Έχω ανεβάσει τον πρόλογο μιας νέας μου ιστορίας που λέγεται "Ένας άλλος κόσμος"
Είναι κάτι πολύ διαφορετικό, και δεν νομίζω να έχετε διαβάσει κάτι με παρόμοια υπόθεση, εξάλλου μου αρέσει να πρωτοτυπώ. Εννοείται ότι δεν αφήνω τον αναρχικό, με τίποτα;p
Απλά ξεκινάω και κάτι καινούριο.
Δεν ξέρω πότε θα μπει το πρώτο κεφάλαιο, γιατί ακόμα σκέφτομαι κάποια πράγματα.
Καλή ανάγνωση λοβς και team kamex*.*♥
Η δήλωση του με σοκάρει, με αφήνει παγωμένη και σοκαρισμένη. Μόλις ο Άλεξ, ο αναρχικός, μου είπε πως με αγαπάει! Δεν έχει ιδέα τι επίδραση έχει αυτό στα συναισθήματα μου, το να μου λέει κάποιος σαν αυτόν πως με αγαπάει είναι ανεκτίμητο.
Μα έχω ενδοιασμούς για το αν πρέπει να πω το ίδιο. Το νιώθω κι εγώ, όμως αν το πω, δεν θα μπορώ ποτέ να το πάρω πίσω. Επειδή, δεν γίνεται να ξεαγαπήσεις κάποιον. Η αγάπη είναι πολύ δυνατό συναίσθημα.
Όμως όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ σε εκείνον, τα μάτια του που με κοιτάνε ανυπόμονα, λες και έχει ανάγκη να το πω, με προτρέπουν. ''Κι εγώ.'', λέω τελικά και κοιτάζω χαμηλά.
''Εσύ τι;'', χρειάζεται να ακούσει τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα μου.
''Σε αγαπάω'',παραδέχομαι. Επιτέλους βλέπω το χαμόγελο του, ήταν σαν να πέρασε ένας χρόνος από όταν το ξαναείδα.
Με κοιτάζει αυτάρεσκα, δείχνει χαρούμενος και νιώθω το ίδιο βλέποντας τον. Τόση ώρα ήμουν όρθια, οπότε με τραβάει από το χέρι με αποτέλεσμα να πέσω πάνω του. Τα κεφάλια μας είναι μερικά εκατοστά μακρυά. Πλησιάζει και μου ψιθυρίζει στο αυτί με βραχνιασμένη, αισθησιακή φωνή ''Μου έλειψε η γεύση των χειλιών σου'', η ζεστή του ανάσα με κάνει να ανατριχιάσω.
Παίρνει τον λοβό μου ανάμεσα στα δόντια του, ύστερα αγγίζει απαλά τα χείλη του κατά μήκος του λαιμού μου.
Το κεφάλι μου πέφτει πίσω και τα μάτια μου κλείνουν.
Αφού με φιλάει αρκετά στον λαιμό, και λιγο πιο κατω,σίγουρα δημιουργώντας μου σημάδια, φτάνει και πάλι μπροστά μου. Τα χέρια του στηρίζονται στον τοίχο, το ένα δίπλα στον ένα μου ώμο, και το άλλου στον άλλον.
Είμαστε πολύ κοντά, με δεν με φιλάει, υποθέτω για να με βασανίσει. Κοιτάζει μια τα μάτια μου και μια τα χείλη μου, το ίδιο κι εγώ, και χαμογελάει στραβά ενώ με παρατηρεί. Είμαι τόσο εγωίστρια όσο κι εκείνος, οπότε ούτε εγώ δεν μετακινούμαι για να ενώσω τα χείλη μας.
Επιτέλους εκείνος το κάνει, όμως μόλις τα χείλη μας ακουμπάνε μεταξύ τους κάνω πίσω. Πίστεψα την ιστορία του για εκείνη την κοπέλα, όμως θέλω να μείνω σκληρή λίγο ακόμα.
Χτυπάει με το χέρι του τον τοίχο που βρίσκεται πίσω μου, στο σημείο δίπλα από το κεφάλι μου, και κοιτάζει χαμηλά, ύστερα φεύγει από πάνω μου φανερά εκνευρισμένος.
''Πόσο;'', με ρωτάει μετά από λίγο.
''Τι πόσο;''
''Πόσο θα είσαι θυμωμένη Καμελια'', λέει με σχεδόν δυνατή φωνή.
''Θα μπορούσα να μην σε συγχωρέσω καθόλου'', του υπενθυμίζω.
''Δεν νομίζω ότι θα μπορούσες", η σιγουριά του με εκνευρίζει, δίνοντας μου θάρρος να μιλήσω.
