CHAPTER 18
LECHEL strengthen her back when the door opened. Mabilis siyang bumaling sa pinto at malakas na kumabog ang dibdib niya ng makita ang binata na isang taon niyang hindi nakita.
God. I miss him. Piping aniya sa sarili. By the fast beating of her heart, Lechel knew she haven't move on a bit.
Nagtagpo ang mga tingin nila. Lechel wanted to see emotion in his eyes, but nothing. Wala siyang makita. Ni hindi nga yata siya nito na-miss.
That stung.
Tumikhim siya at tumayo bilang paggalang dito. "Good morning, Mr. Guzmano. I'm here for the interview."
He cleared his throat too and stride towards her. Nabibingi na si Lechel sa lakas ng tibok ng puso niya.
"Ms. De Villa," his voice was sexy and husky, "ano naman ang itatanong mo sakin na hindi mo pa alam?" Umupo ito sa swivel chair at deretsong tumingin sa kaniya.
Napatitig si Lechel kay Nykyrel. He looks every bit of a confident businessman. Hindi niya ma-imagine na isang taon ang nakakaraan, wala itong tiwala sa sarili. He looks high and mighty sitting on his chair, looking at her. Kung hindi niya alam na may disorder ito noon, hindi siya maniniwala ngayon kung may magsasabi sa kaniya.
She's happy for Nykyrel at the same time, scared. Noon nga na siya lang ang babae sa buhay nito, hindi nito sinuklian ang nararamdaman niya, paano pa kaya ngayon na tiyak marami siyang kaagaw sa binata.
Tumikhim si Nykyrel na nagpagising na diwa niya.
Napakurap-kurap siya. "Ahm, let's start the interview." Bumaba ang tingin niya sa papel na hawak na naglalaman ng mga tanong niya. Her editor-in-chief was the one who made the question. "Ahm," lumunok siya, kinakabahan, "the first question is-"
"Kumusta ka na?"
Her eyes snapped at Nykyrel, "what?"
"Sabi ko, kumusta ka na?" Tanong ulit nito, wala pa ring emosyon ang mukha. "May... boyfriend ka na?"
Napakurap-kurap siya. "A-ano?"
And then there it is... his broad smile. Her heart thumps like crazy.
"It's been a year, Lechel, so i assumed that you can still remember tidbits information about me. I still do. Kaya naman kung ano man iyang mga tanong mo, sagutan mo nalang para sakin at sagutin mo rin ang tanong ko sa'yo."
Umawang ang labi niya, "hindi ka na talaga nauutal?"
Tumaas ang sulok ng labi nito. "For a whole year, everyday session with Psychologist and Therapists cured me. At saka i have a motivation that keeps from going?"
"Motivation?" Sumikdo ang puso niyang umaasa. "Ano naman?"
Sa halip na sagutin siya, itinuro ng daliri nito ang papel na hawak niya. "Kung nakasulat diyan ang mga itatanong mo sakin, i suggest you let the poor paper go. Ang higpit ng hawak mo e, mapupunit na."
Nag-init ang pisngi niya sa sinabi nito. Kaagad niyang inayos ang papel, ini-on ang recorder at binasa ang unang tanong.
"Are you married?" Napanganga si Lechel ng ma realize ang tinanong niya. Nag-angat siya ng tingin kay Nykyrel, "sorry, nakasulat dito e."
Nykyrel chuckled sexily. "Hindi pa ako kasal. Kadarating palang ng babaeng gusto kong pakasalan."
Halos mapugto na ang hininga niya sa lakas ng tibok niyon. "Okay. Second question; are you in love with someone-" nasapo niya ang bibig at tumingin kay Nykyrel, "hindi mo kailangang sagutin 'yon."
"Yes, yes i am."
Tumaas ang kilay niya, "ha?"
"Yes, I'm in love."
Her heart was pierce with thousands of needle. Sino kaya? Shit! Masakit pa rin. "Ah. Okay." Binasa niya ang pangatlong tanong, "ahm, how's business? Simula ng lumabas ka sa bahay mo three months ago, mas lumago ang Guzmano Company."
