Μετά από την πολύωρη συζήτηση των παλιών φίλων, η ώρα είχε πάει 2 τα ξημερώματα. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στην καμπίνα μου και να ξαπλώσουμε για λίγο. Ανεβήκαμε στο πάνω κρεβάτι σιγά σιγά για να μην ξυπνήσουμε μια κοπέλα που κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο και μπαίνοντας μέσα απ τα σκεπάσματα, με παίρνει αγκαλιά και κλείνουμε τα μάτια απολαμβάνοντας την ησυχία. Και όπως κάθε φορά, δεν υπήρχε περίπτωση να μην μας το χαλάσει κάποιος. Το κινητό μου μέσα στην ησυχία, χτυπάει με τον πιο δυνατό ήχο και πετάγομαι απ την αγκαλιά του για να το βρω χωρίς να ξυπνήσω την κοπέλα απο κάτω που δεν της φταίει σε τίποτα να της χαλάω εγώ τον ύπνο της.
"Ναι.." λέω ψιθυριστά. Ο Νίκος με κοιτούσε με περιέργεια για να μάθει τι συμβαίνει. Ήθελα να ήξερα, πως στο διάολο βρήκα σήμα μες την μέση του πελάγους!
"Κοιμάσαι??" ακούω απ την άλλη γραμμή τον Κώστα αγχωμένο.
"Όχι μωρέ. Καθαρίζω φασολάκια!" τον ειρωνεύομαι.
"Κόψε τις μαλακίες. Έχουμε θέμα."
"Τι θέμα?" λέω ταραγμένη.
"Η Κωνσταντίνα. Έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο με έναν τυπά απο άλλο σχολείο και μάλλον πηδιούνται. Τι μάλλον δηλαδή που δεν μας αφήνει να μπούμε.."
"Τι σκατά? Τι έχει στο κεφάλι της αυτή η κοπέλα?" ρωτάω περισσότερο ρητορικά. Γενικώς αυτή η κοπέλα είναι επιπόλαιη αλλά εκείνη το ξεφτίλισε.
"Έλα απο δω να της πεις κι εσύ κάτι. Είμαστε εδώ και 1 ώρα απ έξω και της χτυπάμε να βγει αλλά μας γράφει. Όχι τίποτα. Δεν είναι και δικό τους το δωμάτιο. Είναι του Παπαδημητρίου και του Ελευθερίου.."
"1ον. Εγώ να έρθω αλλά δεν θα βοηθήσω περισσότερο. 2ον. Τι δουλειά έχουν στο δωμάτιο των παιδιών ??" λέω μπερδεμένη ενώ βλέπω τον Νίκο να κατεβαίνει ήδη σιγά σιγά.
"Έλα απο δω και θα σου εξηγήσω. Τελείωνε!" μου φωνάζει κι εγώ το κλείνω γρήγορα και κατεβαίνω τα σκαλάκια.
Πάμε στο διάδρομο όπου ήταν το δωμάτιο εκείνο και βλέπω γύρο στα 10 παιδιά να είναι απ έξω και να χτυπάνε την πόρτα. Μόλις βρίσκω τον Κώστα και μας εξηγεί πως τον γνώρισε πριν 2 ώρες και ότι είναι φίλος των παιδιών, πάω προς το πλήθος, τους κάνω νόημα να κάνουν στην άκρη και αρχίσω να βαράω δυνατά την πόρτα.
"Μα καλά, κλειδί δεν έχετε?" τους ρωτάω το πιο προφανές.
"Έχουμε αλλά ποιος τολμάει να μπει μέσα και να τους δει..??" λέει ο Παπαδημητρίου και αμέσως νευριάζω ακόμα περισσότερο. Είπαμε να κάνουμε τις μαλακίες μας στην 6ήμερη αλλά μην μας βγει και ξινό!
"Κωνσταντίνα, βγες αυτή τη στιγμή έξω μην μπω εγώ μέσα και σε πιάσω εσένα απ το μαλλί και τον άλλον τον μαλάκα που έχεις εκεί μέσα απ την πούτσα του και αρχίσω να σας βαράω!!" λέω θυμωμένη μέσα στην ησυχία και όλοι οι υπόλοιποι που ήταν απ έξω με κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα.
