Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ετοιμαζόμαστε για την βραδινή ρεβεγιόν στο σπίτι του κύριου Θεόδωρου ή μάλλον του πεθερού μου. Μόλις τελείωσα το μπάνιο μου και μπαίνοντας στο δωμάτιο αντικρίζω τον Άρη να στέκεται σκεπτικός πάνω από τα ρούχα που του έχω ακουμπήσει πάνω στο κρεβάτι.
«Τι συμβαίνει;» τον ρωτάω απορημένη.
«Μήπως θα είμαι πολύ φλώρος με το κουστούμι και την γραβάτα; Να βάλω κάτι απλό, άλλωστε εμείς και εμείς θα είμαστε, οικογενειακά.» μου λέει και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Άνδρες, τι να πεις.
«Δεν έχει σημασία ποιοι θα είναι στο τραπέζι, άλλωστε δεν ντυνόμαστε για τους άλλους, αλλά για να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι όμορφοι και άνετα με τα ρούχα μας.» του λέω ύστερα και στριφογυρίζει και εκείνος τα μάτια του αυτή την φορά.
«Είδες; Το είπες και μόνη σου, να νιώθουμε άνετα... Εγώ με το ζόρι τα φοράω καθημερινά για να πηγαίνω στην δουλειά, θα τα φορτωθώ και τώρα επειδή αλλάζει ο χρόνος; Έχω που έχω τον πατέρα μου να μας περνάει από σκάνερ τι πρέπει να φοράμε και τι όχι, τώρα θα κάνεις και εσύ το ίδιο;» παραπονιέται σαν μικρό παιδί το οποίο δεν βρίσκει το δίκιο του πουθενά, διότι όλοι οι ενήλικες έχουν κάνει κόμμα απέναντι του.
«Λυπάμαι Άρη μου, δεν μπορώ να κάνω κάτι...» ανασηκώνω τους ώμους μου και αφαιρώ την πετσέτα μου μένοντας γυμνή.
Του γυρνώ την πλάτη, μπορώ όμως να νιώσω την έντονη ματιά του πάνω μου. Η ανάσα του σιγά, σιγά βαραίνει ώσπου τα βήματα του μου δίνουν σήμα πως με πλησιάζει και οι αισθήσεις μου είναι πραγματικά ολόσωστες διότι τα χέρια του τυλίγονται γύρω από την μέση μου, ακουμπώντας την πλάτη μου στο γεροδεμένο του στήθος.
«Σταμάτα να το κάνεις αυτό!» ψελλίζει δίπλα από το αυτί μου.
«Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω...» δήθεν ανήξερη του λέω.
«Μην παίζεις μαζί μου Ελπίδα, καταλαβαίνεις πολύ καλά.» η φωνή του όσο μιλάει γίνεται ολοένα και ποιο βραχνή.
«Δεν παίζω μαζί σου Άρη.»
«Σε θέλω.»
«Τώρα;» τον ρωτάω χαμένη από την αίσθηση των χεριών του στο κορμί μου.
«Τώρα, μετά, αύριο... για πάντα.»
«Αχόρταγος.»
«Ο πειρασμός μωρό μου, ο πειρασμός είναι αυτός που με κάνει αχόρταγο.» σχολιάζει.
«Τι μπορώ να κάνω να σε βοηθήσω;»
Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του, ύστερα όλα τα άλλα γίνονται από μόνα τους.
[...]
«Με τις αχόρταγες ορέξεις σου αργήσαμε.» αγχωμένη σχολιάζω, πηγαίνοντας πάνω-κάτω δίχως να ξέρω τι ακριβώς θέλω να κάνω.
«Πως δένεται η γραβάτα;» χαλαρά ο Άρης με ρωτάει και σταματάω για λίγο αυτό το πάνω-κάτω κοιτώντας τον έκπληκτη με την χαλαρότητα του. Ξεφυσάω και πλησιάζω για να τον βοηθήσω. «Πάντως δεν είμαι μόνο εγώ αχόρταγος και εσύ κόντεψες να με φας ζωντανό...» χαιρέκακα σχολιάζει και μισοκλείνω τα βλέφαρα μου, σφίγγοντας έντονα τον κόμπο της γραβάτας και αφήνοντας τον απότομα.
«Πάμε;» του λέω δήθεν εκνευρισμένη.
«Αυτό θα μου το πληρώσεις το βράδυ!» ψιθυρίζει στο αυτί μου, τσιμπώντας τον δεξιό μου γλουτό.
Τα λόγια του αρκούν για να ανατριχιάσει όλο μου το κορμί...
[...]
