Αυτη ηταν και η τελευταια φορα που η Rose εγραψε κατι ολοκληρωμενο στο ημερολογιο της. Υπαρχουν βεβαια και αλλες πολλες καταχωρησεις και φρασεις διασπαρτες μεσα στις σελιδες του.
Κατι ομως δεν κολλαει. Ολα οσα λεει για τον τσακωμο μας και ολα οσα της ειπα ειναι αληθεια, συνεβησαν και το θυμαμαι κι εγω. Αλλα να με αποχαιρετισει; Οχι. Με καμια δυναμη. Μετα τον τσακωμο μας, περασαν περιπου 2 εβδομαδες πριν συμβει οτι συνεβη. Δεν κολλαει. Εκτος..
Οχι, οχι. Ειμαι τοσο μπερδεμενος. Πριν εμφανιστει ο Zayn τα πραγματα ηταν πιο απλα. Απλα θα τελειωνα το ημερολογιο, θα μαθαινα οσα θα μαθαινα και τελειωσε το πραγμα. Αλλα βεβαια. Με το που ηρθε και αλλα προβληματα. Πρεπει να ειναι το δευτερο ονομα του αυτο η κατι τετοιο.
Η εγκυμοσυνη της μαζι του, ολα οσα συνεβησαν στο παρκο, τα πολυ περιεργα λογια του, το αστυνομικο τμημα, η κοπελα που πληρωσε για να βγω.
Αυτη η κοπελα. Πρεπει να τη βρω. Η περιγραφη αυτου του αχωνευτου αστυνομικου ηταν παραπανω απο βοηθητικη. Η σκεψη μου ειναι κολλημενη σε ενα μονο ατομο αλλα αυτο το ατομο δεν υπαρχει πια. Αλλα θα εμοιαζαν τοσο πολυ.
Το μονο που ξερω ειναι οτι δεν μπορω να το αφησω ετσι. Πρεπει να μαθω. Το ημερολογιο τελειωσε αλλα αυτο το μυστηριο φυσικα και οχι. Και ο μονος τροπος για να βρω τη λυση ειναι να βρω το κεντρο των προβληματων. Και αυτο δεν ειναι αλλο απο τον Zayn.
Υπαρχει ομως ενα προβλημα. Ο Zayn βρισκεται σε κομματωδη κατασταση. Ενταξει οχι. Σημερα το πρωι ενημερωθηκα οτι βγηκε απο την εντατικη και η κατσταση του ειναι καλη. Κριμα.
Αυτο ομως με ευνοει. Θα τον επισκεφθω με την ελπιδα να μην με αναγνωρισει και να μου πει οτι ξερει. Σιγα ομως μη γινει ετσι. Μια προσπαθεια ομως δεν βλαπτει. Ετσι;
Με το αυτοκινητο η διαδρομη μεχρι το νοσοκομειο δεν ειναι ουτε 5 λεπτα. Γρηγορα βρισκω το δωματιο του Zayn με τη βοηθεια μιας τυχαιας γυναικας στο κυλικειο. Προετοιμαζομαι ψυχολογικα και μπαινω στο δωματιο του.
Οπως ολα τα δωματια νοσοκομειου, ετσι κι αυτο, ειναι μεγαλο, ασπρο και με πολλα μηχανηματα. Ο Zayn ειναι γεματος γαζες και γυψους. Για καποιο λογο δεν νιωθω καθολου ασχημα παρολο που εγω ευθυνομαι για αυτη την κατασταση.
Τον πλησιαζω και αμεσως στρεφει την προσοχη του σ'εμενα.
-Harry;
-Ναι, εγω ειμαι.
Προσπαθει να σταθει ορθιος και για καποιο λογο τον βοηθαω. Με κοιταει με απορια και δεν μπορω να τον αδικησω γι'αυτο. Ναι Harry απλα θελεις να τον γλειψεις σε απλα ελληνικα.
-Σε τι οφειλω αυτη σου την επισκεψη; Μηπως ξεχασες να σπασεις κατι πανω μου και ηρθες να τελειωσεις τη δουλεια;
Να'τος. Ο παλιος καλος Zayn. Γεματος ειρωνεια και περιφρονηση. Μιας και το λεει, η μυτη του βρισκεται σχετικα σε καλη κατασταση. Δεν θα ηταν παραλογο να του τη ανοιξω στα δυο. Αλλα οχι. Για αλλο ηρθα εδω.
-Χα Χα. Δυστυχως για μενα, οχι. Ηρθα για πληροφοριες. Και δεν σκοπευω να φυγω αν δεν τις παρω.
-Ωστε ετσι ε; Κοιτα, λεω να προσπερασω αυτη την ευγενικη προσφορα. Ετσι κι αλλιως τι αλλο εχω να χασω;
Συνεχιζει την ειρωνεια. Το αθωο του υφος με κανει ολο και πιο αδυναμο στο να συγκρατησω το θυμο μου. Λιγη απειλη σε αυτη την περισταση δεν ακουγεται κακη ιδεα.
-Ακου εδω. Στο παρκο ειπες οτι καποιος με ξεχασε. Ποιος ειναι αυτος που με ξεχασε; Και απο που τον ξερω;
Τον εχω πιασει απο το λαιμο και τον ταρακουναω. Ξερω οτι ποναει και οτι με μια του φωνη θα με βγαλουν με τις κλωτσιες αλλα δεν το κανει. Αντι γι'αυτο, μου χαμογελαει και μου γνεφει να καθισω. Ελπιζω μονο να μιλησει.
-Νομιζω οτι δεν ειναι αυτο το σημαντικο. Επισης, νομιζω οτι πρεπει να μαθεις κατι που η Rose σου εκρυβε για καιρο...
