Lieve lezers van His Blood Red Eyes,
Happy New Year!!!
Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle leuke en lieve reacties, votes en support van het afgelopen jaar! En als bedankje zal ik ook heel snel hoofdstuk 12 op Wattpad plaatsen. Natuurlijk is mijn goede voornemen voor 2016 om ook dit verhaal af te maken. En dat gaat ook zeker lukken. Maak je niet druk dat dit verhaal snel af is want er gaat nog zoveel meer gebeuren!
En als jullie zelf nog ideeën voor een verhaallijn, personages, muziek, plaatjes of whatever hebben. Deel het met me! Inspiratie is altijd handig om verder te schrijven en jullie hulp daarbij is soms ook zeker nodig!
Veel plezier met het lezen van het volgende hoofdstuk!
En don't forget to Vote, Fan, Comment, be a carrot and have an awesome year
Kisses, from Tomsavenger
p.s. Ik ben ook al een beetje op zoek gegaan naar acteurs maar ik zou daar ook graag jullie hulp bij willen gebruiken! :D
-------
'Jij gaat nergens heen'
Ik zou geïntimideerd moeten zijn. Ik zou doodsbang in elkaar moeten kruipen.
Het enige wat ik toen deed was lachen. Ik bedoel maar zo, de oh zo knappe vampier Aiden, zonder shirt aan, boos worden op mij. Omdat ik wegloop. Niet eens wegren!
'Jij denkt werkelijk dat ik naar jou ga luisteren?' zeg ik lachend.
Ik kijk achter Aiden en zie dat David ook bijna in lachen uitbarst.
Plots grijpt Aiden me weer hard vast en dwingt me om hem aan te kijken.
'Kijk me aan als ik tegen je praat!' schreeuwt hij uit.
Opeens hoor ik het keihard gelach van David die ineens in een deuk ligt.
'Echt waar drama queen. Doe eens even normaal' zeg ik sarcastisch.
Aiden zijn ogen staan werkelijk op standje oorlog terwijl David nog steeds rollend over de vloer gaat. Er was niks logisch aan deze hele situatie.
'Je weet niet een waar ik heen wilde gaan!' roep ik naar hem toe.
Zijn blik vermindert en hij geeft me een kleine glimlach. Meteen geeft hij een emotieloze blik. Aiden laat me los en mompelt zachtjes iets.
'Pardon? Wat zei je ook al weer?' vraag ik sarcastisch.
Hij kijkt me weer met een boze blik aan.
'Het spijt me' hoor ik hem zachtjes zeggen.
'Het mag wel harder, hoor schat' zeg ik sarcastisch.
'HET SPIJT ME! Oké?' De spijt in zijn ogen is goed te zien. Maar is het alleen omdat hij me zo vasthield of is het om iets anders?
'Mila, ik wist dat je vroeger al zo was. Je bent echt geen steek verandert!' hoor ik David opeens zeggen.
Aiden kijkt me verward aan en loopt dan ineens weg.
Ik kijk hoe hij de gang uitloopt en rechts gaat. Een tijdje later hoor ik een deur open en dicht gaan.
'Waar ging dat over?' vraag ik aan David die opeens naast me kwam staan.
'Hij heeft soms zijn momenten' hoor ik hem zeggen.
'Je kon er vroeger altijd wel tegen. Als je begrijpt wat ik bedoel?' zegt David.
Ik zucht. 'Je gelooft echt nog steeds dat ik Milena ben. De gereïncarneerde, vermoorde vriendin van Aiden?'
David zijn blik verzacht. 'Ja, dat geloof ik'
Ik kijk hem verbaasd aan. 'Maar waarom?' vraag ik hem.
'Je hebt gedroomd over hem, is dat niet waar?' vraagt David.
'Ja, maar dat heeft toch niks daarmee te maken' Weer kijk ik naar de gang waar Aiden verdwenen is.
'Vraag het hem. Hij kan je het beter vertellen dan ik' David kijkt me lachend aan.
Zonder enig antwoord loop ik langzaam weg in de richting van Aiden. Wanneer ik achter me kijk zie ik dat David al weg is. Ik kan altijd nog keihard gillen als er iets gebeurt.
Ik loop dezelfde kant als Aiden op ging en kom uit in een nog een lange gang. En natuurlijk lijken ook hier honderden deuren te zijn. Ik overdrijf natuurlijk altijd een beetje. Het zijn er hooguit 20, hoop ik dan.
Stap voor stap loop ik de gang op. Aiden zijn stem klinkt zachtjes. Ik kan niet goed horen wat hij zegt maar het klinkt alsof hij iemand smeekt om vergiffenis.