"Μην με κοιτάτε όλοι έτσι. Θα το κάνω εγώ εάν συνεχίσει.." τους απειλώ.
Λίγα λεπτά μετά, ανοίγει η πόρτα και βγαίνει έξω η Κωνσταντίνα με ένα μισό χαμόγελο και μας κοιτάζει όλους.
"Ηρεμήστε ρε παιδιά. Δεν κάναμε και τίποτα.." λέει χαλαρή και ύστερα βγαίνει και ο άλλος ο μαλάκας της με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά με βλέμμα νικητή. Έτσι μου έρχεται να του χώσω μια σφαλιάρα και να πάει απο κει που ήρθε!
"Πάμε εμείς στο δωμάτιο.." λέω αυστηρά στην Κωνσταντίνα και την τραβάω απ το μπράτσο.
Με μεγάλη δυσκολία, την βάζω μέσα στο δωμάτιο μας και την βάζω να καθίσει στο κρεβάτι ενώ εγώ την κοιτάζω όρθια με αυστηρό βλέμμα.
"Πόσο ήπιες?"
"Δεν ήπια πολύ.. Δυο τρία ποτηράκια ούζο ήπια που με κέρασαν τα παιδιά." λέει ένοχα και χαμογελάει.
"Με δουλεύεις?! Πες μου απλά πως δεν κάνατε τίποτα.." λέω ψύχραιμη περιμένοντας η απάντηση να είναι θετική.
"Εε.. Δεν πηδηχτήκαμε κιόλας..."
"Δεν προλάβατε θες να πεις!"
"Εε άμα δεν ήσασταν όλοι απ έξω να μας πρήζετε την πούτσα, ίσως και να κάναμε κάτι παραπάνω.." μου λέει και αμέσως γουρλώνω τα μάτια.
"Ευτυχώς δηλαδή! Έπρεπε να σε αφήσω να κάνεις ότι θα έκανες με αυτόν τον μαλάκα που ήξερες μόνο 2 ώρες και αύριο να τα μετανιώνεις!" της λέω και ύστερα ακούω να χτυπάει σιγανά η πόρτα. Πάω ν'ανοίξω και μπαίνει μέσα ο Κώστας με τον Νίκο.
"Τι έγινε? Το κάνανε τελικά?" λέει σοβαρός ο Νίκος.
"Όχι.." λέω σχεδόν ανακουφισμένη. "Κώστα, θα κοιμηθείς εσύ μαζί της μην φύγει το βράδυ?"
"Ναι ρε, εννοείται αυτό!" μου λέει και βγάζει αμέσως τα παπούτσια του, έτοιμος για να ξαπλώσει.
"Μωρό μου, πάμε εμείς μια βόλτα. Μ'αυτά και μ'αυτά έχασα τον ύπνο μου.." λέω στον Νίκο ενώ τον παίρνω αγκαλιά.
"Ναι αγάπη μου. Να σε ρωτήσω όμως κάτι.. Εδώ δεν κοιμόνταν πριν μια κοπέλα..??" λέει μπερδεμένος και μου δείχνει το άδειο πλέον κρεβάτι.
"Μάλλον θα κουράστηκε με όλα αυτά και θα πήγε να κοιμηθεί αλλού.." λέω γελώντας και του κάνω νόημα να βγούμε προς τα έξω.
"Κώστα, το νου σου εε??" προειδοποιώ τον Κώστα πριν φύγουμε απ το δωμάτιο και εκείνος μου κλείνει το μάτι σαν θετική απάντηση.
Ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και αμέσως με έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του επειδή είχε κρύο. Πλέον είχαν φύγει όλοι και ήμασταν ολομόναχοι. Καθίσαμε σε κάτι πλαστικές καρέκλες και κοιτούσαμε τον καθαρό ουρανό με τα χιλιάδες αστέρια.
