«Ο κος. Αποστόλου μόλις ξύπνησε, επικοινωνεί με το περιβάλλον και σωματικά φέρει μόνο κάτι μώλωπες και γδαρσίματα.» ο γιατρός μας πληροφορεί αφού έχει βγει από το δωμάτιο του Άρη, ο οποίος από χθες το πρωί νοσηλεύεται. Θεέ μου, τι εφιάλτης ήταν αυτός; «Όμως...» ακούγεται ο γιατρός τρομάζοντας μας «...είχε ένα δυνατό χτύπημα με το κεφάλι στο παρμπριζ του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κάκωση στο κεφάλι, δεν είναι κάτι ανησυχητικό, τουλάχιστον ακόμη είμαστε αισιόδοξη. Χρειάζεται όμως ηρεμία και ξεκούραση. Πιθανόν στην αρχή να ξεχνάει πράγματα, να ρωτάει τα ίδια και τα ίδια, την μια στιγμή να γελάει και ταυτόχρονα να βυθίζεται στον εαυτό του, η ομιλία θα είναι λίγο αργεί, ενώ κάποιες φορές μπορεί και να μην καταλαβαίνεται και τι μπορεί να εννοεί. Όσο διαρκέσει η νοσηλεία του θα του κάνουμε συνεχώς κρανίο εγκεφαλικές εξετάσεις, τις οποίες θα συνεχίσουμε και αφότου βγει, ώσπου να σταθεροποιηθεί πλήρως ο νεαρός γιος σας κε. Αποστόλου.» ο γιατρός πληροφορεί τον κύριο Θεόδωρο, ο οποίος για πρώτη φορά είναι τόσο λυγισμένος, από χθες μέχρι σήμερα είναι σαν να πέρασε από πάνω του μια ολόκληρη 20ετία, όπως άλλωστε και στην κα. Ευσταθία, η οποία δεν έπαψε να κλαίει στην αγκαλιά του, πόσα δάκρυα μπορεί να κρύβει μια μητέρα, πόση αγάπη; Απέραντη, για αυτό είμαι σίγουρη.
«Εννοείται γιατρέ. Ότι χρειαστεί το παιδί μου θα το κάνετε, αρκεί να επανέλθει πλήρως.» με σοβαρότητα και φανερή σπασμένη φωνή απαντάει ο κος. Θεόδωρος.
«Σε λίγο μπορείτε να περάσετε να τον δείτε, ένας, ένας όμως... Μη μαζευτείτε πολλοί και τον ταράξετε. Με συγχωρείτε.»
«Είδες Θεόδωρε, από μικρός ήταν μαχητής ο Άρης...» ο πατέρας μου λέει και αγκαλιάζει τον πεθερό μου, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.
«Αυτό είναι το αγόρι μου...» η φωνή του είναι πιο ήρεμη τώρα, πιο σίγουρη.
«Ο αδερφούλης μου!» με αγκαλιάζει η Ερμιόνη, ενώ είμαστε λίγο πιο απομακρυσμένες από την μητέρα μου και την κα. Ευσταθία.
«Είδες; Είναι δυνατός ο Άρης, σου το έλεγα...» όντως της το έλεγα, πίστευα σε αυτόν, πιστεύω σε αυτόν και στις ικανότητες του. Δεν γινόταν να τα παρατήσει, δεν είναι δειλός και άνθρωπος που τα παρατάει, είναι μαχητής και έτοιμος να πολεμήσει για τον ίδιο, για την οικογένεια του.
[...]
«Μπορείς να περάσεις κόρη μου...»
«Έλα πήγαινε...» λέω στην Ερμιόνη.
«Ελπίδα, εσένα εννοώ.» ο κος. Θεόδωρος μου απευθύνεται.
«Είπατε κόρη μου και...» με διακόπτει.
«Είσαι γυναίκα του γιου μου, σαν κόρη μου σε θεωρώ.» με χτυπάει απαλά στον ώμο.
Εισπνέω βαθιά και προχωράω προς το δωμάτιο του. Μάλλον είμαι η μόνη που έμεινε στον όροφο από όλους, οι γονείς μου θα πήγαν σπίτι να ξεκουραστούν, ο κος και η κα Αποστόλου μόλις μπαίνουν στο ασανσέρ για να πάνε σπίτι τους, να κάνουν ένα μπάνιο και να αλλάξουν, ενώ η Ερμιόνη κάτω στο κυλικείο να πάρει έναν καφέ. Χτυπάω διστακτικά την πόρτα και ύστερα μπαίνω.
