει να κάνει;
Να φύγω;
Σηκώνει το πρόσωπο της και με κοιτάει. Τα μάτια της είναι και πάλι γαλανά σε αντίθεση που πρίν μερικά λεπτά ήταν σκούρo μπλέ.
Σαν να είχε μπεί ο διάβολος μέσα της μα τώρα μοιάζει σαν άγγελος,κατεστραμμένος άγγελος.
Τα χείλια της αγγίζουν ελάχιστα τα δικά μου και νιώθω πώς θα σκάσω σαν βόμβα πάνω της.
"Φύγε." μου ψιθυρίζει.
Να φύγω;
"Δεν ακούς; φύγε από εδώ." μου λέει ξανά και ίσα που μπόρεσα να ακούσω την φωνή της.
Απομακρύνεται από εμένα και κοιτάζει το πάτωμα.
Δεν λέω λέξη και φεύγω γρήγορα από το γραφείο. Κατευθύνομαι πρός το δωμάτιο που νοσηλεύομαι και κλείνω την πόρτα σχεδόν με δύναμη.
Οι γέροι κοιμούνται τόσο βαριά που δεν άλλαξαν ούτε πλευρό.
Τα δάχτυλα μου τραβάνε με δύναμη τα μαλλιά μου και τα πηγαίνουν πρός τα πίσω.
Είναι όλα θολά.
Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ;
Πρώτη φορά ο εγκέφαλος μου δεν μπορεί να λειτουργήσει.
[…]
Anna's POV
Ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου και μπαίνω μέσα αφήνοντας την τσάντα και το μπουφάν στο πάτωμα.
Η ώρα είναι 10:30 το πρωί και δεν νυστάζω μετά από μια βραδινή βάρδια.
Αυτή η νύχτα ίσως και να ήταν μια από τις πιό εφιαλτικές.
Αν με έβλεπε κάποιος συνάδελφος ή ακόμα και το αφεντικό μου σε τέτοια κατάσταση,ίσως και τώρα να ήμουν χωρίς δουλειά.
Οι δέκα μήνες που δουλεύω για πρώτη φορά μετά τις σπουδές μου είναι λίγοι και πρέπει να προσέχω την κάθε μου κίνηση.
Βγάζω τα παπούτσια μου και τα πετάω κάτω ανέμελα. Βυθίζω το σώμα μου στον καναπέ και κλείνω τα μάτια μου.
Δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται το μυαλό μου άσχημες στιγμές.
Δεν μπορώ εγώ να ηρεμήσω.
•Flachback•
Το όπλο πέφτει κάτω και εγώ έχω παγώσει. Το ίδιο το πάτωμα έχει παγιδέψει τα πόδια μου και δεν μπορώ να τρέξω,δεν μπορώ να ξεφύγω.
Ολο μου το σώμα τρέμει και η καρδιά μου κοντεύει να εκραγεί μέσα στο σώμα μου. Οι πνεύμονες μου δεν με βοηθούν και νιώθω πώς μειώνονται οι αναπνοές μου.
Δεν έχω δάκρυα στα μάτια αλλά ούτε και θλίψη.
Στο δωμάτιο υπάρχουν μόνο εγώ,αυτός και το μίσος μου.
Οι δαίμονες δίπλα μου χειροκροτούν και υποκλίνονται πρός το μίσος της ψυχής μου.
Πλήρης ησυχία επικρατεί στο δωμάτιο μα το μυαλό μου φωνάζει δυνατά.
Η αρχή του τέλους...
•Τέλος Flashback•
Ανοίγω γρήγορα τα μάτια μου και προσπαθώ να διώξω στιγμές από το παρελθόν.
Γιατί πρέπει να αναγκαστώ να ζήσω έτσι; γιατί μετά από όσα έκανα δεν ηρεμώ;
Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα και δεν θα άλλαζα τίποτα.
Η ψυχή μου διψάει για να τον σκοτώσει ενώ ήδη το έκανε μια φορά.
Σηκώνομαι από τον καναπέ και πάω πρός το μπάνιο.
Ανοίγω την βρύση της μπανιέρας και μπαίνω μέσα με τα ρούχα. Αφήνω το κρύο νερό να γλυστράει σε όλο μου το σώμα.
Κλείνω τα μάτια μου αλλά αντί να χαλαρώσω οι άσχημες σκέψεις και πάλι με χαστουκίζουν.
Κάποιοι άνθρωποι εξαιτίας του πόνου μπορούν να γίνουν αναίσθητοι. Να κλείσουν τα συναισθήματα τους με έναν διακόπτη,αλλά όχι όλοι.
Εγώ όμως δεν ανήκω εκεί γιατί πνίγομαι από μίσος που δεν υπάρχει κανένας διακόπτης για να το σβήσεις.
Δεν υπάρχει όπλο να σκοτώσεις κάποιες στιγμές που έζησες.
Τα χέρια μου γίνονται μπουνιές και χτυπάω το πλάκακι του τοίχο ως ξέσπασμα μα δεν ξεσπάω.
Κλείνω το νερό και σκουπίζω το πρόσωπο μου με μια πετσέτα.
Καθώς βγαίνω από την μπανιέρα δείχνω σαν ζόμπι.