"Νίκο.." λέω μέσα στην ησυχία δειλά. Εκείνος κατεβάζει το κεφάλι του και με κοιτάζει με αφοσίωση για να ακούσει τι θέλω να του πω. Ξέρω πως μπορεί να θυμώσει λίγο όμως δεν μπορώ να τους βλέπω κάθε φορά έτσι.
"Γιατί τσακώνεστε συνέχεια με τον Παύλο...??" του λέω κοιτώντας τον στα μάτια. Τα χαρακτηριστικά του αμέσως σκλήρυναν και τα μάτια του σκοτείνιασαν και έγιναν ένα σκούρο μπλε..
"Δεν είναι τίποτα.." λέει και ηρεμεί ξανά. "Θα το ξεπεράσουμε.." λέει απλά και μου δίνει ένα γλυκό φιλί πριν γυρίσει ξανά το κεφάλι του και κοιτάξει τ'αστέρια.
Δεν το συνέχισα άλλο γιατί ήξερα πως κατά βάθος τον στεναχωρούσε που είναι τσακωμένος με τον κολλητό του φίλο. Είναι μαζί απ το νηπιαγωγείο και ήταν πάντα αχώριστοι.. Κάτι σοβαρό πρέπει να έχει γίνει και να κατέληξαν εδώ που έχουν φτάσει..
~~~~~
Μετά απο κάποια βαρετά μουσεία και πολύ διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, είχε βραδιάσει ήδη και επιτέλους μας δίνουν τα κλειδιά για τα δωμάτια μας! 201 έλεγε το δικό μου, της Έλλης και της Κωνσταντίνας και δύο δωμάτια πιο μακρυά ήταν το δωμάτιο του Κώστα και του Παναγιώτη, ένα άλλο παιδί απ την παρέα μας που έχει τρομερή πλάκα. Κοιτάζω τον Νίκο για να μου πει σε ποιο δωμάτιο είναι κι εκείνος απλά με φιλάει και με παίρνει αγκαλιά καθώς προχωράγαμε προς τα δωμάτια.
Μόλις φτάνουμε απ έξω απ το δικό μου, εκείνος ακόμα δεν μου έλεγε τίποτα.
"Παιδάκι μου, θα μου πεις σε ποιο δωμάτιο είσαι ή θα μου βγάλεις την πίστη??" του φωνάζω για πλάκα κι εκείνος απλά χαμογελούσε.
"Αα δεν θα συνεννοηθούμε.. Εγώ επειδή έχω περιέργεια για το δωμάτιο μου, μπαίνω. Τα λέμε αργότερα.." του λέω και ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου αφήνοντας τον απ'έξω.
Τα μάτια μου έλαμψαν κατευθείαν! Ήταν τόσο τέλειο και μεγάλο. Σαν κανονικό σπίτι έμοιαζε! Υπήρχε ένα μεγάλο υπέρδιπλο κρεβάτι, με λευκά σεντόνια και λίγο πιο δίπλα άλλο ένα μονό κρεβάτι. Είχε μια μεγάλη τηλεόραση πάνω στον τοίχο, απέναντι απ τα κρεβάτια και πάνω απ το διπλό κρεβάτι είχε έναν τεράστιο καθρέπτη. Πιο μέσα, υπήρχε μια μεγάλη μπαλκονόπορτα με κάτι μακριές γκρι κουρτίνες που δεν επέτρεπαν να μπει το φως μέσα. Αφήνω την βαλίτσα μου λίγο πιο κει και πάω αμέσως ν'ανοίξω τις κουρτίνες για να μπει επιτέλους αυτό το φως. Εκεί είναι που έχασα την αναπνοή μου. Δεν το πίστευα με τίποτα!!
Μια μεγάλη πισίνα 2 μέτρων ήταν στο 'μπαλκόνι' μου με πολλές ξαπλώστρες και γύρο γύρο κάγκελα γιατί ήταν στο ύψωμα. Η θέα της θάλασσας ήταν ότι καλύτερο είχα δει σε όλη μου την ζωή και απλά δεν ήθελα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου ποτέ..