"Yes, lumago nga. Maybe because i made sure that the company will prosper. I invest in other businesses, lots of investors came in, the board listens to me, and all in all, my company is doing well. I'm also opening another business, in partnership of my friends. It will be announced soon."
Her eyes flashed. "May mga kaibigan ka?"
"Oo naman. Hindi mo lang sila nakilala noon. But maybe, this time, you can meet them."
Umiling siya. "No need." Binasa niya ang pang-apat na tanong. "What was the reason behind your aloofness to the world?"
Humugot ng isang malalim na hininga si Nykyrel saka nagpakawala ng malalim na hininga. "Well, ahm, i had a disorder since i was a kid. I was always bullied and of course, it hurts me. I got really scarred when i was in high school. It was a nightmare. Sobrang takot ako noon pumasok kasi palagi nila akong kinukutya at tinutukso. Until my adulthood, I'm scared to talk to people, afraid that they might insult and mocked me too. Until i met the woman who changed me inside and out. I never once question myself and why i seek the solitude of my mansion, but when i met her, ginusto ko nang lumabas kasi alam kong gusto niya iyon. I did things i never do to make her happy and to see her smile. I become a better man with her help, i defeat my demons, I was cured because of her. She was my hope, my light, my salvation. Kahit nuong umalis siya, siya pa rin ang pinanghahawakan ko sa bawat araw na nagdaraan."
Umawang ang labi niya. Ang puso niya ay parang nakikipagkarera sa bilis. Siya ba ang babaeng tinutukoy nito? She hoped it was her. Oh God. Please, ako sana ang tinutukoy niya. Sana ako. Sana...
Kinagat niya ang pang-ibabang labi, "ahm, ikalimang tanong, what can you see in your future?"
Nykyrel smiled. "I can see my wife and my kids in the future."
Napatitig siya kay Nykyrel at lakas loob na nagtanong. "Gusto mo bang pangalanan ang babaeng napupusaan mong maging asawa?"
Nykyrel just smile and shrugged.
Huminga siya ng malalim saka pinatay ang recorder. Hindi niya alam kung bakit ganoon ang mga tanong na nakasulat. God. Some of those questions are not suitable to be asked. Those are personal.
Tumayo siya. "Thank you for your time, Mr. Guzmano."
Tumango ito at tumayo saka lumapit sa kaniya, "thanks for coming ... back." Ibinulong lang nito ang huling salita.
Masuyo nitong sinapo ang mukha niya saka hinaplos ang pisngi niya. Napakalapit lang ng mukha nila sa isat-isa at natutukso si Lechel na ilapat ang labi sa labi nito pero pinigilan niya ang sarili.
Nakikita niyang unti-unting lumalapit ang labi nila sa isat-isa. She badly wanted to kiss him. To taste him. To feel him, but no.
No! She won't be desperate for his love this time. If he loves her like she'd been dreaming of for a year, he has to do something, not her. Ayaw na niyang maging desperada sa pagmamahal nito.
Humakbang siya paatras at ngumiti. "Thank you." She, then, left.
MATAMANG tinitigan ni Nykyrel ang pintong nilabasan ni Lechel. She was so formal, so business-like. He hates it. But her questions caught him off guard. He was honest in every answer he gave though, ayaw niyang magsinungaling dito.
Huminga siya ng malalim saka lumabas ng opisina niya at lumapit sa mesa ni Daniel.
"I have a lunch meeting. I'll be back later."
"Yes, Sir."
Sumakay siya sa elevator at nagpahatid sa basement kung saan naroon ang kotse niya.
Twenty-minutes later, Nykyrel found himself Délicieux Restaurant. Naroon na si Tegan, Dustan, Nicholas, si Trek, isang singkit na lalaki at tatlong kalalakihan na hindi niya kilala. Ilang buwan palang mula ng lumabas siya, hindi pa niya kilala lahat ng dapat kilalanin.
"Hi." Tipid niyang bati saka umupo.