Φτάνοντας στο σπίτι του πεθερού μου, κοιτάζω για τελευταία φορά τα μαλλιά μου, αλλά και το μακιγιάζ μου στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και ύστερα κατεβαίνω. Ο Άρης υπομονετικά περιμένει, χτυπώντας το δεξί του πόδι νευρικά στο έδαφος. Είναι όμορφος μέσα στο κατάμαυρο κουστούμι του με την χρυσή γραβάτα του να κλέβει τις εντυπώσεις! Βέβαια, η επιλογή δεν είναι τυχαία καθώς είναι ασορτί με το δικό μου χρυσό φόρεμα το οποίο είναι αρκετά κομψό και φτιαγμένο για τα γούστα μου.
Πλησιάζοντας τον μου χαμογελάει και το χέρι του περνάει μέσα από το δικό μου αγκαζέ, για να προχωρήσουμε αργότερα προς το σπίτι των γονιών του. Παρόλο που δεν είναι οι καλεσμένοι πολλοί, συγκεκριμένα οι γονείς μου, ο Μιχάλης, η Ερμιόνη και εμείς το σπίτι φαίνεται να σφύζει από ζωή με όλα τα φώτα, σε όλες τις γωνιές να λάμπουν...
Μπαίνοντας μέσα η κυρία Ευσταθία μας υποδέχεται χαρωπή, αγκαλιάζει και χαιρετάει πρώτα τον γιο της και ύστερα εμένα εξίσου θερμά και με την ίδια αγάπη. Βγάζω το παλτό μου και το δίνω στην κοπέλα η οποία στέκεται λίγο πιο πίσω, μου χαμογελάει και τις ανταποδίδω ακολουθώντας ύστερα τον Άρη και την πεθερά μου... ας λέω από εδώ και πέρα το κάθε τι με το όνομα του.
Οι υπόλοιποι είναι ήδη εδώ. Οι γονείς μου χαμογελαστοί έρχονται και εκείνοι να μας χαιρετήσουν, ο πεθερός μου δεν χάνει και εκείνος την ευκαιρία να με αγκαλιάσει και να με ευχαριστήσει για το ότι ο γιος του τελικά ήρθε καθώς πρέπει ντυμένος, αν και γελάω με τα λόγια του καθώς εκείνος με πίεσε να τον ντύσω έτσι... Τέλος, η Ερμιόνη και ο Μιχάλης η οποία αν και φανερώθηκαν επιτέλους είναι ποιο συγκρατημένοι.
Από την μέρα που βγήκε η Ερμιόνη από το νοσοκομείο μένει στο σπίτι τον γονιών της, θέλησαν τον πρώτο καιρό να είναι δίπλα τους μετά την απώλεια της, αφού ουσιαστικά ήταν αναπάντεχη και ξαφνική...
[...]
Στο γιορτινό τραπέζι η αμηχανία έχει σπάσει.
Γέλια και χαρές απαρτίζουν την συντροφιά, την οικογενειακή συντροφιά συγκεκριμένα. Και παλαιότερα είχε τύχη να είμαστε ακριβώς έτσι, όλοι μαζί, μα είχαμε άλλους ρόλους τότε... Εγώ δεν ήμουν σύζυγος του Άρη και εξίσου ο Άρης δικός μου, η Ερμιόνη με τον Μιχάλη σχεδόν δεν μιλούσαν όχι να είχαν και κρυφή σχέση... Μόνο οι γονείς μας ήταν όπως ακριβώς είναι και τώρα, καλοί συνεργάτες, φίλοι και με τα σημερινά δεδομένα συμπέθεροι.
«Άρη και Μιχάλη...» κάνει μια εισαγωγή ο πατέρας μου. Τρομαχτική θα την έλεγα, αλλά ας περιμένω να ακούσω την συνέχεια. «...μαζί με τον Θεόδωρο, σκεφτήκαμε πως χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Τόσα χρόνια δουλειάς και όλων αυτών των υποχρεώσεων μας κούρασαν...» συνεχίζει.
«Σκεφτήκαμε λοιπόν...» παίρνει τον λόγο ο πεθερός μου.
«Μας τρομάζετε όμως, επισπεύστε την διαδικασία.» ο Μιχάλης έρχεται να προσθέσει.
«...εν ολίγοις αποφασίσαμε λοιπόν, να σας αφήσουμε την προεδρία στον καθένα αντίστοιχα! Εγώ την δική μου θέση σε εσένα Άρη και ο Αχιλλέας στον Μιχάλη αντίστοιχα.» ολοκληρώνει.
Παρατηρώ τα βλέμματα του Μιχάλη και του Άρη τα οποία συναντιούνται, κάπως τρομαγμένα, κάπως καχύποπτα.