Ακούω την πόρτα του δωματίου μου ν'ανοίγει και αμέσως γυρνάω για να δείξω την έκπληξη μου και στα κορίτσια. Αντί για τα κορίτσια όμως, βλέπω μπροστά μου τον Νίκο και τον κοιτάζω με βλέμμα απορίας.
"Τι κάνεις εσύ εδώ? Πως μπήκες??" του λέω καθώς πηγαίνω κοντά του και τυλίγω τα χέρια μου γύρο απ το σβέρκο του με αποτέλεσμα να τον κάνω να σκύψει αρκετά.
"Με τα κλειδιά μου μπήκα.." μου λέει και με αφήνει άφωνη.
"Τι??!" αρχίζω και τσιρίζω σαν τρελή και τον ρίχνω πάνω στο κρεβάτι.
"Σιγά παιδάκι μου, θα με σκοτώσεις και μετά θα κοιμάσαι μόνη σου.." μου λέει στην πλάκα και αμέσως σοβαρεύω. Σηκώνομαι απο πάνω του και τον κοιτάζω καχύποπτα.
"Τι τα έκανες τα κορίτσια??" λέω δήθεν τρομαγμένη.
"Χαλάρωσε. Τα τακτοποίησα.." μου λέει και μου κλείνει το μάτι και έπειτα με παίρνει στην αγκαλιά του ρίχνοντας με ξανά στο κρεβάτι. Άρχισε να με φιλάει σε όλο μου το πρόσωπο και αργά αργά να μου βγάζει το μπουφάν που φορούσα. Έτσι κι εγώ, του έβγαλα και το δικό του μπουφάν και ύστερα του έβγαλα και την μπλούζα. Σηκώνει λίγο το κεφάλι του και με κοιτάζει με πονηρό βλέμμα και του το ανταποδίδω. Χωρίς να το περιμένει, παίρνω το φουλάρι που φορούσα και το περνάω γύρο απ το σβέρκο του και τον τραβάω πάλι προς τα χείλη μου. Τον ένιωσα να χαμογελάει μέσα απ το φιλί μας και μετά να κατεβαίνει σιγά σιγά προς τα κάτω και να μου τραβάει απότομα την μπλούζα προς τα πάνω.
Η μουσική απ το κινητό μου για άλλη μια φορά μας ξενερώνει και καθώς με φιλούσε στο λαιμό και στο στήθος μου έλεγε "Σε παρακαλώ.. Αυτή τη φορά μην το σηκώσεις..." αλλά εγώ όσο άκουγα τον ήχο, τόσο δεν μπορούσα να ηρεμήσω και να μην το σκέφτομαι.
"Συγνώμη ρε μωρό μου αλλά δεν μπορώ όταν μου χτυπάει τ'αυτιά.." του απολογούμαι κι εκείνος πέφτει δίπλα ξενερωμένος ενώ εγώ σηκώνομαι για να πάρω το κινητό μου στα χέρια μου.
"Ναι.." λέω ξέπνοη
"Μαλάκα, μεγάλη η χάρη σου! Για να κοιμηθείς εσύ με τον έρωτα σου τον αγιάτρευτο, πρέπει εγώ να κοιμηθώ με τον φίλο του τον Παύλο. Και ξέρεις τι πέφτουλας είναι αυτός..?? Άσε που την Κωνσταντίνα την φόρτωσε στον Κώστα και τον Παναγιώτη. Κι εγώ έχω μείνει παγιδευμένη και αβοήθητη μαζί με αυτόν τον Παύλο. Μα καταλαβαίνεις τι περνάω?? Εγώ είχα κάνει όνειρα γι'αυτή την εκδρομή. Είχα.." την άκουγα να παραμιλάει μόνη της και ξαφνικά της το κλείνω και ξαναπάω κοντά στον Νίκο.
"Μα καλά, την έστειλες να κοιμηθεί με τον Παύλο??" του λέω γελώντας καθώς ανεβαίνω πάνω του.