Ik sta voor de deur waar ik zijn stem vandaan hoor komen.
'Je weet dat ik niet zonder haar kan. Geef me een kans om te laten zien hoe het voor haar kan zijn. Zij en ik. Milena, ik mis je zo erg'
De stem van Aiden lijkt mijn hart wel te verscheuren. Ik wil naar hem toe rennen en mijn armen om hem gooien en nooit meer loslaten.
Maar na alles wat hij me heeft aangedaan, weet ik niet of ik hem nog kan vertrouwen.
Kom op Mila! Dit kan je wel.
Ik raap mijn moed bij elkaar en klik zachtjes de deur open.
Het eerste wat ik zie is Aiden al op zijn knieën voor een schilderij. Er staan kaarsen in de ruimte aangestoken en het ligt er vol met bloemen. Mijn lievelingsbloemen.
Aiden schrikt meteen op als de deur helemaal open is. Hij geeft me een korte blik en kijkt daarna de andere kant op.
Ik wil hem vasthouden. Mijn armen om hem heen slaan. Ik wil hem zoenen. Hem thuis laten voelen in mijn armen.
De gedachten springen opeens op in mijn hoofd en ik kan niet bedenken waar ze vandaan komen. Ik ken deze hele Aiden niet! Het enige dat ik weet is dat hij aardig knap is, en schattig, en hij heeft zo'n ontzettende sexy duisternis om hem heen die ik maar al te graag wil vastpakken.
Ik merk dat ik aan het staren ben help mezelf terug naar de realiteit.
Aiden kijkt me verbaast aan en begint dan opeens te kuchen. 'Wat doe je hier?' vraagt hij me.
Ja, wat ga ik hier nou op antwoorden? Dat ik vragen heb over hem en Milena? Moet ik vertellen over mijn dromen over hem en Milena? Moet ik vragen wat er met me gaat gebeuren? Of dat ik weg kan?
'Ik moet je iets vragen' zeg ik uiteindelijk.
'Wat wil je vragen?'
Ga ik vragen naar Milena? Over wat hij haar heeft aangedaan? Die nacht waarin ik droomde over Aiden die Milena vermoorde. Het leek wel een nachtmerrie. Moet ik dan toch vragen over die keer dat hij haar redde? De laatste droom die ik had?
'Het klinkt misschien gek' begin ik te vertellen. 'Of juist totaal logisch van jouw kant. Maar kan het soms zijn, dat jij, heel lang geleden. Jij en Milena. Op het strand lagen?'
Wauw, Mila, dit is echt de beste vraag die je kan stellen.
Een opklaring verschijnt er in Aiden zijn gezicht.
'Nou, het is wel vaker voorgekomen dat wij samen op het strand lagen' Een glimlach verschijnt op zijn gezicht en er lijkt een wat kalmere sfeer te ontstaan in de kamer.
'Oh' zeg ik nonchalant.
Opeens begint Aiden dichterbij te komen. Iets te dicht in mijn aura.
'Ik noemde haar altijd mijn engel. Alsof ze voor onze ontmoeting altijd door de lucht zweefde met haar witte vleugels. Zo prachtig was ze'
Eerst zag ik een fel, wit licht. Ik leek wel door de lucht te zweven. De vrijheid waarin ik vloog voelde geweldig.
Het was de droom waar hij over sprak. Alsof hij wist waar het over ging.
'Ze viel' begin ik verder te vertellen. 'Duisternis leek haar wel op te slokken' Ik kijk langzaam naar beneden.
'Maar jij hebt haar gered' Ik kijk weer op en zie dat Aiden nu echt voor mijn neus staat. Hij kijkt me opgelucht aan.
We staren elkaar een tijdje in de ogen wanneer we dan naar elkaar toe leunen.
Vlak voordat onze monden elkaar raken open ik mijn ogen en zie hoe Aiden naar me kijkt.
'Maar ik ben niet Milena' zeg ik hard.
'En al was dat wel zo, dan ben jij de man die mij vermoord had. En dat zal ik je nooit vergeven!' Ik spat de woorden uit mijn mond en geef een harde klap op zijn wang.
Ik kijk hem woedend aan en zie hoe hij zijn grijze ogen weer beginnen te veranderen.
Zonder enige twijfel ren ik de deur uit. Niet wetend dat ik Aiden zo kwaad heb gemaakt als nooit tevoren.
Voor een moment kijk ik achterom en zie hem met zijn vampiersnelheid op me af komen. Nog nooit had ik iemand zo snel zien rennen.
En nog nooit had ik iemand zo kwaad gezien.
Deze man gaat nog eens mijn dood woorden.