«Μην τρομάζετε, θα είναι και ένα μάθημα για την συνέχεια που θα περάσει στα χέρια σας η περιουσία.» ο πατέρας μου έρχεται να προσθέσει.
«Ωστόσο, από εσένα Ελπίδα και Ερμιόνη μου, θα ήθελα να έχετε την επίβλεψη τους! Όχι πως δεν τους έχουμε εμπιστοσύνη, αλλά ορισμένες φορές είναι επιπόλαιοι!» ο κύριος Θεόδωρος –εμ πεθερός μου- η δύναμη της συνήθειας, σχολιάζει.
«Θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό!» η Ερμιόνη τον διαβεβαιώνει.
«Γιατί όμως χρειαζόσαστε την επίβλεψη μας; Εσείς που θα βρίσκεστε;» αναρωτιέμαι φωναχτά.
«Διότι θα πάμε κρουαζιέρα σε όλη την Ασία, την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία.» ο πατέρας μου, μου απαντάει.
«Αχ, θα ξανανιώσουμε.» σχολιάζει η μητέρα μου και παρατηρώ τον έρωτα στα μάτια της.
«Πότε φεύγετε;» ρωτάει ο Μιχάλης.
«Αύριο βράδυ!» ο πεθερός μου απαντάει. Τόσο γρήγορα; Γιατί δεν μας το είπαν νωρίτερα;
«Οπότε θα ήθελα να ανακοινώσω και εγώ κάτι, μιας και είμαστε όλοι εδώ μαζεμένοι.» ο Μιχάλης παίρνει τον λόγο, κάνοντας όλους μας να τον προσέξουμε. «Κύριε Θεόδωρε, με όλη την τιμή και τον σεβασμό που σας έχω θα ήθελα εδώ ενώπιον και των δικών μου ανθρώπων να ζητήσω το χέρι της κόρης σας.» λέει και χαμογελάω με την αποφασιστικότητα στην φωνή του, αλλά και με τα έκπληκτα και γεμάτα δάκρυα της Ερμιόνης.
«Εμένα αγόρι μου η ευτυχία της με ενδιαφέρει, αν σε θέλει εκείνη τότε ο λόγος μου περισσεύει.» του απαντάει και ο Μιχάλης στρέφεται προς την κολλητή μου.
«Θα με παντρευτείς...;» την ρωτάει, βγάζοντας από την τσέπη του ένα βελούδινο μπορντό κουτάκι.
«Θα ήμουν τρελή αν σου έλεγα όχι!» η απάντηση της, επισφραγίζει αυτή την όμορφη και ρομαντική στιγμή.
«Σε δύο λεπτά αλλάζει ο χρόνος!» η κυρία Ευσταθία λέει και όλοι χαμογελάμε...
[...]
«...10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1... ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ!» όλοι μαζί λέμε.
Αγκαλιές, φιλιά και ευχές για μια καλή χρονιά αγκαλιάζουν το σπίτι. Χαμόγελα αστραφτερά στα πρόσωπα όλων, προσδοκίες και όνειρα, νέοι στόχοι, νέα όνειρα και όσα δεν μπόρεσε το παλιό έτος να μας προσφέρει θα μας δώσει το νέο την ευκαιρία.
«Καλή χρονιά μωρό μου... η πρώτη μας πρωτοχρονιά!» ακούω τον Άρη να μου λέει, λίγο απόμερα από τους άλλους.
«Ευτυχισμένο νέο έτος Άρη μου, ελπίζω στα καλύτερα μαζί σου.» απαντάω και μου χαμογελάει.
«Να είσαι σίγουρη!» ένα απαλό φιλί στα χείλη μου είναι αρκετό για να με μαγέψει.
«Ελπίδα, Άρη άντε πάμε να βγούμε.» λέει ο Μιχάλης και αφού πάρω το παλτό μου και χαιρετήσουμε τους γονείς μας ξεκινάμε για την πρώτη μας βραδινή έξοδο με τη νέα χρονιά! Αν και όχι τόσο βραδινή, μεταμεσονύκτια θα την έλεγα...
(Και επίσημα πλέον ''Χρόνια Πολλά'', να είστε υγιείς και χαρούμενοι. Ότι ποθείτε δικό σας, να χαμογελάτε, να εκμεταλλεύεστε το κάθε λεπτό της ζωής διότι είναι πολύτιμο... και χρόνια πολλά κλασικά στον Χρήστο και την Χριστίνα, αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους που ενδεχομένως να γιορτάζουν!
Πολλά φιλιά!
Σας αγαπώ.)