His Blood Red Eyes (NL)

Hoofdstuk 11 - Vergeven?

Lieve lezers van His Blood Red Eyes,

Happy New Year!!!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle leuke en lieve reacties, votes en support van het afgelopen jaar! En als bedankje zal ik ook heel snel hoofdstuk 12 op Wattpad plaatsen. Natuurlijk is mijn goede voornemen voor 2016 om ook dit verhaal af te maken. En dat gaat ook zeker lukken. Maak je niet druk dat dit verhaal snel af is want er gaat nog zoveel meer gebeuren!

En als jullie zelf nog ideeën voor een verhaallijn, personages, muziek, plaatjes of whatever hebben. Deel het met me! Inspiratie is altijd handig om verder te schrijven en jullie hulp daarbij is soms ook zeker nodig!

Veel plezier met het lezen van het volgende hoofdstuk!

En don't forget to Vote, Fan, Comment, be a carrot and have an awesome year

Kisses, from Tomsavenger 

p.s. Ik ben ook al een beetje op zoek gegaan naar acteurs maar ik zou daar ook graag jullie hulp bij willen gebruiken! :D

-------

'Jij gaat nergens heen'

Ik zou geïntimideerd moeten zijn. Ik zou doodsbang in elkaar moeten kruipen.

Het enige wat ik toen deed was lachen. Ik bedoel maar zo, de oh zo knappe vampier Aiden, zonder shirt aan, boos worden op mij. Omdat ik wegloop. Niet eens wegren!

'Jij denkt werkelijk dat ik naar jou ga luisteren?' zeg ik lachend.

Ik kijk achter Aiden en zie dat David ook bijna in lachen uitbarst.

Plots grijpt Aiden me weer hard vast en dwingt me om hem aan te kijken.

'Kijk me aan als ik tegen je praat!' schreeuwt hij uit.

Opeens hoor ik het keihard gelach van David die ineens in een deuk ligt.

'Echt waar drama queen. Doe eens even normaal' zeg ik sarcastisch.

Aiden zijn ogen staan werkelijk op standje oorlog terwijl David nog steeds rollend over de vloer gaat. Er was niks logisch aan deze hele situatie.

'Je weet niet een waar ik heen wilde gaan!' roep ik naar hem toe.

Zijn blik vermindert en hij geeft me een kleine glimlach. Meteen geeft hij een emotieloze blik. Aiden laat me los en mompelt zachtjes iets.

'Pardon? Wat zei je ook al weer?' vraag ik sarcastisch.

Hij kijkt me weer met een boze blik aan.

'Het spijt me' hoor ik hem zachtjes zeggen.

'Het mag wel harder, hoor schat' zeg ik sarcastisch.

'HET SPIJT ME! Oké?' De spijt in zijn ogen is goed te zien. Maar is het alleen omdat hij me zo vasthield of is het om iets anders?

'Mila, ik wist dat je vroeger al zo was. Je bent echt geen steek verandert!' hoor ik David opeens zeggen.

Aiden kijkt me verward aan en loopt dan ineens weg.

Ik kijk hoe hij de gang uitloopt en rechts gaat. Een tijdje later hoor ik een deur open en dicht gaan.

'Waar ging dat over?' vraag ik aan David die opeens naast me kwam staan.

'Hij heeft soms zijn momenten' hoor ik hem zeggen.

'Je kon er vroeger altijd wel tegen. Als je begrijpt wat ik bedoel?' zegt David.

Ik zucht. 'Je gelooft echt nog steeds dat ik Milena ben. De gereïncarneerde, vermoorde vriendin van Aiden?'