-Ναι, ναι ξερω. Οτι ηταν εγκυος και το παιδι ηταν δικο σου.
-Ηταν, ναι. Ηταν. Αλλα εκτος απο αυτο. Υπαρχει λογος που μπηκα στη ζωη της Rose ετσι.
Ωστε η συναντηση τους δεν ηταν τυχαια; Το γνωριζε αυτο η Rose; Και γιατι καθεται και μου τα λεει ολα αυτα; Γιατι τοσο ευκολα; Του γνεφω να συνεχισει.
-Κοιτα, η οικογενεια μου ηταν στενοι φιλοι με τη δικια της. Λογω διαφορων επιχειρηματικων δουλειων η κατι τετοιο. Αλλα εγω με τη Rose δεν ειχαμε ποτε γνωριστει. Και με λιγα λογια, μολις γεννηθηκαμε, εκαναν τη συμφωνια να παντρευτουμε. Ντε και καλα. Σαν τους παλιους καιρους.
-Κι εσυ δεχθηκες;
-Στην αρχη, φυσικα και οχι. Η ιδεα μου φαινοταν απαισια. Αλλα μετα ειδα φωτογραφια της και απλα εντυπωσιαστηκα. Η Rose ειναι.. ηταν πανεμορφη κοπελα. Καταλαβαινεις, επρεπε να γινει δικη μου. Κι ετσι κι εγινε.
Δεν τον αφηναω να συνεχισει και σηκωνομαι γεματος οργη. Δεν νομιζω οτι εχω καταπιει ολα αυτα που εχω ακουσει και ειλικρινα δεν μπορω να ακουσω κι αλλα.
-ΔΗΛΑΔΗ ΕΣΕΝΑ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΕΝΟΙΑΖΕ ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΑΜΑ ΜΑΘΑΙΝΕ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΥΤΗ; ΚΑΙ.. ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΣΩΦΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΛΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ;
Ημουν εξω φρενων. Με τις φωνες που εριχνα, περιμενα να ερθει καποιος και να με διωξει αλλα ευτυχως τιποτα τετοιο δεν συνεβη. Ηθελα να τον σκοτωσω. Με ολη μου τη ψυχη...
-Περιμενε, περιμενε. Εχει κι αλλα η ιστορια.
Καθομαι και περιμενω τι αλλο μπορω να ακουσω.
-Λοιπον. Η συμφωνια ομως γρηγορα χαλασε. Και γιατι; Η μαμα της βρισκοταν σε μυστικη σχεση με τον πατερα μου. Τραγικη ειρωνεια ετσι; Γρηγορα ο πατερας της το καταλαβε και οχι μονο εληξε οτι σχεσεις υπηρχαν μεταξυ των οικογενειων αλλα και επισης μετακομισαν. Μολις ομως εγω ειχα τελειωσει μαζι της.
Τελειωνει τα λογια του και πεταγομαι απο την καρεκλα μου. Ειμαι ετοιμος να επαναλαβω τα συμβαντα της προηγουμενης μερας, καθως βλεπω το χαιρεκακο και γεματο ζηλο χαμογελο του. Θελω να φυγει για παντα αυτο το χαμογελο.
Βεβαια κλασικα δεν προλαβαινω να κανω τιποτα τετοιο αφου μια νοσκομα μπαινει για να μας ελεγξει. Αναγκαστικα κι εγω σταματαω.
-Κυριοι, ολοι καλα;
Αντι να της απαντησω, ριχνω μια τελευταια αγρια ματια στο Zayn και βγαινω γρηγορα απο το δωματιο. Παιρνω βαθιες ανασες προκειμενου να ηρεμησω. Μονο σε ενα μονο σημειο θα βρω τη γαληνη.
Το παρκο δεν ειναι μακρια και σε λιγα λεπτα στεκομαι στο σημειο που μοιραζομασταν η Rose κι εγω. Σημερα για καποιο λογο μου τη θυμιζει τοσο πολυ κι ο θυμος αναμειγνυεται με μια βαθια μελαγχολια που θελω να κλαψω.
Μου λειπει τοσο πολυ. Νιωθω οτι με το να ψαχνω ολο και περισσοτερο ειναι λες και τη πλησιαζω ολο και πιο πολυ. Αλλα στο τελος το προσωπο μου θα γινει ενα με το πατωμα καθως ολες μου οι προσπαθειες θα βρουν το απολυτο κενο.
Αλλα δεν εχω και αλλη επιλογη. Αν δεν εχω αυτην, εχω το απολυτο τιποτα. Πρεπει με κατι να ασχοληθω. Και αν αυτο ειναι το μονο που θα με σωσει, τοτε αυτο ειναι που θα κανω. Ακομα κι αν στο τελος με καταστρεψει.
Εχω την αναγκη να την υπερασπιστω. Ολοι αυτοι οι τσακωμοι των γονιων της, ολες αυτες οι λυπες και τα δακρυα ειχαν παλι ως βαση τον Zayn. Παντου θα υπαρχει αυτος. Ειναι λες και καραδοκει τη Rose σε καθε γωνια. Και αυτο ειναι που τελικα την καταστρεψε. Αυτος την κατεστρεψε.
Και απο την αλλη βρισκονται οι γονεις της. Ποτε δεν ηθελε να τους γνωρισω. Και τωρα καταλαβαινω γιατι. Τι σοι γονιος βαζει το παιδι του σε τετοιες συμφωνιες; Γιατι το καταδικαζει σε μια ζωη δυστυχιας; Γιατι επρεπε η Rose να βρισκεται στο κενρο ολων αυτων;
Γιατι επρεπε εγω, τωρα, να αποφασισω να ασχοληθω με τη ζωης της; Τωρα που δεν ζει πια;