Είναι ανακαθισμένος πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου, φοράει μια μπλε ανοιχτεί ρόμπα και ένας ορός είναι περασμένος στο χέρι του. Έχει κάποιους μώλωπες και γδαρσίματα, όπως ανέφερε ο γιατρός ενώ τα χείλη του είναι ελαφρώς σκασμένα και αφυδατωμένα. Χαμογελάει και δεν μπορώ να μην ανταποδώσω. Τον πλησιάζω και κάθομαι στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι, τι θα μπορούσα να πω; Τι αρμόζει;
«Χαίρομαι που είσαι καλά...» σχολιάζω και σηκώνομαι για να κλέψω μια αγκαλιά του. Είμαι ευτυχής που είναι καλά, πραγματικά αν είχε πάθει κάτι δεν ξέρω... «Πως είσαι;» ξανά κάθομαι.
«Έχω τρομερό πονοκέφαλο, δεν έχω όμως κάποια άλλη ενόχληση...» με πληροφορεί, ο λόγος του όμως είναι αργός και κάπως διστακτικός, σαν να ζορίζεται να βρει τις σωστές λέξεις.
«Θα ήθελες μήπως να σε αφήσω να κοιμηθείς;» ακουμπώντας τον ώμο του ρωτάω.
«Όχι. Μείνε εδώ μαζί μου.» πιάνει την παλάμη μου μέσα στην δική του και μέσα από τα μάτια του, καταλαβαίνω πως με παρακαλάει.
«Μας τρόμαξες...» λέω και κλείνω τα μάτια μου στην θύμηση του ονόματος του να λέγεται στις ειδήσεις.
«Συγνώμη, έχασα τον έλεγχο... το άλλο όχημα...» με τον δείκτη μου καλύπτω τα χείλη του.
«Μη, μη θυμάσαι τώρα αυτά. Σημασία έχει ότι είσαι καλά.» χαμογελάω και κάνει το ίδιο.
«Είσαι τόσο καλή, κατανοητικά και αθώα...» ψελλίζει και με πλησιάζει κοντά του τραβώντας με από τον σβέρκο.
«Άρη...» ψιθυρίζω.
«ΑΡΗ ΜΟΥ. ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;» η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα σαν σίφουνας η Χαρά. Αποτραβιέμαι από δίπλα του και κοιτάω αμήχανα οπουδήποτε στο δωμάτιο.
«Είμαι καλά Χαρά. Σε παρακαλώ, με πνίγεις...» προσπαθεί να ξεφύγει από το άγγιγμα της.
«Εμένα με συγχωρείτε, να σας αφήσω μόνους...» ξεροβήχω και λέω.
«Α, Ελπίδα, είσαι και εσύ εδώ;» δεν λέω κάτι, δεν θέλω να χαλάσω και αυτή την λίγη καλή εικόνα που έχω για το άτομο της.
«Μη φύγεις.» ακούω τον Άρη να ζητάει.
«Εδώ έξω θα είμαι...» μια ανακούφιση παρατηρώ στο βλέμμα του.
«ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΜΗ ΦΥΓΕΙ; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ...» κλείνω την πόρτα και δεν ακούω άλλο το κήρυγμα της.
Παραλίγο να με ξανά φιλήσει, και πάλι όχι επειδή μας το επέβαλε κανείς, αλλά ούτε επειδή υπήρχε κάποιος δημοσιογράφος τριγύρω. Πρέπει να σταματήσει αυτό, δεν αισθάνομαι άνετα... νομίζω πως θα πάθω ασφυξία από τον τρόπο που διεκδικεί τα χείλη μου. Θολώνει το μυαλό μου από το συναίσθημα που βιώνω κάθε φορά... Από την άλλη, η Βραδιά στη Νάξο, η οποία με έχει στιγματίσει!
(Ποιος την πατάει με ποιον θα ήθελα να'ξερα... Η Χαρά είναι η κλασική χαλάστρα, η πορδή, κλανιά που πετάγεται από το πουθενά! Άντε τώρα, ο κος. Θεόδωρος θα την βάλει στην θέση της να ηρεμήσουμε με δαύτη! Αγάπες, τα φιλιά μου...)