''Έχω κουραστεί να σου δίνω ευκαιρίες, να σε συγχωρώ. Πάντα κάτι κάνεις και με πληγώνεις, έχω βαρεθεί. Θα σε συγχωρέσω κι αυτήν την φορά, όμως να ξέρεις, είναι η τελευταία.''. Η ''παρέα'' με έναν αναρχικό, με έχει κάνει πιο σκληρή, και το χρειαζόμουν.
''Συγγνώμη'', λέει και κάθεται δίπλα μου. Φέρνει το χέρι του πάνω μου αγκαλιάζοντας με και χώνει το πρόσωπο του στον λαιμό μου. Χαμογελάω με την παιδικότητα του, εφόσον δεν με βλέπει.
''Θα μείνεις;'', ρωτάει μετά από λίγα λεπτά σιωπής με μαλακή φωνή.
''Όχι''. Απλά δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω μαζί του. Να συζήσω, έστω και για λίγο με ένα αγόρι στα 17 μου; Και έπειτα είναι και τα διαδικαστικά. Το σχέδιο του δεν πρόκειται να πετύχει και οι δικοί μου θα με τιμωρήσουν. Κι από την άλλη, ακόμη κι αν πετύχει, η συγκατοίκηση μαζί του θα είναι άβολη, από πολλές απόψεις.
Τα επιχειρήματα μου να μην μείνω είναι αρκετά, και ισχυρά, μα υπάρχει και ένα αντεπιχείρημα που σχεδόν μηδενίζει τα άλλα. Το γεγονός ότι με χρειάζεται δίπλα του. Είδα πόσο νεκρός ήταν ψυχικά όταν έλειπα και πώς 'αναστήθηκε' όταν ήρθα...
"Καμ;", λέει μετά από πολλά λεπτά σιωπής
"Ναι;", δεν ξέρω γιατί, όμως περιμένω να ακούσω κάτι όμορφο ή σημαντικό. Εξάλλου ο τρόπος που καθόμαστε, κάτι τέτοιο επιβάλει. Το κεφάλι του ακουμπάει στο στήθος μου και το χέρι του είναι τυλιγμένο γύρω μου.
"Πότε θα είσαι έτοιμη;", ρωτάει, και επειδή καταλαβαίνω τι εννοεί, νιώθω ήδη το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου. Ευτυχώς που δεν με κοιτάζει.
"Όταν θα είμαι θα το μάθεις", απαντάω.
"Ξέρεις, δεν υπάρχει μόνο το σεξ. Υπάρχουν και διάφορα άλλα ωραία, που θα ήθελα πολύ να σου κάνω, αν με αφήσεις. Οκ, αφού έχεις τόσο κόλλημα να χάσεις την παρθενιά σου στα 18, το δέχομαι. Μα υπάρχουν πολλά άλλα καλά", χαίρομαι πολύ που τα λέει αυτά χωρίς να με κοιτάζει, θα ήταν ακόμα πιο άβολο από ότι είναι ήδη.
Εκείνος βέβαια φαίνεται να μιλάει με ιδιαίτερη άνεση και χαλαρότητα για αυτό το θέμα μα σίγουρα όχι εγώ.
"Πολλά άλλα καλά;", τι εννοεί; Υπάρχουν κι άλλα εκτός από το σεξ; Α ναι. Θυμάμαι που η Άννα μου είχε πει μερικά. Μα καλά, πώς τα ξέρει όλα αυτό το κορίτσι;
"Θα σου δείξω αν με αφήσεις", λέει με νόημα και σηκώνει το κεφάλι του για να δει την έκφραση μου. Βάζω τα δυνατά μου να σταθεροποιησω την ανάσα μου και να διώξω το κοκκίνισμα από τα μάγουλα μου.
Εκείνος φυσικά το παρατηρεί, μα δεν κάνει κάποιο σχόλιο, απλά χαμογελάει με την αμηχανία μου και χαϊδεύει το μάγουλο μου.
Το κινητό μου χτυπάει, βγάζοντας με από την δύσκολη θέση.
Τον σπρώχνω από πάνω μου και σηκώνομαι από τον καναπέ. Αγγίζω το δάχτυλο μου στην οθόνη και το σηκώνω.
"Έλα μαμά"
"Καμελια; Που είσαι; Γιατί φεύγεις χωρίς να ειδοποιείς; Σου άφησα ένα σορό μηνύματα. Έλα σπίτι τώρα!", η τσιρίδα της με ξεκουφαίνει. Κοιτάω το κινητό μου και βλέπω ότι έχω 30 μηνύματα. Τέλεια.
"Σε λίγο θα είμαι εκεί", λέω και το κλείνω γρήγορα.