"Εάν ήθελα να κοιμηθούμε μαζί χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς.. Έπρεπε να προσπαθήσω πολύ.." μου λέει και με το χέρι του πίσω απ το κεφάλι μου, με τραβάει προς τα κάτω και με φιλάει.
"Και καλά ρε αγόρι μου, γιατί δεν πηγαίναμε εμείς στο δωμάτιο σου και απλά να στείλουμε τον Παύλο εδώ??" του λέω ενώ ξανά σηκώνομαι και τον κοιτάω με περιέργεια.
"Ήθελες εσύ να χάσεις αυτό το δωμάτιο..?" μου λέει και με κοιτάζει δελεαστικά.
"Όχι, έχεις δίκιο. Να πάνε να πνιγούν οι άλλοι.." λέω τελικά και τον ξανά φιλάω.
Πάνω που πάμε να συνεχίσουμε ότι είχαμε αφήσει στη μέση, χτυπάει αυτή τη φορά η πόρτα.
"Ανδριάνα, Έλλη, Κωνσταντίνα, ανοίξτε!!" φωνάζει απ έξω η καθηγήτρια μας και εμείς γουρλώνουμε τα μάτια. Δεν την είχαμε σκεφτεί αυτή τη λεπτομέρεια..
"Κρύψου.." του ψιθυρίζω και σηκώνομαι απο πάνω του και αρπάζω τα πράγματα του και τα σπρώχνω προς το μέρος του.
"Που να κρυφτώ παιδάκι μου? Είσαι καλά??" μου 'φωνάζει' ψιθυριστά. Κοιτάζω γύρο μου και βλέπω δίπλα απ το μεγάλο κρεβάτι μια μεγάλη ντουλάπα. Ήταν και πριν εδώ αυτή?? Πάω μπροστά απ τη ντουλάπα και ανοίγω το ένα φύλλο. Ανοίγει απότομα ένα φως και χαμογελάω με την ωραία ντουλάπα που έχω.
"Κοπέλα μου είσαι σοβαρή? Είναι απ έξω η Γεωργίου κι εσύ χαίρεσαι με την ντουλάπα? Κάνε στην άκρη να μπω..!" με μαλώνει ο Νίκος και μπαίνει γρήγορα μέσα μαζί με τη βαλίτσα του.
"Αα χωράς άνετα εκεί μέσα.." λέω εντυπωσιασμένη που δεν χρειάζεται να σκύψει ούτε λίγο.
"Τελείωνε παιδάκι μου ντύσου και άνοιξε την πόρτα!" μου λέει έξαλλος.
"Αα ναι, σωστά!" του λέω και του κλείνω την πόρτα και βάζω ξανά την μπλούζα μου.
Τρέχω γρήγορα στην πόρτα και ανοίγω.
"Που ήσασταν κορίτσια τόση ώρα??" λέει η Γεωργίου.
"Εε να.. απλά είχα μπει στο μπάνιο για να... να κάνω μπάνιο και δεν σας άκουγα.." μάσαγα λίγο το λόγια μου απ το άγχος.
"Και οι υπόλοιπες που είναι??" με ρωτάει καχύποπτα.
"Ε-Έχουν πάει να δούνε και τα άλλα δωμάτια των παιδιών.." της λέω και μετά απο πολύ συζήτηση που ήθελε να πιάσουμε, την διώχνω διακριτικά και ανοίγω το φύλλο της ντουλάπας για να βγει ο Νίκος. Τον βλέπω με ένα βλέμμα θυμού αλλά με ένα μικρό χαμόγελο και πέφτει ξαφνικά κατά πάνω μου και με ρίχνει στο κρεβάτι.
"Νίκο.. πεινάω.." του λέω μέσα απ τα φιλιά μας.
"Με δουλεύεις τώρα έτσι?" μου λέει έτοιμος να μου φωνάξει κι εγώ δάγκωσα το κάτω μου χείλος απο ντροπή.
"Συγνώμη βρε μωρό μου απλά μου έλεγε η Γεωργίου για τον μπουφέ που άνοιξε πριν λίγο κάτω και πείνασα.." λέω δειλά.