Kaagad naman siyang pinakilala ni Dustan. "Guys, this is Nykyrel Guzmano of Guzmano Company. Nykyrel these are," tinuro nito ang apat na kalalakihan na halos pare-parehas ang mukha. "The twins, Phaxton and Pharexter Coleman and their cousin, Zero Coleman. And this one here," tinuro nito si Trek na nakilala na niya a year ago, "is Trek Wolkzbin." At sunod nitong pinakilala sa kaniya ay ang singkit na lalaki, "and this is Saito Becker Kim, a tycoon and future Duke of Tuscany."
"Magkakilala na kami." Wika ni Trek saka nakipagkamay sa kaniya. "A year ago. Sa Cafe ko. Kasama mo noon si Lechel."
Tumango siya. "Oo, naalala ko."
Ang tatlo niyang kaibigan ay napatitig sa kaniya.
"Sinong Lechel?" Tanong ni Dustan na namimilog ang mata.
Tegan raised one of his eyebrows. "May babae ka? Ipakilala mo naman sa'min."
Nicholas grinned. "Is she the reason of your change?"
Wala siyang sinagot sa tatlo, sa halip ay iniba niya ang usapan. "Ahm, nasaan si RV Volkzki at NK Velazquez? Akala ko kasali sila sa meeting natin?"
It was Phaxton or Pharexter who answered. "Si NK ay nasa Spain pa. Si RV naman-" napatigil ito sa pagsasalita, "well, that piece of shit just entered the Restaurant."
Bumaling silang lahat sa dereksiyon kung saan nakatingin ang isa sa kambal.
Nykyrel froze, his heart tightened, his soul bleeds. No... oh, boy, no! it can't be.
Is that Lechel next to RV Volkzki? Hindi siya nagkakamali.
"Hey, dweebs, waiting for me?" RV gives a man hug to everybody except the four of them. "Sorry guys, hindi ako makakasali sa meeting. May date ako." Inakbayan nito si Lechel na hindi pa tumitingin sa gawi niya mula ng makalapit ang mga ito, pero sigurado siyang nakita siya nito habang papalapit sa mesa nila.
"Hey, beautiful, Lechel." Nakangiting wika ni Trek kay Lechel.
"Hey." Balik bati nito.
Si Pharexter naman, or was it Phaxton, stands up and shake Lechel's hand. "Naalala mo ako? It's me, Phax, in Detroit Mask Ball. Ikaw ang kasama noon ni RV, di'ba?"
Tumango si Lechel. "Oo. Kinulit kasi ako ng dumuho na 'to." Binatukan ni Lechel si RV na para bang normal na na gawain 'yon.
Zero, grinned. "Hmm. Kailan ang kasal?"
RV rolled his eyes and grinned at Lechel. "Oh, Chel, kailan daw kasal natin?"
Lechel just chuckled.
"Anyway, guys, doon na kami sa table namin ni Chel. And NK called me, on the way na raw siya."
Saito Becker grumbled. "Siguradong matataglan 'yon dahil sa traffic." Binuksan nito ang laptop na dala. "Give me the plate number of his car, I'll hunt him down."
RV grinned. "Nah. He's using Victoria on the way here."
Nagsalubong ang kilay ng kaibigan niyang si Nicholas. "Sinong Victoria?"
"NK's Helicopter." Sabay-sabay na sagot ng anim na kalalakihan.
"Bye, guys." Paalam ni RV saka naglakad ito at si Lechel patungo sa table ng mga ito.
Tegan leaned in to him and asked, "siya si Lechel no?" Nakanguso ang bibig nito sa mesa ni RV at Lechel. "Kung makatingin ka kasi kay Volkzki, para kang papatay ng tao."
Hindi siya sumagot at ikinuyom lang ang kamao. Lechel is his. Walang puwedeng umangking iba sa dalaga kundi siya lang. Hindi siya naghintay ng isang taon para lang sa wala.
Kailangan may gawin siya.
MALAPAD na ngumisi si RV ng makaupo sila. "Parang akong kakainin ng buhay ni Mr. Guzmano." Mahina itong tumawa, "damn, Chel, what did you do to that guy to make him fall for you hard?"