"Σε μάλωσε;", με ρωτάει ο Αλεξ και βάζει τα δυνατά του να μην γελάσει.
"Δεν είναι αστείο", τον μαλώνω και βγάζει ένα πνιχτό γέλιο.
Σηκώνεται από τον καναπέ όπου είχε ξαπλώσει και περπατάει προς εμένα. Κολλάει το σώμα του με το δικό μου και με κοιτάζει στα μάτια έχοντας το κεφάλι του λίγα εκατοστά μακριά από το δικό μου.
Η μυρωδιά του έρχεται έντονη στην μύτη μου, διεγείροντας την οσφρητική μου αίσθηση.
Η σκηνή μου προκαλεί αμηχανία οπότε κοιτάζω χαμηλά. Εκείνος απλώνει το χέρι του από πίσω μου και παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του που βρισκόταν στο τραπεζάκι μπροστά από τι οποίο στεκόμουν.
Υποθέτω πως δεν ακούμπησε κατά λάθος τον πισινό μου όταν έπιασε τα κλειδιά και ύστερα απομακρυνθηκε.
"Δεν θα σε φιλούσα απλά ήθελα να πιάσω τον κωλο σου και καλά καταλάθος", δηλώνει με θράσος κι εγώ στριφογυρίζω τα μάτια και τον χτυπάω στην πλάτη καθώς βγαίνουμε έξω.
"Δεν χρειάζεται να με πας", βασικά χρειάζεται γιατί θα αργήσω να βρω ταξί, μα πάνω από όλα η αξιοπρέπεια.
Περπατάει με γρήγορο βήμα, δυσκολεύοντας με να συμβαδίσω. ''Μιλάω'',λέω όταν τον φτάνω.
''Και τι περιμένεις να σου πω; Α οκ τότε, μπαι; Απλά συνέχισε να περπατάς'', είναι η ιδέα μου ή η διάθεση του χάλασε ξαφνικά; Μπορεί να είναι και τυχαίο, αλλά δεν νομίζω η διάθεση του να χάλασε ξαφνικά, όταν πλησιάζει η ώρα που θα φύγω.
Δεν αντέχω να ξέρω ότι θα μαραζώνει όταν θα λείπω, δεν αντέχω να ξαναδώ τις μαύρες μπλούζες κρεμασμένες στα παράθυρα.
Η διαδρομή είναι σιωπηλή, καθώς δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι τι να κάνω. Με τρομάζει η ιδέα της συγκατοίκησης, μα νομίζω ότι ο Άλεξ ψυχικά νεκρός, με τρομάζει περισσότερο.
Φτάνουμε λίγο πιο μακρυά από το σπίτι και ανοίγω την πόρτα. Κάτι μου λέει ότι θα μαλώσω άσχημα με τους δικούς μου μόλις φτάσω σπίτι, η μητέρα μου ακουγόταν εξαιρετικά νευριασμένη στο τηλέφωνο. Μια αλλόκοτη ιδέα περνάει από το μυαλό μου. Μην είσαι χαζή Καμ. Δεν υπάρχει περίπτωση, αναφέρει το υποσυνείδητο μου. ''Άλεξ; Μπορείς να περιμένεις εδώ για 15 λεπτά; Να φύγεις στις 2:15'', το μυαλό μου παίρνει φωτιά από τρόπους διαφυγής ενώ μιλάω. Εκείνος με κοιτάζει παραξενεμένος.
Κοιτάζει την ώρα. 2:00 το μεσημέρι. ''Ε...οκ'', λέει τελικά και αμέσως βγαίνω από το αμάξι. Τρέχω ως το σπίτι μου και ανοίγω την πόρτα. Μέσα με περιμένουν οι δικοί μου, καθισμένοι στον καναπέ, όπως ακριβώς φανταζόμουν.
''Κάτσε'', λέει απότομα ο πατέρας μου και υπακούω.
''Που ήσουν;'', προσπαθεί να κρατήσει ήρεμο τόνο.
''Ποια Άννα; Η Άννα πέρασε από εδώ και σε έψαχνε! Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό! Ήσουν με τον αναρχικό; Πες μου ότι δεν ήσουν!'', η φωνή του είναι τόσο δυνατή που κάποιος περαστικός θα μπορούσε να τον ακούσει. Το σχέδιο μου όμως πηγαίνει μια χαρά.
''Μαζί του ήμουν'', λέω τολμηρά και ήρεμα, κι ας χτυπάει με 200 παλμούς ανά λεπτό η καρδιά μου. Τα μάτια των γονιών μου γεμίζουν οργή.
''Ποια είσαι; Δεν σε αναγνωρίζω! Που είναι η κόρη μου; Εκείνη που δεν θα είχε επαφές με κανέναν ο οποίος πιθανότατα κατέστρεψε την εταιρία του πατέρα της!''φωνάζει εκείνος.