"Είσαι.. Μη πω τι είσαι..!" μου λέει για πλάκα και σηκώνεται απο πάνω μου. "Άντε πάμε να φάμε και μετά δεν μου ξεφεύγεις.." λέει με πονηρό βλέμμα και βάζει την μπλούζα του για να πάμε κάτω.
Αφού φάγαμε, μαζευτήκαμε στο δωμάτιο του Κώστα και του Παναγιώτη, που τώρα έμενε και η Κωνσταντίνα και συζητούσαμε για διάφορες μαλακίες. Η πόρτα ξαφνικά χτυπάει και μέσα στα γέλια μου τους λέω "Πάω εγώ ν'ανοίξω.." και μόλις ανοίγω βλέπω μπροστά μου 3 κορίτσια, ο θεός να τα κάνει κορίτσια δηλαδή, που φορούσαν κάτι κοντά μπλουζάκια και σορτσάκια λες και ήταν καλοκαίρι. Μπαίνουν μέσα και ακούω τον Κώστα να τις χαιρετάει και να τους λέει να κάτσουν μαζί μας. Μα με τι τσουλάκια πάει αυτό το παιδί?? Έλεος!
"Μωρό μου, εγώ πάω να κάνω ένα μπάνιο και να ετοιμαστώ.." λέω στον Νίκο και την ώρα που γυρνάω το σώμα μου για να φύγω, πετάγεται μπροστά μου αυτός ο Γιώργος με έναν άλλον. Τι στο διάολο? Με ακολουθεί??
"Ωπ.. Που πας όμορφη..? Δεν σ'αρέσει η παρέα μας.?" μου λέει χαμηλόφωνα, προφανώς, για να μην μας ακούσει και ο Νίκος.
"Έχω μια δουλειά εγώ..." του λέω φανερά ενοχλημένη και τον προσπερνάω.
Μπαίνω μέσα στο μπάνιο και βγάζω τα ρούχα μου. Αφήνω το καυτό νερό να πέσει πάνω στο σώμα μου και να με χαλαρώσει. Το χρειαζόμουν αυτό το μπάνιο.
Όταν βγαίνω, ανοίγω τη βαλίτσα μου και βγάζω τα ρούχα που είχα κανονίσει να βάλω το πρώτο βράδυ. Η λίστα που έλεγα πιο πριν, κάνει θαύματα! Έτσι λοιπόν, φοράω κάτι μαύρα δαντελωτά εσώρουχα και ύστερα φοράω μια κολλητή μαύρη απλή μπλούζα με 3/4 μανίκι και μια κοντή ασπρόμαυρη φούστα με κάτι μικροσκοπικά, πολλά φιογκάκια. Έπειτα, φοράω ένα μακρύ κρεμαστό με ένα χρυσό φτερό και τα χρυσά μου δαχτυλιδάκια. Τέλος, βάζω τα αγαπημένα μου ψηλά μαύρα μποτάκια και πάω μπροστά απ τον ολόσωμο καθρέπτη κοιτάζοντας με. Χμμ. Νομίζω πως είμαι τέλεια, χωρίς να φανώ ψώνιο...! Θα έβαζα και το μαύρο τζάκετ μου και δεν θα κρύωνα κιόλας. Τα μαλλιά μου θα τα άφηνα απλά κάτω μιας και είναι σπαστά. Μ'αρέσουν καλύτερα έτσι..
Μετά απο λίγο, έρχεται και ο Νίκος και με βλέπει την ώρα που βάφομαι και είχα σκύψει μπροστά στον καθρέπτη για να βλέπω καλύτερα. Γυρνάω το κεφάλι μου για να τον δω και να του χαμογελάσω κι εκείνος με κοιτούσε με πονηρό βλέμμα.
"Ούτε να το σκέφτεσαι να πλησιάσεις περισσότερο Σωτηρίου.." τον προειδοποιώ καθώς πίσω πατάω για να τον αποφύγω. "Γρήγορα για μπάνιο!" του δείχνω το μπάνιο αλλά εκείνος συνεχίζει να έρχεται προς το μέρος μου και να είναι έτοιμος να μου ορμίσει.
