Καθώς με φιλούσε, με σηκώνει στα χέρια του και με κολλάει στον τοίχο. Μου έβγαλε την μπλούζα και συνέχισε να με φιλάει στο λαιμό.
Προχώρησε λίγο και με ξάπλωσε στο κρεβάτι του απαλά. Με κοίταξε στα μάτια και με τα ακροδάχτυλα του μου απομάκρυνε μια τούφα απ τα μαλλιά μου και ύστερα μου χάιδεψε το μάγουλο μου. Φαινόταν τόσο ήρεμος και χαμογελαστός.
"Δεν θέλω να τον ξαναδείς αυτόν τον μαλάκα.." λέει γλυκά ενώ μου δίνει μικρά φιλιά ανάμεσα στα λόγια του.
"Δεν γίνεται αυτό.. Δεν πρόλαβα να του εξηγήσω.." παραπονιέμαι.
"Με δουλεύεις?" λέει ξαφνιασμένος και σηκώνει λίγο το κεφάλι του για να με βλέπει. "Και τότε γιατί βγήκες χθες μαζί του??"
"Δεν πρόλαβα να του μιλήσω γιατί ήρθες εσύ!"
"Ψάχνεις δικαιολογίες τώρα.."
"Όχι δεν ψάχνω δικαιολογίες απλώς σου λέω πως.." πάω να του πω αλλά ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και γυρνάμε να δούμε τον φίλο του να στέκεται στην πόρτα και να μας κοιτάζει με πονηρό ύφος.
"Διέκοψα κάτι..??" λέει σηκώνεται αμέσως ο Νίκος πηγαίνοντας κοντά του ενώ εγώ καλύπτομαι.
"Βγες έξω ρε μαλάκα.." του λέει βιαστικά και του κλείνει την πόρτα. Βάζω γρήγορα την μπλούζα μου κι ο Νίκος πάει στο μπάνιο του και βγαίνει μετά απο λίγα δευτερόλεπτα φορώντας μια γκρι φόρμα. Έρχεται και σκύβει μπροστά μου και μου δίνει ένα απαλό φιλί πριν πάει ν'ανοίξει την πόρτα ξανά.
Ο φίλος του καθόταν απ έξω και περίμενε και ο Νίκος του κάνει νόημα να μπει μέσα ενώ εκείνος του κάνει νεύμα για να σιγουρέψει πως μπορεί όντως να μπει.
Πάει να κάτσει στην καρέκλα του γραφείου του και καθώς περνάει απο μπροστά μου με χαιρετάει με ένα νεύμα και ένα πλάγιο χαμόγελο.
Ο Νίκος κάθεται μαζί μου στο κρεβάτι και με αγκαλιάζει απ τη μέση μου, φέρνοντας με πιο κοντά του και δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί, λίγο πιο κάτω απ το αυτί μου.
"Ο Παύλος, η Ανδριάνα.." μας συστήνει τυπικά και απλά του χαμογελάω αχνά.
"Εγώ καλύτερα να πηγαίνω.." λέω ντροπαλά και πάω να κάνω την κίνηση να σηκωθώ αλλά με τραβάει ξανά κάτω.
"Δεν έχεις να πας πουθενά. Κάτσε λίγο ακόμα.." λέει αυταρχικά και ύστερα γλυκαίνει το βλέμμα του και με φιλάει πεταχτά.
"Καλά, αλλά για λίγο γιατί θέλω να πάω να διαβάσω.." λέει και αφήνω κάτω την τσάντα μου ενώ κάθομαι καλύτερα και βάζω τα πόδια μου πάνω στα πόδια του Νίκου χαμογελώντας.
Συζητούσαμε για διάφορα περνώντας πολύ καλά. Γελούσαμε και λέγαμε αρκετά αστεία για τους καθηγητές μας και δεν κατάλαβα πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Το κινητό μου ξαφνικά χτυπάει και κάνω νόημα στους άλλους δύο να κάνουν ησυχία.
"Έλα μαμά!"
"Ανδριάνα παιδί μου, που είσαι?? Ξέρεις τι ώρα έχει πάει? Έχεις διαβάσει?? Κανόνισε κακομοίρα μου να κλαίγεσαι μετά εάν δεν περάσεις εκεί που θες!" άρχισε να παίζει η κασέτα της μάνας μου κι εγώ να κοιτάω αδιάφορα γύρο μου κρατώντας λίγο πιο μακρυά το ακουστικό.