''Σε προειδοποιώ! Αν σε ξαναδώ μαζί του...''
''Τι θα κάνεις μπαμπά;'', τον προκαλώ.
''Θα τον σκοτώσω και θα μείνεις για πάντα στο δωμάτιο σου! Τέλος!'', έχει γίνει κατακόκκινος και οι φλέβες στο λαιμό του έχουν πεταχτεί από τις φωνές.
''Δεν θα μπορείς να με ελέγχεις για πάντα. Σε 5 μήνες κλείνω τα 18'', του υπενθυμίζω.
''Όσο μένεις στο σπίτι μου, θα κάνεις ότι σου λέω!'', ουρλιάζει. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ έτσι. Σχεδόν με τρομάζει και με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυα μου. Κοιτάζω την μαμά μου περιμένοντας κάποιου είδους υποστήριξη.
''Πρέπει να μείνεις εδώ μέσα και να διαβάζεις. Ξεκινάει η τρίτη Λυκείου και εσύ λείπεις όλη μέρα μη πω για που...Θα κλειδωθείς στο δωμάτιο σου και θα διαβάζεις! Έναν χρόνο! Θα βγεις έξω μόνο στα γενέθλια σου. Και αν!'', μου φωνάζει κι αυτή.
Ανεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας και μπαίνω στο δωμάτιο μου, βεβαιώνοντας ότι κλείδωσα την πόρτα. Κοιτάζω την ώρα. 2:07
Κατεβάζω το σακίδιο που βρισκόταν πάνω στην ντουλάπα. Τρέχω σαν σίφουνας σε όλο το δωμάτιο, βάζοντας μέσα όλα τα απαραίτητα. Εσώρουχα, ρούχα, πιτζάμες, καλλυντικά, βιβλία.
Στις 2:14 έχω τελειώσει και αρπάζω το κινητό μου πληκτρολογώντας όσο πιο γρήγορα μπορώ ένα μήνυμα προς τον Άλεξ.
*Έλα με προσοχή κάτω από το παράθυρο μου. Μην σε δει κανείς. Και άσε ανοιχτή την μηχανή του αμαξιού*.
Έχω ιδρώσει ολόκληρη περιμένοντας να εμφανιστεί. Όταν τον βλέπω από κάτω να περιμένει, ανοίγω το παράθυρο. Του κάνω νόημα να πιάσει το σακίδιο, που είναι αρκετά βαρύ. Εκείνος το πιάνει, και αρχίζει να καταλαβαίνει τι κάνω.
Τώρα όμως είναι η σειρά μου. Το παράθυρο βρίσκεται 3 μέτρα μακρυά από το έδαφος, δεν έχω πηδήξει ποτέ κάτω. ''Θα σε πιάσω'', βεβαιώνεται πως μιλάει με ένταση που τον ακούω μόνο εγώ.
Κοιτάζω πίσω το δωμάτιο μου, κι εκείνον που περιμένει κάτω. ''Καμέλια;'', ακούω την μικρή μου αδερφή να χτυπάει την πόρτα. Θα ήθελα να της μιλήσω πριν φύγω, την έχω παραμελήσει τελευταία...Κι αφού είμαι αρκετά δειλή να κάνω τέτοια απόδραση του λέω ''Εγώ θα έρθω το βράδυ. Φύγε γρήγορα'', όσο πιο σιγά μπορώ κι εκείνος γνέφει. Σε λίγα δεύτερα το αμάξι του εξαφανίζεται.
Παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές και ανοίγω την πόρτα. ''Γιατί δεν μου άνοιγες;'', ρωτάει η μικρή.
''Φορούσα ακουστικά'',της λέω.
''Που είναι όλα σου τα πράγματα;'', ωχ όχι. Αυτό δεν το σκέφτηκα...
''Εεμμ..Τα δάνεισα στην Άννα. Θα βγει με το αγόρι της σήμερα'', είναι η καλύτερη δικαιολογία που βρίσκω.
Αποφασίζουμε να δούμε μαζί της μπάρμπι, στο λάπτοπ μου. Μόνο όταν η ταινία τελειώνει καταφέρνω να ηρεμήσω κάπως. Αυτό που σκοπεύω να κάνω, με ξεπερνάει. Μα θα φύγω. Είμαι αποφασισμένη. Έστω και για λίγο, να τους κάνω να ανησυχήσουν.
Τελευταία ανεβάζω πολύ μεγάλα κεφάλαια. Μπράβο μου:') :P
Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι ★ και να αφήσετε το σχόλιο σας♥
Σας φιλώ γλυκά♥