Η μάσκαρα από τις βλεφαρίδες έχει κυλήσει στα μάγουλα μου. Το υπόλοιπο πρόσωπο είναι χλωμό και τα χείλη αφυδατωμένα.
Βγάζω τα βρεγμένα ρούχα από το σώμα μου και τυλίγω μια πετσέτα γύρω μου. Κατευθύνομαι πρός το δωμάτιο και βάζω το μπλέ
νυχτικό μου.
Παίρνω το κινητό μου και κάθομαι στο κρεβάτι. Εχω ένα μήνυμα από τον Niall από το απέναντι διαμέρισμα.
Ανοίγω το messager και πατάω το όνομα του.
Niall Horan
"Γειά:) θες μήπως να έρθεις στο σπίτι μου σήμερα κατά της 21:00;" (13:00)
Anna Scodelario
"Δεν ξέρω." (13:02)
Niall Horan
"Ελα μην μου το χαλάς!" (13:02)
Anna Scodelario
"Καλά,στις 21:00." (13:04)
Niall Horan
"Θα σε περιμένω;)" (13:04)
Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να πάω όμως αν κάτσω σπίτι ίσως να γίνει χειρότερη η ψυχολογική μου κατάσταση.
Θα πάω και θα περάσω καλά,τουλάχιστον θα προσπαθήσω.
Η άσπρη θήκη του κινητού μου έχει λερωθεί γιατί την έχω πολύ καιρό. Αποφασίζω να την βγάλω από το κινητό και να πάρω από την ντουλάπα μια άλλη.
Το πάνω μέρος της ντουλάπας είναι πολύ ψηλό και δεν φτάνω μέχρι εκεί. Παίρνω μια καρέκλα από την κουζίνα και την χρησιμοποιώ για να ανέβω.
Εχει πολλά πράγματα εδώ πάνω και με δυσκολία μπορώ να πιάσω αυτό το κουτί.
Τελικά τα καταφέρνω και το κατεβάζω στο πάτωμα. Στο κεφάλι μου πέφτει ένα μικρό τετράδιο από την ντουλάπα και καταλήγει κάτω. Κατεβαίνω από την καρέκλα και γονατίζω για να το πιάσω.
Το εξώφυλλο είναι σε χρώμα μπέζ και είναι στολισμένο με άσπρα τριαντάφυλλα.
Κάτι μου θυμίζει αυτό το τετράδιο.
Προσπαθώ να θυμηθώ. Σκέψεις περνούν από το μυαλό μου.
Ολα θολώνουν και ξανά βρίσκομαι στο τότε,σε εκείνο το δωμάτιο της κόλασης.
Φοβάμαι να το ανοίξω μα μπήκα ήδη στον πειρασμό. Αγγίζω το εξώφυλλο και θυμάμαι καταστάσεις και συναισθήματα που βίωσα.
Ανοίγω την πρώτη σελίδα και ανακαλύπτω πώς είναι άδεια με την διαφορά πώς στο πάνω μέρος της δεξιάς σελίδας,έχει μικρά γράμματα.
Το ημερολόγιο μου.
Anna Scodelario
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρίζω σελίδα.
13 Μαρτίου 2005
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα 13 Μαρτίου 2005 γίνομαι 13 χρονών. Δεν μπορώ να πιστέψω το ποσό γρήγορα μεγαλώνει ο άνθρωπος.
Η μητέρα μου φτιάχνει μια υπεροχή τούρτα σοκολάτα αφού ξέρει πώς την λατρεύω. Μου είπε να καλέσω τους πιό στενούς μου φίλους και έτσι αποφάσισα να έρθει η Caroline,η Claudia,η Kathrine,ο Liam και ο Louis.
Εχω μεγάλο άγχος για το πώς θα δείχνω διότι η αλήθεια είναι πώς εδώ και κάτι μήνες μου αρέσει ο Liam αλλά ντρέπομαι να το πω. Αν μάθει κάτι θα τρελαθώ! Πήρα ένα φόρεμα μπλέ που φτάνει μέχρι το γόνατο μου και πραγματικά μου αρέσει πολύ.
Οι μαύρες μπούκλες που μου έκανε η μητέρα μου δείχνουν πολύ καλές με τα γαλάζια μου μάτια και νιώθω όμορφη,κάτι σπάνιο δηλαδή.
Μου μένει να βάλω λίγο ρουζ στα μάγουλα ώστε να μην είμαι χλομή.
Το κουδούνι χτυπάει και λογικά είναι ο πατέρας μου.
Με έπιασε ήδη πόνος στο στομάχι και το χαμόγελο μου ξεθώριασε αμέσως. Αφού τελειώσει το πάρτι θα γράψω το πώς πέρασα.
Η παλάμη μου προσπαθεί να εμποδίσει τους λυγμούς που προσπαθούν με μανία να βγούν από το στόμα μου.
Η καρδιά μου παίρνει φωτιά στην ανάμνηση και θυμάμαι ακόμα τι έγινε εκείνη την ημέρα.
Γυρίζω την επόμενη σελίδα και συνεχίζω την ανάγνωση του παλιού μου ημερολογίου.
[…]
Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη σας. Τα λέμε στο επόμενό chapter♥
~Kallia.Kn