"Ρε μάνα, σταμάτα την γκρίνια επιτέλους! Σε λίγο θα είμαι εκεί.." της λέω τελικά και το κλείνω. Σηκώνομαι απ το κρεβάτι και παίρνω την τσάντα στα χέρια μου.
"Εγώ την κάνω.. Θα τα πούμε αύριο!" λέει χαμογελαστή και σκύβω λίγο για να φιλήσω τον Νίκο. Εκείνος, κατά τη διάρκεια του φιλιού, σηκώνεται και με παίρνει στην αγκαλιά του.
"Να περάσω να σε πάρω το πρωί??" λέει με ένα αθώο χαμόγελο και με βλέμμα κουταβιού.
"Εάν με πας σχολείο και όχι βόλτες, ναι!" του λέω και αμέσως φαίνεται πως τον ξενέρωσα. Γελάω λίγο με την αντίδραση του και ύστερα χαμογελάει κι εκείνος.
"Τα λέμε, Παύλο! Χάρηκα.." φωνάζω πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα.
"Ανδριάνα!" ακούω τη φωνή του Νίκου να με φωνάζει την ώρα που κατέβαινα τα σκαλιά. Γυρνάω το βλέμμα μου προς το μέρος του και τον κοιτάζω με απορία.
"Θα πάμε με κάτι φίλους σε μια μπυραρία το βραδάκι, θες να έρθεις?" λέει και κατεβαίνει τις σκάλες για να με φτάσει.
"Δεν ξέρω, εάν έχω τελειώσει το διάβασμα.." του λέω με ένα στραβό χαμόγελο την ώρα που εκείνος με παίρνει αγκαλιά.
"Καλά.. Προσπάθησε να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς και πάρε τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω, εντάξει..?" μου λέει ενώ με φιλάει στο λαιμό κι εγώ προσπαθώ να συγκρατηθώ για να κρατήσω σταθερή την αναπνοή μου.
"Δεν θα τα τελειώσω σύντομα εάν συνεχίζεις να με καθυστερείς.. " και αμέσως σταματάει, με φιλάει πεταχτά στα χείλη και ανεβαίνει προς τα πάνω λέγοντας "Τα λέμε το βράδυ όμορφη.." κι εγώ απλά κατέβηκα τα σκαλιά γρήγορα για να πάω στο σπίτι μου και να διαβάσω.
Είχα στη διάθεση μου 4 ώρες για να διαβάσω Ιστορία και Έκθεση. Πως θα προλάβω παναγία μου!? Θα πάρω καλύτερα να του πω πως δεν προλαβαίνω.. Αλλά απ την άλλη, με κάλεσε για μπύρες μαζί με τους φίλους του. 'Θέλει να με γνωρίσει στους φίλους του??' λέω έντρομη απο μέσα μου. Τι θα κάνω??
Μετά απο 4 ώρες, κατάφερα να κάνω την Έκθεση και μου είχε μείνει λίγο Ιστορία. Θα την πάρω μαζί μου και θα την διαβάσω την ώρα της Γεωργίου που μας αφήνει να διαβάζουμε άλλα μαθήματα.
Τρέχω γρήγορα στο μπάνιο και μπαίνω για ένα γρήγορο μπάνιο. Μόλις βγαίνω, τυλίγομαι με μια πετσέτα και παίρνω τον Νίκο.
"Έλα μωρό μου.." τον ακούω απ την άλλη γραμμή και μου κόβεται το αίμα. Μωρό του.. Πόσο καιρό έχω να ακούσω κάποιον να με λέει μωρό του. (Εξαιρούνται οι λιγούρηδες και οι πέφτουλες)
"Έλα, εε.. τελικά μπορώ να βγω για λίγο.. " λέω χαλαρή και έχω πάει ήδη μπροστά απ την ντουλάπα μου για να βρω τι θα φορέσω.
" Τέλεια! Θα περάσω να σε πάρω σε 20 λεπτά, εντάξει??" κι εγώ αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου. Πως θα προλάβω να ετοιμαστώ σε 20 λεπτά??
"Εεε.. οκ! Τα λέμε.." και αμέσως το κλείνω, πετώντας το πάνω στο κρεβάτι και τρέχω προς το μπάνιο για να στεγνώσω τα μαλλιά μου.
Πάω μετά στη ντουλάπα και αρπάζω μια μακρυμάνικη γκρι μπλούζα, μια απλή μαύρη φούστα, μαύρε μακριές κάλτσες και ένα κόκκινο πλεκτό φουλάρι. Τα φόρεσα γρήγορα και πρόσθεσα ένα χρυσό απλό κολιέ και τα μαύρα vans μου.
