His Blood Red Eyes (NL)

Hoofdstuk 16 - Niet Opnieuw?

Die middag loop ik samen met Nate verder door de school. We praten over onze hobby's, families en waar we wonen. Al lijkt het wel dat vooral Nate de vragen stelt en ik alleen maar aan het praten ben.

Opeens kijkt Nate mij serieus aan.

'Hoe voel je je eigenlijk? Als je thuis bent?'

'Wat bedoel je?'

'Nou, of je het wel fijn hebt en of je je nu echt je dromen aan het waarmaken bent'

'Mijn dromen waarmaken? Ik wil misschien later wel iets doen met tekenen, maar het ligt gewoon niet voor hand om de rest van mijn leven alleen maar een beetje te tekenen?

'En verder?'

'Reizen, dat lijkt me gaaf. Veel van de wereld zien, avontuur en natuurlijk iemand om dat mee te delen'

'Dan hebben we in ieder geval wat dingen gemeen' zegt hij op een wat duistere toon.

Op dat moment komt dat gevoel van ongemakkelijkheid waar naar boven en besluit ik mijn telefoon te pakken. En natuurlijk, meerdere berichten van mijn geweldige vriendinnen.

Elianne: Hoe gaat je date?

Emma: En hoe goed kan hij zoenen?

Met een zucht type ik een bericht terug.

Mila: Gaat de groep verlaten als jullie zo doorgaan :D

'Was dat zo belangrijk?' vraagt Nate me opeens.

'Ja, eigenlijk best wel' zeg op een wat harde toon.

Blijf lachen naar hem, dat vindt hij leuk aan je.

Uit het niks begin ik verlegen naar Nate te lachen. Waar komt dit ineens vandaan?

'Het is niet erg hoor' zegt hij opeens. 'Je vriendinnen zijn natuurlijk belangrijker dan zo'n nieuwe knul op school'.

'Oh nee! Dat is het zeker niet, maar soms, soms word ik echt gek van ze'

Hij begint te lachen. 'Dat herken ik'.

'Ik vond het zeer gezellig met je, maar ik moet nu eigenlijk wel echt gaan' zeg ik terwijl ik wil opstaan.

Nee, je blijft.

Opeens voel ik een harde pijn in mijn hoofd en sluit ik mijn ogen. Ik voel hoe Nate zijn hand op mijn knie legt om me te weerhouden van weg te lopen.

'Aan de andere kant, ik kan ook nog even hier blijven' floep ik er opeens uit.

'Prima plan' hoor ik hem zeggen.

Ik kijk de andere kant op en zie dat het harder begint te waaien, blaadjes vallen van de bomen en lucht begint donkerder te worden.

'Nate, ik vond het echt gezellig met je maar ik moet nu echt gaan' Ik sta op en onmiddellijk voel iemand mijn arm heel hard vast houden zodat het pijn begint te doen.

'Mila, ik kan je nu echt nog niet laten gaan' hoor ik Nate op een duistere toon zeggen.

'Luister, ik moet zo werken, we kunnen best een andere keer afspreken?'

'Ik kan niet zo lang wachten'

'Nate, laat me los' zeg ik.

'Ik wou dat dit anders kon' hoor ik hem opeens zeggen.

Op dat moment sta ik stijf stil. Nate begint langzaam mijn gezicht te strelen.

'Je bent zo mooi' fluistert hij zachtjes.