"Θα έρθεις κι εσύ μαζί μου..?" μου λέει κι εγώ πλέον βρίσκω πάνω στην μπαλκονόπορτα και δαγκώνω το κάτω χείλος μου μόλις βλέπω πως έχει έρθει πολύ κοντά μου.
"Άργησες.. Έκανα μόνη μου.." του λέω κι εγώ και πάω να τον προσπεράσω αλλά εκείνος με κολλάει ξανά πίσω και μου πιάνει τους καρπούς και τους κολλάει κι αυτούς πάνω στο τζάμι. Κάνει επίθεση στα χείλη μου με κτητικότητα και εγώ δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην αναστενάξω λίγο. Εκείνος το κατάλαβε και χαμογελούσε. Κατέβηκε λίγο πιο κάτω, στο λαιμό μου και τον ένιωθα να μου αφήνει μια πιπιλιά. Άντε να την καλύψω τώρα αυτή!
Λίγο πριν με αφήσει, φέρνει τα χείλη του δίπλα απ το αυτή μου και μου ψιθυρίζει "Μην τολμήσεις και την καλύψεις αυτή.. Θέλω όλοι να βλέπουν πως μου ανήκεις.." και με αυτό, μου αφήνει απότομα τα χέρια και πάει προς το μπάνιο. Εγώ είχα μείνει να τον κοιτάζω σαν ξελιγωμένη και χαμογέλασα στο γεγονός πως μπορεί και διαβάζει τη σκέψη μου..
Πάω κοντά στον καθρέπτη και βλέπω πως μου έχει κάνει μια τεράστιο πιπιλιά που και να θέλω να την καλύψω, δεν μπορώ! Παίρνοντας το τσαντάκι μου με το κινητό μου, τα λεφτά και τα τσιγάρα μου, πάω προς την πόρτα και φωνάζω στον Νίκο, που ήταν ακόμα μέσα στο μπάνιο, πριν βγω έξω "Εγώ θα είμαι στο δωμάτιο του Κώστα!"
Περπατάω τον μικρό διάδρομο και χτυπάω την πόρτα για να μου ανοίξουν. Μου ανοίγει η Κωνσταντίνα με τα εσώρουχα και εγώ μένω με γουρλωμένα μάτια.
"Τι σκατά? Γιατί κυκλοφορείς εσύ έτσι??" της λέω καθώς με αφήνει να μπω μέσα στο δωμάτιο. Βλέπω χαλαρό τον Κώστα και τον Παναγιώτη να με κοιτάζουν ατάραχοι.
"Σιγά καλέ. Δεν έχουν ξαναδεί κοπέλα με εσώρουχα.." μου λέει η Κωνσταντίνα άνετη.
"Ναι! Όταν τις πηδάνε.." της λέω σαν να της είπα το πιο προφανές πράγμα.
"Είναι σαν να φοράω μαγιό.." λέει και εγώ κοιτάζω τους άλλους.
Χωρίς να το σχολιάσουν, έρχεται προς το μέρος μου ο Κώστας, ο οποίος ήταν ήδη έτοιμος, και μου πιάνει το χέρι κάνοντας με μια στροφή.
"Φυσάς σήμερα πουτανάκι.." μου λέει στην πλάκα ο Κώστας "Ωπ, τι έγινε? Ακόμα δεν ήρθαμε και σε ρούφηξε ο Νικολάκης??" μου λέει και μου δείχνει την πιπιλιά στο λαιμό μου. Εγώ στενεύω τα μάτια μου και του ρίχνω μια σφαλιάρα όλη δική του.