Πάω στον καθρέπτη και βάζω λίγο μάσκαρα και λίγο lip gloss και εκείνη τη στιγμή στέλνει μήνυμα ο Νίκος λέγοντας "Είμαι απ έξω :* " και κρατώντας το τσαντάκι μου, πηγαίνω προς το σαλόνι.
"Μαμά, εγώ βγαίνω για λίγο έξω με κάτι παιδιά απ το σχολείο. Έχω διαβάσει και μην ανησυχείς, θα με φέρουν και δεν θα γυρίσω μόνη μου. Εντάξει?" της λέω γρήγορα όπως μου λέει εκείνη.
"Λεφτά έχεις??" με ρωτάει ο πατέρας μου απο δίπλα.
"Έλεγα μπαμπουλίνο μου να μου δώσεις εσύ..." λέω με γλυκά ματάκια.
"Έλα, πάρε 10 ευρώ αλλά θα είναι και για τη 'σοκολάτα' σου.. Μην μου ζητήσεις άλλα μετά.." μου λέει με νόημα κι εγώ πέφτω πάνω του και τον φιλάω. Η σοκολάτα μου είναι κανονικά τα τσιγάρα μου. Όταν δεν το ήξεραν ακόμα, του έλεγα πως θέλω λεφτά για σοκολάτα και τώρα μας έχει μείνει.
Μόλις βγαίνω έξω, βλέπω τον Νίκο να με περιμένει στηριζόμενος πάνω στη μηχανή του και με ένα τσιγάρο. Όταν με βλέπει, πετάει πιο κει το τσιγάρο και καθώς με παίρνει αγκαλιά, μου δίνει ένα φιλί.
"Πάμε??" λέει γλυκά.
"Πάμε.." απαντάω με ένα χαμόγελο και έπειτα με βοηθάει ν'ανέβω στη μηχανή. Πρέπει να σταματήσω να φοράω κοντές φούστες ενώ ξέρω πως θα ανέβω πάνω σε μηχανή.
Λίγα λεπτά μετά, έχουμε φτάσει στην μπυραρία και καθώς μπαίνουμε με πιασμένα χέρια, γυρνάει η παρέα του, μαζί με τον Παύλο, και μας κοιτάζουν.
"Μάγκες, απο δω η Ανδριάνα!" λέει χαρούμενος κι εγώ χαμογελάω ντροπαλά αλλά παράλληλα έχω λιώσει με την τόσο ασυνήθιστη συμπεριφορά του Νίκου. Μου συστήνει έναν έναν τους φίλους του και τέλος σε μια άλλη κοπέλα της παρέας, την Κατερίνα, κοπέλα του Στέφανου.
Περνούσαμε πολύ ωραία, και όλη η παρέα του είχε τόσο πολύ πλάκα. Ήταν κυρίως μεγαλύτεροι και κάνα δυο άτομα που πάμε στην ίδια τάξη απλά τους ήξερα ονομαστικά. Η Κατερίνα με τον Στέφανο, τα έχουν 4 μήνες και είναι ένα χρόνο μικρότερη απο μένα. Ταιριάζουν!
Κάποιες στιγμές, γυρνούσε προς το μέρος μου ο Νίκος και με φιλούσε τρυφερά κι εγώ κοκκίνιζα απο ντροπή. Εντάξει, δεν τους ξέρω κι απο χθες τους φίλους του για να έχω αυτή την άνεση..
"Μ' αρέσει τόσο πολύ όταν κοκκινίζεις.." μου λέει πονηρά στο αυτί μου και ύστερα μου δαγκώνει το λοβό του αυτιού μου. Ασυναίσθητα, δάγκωσα το κάτω χείλος μου και γύρισα προς το μέρος του.
"Μου τη σπάει όταν με κάνεις και κοκκινίζω.."λέω ναζιάρικα και τραβιέμαι λίγο γιατί θα γίνουμε θέαμα για όλη την παρέα σε λίγο.
