His Blood Red Eyes (NL)

Hoofdstuk 7 - David

Ik moest hier weg. Het maakte mij niks meer uit wat er zou gebeuren.

Al was ik gewoon thuis waar alles normaal was: geen enge stalker of bloeddorstige wezens die je zomaar in hun huis nemen om je zogenaamd te beschermen.

'Mila!' schreeuwt een welbekende stem achter me. Ik probeer sneller te rennen.

Maar het zit me niet mee en David staat opeens recht voor mijn neus. Twee handen grijpen me bij mijn armen.

'Laat me los!' roep ik terwijl ik mezelf uit zijn grip probeer te bevrijden.

Natuurlijk heeft dit geen nut. Hij is toch veel sterker dan mij.

'Mila, ik moet je iets vertellen' zegt David op een rustige toon.

Ik wil hem niet aankijken en kijk naar de grond.

'Dat je een bloedzuigend, verschrikkelijk, kwaadaardig monster bent? Net zoals die stalker van me?' zeg ik starend naar de grond op een boze toon.

'Ik kan het uitleggen' zegt hij rustig.

'Ja? Nou. Zal ik je nog even herinneren aan het feit dat je A. mij meegenomen heb zonder enige reden en B dat ontvoeren heet wat, als ik me niet vergis, illegaal en dus strafbaar is! En C dat ik geen vrijheid heb om te doen wat ik wil! Dus laat me met rust!' roep ik hard in zijn gezicht.

Zachtjes sluit ik mijn ogen. Tranen stromen zachtjes over mijn wangen.

Tranen van ongeloof.

Waar ben ik terechtgekomen?

Ik voel dat David mijn armen loslaat en zucht.

Als ik mijn ogen weer open, is hij alweer weg.

Rustig loop ik terug naar mijn 'kamer'. Want waar zou ik anders heen moeten?

Eenmaal daar ga ik meteen op het bed liggen en mijn gedachten beginnen steeds verder af te dwalen.

De jongen van mijn dromen. Een droomprins, dat was hij. Alsof hij zo uit een sprookje was komen stappen. Zo zag ik het voor me. Maar zijn gezicht was verstopt achter een masker. Zijn stormgrijze ogen waren het enige zichtbaar vanachter het masker. Die ogen waren klaar om mijn ziel mee te nemen. We dansten samen. De klok sloeg 12 uur. De maskers zouden af gaan. Rode ogen verschenen ineens voor me. Ik moest het accepteren dat hij zo was. Hij was toch echt mijn grootste liefde.

Om David zo te zien met zijn bloedrode ogen, was een klap in mijn gezicht. Ik had dit nooit verwacht.

Hij zag er niet bepaald slecht uit en ik had misschien een kleine, beginnende crush op hem. Het enige wat ik nu zie als ik aan hem denk zijn bloedrode ogen

Net als hem. Mijn geweldige stalker.

Überhaupt had ik nooit gedacht dat ze echt bestonden. Het woord voor ze kon ik gewoon niet uitbrengen. Het klonk gewoon raar.

Maar tegelijkertijd voelde het vertrouwd aan. Vreemd.

Wat was dit gevoel? Ik zou nu doodsbang moeten zijn. Bedenken hoeveel tijd ik nog heb tot hij me gaat vermoorden. Ik zou me moeten verstoppen.

Ondanks alle vragen die door mijn hoofd spoken, blijf ik rustig.

Een zacht geklop brengt me weer terug naar de realiteit. Het zal waarschijnlijk David zijn.

'Mila, laat me erin' hoor ik zijn stem opeens vanachter de deur zeggen. Wat een verassing.

Ik reageerde niet.

'Ik weet dat je daar bent' zegt hij zuchtend.

En alweer geef ik geen antwoord.

'Ik hoor je ademen'