His Blood Red Eyes (NL)

Hoofdstuk 3 - Opnieuw een ontmoeting

Na weer een lange dag kom ik eindelijk thuis van school. De hele dag  was ik al afwezig. De tijd tikte langzaam voorbij. Het was een wonder dat ik deze dag overleefd heb.

Mijn gedachten zitten nog altijd bij hem.

Wie is hij?

Wat wilt hij van me?

De vragen stromen mijn hoofd weer in.

'Okay, Mila' zeg ik tegen mezelf.

'We gaan vanavond gewoon weer werken. Gezellig. Even je gedachten ergens anders'

Ik kon wel doodsbang thuis blijven maar dan zou ik er zelf ook niks mee opschieten.

Het is het eind van de middag en ik pak mijn fiets.

Na een tijdje fietsen kom ik aan bij de winkel. Snel loop ik naar binnen.

Roy begroet me vriendelijk en vraagt hoe mijn dag was.

'Goed' zeg ik nogal kortaf en loop meteen door naar het magazijn.

Ik merk dat het buiten steeds donkerder wordt en begin zenuwachtig te worden.

Er is niemand meer in de winkel en ik zie Roy naar achteren lopen.

Snel pak ik mijn mobiel.

2 ongelezen berichten in 2 gesprekken.

Ik besluit om ze te openen.

Mama: Ik ben om 8 uur weg, spoedvergadering. Eten ligt in magnetron, kusjes.

Ook dat nog eens. Alleen thuis vanavond. Lily is bij haar vriend vannacht.

Dan open ik het andere bericht. Een onbekend nummer.

Ik heb je gewaarschuwd, Mon Amora.

Mijn mobiel valt op de grond.

Paniek. Dit is niet goed.

Hoe komt hij aan mijn nummer?

Ik kijk om me heen. Niemand is te zien.

Plots hoor ik een knal en de lampen beginnen te flikkeren.

'Roy?' roep ik angstig.

Met korte stappen loop ik richting het magazijn. Daar liep Roy zojuist nog heen.

De deur gaat piepend open. Mijn lichaam beeft en ik probeer moedig in mijn schoenen te staan.

Dan sla ik een gil uit.

Daar ligt Roy, op de grond. Zijn nek zit onder het bloed. Het lijkt wel alsof hij dood is.

'Nee' fluister ik.

Rode roosblaadjes liggen verspreid over zijn lichaam. Ik buk me naar hem toe.

'Alsjeblieft wees niet dood' zeg ik en probeer zijn pols te voelen.

Maar op dat moment word ik weggetrokken. Een hand plaatst zich op mijn mond.

'Alsjeblieft, gil niet. Je weet hoe dat de vorige keer uitpakte'

Ik voel mezelf hevig beven. Angst neemt mijn lichaam over. Een traan glijdt over mijn gezicht.

De hand op mijn mond is opeens weg en ik voel dat niemand me meer vasthoudt.

Voordat ik ook maar kan zuchten van opluchting zie ik iemand opeens voor me staan.

Hij.

Ik kijk hem verbaasd aan.

Wie had ooit gedacht dat de man die mij al 2 nachten de stuipen op het lijf jacht, een ontzettend knap iemand zou zijn?

Zijn grijze ogen lijken we in mijn ziel te boren. Hij blijft me maar aanstaren. Eindelijk kan zijn gezicht goed zien. Wow, dit had ik zeker niet verwacht.