Kinunotan niya ito ng nuo. "Ano bang pinagsasasabi mo? Walang gusto sakin si Nykyrel. Ayaw niya sakin. May iba na siyang babaeng mahal at-" she stopped rambling and stared at RV. "At ang sakit-sakit."
RV sighed, took a deep breath and holds her hand. "Chel, i am the biggest jerk on the face of earth, but i would never lie to you. Alam ko ang nakita ko. I saw jealousy on his eyes. Chel, hindi ako bulag para hindi makita ang nakakamatay na titig niya sakin. Sa tingin ko pareho lang kayong dalawa, lihim na nagmamahal."
Umiling siya. "Akala ko sapat na ang isang tao para makalimutan ko si Nykyrel. Nang umuwi ako rito, sigurado ako sa sarili ko na hindi ko siya kailangan para maging masaya. Well, when i saw him again, it only took a second for me to realize that i still love him and i want to be part of his life again."
Tinitigan siya ni RV saka bumuntong-hininga ito na para bang napakahirap intindihin ng sinabi niya. "Kumain na nga lang tayo. I'm not good with emotional shits."
Mahina siyang natawa. "I know."
Umorder sila ni RV ng pagkain. Habang hinihintay na dumating ang inorder, nararamdaman ni Lechel na parang may nakamasid sa kaniya. Ipinalibot niya ang tingin sa kabuonan ng restaurant at tumigil iyon kay Nykyrel.
Their eyes met. He was glaring at her and RV. Kinunotan naman niya ito ng nuo. Ano ba ang ginawa niya rito para maging ganoon ang tingin nito sa kaniya?
Nagbawi siya ng tingin at tumingin kay RV. "Nakauwi na pala si NK."
NK is RV's best friend, at dahil kaibigan siya ni RV, naging kaibigan narin niya si NK.
"Yeah. Kinumusta ka nga at ang love life mo." May panunudyo sa boses nito.
Umirap siya sa hangin, "kayong dalawa talaga, mag tsismoso kayo."
Tumawa lang si RV at nagkibit balikat. Tamang-tama naman na dumating na ang inoder nilang pagkain.
As they eat, she and RV keep on talking about business stuff.
"Oo nga at sakin na nakapangalan ang AirJem pero ayaw pa rin akong hayaan ni Daddy na magpatayo ng paliparan sa Japan at Spain. That could double up the profit." Sumimangot ito habang ngumunguya. "Hindi ba siya maka-move on? Nakakinis."
Minsan nang nakuwento ni RV sa kaniya ang dahilan ng galit ng ama nito sa mga Hapon at Espanyol. Medyo naiintindihan niya kung bakit ganoon ang ugali nito. But the irony part is, kaibigan pala ng ama ni RV ang ama ni NK na isang espanyol. Like RV and NK, their fathers are best of friends.
"Hayaan mo na. Your father has his reasons." Aniya.
RV grumbled. "Whatever."
"Water, miss?" Anang boses mula sa kanan niya.
"Thanks." Bumaling siya sa waiter at napailing-iling ng makita si NK na may dalang isang basong tubig. "Saan mo naman inilapag si Victoria?"
"Sa rooftop ng Restaurant na 'to." Umupo ito sa tabi niya at kinain ang natirang pagkain sa plato niya. "Delicious. Just like the name itself." He gives her a cheeky grin. "Sorry. Nagugutom na ako e."
Itinulak ni RV ang pinggan na may laman pang pagkain- no, actually, may laman pang gulay. "Hayan, sayo na. Busog na ako."
Umingos si NK, "ang sabihin mo, hindi ka lang talaga kumakain ng gulay."
RV grinned mischievously. "You know me."
Itinirik ni NK ang mga mata saka inubos ang tira ni RV at tumayo. "Laters. Doon muna ako sa isang table." Tumingin ito kay RV, "text ko nalang sayo mamaya ang napagusapan sa meeting."
"Sure." Nakangiting wika ni RV saka tumingin sa kaniya. "How about dessert?"
Natatawang pinaikot niya ang mga mata. "Dessert it is."