"Έχω τον τρόπο μου.." ψιθυρίζει ξανά στο αυτί μου και στο επόμενο λεπτό τον παίρνει πιο κει ο Παύλος για να του μιλήσει. Εγώ καθόμουν απέναντι απ την Κατερίνα και συζητούσαμε για διάφορα θέματα σχολείου και μαθημάτων ενώ τσίμπαγα λίγους ξηρούς καρπούς. Κάποια στιγμή, το βλέμμα μου πάει στα αγόρια. Μου άρεσε να τον χαζεύω όμως αυτή τη φορά με παραξένεψε το ύφος του. Φαινόταν αρκετά θυμωμένος και μιλούσε έντονα με τον Παύλο εκ τον οποίο κι εκείνος φαινόταν έξαλλος. Τσακώνονται, αλλά γιατί?? Απ ότι μου είπε ο Νίκος, είναι κολλητοί εδώ και πολλά χρόνια. Τι συνεβει τώρα και τσακώνονται??
Πάνω που σηκωνόμουν για να πάω να τους ηρεμήσω, έρχεται επιθετικά ο Νίκος και πιάνοντας με απ το χέρι, μόλις που προλαβαίνω να αρπάξω τα πράγματα μου, βγαίνουμε προς τα έξω. Κατευθύνεται με θυμό προς την μηχανή του και βάζει μπρος.
"Νίκο, τι συμβαίνει??" τον ρωτάω ανήσυχα καθώς παρατηρώ κάθε του κίνηση.
"Ανέβα." μου λέει ψυχρά και μου απλώνει το χέρι για να με βοηθήσει πάλι ν'ανέβω.
"Νίκο, πες μου τι έγινε.. Γιατί τσακωθήκατε.??" ρωτάω δειλά γιατί φοβόμουν την αντίδραση του. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι νευριασμένο καμία φορά απο αυτές που τσακωνόμασταν εμείς παλιά.
"Γιατί είναι μαλάκας!" μου φωνάζει την ώρα που φυσάει κρύος αέρας πάνω στη μηχανή.
"Μα γιατί? Εσείς είστε κολλητοί.."
"Ήμασταν! Και μην ρωτήσεις κάτι παραπάνω.." μου λέει και πατάει λίγο περισσότερο το γκάζι με αποτέλεσμα να τον αγκαλιάσω πιο σφιχτά για να μην πέσω.
Μόλις φτάσαμε απ έξω απ το σπίτι μου, κατέβηκε μαζί μου απ τη μηχανή και με πήρε αγκαλιά. Μπορούσα αν μυρίσω αυτό το μεθυστικό του άρωμα και να χαθώ. Όμως έπρεπε να συγκεντρωθώ και να μάθω τι συνεβει εκεί μέσα. Όχι γιατί είμαι κουτσομπόλα, αλλά επειδή νοιάζομαι για εκείνον..
Κλείνει το πρόσωπο μου στα χέρια του και με κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα στα μάτια πριν μου δώσει ένα τρυφερό φιλί.
"Θα τα πούμε το πρωί. Καληνύχτα όμορφη.." λέει κάπως απότομα και ανεβαίνει ξανά στη μηχανή και εξαφανίζεται.
___________________________
Γεια σας!!!! 🐘
Τι κάνετε?? Καλά μου είστε??
Νομίζω πως άργησα λίγο όμως ελπίζω να μην έχετε παράπονο μιας και είναι αρκετά μεγάλο και αυτό το κεφάλαιο!!
Θα ήθελα απλά να σας ενημερώσω πως έχω σκεφτεί τη συνέχεια για τουλάχιστον 10 κεφάλαια!!
Ναι, δεν ξέρω τι να κάνω μέσα στην τάξη και καταγράφω τη συνέχεια!😵
!ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΊΤΕ! Δεν την έχω γράψει στο wattpad αλλά σε φύλλα χαρτί, γι αυτό και αργώ λίγο να ανεβάσω κεφάλαια ;)
Λίγος καιρός έμεινε ακόμα για τα σχολεία και φυσικά για τις πανελλαδικές!
Επιτέλους!!!😍
Σας έχω πει πόσο πολύ μισώ τις πανελλαδικές εξετάσεις? Όχι επειδή δίνω εγώ, αλλά επειδή δίνουν όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μου!😣
Και το χειρότερο, αν και δεν σας ενδιαφέρει απλά εγώ θέλω κάπου να πω τον πόνο μου, είναι πως τα γενέθλια μου πέφτουν τις ημέρες τον πανελλαδικών και δεν θα μπορέσει κανένας φίλος μου να βγει μαζί μου εκείνες τις μέρες...😩
Οπότε, εάν λέτε πως είστε άτυχες, μπείτε απλά στη θέση μου... 😂
Σας φιλάω γλυκά! 😘
Ευχαριστώ που διαβάσατε το παραλήρημα μου ..💕
Τα λέμε σύντομααα 💋🚬🎉💛