"Καλά ντε! Μη βαράς.." δυσανασχετεί σκύβοντας λίγο για να με αποφύγει. "Εσύ δεν μου είπες, είμαι καλός..??" μου λέει και ανοίγει τα χέρια του παρουσιάζοντας τον εαυτό του. Τον παρατηρώ απο πάνω μέχρι κάτω εξεταστικά. Φορούσε ένα μπορντό παντελόνι και απο πάνω μαύρο πουκάμισο. Στεκόταν μόλις 5 μέτρα μακρυά μου και όμως μύριζε ακόμα το άρωμα του.
"Τι έγινε Κωστάκη? Θα την πέσεις σε καμιά χωριάτισσα??" αστειεύομαι και γελάμε αμέσως όλοι μαζί.
"Όχι ρε Ανδριάνα. Σε ένα πουτανάκι θα την πέσει ο παπάρας και μας έχει πρήξει την πούτσα πόση ώρα τώρα!" λέει ο Παναγιώτης και γυρνάω αμέσως το βλέμμα μου προς τον Κώστα και τον κοιτάζω εξεταστικά.
"Ποια? Ωχ! Μη μου πεις πως ήταν μια απ τα πουτανάκια που ήρθαν πριν..." του λέω σοκαρισμένη και δυσαρεστιμένη.
"Η Μαριλού.." λέει σαν μαγεμένος κι εγώ κάνω μια έκφραση αηδίας.
"Όντως τώρα? Μαριλού? Από που την ψάρεψες αυτή?"
"Είναι απ τα Άνω Λιόσια.." συνεχίζει να μιλάει μαγεμένος και αρχίζει και μου την δίνει άσχημα.
"Πες μου πως δεν την ερωτεύτηκες και πως απλά την θέλεις για πήδημα.." σχεδόν τον παρακαλάω για να πει ναι.
"Τι να ερωτευτώ ρε? Πας καλά? Εννοείται για πήδημα. Είδες ένα κώλο που έχει...??" σοβαρεύεται στην αρχή αλλά μετά ξανά πέφτει σε ονειροπολήσεις.. Εκείνη την ώρα χτυπάει η πόρτα και εμφανίζεται ο Νίκος. Τον βλέπω πως έχει ντυθεί αρκετά απλά και μ'αρέσει τόσο πολύ! Έχει βάλει ένα μαύρο τζιν παντελόνι, ένα μπλε σκούρο πουκάμισο και ένα μαύρο τζάκετ. Το δικό του άρωμα ήταν τόσο διαφορετικό απ του Κώστα. Του Νίκου είναι μεθυστικό χωρίς να είναι βαρύ. Μόλις τον βλέπω, πέφτω στην αγκαλιά του και του δίνω ένα γλυκό φιλί.
"Μάγκες, φεύγουμε.." λέει στους άλλους απο πίσω μου και έπειτα συνεχίζει να με φιλάει.
"Αηδίες..." ακούω πρώτο πρώτο τον Κώστα να είναι απο πίσω μας και μετά να μας προσπερνάει.
"Μέλια, μέλια.." ακούω μετά και τον Παναγιώτη και τον αγνοώ κι εκείνον όπως τον Κώστα. Εντάξει, χαμογέλασα λίγο αλλά δεν πήρα τα χείλη μου απ τα χείλη του Νίκου για ασχοληθώ με της μαλακίες τους.
"Πάρε μωρή την κωλάρα σου να περάσω..." ακούω την Κωνσταντίνα και δεν μπορούσα να την αγνοήσω και να μην γελάσω. Γενικά η Κωνσταντίνα δεν φοβάται να πει ή να κάνει αυτό που σκέφτεται και φυσικά δεν μπορεί να μην χαλάσει μια στιγμή...
_______________________
Γεια σας!!🐘
Τελικά δεν άργησα πολύ γιατί απλά δεν μπορούσα να σταματήσω να γράφω!
Δεν μπορείτε να πείτε, είναι ΤΕΡΆΣΤΙΟ!!
Και να φανταστείτε το έγραψα μέσα σε μια μέρα!! 😲
Ελπίζω να σας άρεσε όπως και σε μένα και να γελάσατε σε τυχών αστεία σημεία που προσπάθησα να γράψω.. 😂
Τα λέμε σύντομα αγάπες μουυ 😘🌹♥